Η λίστα της ντροπής

Έθνος 10/2/1941

Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτές είναι ντυμένες

Το έγκριτο μπλογκ Ολυμπία με παράπονο σημειώνει πως γίνονται δημοψηφίσματα, αλλά στην Ελβετία και όχι στην Ελλάδα.

Παραθέτει και το υλικό μιας καμπάνιας του μεταναστοφάγου κόμματος SVP όπου αντιπαραβάλλονται δύο εικόνες. Κατά την Ολυμπία

Η μία δείχνει τέσσερις γυμνές κοπέλες σαν τα κρύα νερά να μπαίνουν στη λίμνη της Ζυρίχης και η άλλη, μερικές μουσουλμάνες που έχουν μπει με τα ρούχα τους σε κάποια χαβούζα στην Τουρκία

Η έγκριτη εφημερίδα Telegraph δεν λέει τίποτα ριζικά διαφορετικό, μόνο πως οι γυναίκες στα ρηχά της λίμνης της Ζυρίχης είναι μοντέλα, ενώ αυτές στα λασπόνερα πιθανώς Αλβανίδες ή Βόσνιες. Δεν θα τα χαλάσουμε στις λεπτομέρειες.

Ομολογώ χωρίς ντροπή πως η φωτογραφία που τράβηξε το ενδιαφέρον μου ήταν αυτή των τεσσάρων γυμνών γυναικών. Βρίσκω πως έχει κάτι το παραδείσιο, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Κι αν είναι μοντέλα τι πειράζει; Κι αν δεν συμφωνώ με το μήνυμα, είναι αυτό λόγος να μην θαυμάσω το μέσο;

Αλλά όσο ξέπλενα τα μάτια μου κοιτάζοντας τη φωτογραφια τόσο μια φωνούλα μου έλεγε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Είναι αυτά χρώματα που συναντάς σε λίμνη στην Ελβετία; Και η στρατηγικά τοποθετημένη άμμος τι ρόλο παίζει σε μια πολιτική διαφήμιση, όσο αντισυμβατική και να είναι;

Και πράγματι, ο παράδεισος ήταν ψεύτικος (NSFW).

Δεν ξέρω πως την πάτησαν έτσι, αλλά όταν είσαι ελβετός και για να προασπίσεις τα καθαρά νερά των λιμνών σου από τις μουσουλμάνες καταφεύγεις σε πορνογραφικό υλικό με τρεις ουκρανές και μία ουγγαρέζα, ε είσαι για πολλές μπάτσες.

Ο Μεκόνγκ είναι ένας ολάνθιστος κήπος

Ο Τάκης Μίχας έστειλε γράμμα από τον ποταμό Μεκόνγκ στο Protagon.

Είναι τόσο καλογραμμένο που ο συντάκτης των δελτίων τύπου της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης αντέγραψε περίπου το μισό.

Δυστυχώς όμως δεν ακολουθούν όλοι το παράδειγμα του Τάκη Μίχα, την κουραστική επιτόπια ερευνητική δημοσιογραφία.

Κάποιοι εγκάθετοι του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενοι την απήχηση που θα έχει το αντάρτικο κάλεσμα του Τάκη Μίχα προς επιχειρηματικό κόσμο της Ελλάδας, έβαλαν μπρος τη μηχανή της κινδυνολογίας.

Δεν θα τους περάσει, το φως της ανεξάρτητης έρευνας του Τάκη Μίχα θα σκορπίσει τα σκοτάδια της στρατευμένης προπαγάνδας τους.

(ο κήπος του τίτλου είναι χαρούμενη ανάμνηση από τη δεκαετία του 80, όταν οικογενειακή γνωστή μιας κάποιας ηλικίας στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα των παιδιών της απαντησε πως είναι μια χαρά και "η Σεούλ ένας ολάνθιστος κήπος")

Έχει όρια η ελευθερία του λόγου;

Ανεξαρτήτως λοιπόν αν συμφωνούμε ή αν διαφωνούμε με τις συγκεκριμένες απόψεις της Λαμπρινής Θωμά, υπερασπιζόμαστε το δικαιώματα του να εκφράζει τη γνώμη της χωρίς φόβο ότι θα διωχθεί από τον διευθυντή της. Η χώρα σήμερα έχει ανάγκη από ελεύθερους δημοσιογράφους που λένε με θάρρος την γνώμη τους και όχι από φοβισμένους εργαζόμενους που αγωνιούν μήπως και τιμωρηθούν για αυτά που λένε. Περισσότερη ελευθεροτυπία αναζητά, σαν οξυγόνο, η κοινωνία και όχι νέους λογοκριτές.

 (συνυπογράφει ο Τάκης Καμπύλης)

Ευάγγελος Νίξον