29 Οκτωβρίου 2007

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

Σ' ένα ταξίδι στον ποταμό Μεκόνγκ, συνάντησα έναν εξηντάρη άντρα, ευτυχισμένος που ήταν ζωντανός και μια πρόσχαρη παρέα για την περιήγηση, ο οποίος είχε επιβιώσει της γενοκτονίας και των βασανιστηρίων ... μίλησε γι' αυτά χωρίς περιστροφές και μου έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα: "Αν θες να επιβιώσεις, πρέπει να μάθεις πως 'για να διαβείς μια χαμηλή πόρτα πρέπει να μπορείς να σκύψεις'". Είπε στους ανακριτές του όλα όσα ήθελαν να μάθουν συμπεριλαμβανομένης της αλήθειας. Σπάνια στάθηκε αρκετό. Με τα βασανιστήρια, ομολόγησε πως ήταν ερμαφρόδιτος, κατάσκοπος της ΣΙΑ, βουδιστής μοναχός, καθολικός επίσκοπος και ο γιος του βασιλιά της Καμπότζης. Στην πραγματικότητα ήταν απλώς ένας δάσκαλος του οποίου το έγκλημα ήταν πως μια φορά μίλησε γαλλικά. Θυμόταν αρκετά καλά εκείνη την εκδοχή του waterboarding που ονομάζεται "Βαρέλι". Το κεφάλι μέσα ωσότου τα πνευμόνια να γεμίσουν νερό, και μετά μιλάς.
Waterboarding is Torture… Period
Αντιγράφω την πρώτη και την τελευταία πρόταση από το βιογραφικό του συγγραφέα, «Malcolm W. Nance is a counter-terrorism and terrorism intelligence consultant for the U.S. government’s Special Operations, Homeland Security and Intelligence agencies ... He is presently working on his doctorate while simultaneously attending Insurgency University’s School of Advanced IED and Suicide Bomber studies at Martyr Zarqawi Hall, Iraq Campus»

25 Οκτωβρίου 2007

Μια αυτοβιογραφική αγιογραφία

«Στην οικογένειά μου δεν είχα πάρει θρησκευτική αγωγή και εαν μιλήσουμε για την κληρονομική θρησκευτικότητα, μάλλον την είχα κληρονομήσει από τον ευσεβή [ρωμαιοκαθολικό] πατέρα μου»

«Για να ξεκουραστώ από την εργασία μου αυτή [τη ζωγραφικη], έκανα κάθε μέρα περιπάτους γύρω στα δύο χιλιόμετρα κατά μήκος του Δνείπερου, αναλογιζόμενος τα σοβαρότατα φιλοσοφικά και θεολογικά ζητήματα. Βέβαια, αυτοί οι στοιχασμοί δεν μ' έβγαζαν πουθενά ...»

«Στο τρίτο έτος των σπουδών μου ασχολήθηκα πολύ με τις ανατομικές εξετάσεις στα πτώματα. Η ικανότητά μου να ζωγραφίζω λεπτομέρειες και η αγάπη μου προς τη μορφή μετατράπηκαν στην αγάπη μου προς την ανατομία και στη λεπτεπίλεπτη σχεδόν καλλιτεχνική δουλειά που έκανα πάνω στα πτώματα. Από έναν ανολοκλήρωτο ζωγράφο είχα γίνει ένας πολύ επιτυχημένος ανατόμος και χειρουργός».

«Πριν από μένα άλλοι δύο γιατροί της είχαν ζητήσει το χέρι, αλλά αυτή είχε δώσει την υπόσχεση της παρθενίας. Όταν παντρευτήκαμε παραβίασε την υπόσχεση αυτή και μια νύχτα πριν στεφανωθούμε, την ώρα που προσευχόταν στην εκκλησία (η εκκλησία είχε χτιστεί από εξόριστους Δεκεμβριστές), μπροστά στην εικόνα του Χριστού, της φάνηκε ότι ο Χριστός απέστρεψε το πρόσωπό Του απ' αυτήν και ότι η μορφή Του εγκατέλειψε το ιερό. Το συμβάν αυτό το ερμήνευσε ως ενθύμηση για την παραβιασμένη υπόσχεση που είχε δώσει. Κατά παραχώρηση Θεού, από τότε απέκτησε μια αβασταχτη, σχεδόν παθολογική ζήλεια».

«Έβαλα το φασκιωμένο μωρό στα γόνατά μου και του έκανα την τραχειοτομή. Τοποθέτησα στην τραχεία αντί για αναπνευστικό σωλήνα ένα φτερό χήνας το οποίο είχε έτοιμο από πριν η γριά. Δυστυχώς η εγχείρηση δεν ωφέλησε σε τίποτε, επειδή το κομμάτι ζάχαρης, απ' ότι φαίνεται, είχε κολλήσει πιο κάτω, στο βρόγχο».

[Μιλάει η Ελισαβέτα Νικανόροβνα Κόκκινα, οικιακή βοηθός της οικογένειας για εφτά χρόνια]
«Η Άννα Βασιλίγιεβνα ήταν η πιο όμορφη γυναίκα της πόλης. Ψηλή, γεροδεμένη, αλλά κουραζόταν γρήγορα. Και πως να μην κουραστεί; Δεν ήταν όπως τώρα που πας στο κατάστημα και αγοράζεις ό,τι χρειάζεσαι. Τον άνδρα της τον αγαπούσε πάρα πολυ. Ποτέ δεν του αντιμίλησε. Μπορεί και να υπήρχαν μεταξύ τους παρεξηγήσεις, αλλα μπροστά στα παιδιά και την υπηρεσία δεν έλεγαν κουβέντα. Ο κύριος ήταν αυστηρός. Με τις δουλειές του σπιτιού δεν ανακατευόταν. Δεν τον άκουσα ποτέ να λέει περίσσια κουβέντα. Αν δεν του άρεσε κάτι κατά τη διάρκεια του γεύματος, σηκωνόταν κι έφευγε από το τραπέζι σιωπηλός, ενώ η Άννα Βασιλίγιεβνα έτρωγε το πιάτο με τα μάτια. Έψαχνε να βρει τι δεν του πολυάρεσε».

«Αργότερα, σε όλες τις φυλακές, πολλές φορές έτυχε να δω πόσο εκτιμούν αυτοί οι φυλακισμένοι εγκληματίες και κακοποιοί την απλή, ανθρώπινη προς αυτούς συμπεριφορά».

«Και όμως ήδη στη φυλακή του Νοβοσιμπίρσκ μου έκλεψαν 100 ρούβλια την ώρα που με πήγαν για μπάνιο στα δημόσια λουτρά και αργότερα στην ίδια φυλακή μου έκλεψαν τη βαλίτσα μου με όλα τα ρούχα μου. Σε αυτη τη φυλακή αρχικά μας έβαλαν σε ένα μεγάλο θάλαμο μαζί με τους εγκληματίες, οι οποίοι με αντιμετώπισαν με τόση εχθρότητα που αναγκάστηκα για να προστατευτώ, να χτυπήσω την πόρτα του θαλάμου, προφασιζόμενος πως ήθελα να πάω στο αποχωρητήριο. Όταν βγήκα έξω από το θάλαμο, δήλωσα στον δεσμοφύλακα πως σε καμία περίπτωση δεν γυρίζω πίσω».

«Το υπόγειο ήταν πολύ βρώμικο και γεμάτο ανθρώπινες ακαθαρσίες, τις οποίες εμείς έπρεπε να καθαρίσουμε με τα χέρια, γιατί δεν μας έδωσαν ούτε φτυάρια! Δίπλα στο δικό μας υπόγειο βρισκόταν ένα άλλο, όπου κρατούσαν τους Κοζάκους στασιαστές. Δεν συγκράτησα το όνομα του αρχηγού τους, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τους πυροβολισμούς που ακούγονταν από το υπόγειο εκείνο κατά την εκτέλεσή τους!».

«Η επόμενη διανυκτέρευσή μας ήταν σ' ένα κατάλυμα που αποτελείτο από δύο αυλές, όπου έμενε ο αυστηρός και ιδιότροπος γέρος Αθηναγένης μαζί με τους τέσσερις γιούς του στην κατάσταση της μεσαιωνικής φεουδαρχίας. Είχε πάρει το αποκλειστικό δικαίωμα να ψαρεύει στον Γενισέι, σε έκταση σαράντα χιλιομέτρων και κανένας δεν τολμούσε να αμφισβητήσει το δικαίωμα αυτό. Ο μικρότερος γιος του γέρου ήταν παράδειγμα παθολογικού τεμπέλη. Αρνιόταν να κάνει οποιαδήποτε δουλειά και ήταν ξαπλωμένος όλη μέρα στο κρεβάτι. Τον χτυπούσαν άγρια, τον σάπιζαν κυριολεκτικά στο ξύλο, αλλά τίποτα δεν άλλαζε. Ο νεαρός αυτός θεωρούσε τον εαυτό του υποδειγματικό χριστιανό και του άρεσε να διαβάζει την Αγία Γραφή. Συζητούσα μαζί του μέχρι τα μεσάνυχτα και του εξηγούσα τα σημεία εκείνα που δεν καταλάβαινε σωστά».

«Δεν κράτησε για πολύ καιρό την υπόσχεσή της η γυναίκα που έπρεπε να μου μαγειρεύει. Αναγκάστηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου να μαγειρέψω μόνος μου, κάτι για το οποίο δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Το ψάρι μου έφερναν οι χωρικοί και τα υπόλοιπα τρόφιμα τα αγόραζα από τη δημόσια αποθήκη τροφίμων. Δεν θυμάμαι πια τι άλλο τράβηξα στην προσπάθειά μου να τηγανίσω τα ψάρια, αλλά θυμάμαι καλά πως έκανα το κισέλ. Έβρασα το ξινόμουρο και προσέθετα το υγρό άμυλο. Όσο πιο πολύ προσέθετα, τόσο πιο πολύ μου φαινόταν πως ήταν αραιό· συνέχιζα να προσθέτω το άμυλο, ώσπου έγινε το κισέλ μια σκληρή μάζα. Μετά από αυτό το φιάσκο μου στη μαγειρική έπρεπε να παραδώσω τα όπλα και τότε με λυπήθηκε μια άλλη γυναίκα, η οποία δέχθηκε να μου μαγειρεύει».

«Στη σοφίτα της ίζμπας μου κρέμονταν τα δίχτυα των ψαράδων με μεγάλους φελλούς. Όταν φύσαγε ο "σίβερ" οι φελλοί χτυπούσαν ασταμάτητα και ο κτύπος αυτός μου θύμιζε τη μουσική του Γκριγκ, "ο χορός των νεκρών". Για τις ανάγκες μου έπρεπε, σαφώς, να βγαίνω έξω στο κρύο και στο χιόνι. Αυτό ήταν άκρως δύσκολο ακόμη και στις κανονικές καιρικές συνθήκες, αλλά όταν φύσαγε ο "σίβερ", η κατάσταση γινόταν απελπιστική. Στο Πλάχινο έμεινα κάτι παραπάνω από δύο μήνες, έως τις αρχές Μαρτίου 1925 και δεν είδα ούτε έναν περαστικό».

«Ανησυχώ για σένα ... Σε ένα από τα γράμματα της γιαγιάς διάβασα λόγια που με πλήγωσαν, ότι ο Μιχαήλ [ο γιος του στον οποίο γράφει την επιστολή αυτή] είναι μάλλον αδιάφορος, δεν δείχνει ευαισθησία. Αυτό το ξέρω κι εγώ ο ίδιος και πάντα με βασάνιζε. Δεν ξέρω αν μπορείς να καταλάβεις όλη τη φρίκη αυτής της σύντομης φράσης. Αυτό σημαίνει ότι η έλλειψη αλήθειας και το ψέμμα δεν σε πληγώνει στην καρδιά, δεν σφίγγεται η καρδιά σου όταν βλέπει κάτι ανήθικο και φοβερό, δεν φλέγεται η καρδιά σου από ιερή αγανάκτηση να αγωνιστείς κατά της κακίας, δεν χαίρεται η καρδιά σου όταν ακούς για κάτι όμορφο, για κάτι καλό, για κάτι υψηλό».

«Έχω γίνει τόσο ευέξαπτος και πέρασα προ ημερών τόσο μεγάλη κρίση θυμού, που έπρεπε να πάρω μια δόση brom και να κάνω ένεση καμφοράς, γιατί είχα δύσπνοια από βρογχοσπασμό. Δεν μου έχει ποτέ άλλοτε να εργάζομαι κάτω από τέτοιες συνθήκες [στρατιωτικό χειρουργείο κατά τον Β' Π.Π.]».


Βόινο-Γιασενέτσκι Βαλεντίν του Φέλιξ (1877-1961) ή επίσκοπος Λουκάς. Ναι, αυτός που είχε γίνει η φασαρία. Τα αποσπάσματα από το βιβλίο "Αρχιεπίσκοπος Λουκάς" του αρχιμανδρίτη Νεκτάριου Αντωνόπουλου. Δεν είναι αντιπροσωπευτικά, δεν ξέρω τίνος πράγματος. Θέλω να πω, δεν τα διάλεξα σαν τεκμήρια αγιότητας. Μάλλον ανθρωπότητας. Η φωτογραφία, από το φάκελό του στην ΚαΓκεΜπε, σε ηλικία περίπου εξήντα ετών. Ξυρισμένος, αν δεν φαίνεται.

17 Οκτωβρίου 2007

Antisocial sex and how to fight against it

Walter Ong finds [μια συγκεκριμένη γυναίκα] sexy, but "this is not a healthy sex directed toward marriage and family life, but an antisocial sex, made as alluring as possible while its normal term in marriage is barred by the ground rules."
Σταράτες κουβέντες, χωρίς μα και μου.

16 Οκτωβρίου 2007

Ο Χρόνος είναι και φαίνεται

Icastic - visualizing time, 247 (ως τώρα) ζωγραφιές του χρόνου.

Αυτό είναι μιας τετράχρονης ιταλιδούλας που ζει στην αυστρία. Δεν το διάλεξα για κάποιο διαίτερο λόγο.
Μέσω information aesthetics

15 Οκτωβρίου 2007

Ο πιο τρυφερός μυς είναι η καρδιά

“You don’t have to do this anymore, Dámaso.” I felt the heat of my own emotions. “It’s wrong, deeply wrong. Can’t you see that?”

He shrugged. “I have no choice. I owe it to my family. To my mother.”

“No,” I said. “You owe them nothing. Not your own self, your own body, your heart—”

“She brought me into the world.”

Absurdly, I said, “So did I.”

There was a silence. After a moment, I went on, “You’ve been given a great gift, Dámaso, and I can help you with it—you can live here with us, with Elvira and me, and never have to go out on the street and . . . and damage yourself again, because what your father is doing is evil, Dámaso, evil, and there’s no other word for it.”

He raised a wounded hand and let it fall again. “My family comes first,” he said. “They’ll always come first. I know my duty. But what they’ll never understand, what you don’t understand, is that I do hurt, I do feel it, I do.” And he lifted that same hand and tapped his breastbone, right over the place where his heart constricted and dilated and shot the blood through his veins. “Here,” he said. “Here’s where I hurt.”

Το μπαζάρισε ο chomen.

13 Οκτωβρίου 2007

Εθνικιστική σπέκουλα από χορηγό της εθνικής ομάδας (αίσχος)

Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά. Κρίμα.

A dirty old game
Money is corrupting the Corinthian ethos (ποιό;!) and making nonsense of competitive sport.

This whole event [το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράγκμπυ] has been hyped up in a way that would be repellent if it weren't so ludicrous, culminating in the hilarious double-page Nike ad last Friday with the England team striking butch attitudes on the white cliffs of Dover under the caption "Not without a fight". As it happened, "without a fight" was just how England did go down to the Springboks that evening.
Ώστε χιλάριους λοιπόν, μάλιστα. Ας το μάθει ο σύριζας αγγλίας και τα ξαναλέμε.

Ενημέρωση: ο σύριζας αγγλίας το έμαθε.

Nike Store, Oxford Circus, Μια εικόνα μέσα σε μια εικόνα πόσες χιλιάδες λέξεις μας κάνει;

Μακάριοι οι γεφυροποιοί

ότι αυτοί εισπράξουσι τα διόδια.
The second development, potentially far more troubling, is the newly announced project to build the world's longest bridge—17 miles connecting Yemen and Djibouti—under Tarek bin Laden's Middle East Development LLC.

Proposed Yemen-Djibouti Bridge Threatens AFRICOM Security


Ο Ανδρέας έχει πει ένα κόλπο
Σφισφι σφισφισφισφιιι σφιιι σφιιι σφισφι

Αν κάνετε κόπυ το παραπάνω και τό σώσετε σ εναν
εδιδορ κειμένου με εξτένσιον μπ3, θ ακούσετε
το γνωστό σφύριγμα από την μουσική
της ταινίας.

11 Οκτωβρίου 2007

Comics are evil





more evil (προσοχή, η σελίδα διψάει για τα πολύτιμα υγρά του υπολογιστή σου).

09 Οκτωβρίου 2007

This is very dear to me


CHE GUEVARA AND FIDEL CASTRO, JANUARY 1959

The picture has a strange atmosphere because it's a time exposure, two or three seconds. The whole illumination is from the match when Fidel lit the cigar.

Προφανώς εννοεί ότι η μόνη ορατή πηγή φωτός είναι το σπίρτο. Αλλά η παράξενη ατμόσφαιρα οφείλεται στο άγνωστης προέλευσης φως.

07 Οκτωβρίου 2007

Ωχ, μάνα μου

Ιστοριοδρομίες 1.
Στα αρχαία και τα βυζαντινά χρόνια

Ιστοριοδρομίες 2.
Στα Νεότερα Χρόνια

Πολύ αργά για δάκρυα

όταν λέμε πολύ, δεν εννοούμε και εντελώς
Tim Roth @ Crying Men by Sam Taylor-Wood

Σκόρπια αποσπάσματα από ακόμα πιο σκόρπια webfinds.

Men In Tears
In 1972, Edmund Muskie was a front-runner for the presidential nomination of the U.S. Democratic Party. During the New Hampshire primary, he choked with anger and seemed to cry because of a couple of nasty newspaper articles. One was a hoax, the other an article attacking his wife. The result was that he was perceived as weak and incapable of leadership, and his campaign collapsed.
Ακουστικό βοήθημα When Candidates Couldn't Cry
Through the tears
At some point in the late 19th century, at the same time as they began to find sex problematic, Anglo-Saxon men stopped crying. It was an odd, somewhat arbitrary move, as if they had suddenly decided that it was unmanly to laugh or to scratch an itch. Weeping is, after all, a normal human function. Homer's superheroes cry loud and long; Shakespeare's men shed tears all the time; and to this very day, Italian, Russian, Spanish, Arab, African, Polish and Brazilian men are not embarrassed to weep or to express emotion. But in Britain, male tears became taboo, and the culture as a whole grew wary of strong feeling.
Men, Women And Tears
The notion that men should not display their emotions in public, and most specifically that they should never shed tears, was enshrined during the 19th century in the Spartan code of English public schools, which popularized the doctrine of the stiff upper lip, and was articulated by many writers, from early Victorian Charles Kingsley ("Men must work, and women must weep") to late Victorian "Mr. Dooley" ("Among men . . . wet eye manes dhry heart").
Οπτικοακουστικό βοήθημα, Nixon's "Checkers" Speech
"I Don't Want Tears"
"Dear Mother," wrote young Jim in a matter-of-fact, confident and impersonal style that came naturally to the professional son of a professional soldier: "This is a letter to an Army wife. I don't want tears spilled on it! . . . Early in March, I leave for Korea. I will fly a B-26 in combat. I am the pilot. I will have a bombardier in the nose, a navigator beside me and a gunner in the rear. We will fly at night. I carry bombs and machine guns, and I will know how to use them.

03 Οκτωβρίου 2007

Ο Μύθος του Κρυφού Σταυρού

Παρά το μεταρρυθμιστικό της έργο η κ. Γιαννάκου δεν έλαβε τους αναγκαίους σταυρούς προτίμησης από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, επειδή αρνήθηκε να ενδώσει στις πιέσεις για απόσυρση του περίφημου βιβλίου της Εκτης Δημοτικού
Θάνος Βερέμης, Καθημερινή, 30/9/2007 (η έμφαση δική μου)
Στις εκλογές του 2007 στην Α' Αθηνών η Ν.Δ. έλαβε 131.559 ψήφους έναντι 169.619 το 2004 (-38.060 ή -22,43%)
Στις εκλογές του 2007 η Μ.Γ. έλαβε 20.237 σταυρούς έναντι 38.112 το 2004 (-17.875 ή -46,90%)
Στις εκλογές του 2007 ο ΛΑ.Ο.Σ. έλαβε 17.767 ψήφους έναντι 11.867 (+5.900 ή +49,71%).

Αν δεχτούμε το μύθο του κρυφού σταυρού (το βιβλίο ιστορίας έβγαλε από τη βουλή την Μ.Γ.) τότε πρέπει παραδεχτούμε πως η επίδοση του ΛΑ.Ο.Σ είναι τραγική. Όταν η δεξαμενή στην οποία προσβλέπεις χάνει 38.060 ψήφους, και ειδικά ο προσωπικός νεροκουβαλητής σου 17.875, ε δεν είναι και να καμαρώνεις ότι καρπώθηκες μόλις 5.900.

Δεν χρειάζεται να το ταλαιπωρήσει κανείς ιδιαίτερα το ζήτημα. Η Μ.Γ. ήταν από τις λίγες φωνές στη Ν.Δ. που είχαν ταχθεί δημοσίως υπέρ της διαγραφής του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Μπράβο της, για το θάρρος. Αλλά πόσοι μπορεί να είναι αυτοί που ενώ δεν είχαν πρόβλημα λόγω ταυτοτήτων να τη σταυρώσουν το 2004, το 2007 όχι μόνο ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους λόγω βιβλίου ιστορίας αλλά είχαν ταπηροκρανιωθεί τόσο πολύ που ξεχάσανε να ψηφίσουν τον ΛΑ.Ο.Σ.;

Βεβαίως το ότι ο μύθος είναι ανυπόστατος δεν αλλάζει το γεγονός της 'υπο δραματικές συνθήκες' αποτυχίας της Μ.Γ. να επανεκλεγεί. Το να είσαι απερχόμενη υπουργός και να σου φεύγουν οι μισοί σταυροί δεν είναι λίγο. Έχω μια ερμηνεία του φαινομένου, αρκετά πεζή και λίγο-πολύ ατεκμηρίωτη, αλλά πάντως όχι μυθολογική.

Το 2004 η Ν.Δ. εκλέγει στην Α' Αθηνών 9 βουλευτές
Αβραμόπουλος Δημήτριος 71.380
Κακλαμάνης Νικήτας 69.700
Βουλγαράκης Γεώργιος 69.250
Αλογοσκούφης Γεώργιος 61.619
Παυλόπουλος Προκόπιος 62.995
Γιαννάκου - Κουτσίκου Μαριέττα 38.112
Μπενάκη - Ψαρούδα Αννα 31.620
Κωνσταντάρας Δημήτριος 29.590
Κουντουρά Ελενα 19.435

Το 2007 εκλέγει 7 (αλλά παραθέτω και τους τρεις επιλαχόντες για να είναι η Γιαννάκου στην εικόνα)
Μπακογιαννη Θεοδωρα (Ντορα) του Κωνσταντινου 59,750
Αβραμοπουλος Δημητριος του Λαμπρου 52,312
Αλογοσκουφης Γεωργιος του Σπυριδωνος 51,085
Παυλοπουλος Προκοπιος του Βασιλειου 43,417
Βουλγαρακης Γεωργιος του Αποστολου 35,228
Πιπιλη Φωτεινη του Ανδρεα 26,398
Μπενακη-Ψαρουδα Αννα του Ευαγγελου 26,074
====
Κουντουρα Ελενα του Αλεξανδρου 21,904
Κωνστανταρας Δημητριος του Λαμπρου 20,975
Γιαννακου - Κουτσικου Μαριορη (Μαριεττα) του Παναγιωτου 20,237

Τι βλέπουμε; Τρεις γυναίκες το 2004, τρεις και το 2007. Όμως το 2007 υπάρχει η εκτός συναγωνισμού Μπακογιάννη και, το κυριότερο πιστεύω, η Πιπιλή με τις 'προνομιακές' προσβάσεις στα Μέσα. Η οποία Πιπιλή πέρασε έστω ελάχιστα και την απερχόμενη πρόεδρο της Βουλής. Τι τύχη θα μπορούσε να έχει η Μ.Γ.;

Κι αν δεχτούμε το μύθο του κρυφού σταυρού, που πήγαν οι σταυροί αυτών που δήθεν τιμώρησαν τη Μ.Γ. για το βιβλίο ιστορίας; Ποιος ή ποια από τη δεκάδα καπηλεύτηκε το βιβλίο ιστορίας και έβαλε στο σακούλι τους σταυρούς που στερήθηκε η Μ.Γ.;

Νομίζω πως αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος παράγοντας, περισσότερο αποφασιστικός από την τύχη, αυτός ήταν το ύφος της Γιαννάκου. Η οποία σε όλη τη διάρκεια της θητείας της και για άσχετους μεταξύ τους λόγους εμφανιζόταν, ή τουλάχιστον εγώ έτσι την είδα, από υπεροπτική και αλαζονική έως σκέτα ανάγωγη. Λες και της χρωστάγαμε που έγινε υπουργός Παιδείας, οπότε κάθε αμφισβήτηση ή κριτική, ισοδυναμούσε με βλασφημία. Σκέψου τώρα, αν γινόταν εκνευριστική σε ανθρώπους που δεν πήγαν κάν να ψηφίσουν, τι ζόρι θα τράβαγε ο νεοδημοκράτης που τη σταύρωσε κι από πάνω.

Δεν πειράζει, στις επόμενες εκλογές θα μπει στο Επικρατείας κι έτσι θα αποκατασταθεί η διασαλευθείσα κοσμική ισορροπία. Ίσως μάλιστα τότε ξαναμπει και ο Νίκος Νικολόπουλος στη Βουλή. Του οποίου η αποτυχία να επανεκλεγεί δεν δημιούργησε κάποια ανάλογη μυθολογία. Έστω κι αν συγκαταλέγεται μεταξύ των βιβλιοκάπηλων.

Αδικία.

02 Οκτωβρίου 2007

Πανηγύρισε την ελευθερία να διαβάζεις

When I recently popped into one of San Francisco's most famous independent bookstores, City Lights Booksellers & Publishers, I noticed a display marked "Banned Books." Many of the books I saw were classics -- books I couldn't imagine having grown up without reading. So I'm pleased to tell you that here at Google, we've put together a website where you can explore banned books as part of Banned Books Week, taking place this year from September 29th through October 6th.

It turns out that City Lights played an active role in the history of banned books in America. One of the books on the shelf was Howl, by legendary San Francisco beat poet Allen Ginsberg. City Lights doesn't just sell Howl -- it was the original publisher, and in 1956 went to court to defend itself against obscenity charges.

Posted by Sarah Payne, Book Search Support Team
Νομίζω χειρότερο από να απογορεύσεις ένα βιβλίο είναι να το παραγνωρίσεις. Όπως και να 'χει το βιβλιοπωλείο μου χτύπησε ένα κουδούνι.