Ο γκραμσιανός ρόλος του Τύπου

Ο Μιχάλης Μητσός στα ΝΕΑ και στο μπλογκ του γράφει 440 λέξεις, για μια περίληψη 700 λέξεων στη Λα Ρεπούμπλικα, ενός άρθρου 2800 λέξεων του John Lloyd στο Prospect.

Κανονικά εδώ θα τελείωνε το 30 λέξεων ποστ μου. Ο νοών νοείτω.

Καταλαβαίνω πως δεν αποφασίζει ο (εκάστοτε) Μιχάλης Μητσός πόσο χώρο θα έχει στη διάθεσή του. Αλλά και πάλι, ποιο το νόημα μιας αναπαραγωγής από δεύτερο χέρι χωρίς κάποιον εμπλουτισμό; Για να μάθει ο αναγνώστης των Νεων που δεν έχει πρόσβαση στο δίκτυο τι γράφει μια ιταλική εφημερίδα;

Σε ελάχιστο χρόνο με μόνο βοήθημα το Google βρήκα αμέσως το αφιέρωμα του Prospect στον Μπράουν: 'An intellectual in power' by John Lloyd, 'Lessons from history' by Iain McLean, 'Just a bookworm?' by Daniel Johnson, 'An American liberal' by Geoff Mulgan, 'Leap of faith' by Richard Cockett και 'Courage and sorrow' by Kamran Nazeer.

Χωρίς καμιά ιδιαίτερη φαντασία έψαξα γι' αυτό το Red Paper on Scotland και βρήκα το άρθρο Life on the ante-eurodiluvian Left του Neal Ascherson.

Brown's foreword shows he had been excited by Gramsci. But the other big influence on him was Tom Nairn - who had already absorbed 'Gramscian' ideas. Brown noted that nationalism was not a 'mere bourgeois survival', but an authentic response to uneven modernisation and socio-economic change. And he warned that it would be 'fatal' for socialists to regard nationalism as some sort of disease.

Νομίζω αρκετά ενδιαφέρον για τον έλληνα αναγνώστη των Νέων. Και πάντως βούτυρο στο ψωμί του Καλλίμαχου. Και, στα πλαίσια της διατήρησης ισορροπιών,μια ανάσα δροσιάς για τον καψερό τον Αθήναιο.

This week the Brownite house journal, Prospect, makes a valiant attempt to present its hero as an intellectual, a term apparently equated with reading books and knowing how to pronounce Gramsci. While reading may be a necessary condition for intellectual status, it is not sufficient. Any fool can read and (like a columnist) dapple his prose with quotes.

Brown's reading seems confined to American conservatives such as James Wilson, Gertrude Himmelfarb and Francis Fukuyama, and the groupies of dehumanised globalisation seminars. He does not enjoy fiction or those with whom he might disagree. Nor has he ever matched his apparent belief in "civil society" (whatever that means) with his controlling and authoritarian decisions in government. Brown shows no trace of comprehending such shrewd analysts of American democracy as De Tocqueville or Hayek, champions of Brown's pet hate, civic autonomy.

Νομίζω πως οι άνθρωποι των Μέσων, όχι μόνο οι δημοσιογράφοι, θα πρέπει σιγααααα-σιγά να συνηθίσουν στην ιδέα ότι πλέον δεν ανταγωνίζονται εαυτούς και αλλήλους. Αλλά τους αναγνώστες τους.

Τέλος δύο μπόνους, Gordon Brown and the making of a Prime Minister και Gordon Brown answers your questions.