Girl, you 'll be a woman soon (or more possibly later)

Πιο κωμικό είναι όταν ακούγεται σε δρόμους ταχύτητας, «Τα κορίτσια παίρνουν τις θέσεις τους στους βατήρες». Όπου κορίτσια ονομάζονται γυναίκες σε ηλίκια που με τη βούλα του νόμου μπορούν να διαθέσουν το σώμα τους όπως τους αρέσει. Των οποίων σωμάτων οι μύες κραυγάζουν εν χορώ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ.

Καταλαβαίνω πως τα "κορίτσια" είναι προσδιορισμός ισοδύναμος των, unisex πάντως, "παιδιών". Μια ομάδα γυναικών, συνήθως νέων. Αν και δεν θυμάμαι μια ομάδα αντρών που περιμένει το σήμα του αφέτη να χαρακτηρίζεται "αγόρια". Καταλαβαίνω επίσης πως ο προφορικός λόγος ενός όχι και τόσο ξύπνιου σχολιαστή δεν είναι κήπος που θα ανθίσει το φρούτο της πολιτικής ορθότητας.

Αλλά τι είναι αυτό που, κατόπιν κάποιου στοιχειώδους συλλογισμού για τα αποτελέσματα μιας κλήρωσης των εθνικών ομάδων, οδηγεί στον τίτλο «Στα μαλακά οι άνδρες, δύσκολα για τα κορίτσια»; Φαντάζομαι πως σ' εκείνες τις λίγες περιπτώσεις που στο κέντρο του λόγου σχηματιζόταν ο τίτλος "Στα μαλακά τα παιδιά, δύσκολα για τα κορίτσια", το κινητικό νεύρο θα αρνιόταν να τον χτυπήσει στο πληκτρολόγιο. Αν μη τι άλλο ως παλιομοδίτικο. Και βεβαίως θεωρώ αδύνατο νους να συλλάβει τον τίτλο "Στα μαλακά τα αγόρια, δύσκολα για τις γυναίκες".

Πως γίνεται να ολοκλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους στο Λεν Τρόφυ γυναικών τα κορίτσια του πόλο; Τουλάχιστον με το πέρας των υπόχρεώσεων έγιναν επιτέλους γυναίκες ή παρέμειναν κορίτσια; (spoiler, «αναδείχθηκαν ισόπαλες 7-7 με την Ουΐπεστ στο 3ο και τελευταίο τους παιχνίδι») Εντάξει, ίσως να απαιτείται πολύ σύνθετη σκέψη ώστε εξαρχής να γράψεις ότι ολοκλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους στο Λεν Τρόφυ οι γυναίκες του πόλο. Και η μοντέρνα βιολογία δεν νομίζω να απαγορεύει στο υπόκειμενο την αλλαγή γένους σε διαδοχικές προτάσεις.

Ακούω από το βάθος κάποιο κορίτσι να φωνάζει, «Συγχαρητήρια μωρέ, ανακάλυψες τη διαφορά ανάμεσα στο βιολογικό και στο κοινωνικό φύλο. Μήπως τώρα μπορείς να επιστρέψεις στο πρότζεκτ για την αποτελεσματική θεραπεία της ψαλίδας;». Δεν δίνω σημασία. Εφηβική επιθετικότητα, ετών 46.

---

Άκουγα σ' ένα δελτίο να περιγράφει ο παρουσιαστής πως έντυναν το κοριτσάκι προκειμένου να το εκπορνεύσουν. Λεπτομερής περιγραφή σε τόνους λαίμαργης αποστροφής. Μου θύμισε απαράμιλλης ζωντάνιας , αν και αμφιλεγόμενης ακρίβειας, καταγγελίες των αμαρτιών της σάρκας από θεολόγους που έχουν δώσει όρκο αγνότητας.

Αλλά περισσότερο, τόσο το πραγματικό περιστατικό όσο και η πλαστή φρίκη, μου θύμισε ένα άρθρο της άγνωστής μου Lianne George. «Γιατί ντύνουμε τις κόρες μας έτσι;» και το κυριότερο, για μένα, γιατί όταν οι κόρες ενηλικιωθούν η μόδα τις προστάζει να ντυθούν σαν κοριτσάκια;

Meanwhile, in an odd inversion of the Lolita trend, women old enough to vote are embracing the trappings of girlhood, with varying degrees of tongue-in-cheek.

...

What we're seeing now, she says, is a reversion to pre-Enlightenment days, a time before children were innocent, when they were nothing but smaller versions of ourselves in every way. "We are back in the 17th century," she says. "We're dressing little kids like adults and adults are dressing like little children. There is no distinction once again. A girl is a woman by the time she's 8 and a woman remains a girl until she's 80."

Ως εδώ τα πράγματα θα έλεγα πως είναι "βατά". Ας πούμε πως μπορεί κανείς να υποστηρίξει τη μία ή την άλλη θέση ανέξοδα. Να ονομάσει τη δική του προοδευτική και την αντίθετη συντηρητική. Να καταγγείλει τους άλλους σαν εκμεταλλευτές και να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν ελευθερωτή. Όποια θέση κι αν έχει.

Αλλά δεν είναι έτσι, είναι χειρότερα. Για την ακρίβεια είναι ζήτημα αναλογιών.

Ο Λόρεντζ λοιπόν υποστήριξε ότι τα παιδικά χαρακτηριστικά προκαλούν τη συμπάθεια των ενηλίκων για τα παιδιά και συνεπώς τη φροντίδα και την προστασία τους, που ως ένα είδος εξελικτικής προσαρμογής, συμβάλει στη διαιώνιση του είδους. Καθόρισε μάλιστα επακριβώς τα χαρακτηριστικά που πυροδοτούν τη συμπάθεια ως εξής:
<--μαντζουριανό οπτικό βοήθημα

μαντζουριανό οπτικό βοήθημα-->

• Μεγάλο κεφάλι συγκριτικά με το υπόλοιπο σώμα
• Παχουλά μάγουλα
• Προεξέχον και μεγάλο μέτωπο συγκριτικά με τα υπόλοιπα οστά του προσώπου
• Μεγάλα μάτια και αυτιά
• Μικρή μύτη
• Στρογγυλό σώμα
• Kοντά και παχιά άκρα

Μου είχε εντυπωθεί όταν το πρωτοδιάβασα και να που τίποτα δεν χάνεται, δοθέντων ικανών ερεθισμάτων. Ο σύνδεσμος που δίνει ο hfr για το άρθρο του Γκουλντ είναι νεκρός αλλά, εκτός δραματικού απροόπτου, μάλλον τον ανέστησα επιτυχώς (όχι τον Γκουλντ βρε, τον σύνδεσμο). Μου αρέσει αυτή η διάσταυρωση του Υψηλού με το Χαμηλό.

Έχω βγάλει συμπέρασμα. Αλίμονο, κανάς βλάκας είμαι; Αλλά μέχρι να αναθεωρηθεί ο ποινικός κώδικας καλύτερα να το κρατήσω για τον εαυτό μου.

---

Ένα αγαπημένο μου κορίτσι, σοφά επιθετικό και απερίσκεπτα αμυντικό, αμφιταλαντεύεται για το αν θα αναβάλλει την αναπόφευκτη ενηλικίωση ακόμη μία φορά.

Ναι, σαράντα έξι (εφτά;) Μαΐων το θηρίο.