Η Ανιέτα έβγαλε την κάσκα της. Έβγαλε τις μπότες της, τις σήκωσε... και είδε τη Μορφή.
Η Μορφή στεκόταν πίσω από τους τρεις τους. 'Ηταν ο Χριστός.
«Κοιτάχτε», είπε του Τράβις και του Ελμς. Κοίταξαν κι οι δυο τους.
Η Μορφή φορούσε έναν παραδοσιακό λευκό χιτώνα, σανδάλια' είχε μακριά μαλλιά που φαίνονταν χλωμά, σαν να τα φώτιζε το φεγγαρόφωτο. Το πρόσωπό του, με γενειάδα, ήταν ευγενικό και σοφό. Ακριβώς σαν τις ολογραφικές διαφημίσεις που προβάλλουν οι εκκλησίες στην πατρίδα, σκέφτηκε η Ανιέτα. Χιτώνας, γενειάδα, σοφός κι ευγενικός, και τα χέρια του ελαφρά υψωμένα. Μέχρι και φωτοστέφανο είχε. Παράξενο που οι προλήψεις μας ήταν τόσο ακριβείς.
«Θεέ μου», είπε ο Τράβις. Κι οι τρεις τους είχαν μείνει να κοιτάζουν τη Μορφή. «'Ηρθε για μας».
«Εμένα δεν με πειράζει», είπε ο Ελμς.
«Βέβαια, εσένα δεν σε πειράζει», είπε παγερά ο Τράβις. «Εσύ δεν έχεις γυναίκα και παιδιά. Και η Ανιέτα; Είναι μόνον τριακοσίων' είναι μωρό ακόμα».
«Εγώ είμαι η άμπελος» είπε ο Χριστός «κι εσείς τα κλαδιά. 'Οποίος παραμένει σ' εμένα, μ' εμένα μέσα του, καρποφορεί εν αφθονία' γιατί αποκομμένοι από μένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».
«Θ' αλλάξω την τροχιά του ΕΧ»,είπε ο Τράβις.
«Μικρά μου παιδιά», είπε ο Χριστός, «δεν θα είμαι μαζί σας για πολύ ακόμη».
«Ωραία», είπε ο Τράβις. Το ΕΧ τώρα έτρεχε με τη μέγιστη ταχύτητά του προς τον άξονα του Σειρίου' το αστρικό τους διάγραμμα άλλαζε συνεχώς.
«Να σε πάρει, Τράβις», είπε άγρια ο Ελμς. «Είναι μεγάλη ευκαιρία. Θέλω να πω, πόσοι άνθρωποι έχουν δει τον Χριστό; Θέλω να πω, είναι ο Χριστός. Είστε ο Χριστός, έτσι;» ρώτησε τη Μορφή.
«Εγώ είμαι η Οδός», είπε ο Χριστός, «η Αλήθεια και η Ζωή. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στον Πατέρα, παρά μόνον μέσω εμού. Αν με γνωρίζεις, γνωρίζεις και τον πατέρα μου. Από αυτή τη στιγμή, τον ξέρεις και τον έχεις δει».
«Ορίστε», είπε ο Ελμς με μια ευτυχισμένη έκφραση. «Βλέπετε; Θέλω να ξέρετε πως χαίρομαι πάρα πολύ κύριε...» Σταμάτησε. «Πήγα να πω "κύριε Χριστέ". Αυτό είναι ηλίθιο' πραγματικά ηλίθιο. Χριστέ, κύριε Χριστέ, θα καθήσετε; Μπορείτε να καθήσετε στην κονσόλα μου, ή στης κυρίας Ραουταβάαρα. Έτσι δεν είναι, Ανιέτα; Από δω είναι ο Ουώλτερ Τράβις' δεν είναι Χριστιανός, αλλά εγώ είμαι. 'Ημουν Χριστιανός όλη μου τη ζωή. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, τουλάχιστον. Δεν είμαι σίγουρος για την κυρία Ραουταβάαρα. Τι λες, Ανιέτα;»
«Σταμάτα τη φλυαρία, Ελμς», είπε ο Τράβις.
«Θα μας κρίνει», του είπε ο Ελμς.
«Αν κανείς ακούσει τα λόγια μου», είπε ο Χριστός, «και δεν τα τηρήσει πιστά, δεν είμαι εγώ που θα τον καταδικάσω, μιας και δεν έχω έρθει για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο' εκείνος που με απορρίπτει και αρνείται τα λόγια μου έχει ήδη κριθεί».
«Ορίστε», είπε ο Ελμς κουνώντας το κεφάλι του.
«Να είστε ανεκτικός με μας», είπε φοβισμένα η Ανιέτα στη Μορφή. «Κι οι τρεις μας περάσαμε ένα ισχυρό ψυχικό τραύμα». Αναρωτήθηκε, ξαφνικά, αν ο Τράβις και ο Ελμς θυμούνταν πως είχαν σκοτωθεί, πως τα σώματά τους είχαν καταστραφεί.
Η Μορφή της χαμογέλασε, σαν για να την καθησυχάσει.
«Τράβις», είπε η Ανιέτα σκύβοντας από πάνω του όπως καθόταν στην κονσόλα του, «θέλω να με ακούσεις. Ούτε εσύ ούτε ο Ελμς επιζήσατε μετά το ατύχημα. Γι' αυτό είναι εδώ. Εγώ είμαι η μόνη που δεν...» δίστασε.
«Σκοτώθηκε». συμπλήρωσε ο Ελμς. «Είμαστε νεκροί, και ήρθε για μας». Στη Μορφή είπε: «Είμαι έτοιμος, Κύριε. Πάρε με».
«Παρ' τους και τους δυο», είπε ο Τράβις. «Εγώ στέλνω ένα σήμα βοηθείας. Και τους λέω τι γίνεται εδώ. Θα το αναφέρω προτού με πάρει ή προσπαθήσει να με πάρει».
«Είσαι νεκρός», του είπε ο Ελμς.
«Μπορώ ακόμα να καταχωρήσω μιαν αναφορά», είπε ο Τράβις, αλλά στο πρόσωπό του διακρινόταν η ανησυχία. Και η παραίτηση.
«Δώστε λίγο χρόνο στον Τράβις», είπε η Ανιέτα στη Μορφή. «Δεν καταλαβαίνει εντελώς. Αλλά φαντάζομαι πως το ξέρεις... ξέρεις τα πάντα».
Η Μορφή κούνησε το κεφάλι καταφατικά.
Υπόθεση Ραουταβάαρα, Φίλιπ Ντικ, μτφ. Δημήτρης Αρβανίτης
συνεχίζεται, και πριν και μετά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
26 Απριλίου 2008
23 Απριλίου 2008
Τα καλά παιδιά
Nashi: Is It Really The End?
Why would anyone join Nashi? What is its future in a post-Putin Russia? Most Nashi members aren’t violent thugs, but rather ambitious careerists. One such Nashist is Maksim Novikov, 18, a student at Moscow State Institute for International Relations. In an interview with Nezavisimaya Gazeta, Novikov, appears as a model student and a model Nashist, carries a copy of Vladislav Surkov’s Russian Political Culture: A Utopian View, which he marks up with a pen.Though he agrees with the basic principles of Survkov’s so-called "sovereign democracy," he displays no emotional attachment to it. He hopes to someday study abroad, but when asked if he will remain abroad once he gets out of Russia, he says he would like to serve his country. "I am after all a patriot."
But Nashi wasn’t his first choice or really on his radar for youth groups. Novikov explained that at first he thought about joining the Communists, but was turned off by their hostility to the free market. He found Nashi "almost by chance." He found Vasilii Yakemenko’s email on the net, who promptly arranged a meeting between Novikov and one of Nashi’s Moscow commissars. After some discussion, he joined. Now Novikov speaks about Nashi in terms of "we."
Why would anyone join Nashi? What is its future in a post-Putin Russia? Most Nashi members aren’t violent thugs, but rather ambitious careerists. One such Nashist is Maksim Novikov, 18, a student at Moscow State Institute for International Relations. In an interview with Nezavisimaya Gazeta, Novikov, appears as a model student and a model Nashist, carries a copy of Vladislav Surkov’s Russian Political Culture: A Utopian View, which he marks up with a pen.Though he agrees with the basic principles of Survkov’s so-called "sovereign democracy," he displays no emotional attachment to it. He hopes to someday study abroad, but when asked if he will remain abroad once he gets out of Russia, he says he would like to serve his country. "I am after all a patriot."
But Nashi wasn’t his first choice or really on his radar for youth groups. Novikov explained that at first he thought about joining the Communists, but was turned off by their hostility to the free market. He found Nashi "almost by chance." He found Vasilii Yakemenko’s email on the net, who promptly arranged a meeting between Novikov and one of Nashi’s Moscow commissars. After some discussion, he joined. Now Novikov speaks about Nashi in terms of "we."
21 Απριλίου 2008
Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα
Soyuz Capsule Misses the Mark on Landing
Later, Perminov was asked about the presence of two women on the Soyuz, and referred to a naval superstition that having women on a ship was bad luck.
"You know in Russia, there are certain bad omens about this sort of thing, but thank God everything worked out successfully," he said. "Of course, in the future, we will work somehow to ensure that the number of women will not surpass" the number of men.
Challenged by a reporter, Perminov said: "This isn't discrimination. I'm just saying that when a majority [of the crew] is female, sometimes certain kinds of unsanctioned behavior or something else occurs. That's what I'm talking about."
He did not elaborate.
Vasilissa the Beautiful
Later, Perminov was asked about the presence of two women on the Soyuz, and referred to a naval superstition that having women on a ship was bad luck.
"You know in Russia, there are certain bad omens about this sort of thing, but thank God everything worked out successfully," he said. "Of course, in the future, we will work somehow to ensure that the number of women will not surpass" the number of men.
Challenged by a reporter, Perminov said: "This isn't discrimination. I'm just saying that when a majority [of the crew] is female, sometimes certain kinds of unsanctioned behavior or something else occurs. That's what I'm talking about."
He did not elaborate.
Vasilissa the Beautiful
18 Απριλίου 2008
Microblogging στην προ twitter εποχή
He was not permitted contact with the media but he wrote the details of his capture (or "hijacking" as he put it) on the palm of his hand, and while being transported he held his hand against the van's window so that waiting journalists could get the information
"Vanunu M was hijacked in Rome. ITL. 30.9.86, 21:00. Came to Rome by fly BA504."
Σήμερα θα έγραφε μόνο arrested.
Τεχνολογία, κάνει τη ζώή σου ευκολότερη.
17 Απριλίου 2008
Σε ποια κοντινή χώρα ζει ο κύριος Γαβαλάς;
«Δεκαήμερο» και παράνοια
Στις 26 Αυγούστου 1971, ο Φάμπιο Οραντίνι ντι Μπετσέκα καταγγέλλει την ταινία Δεκαήμερο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στην εισαγγελία του Τρέντο, πόλη όπου η ταινία προβλήθηκε πρώτη φορά για το κοινό την προηγούμενη ημέρα, «για να το εξετάσει και αν το θεωρήσει σκόπιμο να επαληθεύσει αν υπάρχουν χυδαίες κι άσεμνες ακρότητες ή άλλα αδικήματα».
Στις 27 Αυγούστου 1971, μετά κι από αίτηση της εισαγγελίας, ο ανακριτής του δικαστηρίου του Τρέντο «δηλώνει ότι δεν μπορεί να ασκηθεί ποινική δίωξη» και η καταγγελία τοποθετείται στο αρχείο.
Το Δεκαήμερο, εμπνευσμένο από οχτώ νουβέλες του Βοκάκιου, τοποθετημένο στη Νάπολη και ερμηνευμένο στο ρόλο του ζωγράφου από τον ίδιο το σκηνοθέτη που κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο φεστιβάλ του Βερολίνου, απαλλάσσεται γιατί αναγνωρίζεται σαν έργο τέχνης σύμφωνα μ' ένα νόμο που ο Παζολίνι δεν εκτιμά: γράφει στη «Corriere della Sera» της 4 Φεβρουαρίου 1973:
[…]
Για να ενοχοποιήσουν το Δεκαήμερο, δικαστές και υπάλληλοι της αστυνομίας αποδείχτηκαν ασυνήθιστα επιμελείς κι ευσυνείδητοι. Στην Κρεμόνα, η ταινία καταγγέλθηκε από την αστυνομία «κατόπιν διαφόρων τηλεφωνημάτων από πρόσωπα που ήθελαν να μείνουν ανώνυμα». Στη Σουλμόνα ο εισαγγελέας πηγαίνει να δει την ταινία «με σκοπό να δει αν επαληθεύονταν οι φήμες που απόδιδαν στην ταινία χυδαίο περιεχόμένο». Στο Καμπομπάσο ο αστυνόμος απευθύνεται στο δικαστή μια βδομάδα πριν από την προβολή της ταινίας στην πόλη, παρακαλώντας να «γνωστοποιήσει τις αποφάσεις της υπηρεσίας» επί του προκειμένου. Στο Μπάρι ο επιθεωρητής της αστυνομίας Σαντόρο ανακοινώνει πως το Δεκαήμερο είναι αποκύημα «της πιο απεχθούς και φρικαλέας χυδαιότητας». Στη Φεράρα η καταγγελία ξεκινά από ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο της δικαστικής αστυνομίας, στην Ανκόνα «από την αστυνομία γυναικών καθώς και από μεμονωμένους πολίτες».
Στο Μιλάνο καταγγέλλονται ακόμη και οι διαφημιστικές αγγελίες για την ταινία στην εφημερίδα «Corriere della Sera». Κατά δεκάδες καταφθάνουν οι καταγγελίες ιδιωτών από τις πόλεις Μιλάνο, Παβία, Ρώμη, Λούτσερα, Πάντοβα, Βενετία, Νάπολι, Κιέτι, Βερόνα κ.α.: τελικά θα ξεπεράσουν τις ογδόντα.
Αυτό δεν είχε συμβεί ως τότε για καμιά ταινία. Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές σε μέγεθος και πείσμα.
Στο Μιλάνο, η εκστρατεία εμφανίζεται οργανωμένη: Οι καταγγελίες έχουν γίνει μεταξύ 20 και 25 Οκτωβρίου 1971, και μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Ο Νέρις Αρίζι καταγγέλει το Δεκαήμερο: «ανάρμοστο, άσεμνο, πορνογραφικό και γι' αυτό όχι απόλυτα καλλιτεχνικό, προσβλητικό για σοβαρούς κι έντιμους ανθρώπους, επιβλαβές για την ήδη πολύ διεφθαρμένη νεολαία και για τους ώριμους ενήλικες ακόμη». Ο Έστερ Μπριόσι το καταγγέλλει «σαν χυδαίο, αντίθετο προς τα χρηστά ήθη και προσβλητικό για τους έντιμους ανθρώπους, με καθαρά πορνογραφικούς στόχους και κατά συνέπεια καθόλου καλλιτεχνικούς».
Ο Τζιανκάρλο Καβάλι αντιδρά: «...γιατί είναι απλώς εμετικό, χυδαίο, αντίθετο προς τα χρηστά ήθη, που ερεθίζει τα ποταπά και χυδαία ζωώδη ένστικτα με σοβαρές επιπτώσεις στην ήδη διεφθαρμένη νεολαία και στους λιγότερο ώριμους ενήλικες· γιατί είναι προσβλητικό για τους έντιμους ανθρώπους, έχει στόχους καθαρά πορνογραφικούς και γι' αυτό καθόλου καλλιτεχνικούς. Με καταπλήσσει το γεγονός ότι το δικαστικό σώμα του Μιλάνο μπορεί να ανέχεται τόσο χυδαίες ταινίες κι ότι είναι τόσο ανίσχυρο να εφαρμόσει το νόμο, ενισχύοντας συνεχή εγκλήματα βίας με φόντο καθαρά σεξουαλικό και μανιακό που βρίσκουν πηγές έμπνευσης σε τέτοια έργα. Ας με συγχωρέσει ο κύριος εισαγγελέας, αλλά σκέφτομαι πραγματικά ότι είναι απαράβατο δικαίωμα του κάθε σωστού ατόμου, αξιοπρεπούς και σοβαρού το να μπορεί να συμμετέχει στον προγραμματισμό των κινηματογραφικών προβολών που προορίζεται για ανθρώπους, όχι για ζώα».
Τα ίδια επαναλαμβάνουν σε δυο αυθεντικές καταγγελίες δύο απίθανοι θεατές, ιεραπόστολοι του Σάκρο Κουόρε, η αδελφή Ερμίνια Καπέλι και η αδελφή Ρόζα Τζανότι: «Πορνογραφικό και καθόλου καλλιτεχνικό, προσβλητικό για την ευπρέπεια των ανθρώπων και για τη σοβαρότητα του κόσμου και φοβερά επιβλαβές για τη νεολαία που ήδη βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο καθώς και για τους ενήλικες που δεν είναι εντελώς ώριμοι». Ο Τζιουζέπε Σακόνι επιμένει: «Πολύ επιβλαβές για τους νέους και για τους λιγότερο ώριμους ενήλικες». Απ' όλες τις καταγγελίες του Μιλάνο λίγες φαίνεται να οφείλονται σε ατομική πρωτοβουλία. Υπάρχει η Ρενάτα Ντανιέλι, «μια μάνα», που καταγγέλλοντας περιγράφει την κατάσταση της: «βγήκα από την αίθουσα του κινηματογράφου αποβλακωμένη και για κάμποσες ημέρες έμεινα υπό την επήρεια του σοκ». Υπάρχει ο Τζιοβάνι Κολόμπο που καταγγέλλοντας αποκαλύπτεται πολύ ενοχλημένος: «Ποτέ δεν προβλήθηκε στην Ιταλία μια ταινία πιο χυδαία, πιο αηδιαστική, πιο διαφθοροποιός πιο βρώμικη. Ούτε η σκιά μιας ένδειξης τέχνης, ούτε η σκιά μιας έστω πικάντικης ιστορίας. Σαπίλα και βρωμιά από την πρώτη ως την τελευταία σεκάνς. Η εν λόγω ταινία όχι μόνο προσβάλλει το κοινό αίσθημα των μαζών αλλά προκαλεί την απέχθεια και τον εμετό όλων, ακόμη και των απελεύθερων και των διεστραμμένων».
Η «Εθνική Επιτροπή για τη Δημόσια Ηθική» (όπως και το «Φρόντε Μονάρκικο Τζιοβανίλε» Μοναρχικό Μέτωπο Νεολαίας) καταγγέλλει προσωπικά. Εμψυχωμένοι από ηγέτες σαν τον χριστιανοδημοκράτη βουλευτή Αγκοστίνο Γκρέτζι ή σαν τις εκκλησιαστικές ιεραρχίες της Αμβρούζιας και της Βενετίας, οι ομάδες της «Υπεράσπισης της Ηθικής» ενεργοποιούνται ιδιαίτερα μετά την αποδοχή του νόμου για το διαζύγιο, που επικυρώθηκε τον Οκτώβρη του 1970. Καταγγέλλουν δημοσιεύματα, ταινίες, πρόσωπα. Το Δεκαήμερο τους προξενεί ξέχωρη οργή και για ένα επιπλέον λόγο (κατά ανάλογο τρόπο με την ταινία Οι Διάβολοι του Κεν Ράσελ, που επίσης έγινε αντικείμενο μιας εκστρατείας πολύ πιο ήπιας και περιορισμένης) για τον λόγο ότι δείχνει αχρείους καλόγερους και καλογρηές.
Για άλλους μεμονωμένους πολίτες, η επιθετικότητα εναντίον της ταινίας ξεκινά από διαφορετικές αιτίες. Το Δεκαήμερο περιγράφει το σαρκικό έρωτα χωρίς δραματικότητες ούτε αισθήματα ενοχής, με εύθυμο τρόπο. Είναι η πρώτη λαϊκή ιταλική ταινία στην οποία εμφανίζονται ακάλυπτα τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Ο Παζολίνι είναι δημιούργημα του σατανά.
Στις καταγγελίες για το Δεκαήμερο διαπιστώνονται συμπτώματα παράνοιας, διαψεύσεις, μνησικακίες, φόβοι. Ο Λορέντσο Μανότζι Τουρίνι, δασοφύλακας που είδε την ταινία στη Ρώμη, την καταγγέλλει όχι μόνο για «τη χυδαιότητα, την προσβολή της αιδούς, την απέχθεια που ένιωσα» αλλά και για «την προσβολή προς τη θρησκεία με το να παρουσιάζει καλογρηές και καλόγερους σα διεφθαρμένους και βιτσιόζους». Ο Πιέρ Μαρία Φέρι, υπάλληλος στη Ρώμη, καταγγέλλει την ταινία προς υπεράσπιση των νοικοκυράδων: «ζητάει από τα αρμόδια όργανα να μην επιτραπεί η είσοδος των συζύγων και αρραβωνιαστικών κι ας μην είναι κάτω των 18, στις αίθουσες προβολής, λαμβανομένης υπόψη της τραχύτητας αν όχι της αποκρουστικότητας της προαναφερθείσης ταινίας». Ο Τζιουζέπε Μπάρκα κι άλλοι δέκα από τη Νάπολη μέσα από τις καταγγελίες τους αποκαλύπτουν την ανασφάλεια τους: «διάφορα πρώτα πλάνα στα οποία έχει φωτογραφηθεί από μπροστά η κατώτερη υπογάστρια κοιλιακή χώρα των ανδρών, με τα γεννητικά όργανα τυλιγμένα σ' επιδέσμους κι όλα αυτά με το σκοπό να επιδειχθούν οι μεγάλες τους διαστάσεις»!
Ο Ουμπέρτο Πόντι από τη Ρώμη καταγγέλλει το Δεκαήμερο χωρίς να το έχει δει: «Υιοθετώ την άποψη του κυρίου Φεράρι, ενός ανάπηρου από τον τελευταίο πόλεμο που έχοντας το δικαίωμα της ελεύθερης εισόδου πηγαίνει κάθε μέρα στον κινηματογράφο. Το Δεκαήμερο είναι η πιο αισχρή κι αηδιαστική από κάθε άλλη ταινία. Ακόμη κι από την ταινία Οι Διάβολοι! Άνδρες γυμνοί σε πρώτο πλάνο να συνουσιάζονται μεταξύ τους»! Ο Αλφόνσο Πετρέλα και ο Μικέλε Ντ' Αμπρόζιο, από τη Λουτσέρα, καταγγέλλουν την ταινία πριν ακόμη προβληθεί στην πόλη τους: «από τα λεγόμενα φίλων που την είδαν στην κοντινή Φότζια προκύπτει ότι η ταινία αυτή έχει σεκάνς ολόκληρες στις οποίες η χυδαιότητα ξεπερνά κάθε όριο ανοχής», γράφει στην καταγγελία του ο πρώτος.
Ο δρ. Μικέλε Ντεκάμπο, γιατρός χειρούργος, κάνει διάγνωση: «... δεν είναι τα ελαττώματα του καλλιτέχνη Παζολίνι ή τους πιθανούς εκφυλισμούς του που θέλω να στιγματίσω αλλά αυτούς που του επιτρέπουν να σκορπίζει πίσω από τη μάσκα της τέχνης και της ελευθερίας τόση χυδαία αθλιότητα». Ορύεται από τη Νάπολη ο «ιταλός πολίτης Μίρα Σαλβατόρε»: «Μετά από μια τέτοια ταινία, που εξαιτίας των χυδαίων σεκάνς που αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, είναι ανάγκη να προσεχθεί ιδιαίτερα από τις δικαστικές αρχές της Νάπολη όπως έγινε και με άλλες ιταλικές πόλεις του Νότου, όπου οι αρχές πρόβλεψαν για την άμεση κατάσχεση, οι προαναφερθέντες θεατές, αν στις 24 ώρες μετά την παρακολούθηση της ταινίας παραμελήσουν τη συνουσία θα διατρέξουν τον κίνδυνο να τους μείνει ατροφικό το γεννητικό σύστημα, στη συνέχεια θα εκδηλωθούν, ανώμαλη κυκλοφορία του αίματος, συμπτώματα πνευματικών διαταραχών και μερικοί απ' αυτούς θα πάθουν αποπληξία».
Ο Μπίτσε Αλλεγκρέτι από το Μιλάνο καταγγέλοντας, ικετεύει: «Σας παρακαλώ να επέμβετε εν ονόματι του Θεού».
Ο Παζολίνι στη διάρκεια του γυρίσματος της ταινίας Δεκαήμερο είχε δηλώσει: «Ζω τη χαρούμενη στιγμή μου».
[...]
Η δίκη εναντίον της ταινίας Χίλιες και μία νύχτες ολοκληρώνεται γρήγορα.
Για να εξετάσει την ταινία, εμπνευσμένη από το Χίλιες και μία νύχτες, και βραβευμένη στις Κάννες μ' ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής, ο αντιεισαγγελέας του Μιλάνο χρησιμοποιεί απλόχερα την ιδιότητα του κριτικού κινηματογράφου που ο νόμος του αποδίδει. Στις παρατηρήσεις του, πλούσιες σε θετικές εκτιμήσεις και με την τελική κρίση ότι η ταινία είναι το δίχως άλλο έργο τέχνης, σημειώνει: «κινηματογραφικό έργο καλού επιπέδου», «επιτυχής προσαρμογή στο περιβάλλον», «σύντομοι διάλογοι, μερικές φορές βιαστικοί, συναισθήματα, που περισσότερο διατυπώνονται παρά εκφράζονται», «οι άραβες ήρωες δεν έχουν πάντα μια πραγματική αυτονομία», «η τελική εντύπωση που αφήνει είναι μια κάποια υπέρμετρη πληθώρα και υπεραφθονία χωρίς επαρκή άρθρωση».
Μια παρατήρηση του αντιεισαγγελέα Γκάιτσι («απεικόνιση σεξουαλικότητας και συναισθηματικότητας που δεν είναι αρρωστημένες, γιατί είναι απελευθερωμένες από την ιδέα της αμαρτίας, που βαραίνει τη χριστιανική παράδοση») προκαλεί την έντονη αντίδραση της «L’ Osservatore Romano» της 31 Ιουλίου 1974: «Σε ποια μακρινή χώρα να γεννήθηκε ένας αντιεισαγγελέας που εκφράζει μια τέτοια κρίση; Ποια παράδοση θα επικαλεσθεί η κουλτούρα και η ηθική του; Η ιδέα του αμαρτήματος είναι προϊόν μιας ψεύτικης ηθικής από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε; Τότε η αθανασία δεν υπάρχει πια από τη στιγμή που για τη χριστιανική παράδοση η ιδέα του αμαρτήματος είναι ακριβώς η ιδέα αυτού που είναι αντίθετο προς την ηθική τάξη, εξαιτίας του αντικειμένου ή του στόχου ή των περιστάσεων... Πόσο λιγότερα θα ήταν τα εγκλήματα που θα είχαν στα χέρια τους οι αντιεισαγγελείς αν η έννοια του αμαρτήματος είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία! Το υπαγορεύει η περίσταση να συνεργάζονται κι αυτοί ακόμη για την υποβάθμιση της»;
Στις 5 Αυγούστου 1974 μετά από αίτηση και της εισαγγελίας, ο ανακριτής του δικαστηρίου του Μιλάνο αποφασίζει «να μην ασκηθεί ποινική δίωξη» εναντίον της ταινίας Χίλιες και μία νύχτες.
«Παζολίνι: χρονικό της βίας, της δίωξης και του θανάτου», εκδ. εξάντας
Στις 26 Αυγούστου 1971, ο Φάμπιο Οραντίνι ντι Μπετσέκα καταγγέλλει την ταινία Δεκαήμερο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στην εισαγγελία του Τρέντο, πόλη όπου η ταινία προβλήθηκε πρώτη φορά για το κοινό την προηγούμενη ημέρα, «για να το εξετάσει και αν το θεωρήσει σκόπιμο να επαληθεύσει αν υπάρχουν χυδαίες κι άσεμνες ακρότητες ή άλλα αδικήματα».
Στις 27 Αυγούστου 1971, μετά κι από αίτηση της εισαγγελίας, ο ανακριτής του δικαστηρίου του Τρέντο «δηλώνει ότι δεν μπορεί να ασκηθεί ποινική δίωξη» και η καταγγελία τοποθετείται στο αρχείο.
Το Δεκαήμερο, εμπνευσμένο από οχτώ νουβέλες του Βοκάκιου, τοποθετημένο στη Νάπολη και ερμηνευμένο στο ρόλο του ζωγράφου από τον ίδιο το σκηνοθέτη που κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο φεστιβάλ του Βερολίνου, απαλλάσσεται γιατί αναγνωρίζεται σαν έργο τέχνης σύμφωνα μ' ένα νόμο που ο Παζολίνι δεν εκτιμά: γράφει στη «Corriere della Sera» της 4 Φεβρουαρίου 1973:
Η λεγόμενη πορνογραφία ή χυδαιότητα, στο δικό μας κώδικα, παύει να θεωρείται τέτοια στα «έργα τέχνης». Το άρθρο 529 του κώδικα επικυρώνει και θεσμοθετεί μ' αυτό τον τρόπο ένα προνόμιο. Το προνόμιο του καλλιτέχνη. Είναι μια πνευματικο-αστική αντίληψη της τέχνης που προβλέπει μια εκλεκτική κοινωνία, στην οποία υπάρχουν κυκλώματα ικανά να έχουν αισθήματα και ιδέες απαγορευμένα στις μάζες.Είναι πολλοί αυτόί που δεν του αναγνωρίζουν το προνόμιο του καλλιτέχνη: η καταγγελία του κυρίου Οραντίνι στο Τρέντο είναι μόνο η αρχή της δικαστικής λαίλαπας που θα διαρκέσει πάνω από έξι μήνες. Το Δεκαήμερο προκαλεί μια πρωτόγονη έκρηξη του δημόσιου και ιδιωτικού μοραλισμού, αποχαλινώνει την δράση των καταδοτών και των καταστολέων, εξασφαλίζει υψηλές εισπράξεις που ξεπερνούν τα τέσσερα δισεκατομμύρια, εγκαινιάζει αθέλητα ένα κινηματογραφικό «ρεύμα» άσχημων θοκακιανών απομιμήσεων. Και αμοίβει τον Παζολίνι, που χάρη στον τύπο και στη δικαιοσύνη είναι πια για πολλούς, βλάσφημος, αισχρολόγος, ριζοσπαστικός, κλέφτης, φίλος των ανθρώπων του υπόκοσμου, και με την τελευταία ετικέτα: πορνογράφος.
[…]
Για να ενοχοποιήσουν το Δεκαήμερο, δικαστές και υπάλληλοι της αστυνομίας αποδείχτηκαν ασυνήθιστα επιμελείς κι ευσυνείδητοι. Στην Κρεμόνα, η ταινία καταγγέλθηκε από την αστυνομία «κατόπιν διαφόρων τηλεφωνημάτων από πρόσωπα που ήθελαν να μείνουν ανώνυμα». Στη Σουλμόνα ο εισαγγελέας πηγαίνει να δει την ταινία «με σκοπό να δει αν επαληθεύονταν οι φήμες που απόδιδαν στην ταινία χυδαίο περιεχόμένο». Στο Καμπομπάσο ο αστυνόμος απευθύνεται στο δικαστή μια βδομάδα πριν από την προβολή της ταινίας στην πόλη, παρακαλώντας να «γνωστοποιήσει τις αποφάσεις της υπηρεσίας» επί του προκειμένου. Στο Μπάρι ο επιθεωρητής της αστυνομίας Σαντόρο ανακοινώνει πως το Δεκαήμερο είναι αποκύημα «της πιο απεχθούς και φρικαλέας χυδαιότητας». Στη Φεράρα η καταγγελία ξεκινά από ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο της δικαστικής αστυνομίας, στην Ανκόνα «από την αστυνομία γυναικών καθώς και από μεμονωμένους πολίτες».
Στο Μιλάνο καταγγέλλονται ακόμη και οι διαφημιστικές αγγελίες για την ταινία στην εφημερίδα «Corriere della Sera». Κατά δεκάδες καταφθάνουν οι καταγγελίες ιδιωτών από τις πόλεις Μιλάνο, Παβία, Ρώμη, Λούτσερα, Πάντοβα, Βενετία, Νάπολι, Κιέτι, Βερόνα κ.α.: τελικά θα ξεπεράσουν τις ογδόντα.
Αυτό δεν είχε συμβεί ως τότε για καμιά ταινία. Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές σε μέγεθος και πείσμα.
Στο Μιλάνο, η εκστρατεία εμφανίζεται οργανωμένη: Οι καταγγελίες έχουν γίνει μεταξύ 20 και 25 Οκτωβρίου 1971, και μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Ο Νέρις Αρίζι καταγγέλει το Δεκαήμερο: «ανάρμοστο, άσεμνο, πορνογραφικό και γι' αυτό όχι απόλυτα καλλιτεχνικό, προσβλητικό για σοβαρούς κι έντιμους ανθρώπους, επιβλαβές για την ήδη πολύ διεφθαρμένη νεολαία και για τους ώριμους ενήλικες ακόμη». Ο Έστερ Μπριόσι το καταγγέλλει «σαν χυδαίο, αντίθετο προς τα χρηστά ήθη και προσβλητικό για τους έντιμους ανθρώπους, με καθαρά πορνογραφικούς στόχους και κατά συνέπεια καθόλου καλλιτεχνικούς».
Ο Τζιανκάρλο Καβάλι αντιδρά: «...γιατί είναι απλώς εμετικό, χυδαίο, αντίθετο προς τα χρηστά ήθη, που ερεθίζει τα ποταπά και χυδαία ζωώδη ένστικτα με σοβαρές επιπτώσεις στην ήδη διεφθαρμένη νεολαία και στους λιγότερο ώριμους ενήλικες· γιατί είναι προσβλητικό για τους έντιμους ανθρώπους, έχει στόχους καθαρά πορνογραφικούς και γι' αυτό καθόλου καλλιτεχνικούς. Με καταπλήσσει το γεγονός ότι το δικαστικό σώμα του Μιλάνο μπορεί να ανέχεται τόσο χυδαίες ταινίες κι ότι είναι τόσο ανίσχυρο να εφαρμόσει το νόμο, ενισχύοντας συνεχή εγκλήματα βίας με φόντο καθαρά σεξουαλικό και μανιακό που βρίσκουν πηγές έμπνευσης σε τέτοια έργα. Ας με συγχωρέσει ο κύριος εισαγγελέας, αλλά σκέφτομαι πραγματικά ότι είναι απαράβατο δικαίωμα του κάθε σωστού ατόμου, αξιοπρεπούς και σοβαρού το να μπορεί να συμμετέχει στον προγραμματισμό των κινηματογραφικών προβολών που προορίζεται για ανθρώπους, όχι για ζώα».
Τα ίδια επαναλαμβάνουν σε δυο αυθεντικές καταγγελίες δύο απίθανοι θεατές, ιεραπόστολοι του Σάκρο Κουόρε, η αδελφή Ερμίνια Καπέλι και η αδελφή Ρόζα Τζανότι: «Πορνογραφικό και καθόλου καλλιτεχνικό, προσβλητικό για την ευπρέπεια των ανθρώπων και για τη σοβαρότητα του κόσμου και φοβερά επιβλαβές για τη νεολαία που ήδη βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο καθώς και για τους ενήλικες που δεν είναι εντελώς ώριμοι». Ο Τζιουζέπε Σακόνι επιμένει: «Πολύ επιβλαβές για τους νέους και για τους λιγότερο ώριμους ενήλικες». Απ' όλες τις καταγγελίες του Μιλάνο λίγες φαίνεται να οφείλονται σε ατομική πρωτοβουλία. Υπάρχει η Ρενάτα Ντανιέλι, «μια μάνα», που καταγγέλλοντας περιγράφει την κατάσταση της: «βγήκα από την αίθουσα του κινηματογράφου αποβλακωμένη και για κάμποσες ημέρες έμεινα υπό την επήρεια του σοκ». Υπάρχει ο Τζιοβάνι Κολόμπο που καταγγέλλοντας αποκαλύπτεται πολύ ενοχλημένος: «Ποτέ δεν προβλήθηκε στην Ιταλία μια ταινία πιο χυδαία, πιο αηδιαστική, πιο διαφθοροποιός πιο βρώμικη. Ούτε η σκιά μιας ένδειξης τέχνης, ούτε η σκιά μιας έστω πικάντικης ιστορίας. Σαπίλα και βρωμιά από την πρώτη ως την τελευταία σεκάνς. Η εν λόγω ταινία όχι μόνο προσβάλλει το κοινό αίσθημα των μαζών αλλά προκαλεί την απέχθεια και τον εμετό όλων, ακόμη και των απελεύθερων και των διεστραμμένων».
Η «Εθνική Επιτροπή για τη Δημόσια Ηθική» (όπως και το «Φρόντε Μονάρκικο Τζιοβανίλε» Μοναρχικό Μέτωπο Νεολαίας) καταγγέλλει προσωπικά. Εμψυχωμένοι από ηγέτες σαν τον χριστιανοδημοκράτη βουλευτή Αγκοστίνο Γκρέτζι ή σαν τις εκκλησιαστικές ιεραρχίες της Αμβρούζιας και της Βενετίας, οι ομάδες της «Υπεράσπισης της Ηθικής» ενεργοποιούνται ιδιαίτερα μετά την αποδοχή του νόμου για το διαζύγιο, που επικυρώθηκε τον Οκτώβρη του 1970. Καταγγέλλουν δημοσιεύματα, ταινίες, πρόσωπα. Το Δεκαήμερο τους προξενεί ξέχωρη οργή και για ένα επιπλέον λόγο (κατά ανάλογο τρόπο με την ταινία Οι Διάβολοι του Κεν Ράσελ, που επίσης έγινε αντικείμενο μιας εκστρατείας πολύ πιο ήπιας και περιορισμένης) για τον λόγο ότι δείχνει αχρείους καλόγερους και καλογρηές.
Για άλλους μεμονωμένους πολίτες, η επιθετικότητα εναντίον της ταινίας ξεκινά από διαφορετικές αιτίες. Το Δεκαήμερο περιγράφει το σαρκικό έρωτα χωρίς δραματικότητες ούτε αισθήματα ενοχής, με εύθυμο τρόπο. Είναι η πρώτη λαϊκή ιταλική ταινία στην οποία εμφανίζονται ακάλυπτα τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Ο Παζολίνι είναι δημιούργημα του σατανά.
Στις καταγγελίες για το Δεκαήμερο διαπιστώνονται συμπτώματα παράνοιας, διαψεύσεις, μνησικακίες, φόβοι. Ο Λορέντσο Μανότζι Τουρίνι, δασοφύλακας που είδε την ταινία στη Ρώμη, την καταγγέλλει όχι μόνο για «τη χυδαιότητα, την προσβολή της αιδούς, την απέχθεια που ένιωσα» αλλά και για «την προσβολή προς τη θρησκεία με το να παρουσιάζει καλογρηές και καλόγερους σα διεφθαρμένους και βιτσιόζους». Ο Πιέρ Μαρία Φέρι, υπάλληλος στη Ρώμη, καταγγέλλει την ταινία προς υπεράσπιση των νοικοκυράδων: «ζητάει από τα αρμόδια όργανα να μην επιτραπεί η είσοδος των συζύγων και αρραβωνιαστικών κι ας μην είναι κάτω των 18, στις αίθουσες προβολής, λαμβανομένης υπόψη της τραχύτητας αν όχι της αποκρουστικότητας της προαναφερθείσης ταινίας». Ο Τζιουζέπε Μπάρκα κι άλλοι δέκα από τη Νάπολη μέσα από τις καταγγελίες τους αποκαλύπτουν την ανασφάλεια τους: «διάφορα πρώτα πλάνα στα οποία έχει φωτογραφηθεί από μπροστά η κατώτερη υπογάστρια κοιλιακή χώρα των ανδρών, με τα γεννητικά όργανα τυλιγμένα σ' επιδέσμους κι όλα αυτά με το σκοπό να επιδειχθούν οι μεγάλες τους διαστάσεις»!
Ο Ουμπέρτο Πόντι από τη Ρώμη καταγγέλλει το Δεκαήμερο χωρίς να το έχει δει: «Υιοθετώ την άποψη του κυρίου Φεράρι, ενός ανάπηρου από τον τελευταίο πόλεμο που έχοντας το δικαίωμα της ελεύθερης εισόδου πηγαίνει κάθε μέρα στον κινηματογράφο. Το Δεκαήμερο είναι η πιο αισχρή κι αηδιαστική από κάθε άλλη ταινία. Ακόμη κι από την ταινία Οι Διάβολοι! Άνδρες γυμνοί σε πρώτο πλάνο να συνουσιάζονται μεταξύ τους»! Ο Αλφόνσο Πετρέλα και ο Μικέλε Ντ' Αμπρόζιο, από τη Λουτσέρα, καταγγέλλουν την ταινία πριν ακόμη προβληθεί στην πόλη τους: «από τα λεγόμενα φίλων που την είδαν στην κοντινή Φότζια προκύπτει ότι η ταινία αυτή έχει σεκάνς ολόκληρες στις οποίες η χυδαιότητα ξεπερνά κάθε όριο ανοχής», γράφει στην καταγγελία του ο πρώτος.
Ο δρ. Μικέλε Ντεκάμπο, γιατρός χειρούργος, κάνει διάγνωση: «... δεν είναι τα ελαττώματα του καλλιτέχνη Παζολίνι ή τους πιθανούς εκφυλισμούς του που θέλω να στιγματίσω αλλά αυτούς που του επιτρέπουν να σκορπίζει πίσω από τη μάσκα της τέχνης και της ελευθερίας τόση χυδαία αθλιότητα». Ορύεται από τη Νάπολη ο «ιταλός πολίτης Μίρα Σαλβατόρε»: «Μετά από μια τέτοια ταινία, που εξαιτίας των χυδαίων σεκάνς που αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, είναι ανάγκη να προσεχθεί ιδιαίτερα από τις δικαστικές αρχές της Νάπολη όπως έγινε και με άλλες ιταλικές πόλεις του Νότου, όπου οι αρχές πρόβλεψαν για την άμεση κατάσχεση, οι προαναφερθέντες θεατές, αν στις 24 ώρες μετά την παρακολούθηση της ταινίας παραμελήσουν τη συνουσία θα διατρέξουν τον κίνδυνο να τους μείνει ατροφικό το γεννητικό σύστημα, στη συνέχεια θα εκδηλωθούν, ανώμαλη κυκλοφορία του αίματος, συμπτώματα πνευματικών διαταραχών και μερικοί απ' αυτούς θα πάθουν αποπληξία».
Ο Μπίτσε Αλλεγκρέτι από το Μιλάνο καταγγέλοντας, ικετεύει: «Σας παρακαλώ να επέμβετε εν ονόματι του Θεού».
Ο Παζολίνι στη διάρκεια του γυρίσματος της ταινίας Δεκαήμερο είχε δηλώσει: «Ζω τη χαρούμενη στιγμή μου».
[...]
Η δίκη εναντίον της ταινίας Χίλιες και μία νύχτες ολοκληρώνεται γρήγορα.
Για να εξετάσει την ταινία, εμπνευσμένη από το Χίλιες και μία νύχτες, και βραβευμένη στις Κάννες μ' ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής, ο αντιεισαγγελέας του Μιλάνο χρησιμοποιεί απλόχερα την ιδιότητα του κριτικού κινηματογράφου που ο νόμος του αποδίδει. Στις παρατηρήσεις του, πλούσιες σε θετικές εκτιμήσεις και με την τελική κρίση ότι η ταινία είναι το δίχως άλλο έργο τέχνης, σημειώνει: «κινηματογραφικό έργο καλού επιπέδου», «επιτυχής προσαρμογή στο περιβάλλον», «σύντομοι διάλογοι, μερικές φορές βιαστικοί, συναισθήματα, που περισσότερο διατυπώνονται παρά εκφράζονται», «οι άραβες ήρωες δεν έχουν πάντα μια πραγματική αυτονομία», «η τελική εντύπωση που αφήνει είναι μια κάποια υπέρμετρη πληθώρα και υπεραφθονία χωρίς επαρκή άρθρωση».
Μια παρατήρηση του αντιεισαγγελέα Γκάιτσι («απεικόνιση σεξουαλικότητας και συναισθηματικότητας που δεν είναι αρρωστημένες, γιατί είναι απελευθερωμένες από την ιδέα της αμαρτίας, που βαραίνει τη χριστιανική παράδοση») προκαλεί την έντονη αντίδραση της «L’ Osservatore Romano» της 31 Ιουλίου 1974: «Σε ποια μακρινή χώρα να γεννήθηκε ένας αντιεισαγγελέας που εκφράζει μια τέτοια κρίση; Ποια παράδοση θα επικαλεσθεί η κουλτούρα και η ηθική του; Η ιδέα του αμαρτήματος είναι προϊόν μιας ψεύτικης ηθικής από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε; Τότε η αθανασία δεν υπάρχει πια από τη στιγμή που για τη χριστιανική παράδοση η ιδέα του αμαρτήματος είναι ακριβώς η ιδέα αυτού που είναι αντίθετο προς την ηθική τάξη, εξαιτίας του αντικειμένου ή του στόχου ή των περιστάσεων... Πόσο λιγότερα θα ήταν τα εγκλήματα που θα είχαν στα χέρια τους οι αντιεισαγγελείς αν η έννοια του αμαρτήματος είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία! Το υπαγορεύει η περίσταση να συνεργάζονται κι αυτοί ακόμη για την υποβάθμιση της»;
Στις 5 Αυγούστου 1974 μετά από αίτηση και της εισαγγελίας, ο ανακριτής του δικαστηρίου του Μιλάνο αποφασίζει «να μην ασκηθεί ποινική δίωξη» εναντίον της ταινίας Χίλιες και μία νύχτες.
«Παζολίνι: χρονικό της βίας, της δίωξης και του θανάτου», εκδ. εξάντας
14 Απριλίου 2008
Σεμνοτυπία
Υπάρχει μία αντίφαση.
Στιγματίζεις την απόφαση ενός δικαστή να αποβάλλει ένα βιβλίο από τις σχολικές βιβλιοθήκες επειδή «περιέχει σαφώς κείμενα πορνογραφικά και χυδαία», και δεν αναφέρεις ούτε ένα από τα αποσπάσματα που παραθέτει ο δικαστής για να τεκμηριώσει τον πορνογραφικό και χυδαίο χαρακτήρα του βιβλίου.
Αν σαν εφημερίδα θεωρείς ότι έχεις υποχρέωση να προστατεύσεις τους ενήλικες αναγνώστες σου από λέξεις όπως «γαμώ, μαλάκα, χέσε μας» και φρασεις σαν «"ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα", "το πιο άγριο σέξ γίνεται μέσα στο χειρουργείο" και "μια φορά μέσα στην εντατική είχε δει ένα δικέφαλο πέος"», στη βάση ποιας λογικής επικρίνεις το δικαστή που κάνει το ίδιο για ανήλικους αναγνώστες;
Υπάρχει μια αντίφαση, όταν είσαι σεμνότυφος υπερασπιστής της ελευθεριότητας
Στιγματίζεις την απόφαση ενός δικαστή να αποβάλλει ένα βιβλίο από τις σχολικές βιβλιοθήκες επειδή «περιέχει σαφώς κείμενα πορνογραφικά και χυδαία», και δεν αναφέρεις ούτε ένα από τα αποσπάσματα που παραθέτει ο δικαστής για να τεκμηριώσει τον πορνογραφικό και χυδαίο χαρακτήρα του βιβλίου.
Αν σαν εφημερίδα θεωρείς ότι έχεις υποχρέωση να προστατεύσεις τους ενήλικες αναγνώστες σου από λέξεις όπως «γαμώ, μαλάκα, χέσε μας» και φρασεις σαν «"ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα", "το πιο άγριο σέξ γίνεται μέσα στο χειρουργείο" και "μια φορά μέσα στην εντατική είχε δει ένα δικέφαλο πέος"», στη βάση ποιας λογικής επικρίνεις το δικαστή που κάνει το ίδιο για ανήλικους αναγνώστες;
Υπάρχει μια αντίφαση, όταν είσαι σεμνότυφος υπερασπιστής της ελευθεριότητας
13 Απριλίου 2008
Νέα παλιά δήλωση Κίσινγκερ
Εξίσου προκλητική με την παλιά παλιά δήλωση.
«Ο τουρκικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό τον πλήξαμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Μόνο έτσι θα συνετιζόταν. Εννοώ, δηλαδή, ότι ξεριζώσαμε τα αραβικά από τη γλώσσα του και επιβάλλαμε το λατινικό αλφάβητο, εξοβελίσαμε τη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα, και καταφέραμε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει. Έτσι επιτύχαμε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ»Η πρόκληση συνίσταται στο ότι αυτά συνέβησν όντως και επιπροσθέτως, παρά το ότι συνέβησαν, εκατό (λέμε τώρα) χρόνια μετά πρόεδρος και πρωθυπουργός είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι.
11 Απριλίου 2008
500.000 ευρώ πρόστιμο στον ΣΥΡΙΖΑ
Με ένα από τα μεγαλύτερα πρόστιμα στη θητεία της, 500.000 ευρώ, τιμώρησε χθες η ολομέλεια του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης τον ΣΥΡΙΖΑ για κατάφωρη απαξίωση του επιχειρηματικού κόσμου από ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς του Αλέξη Τσίπρα για επενδυτή που συναλλασσόταν με την κυβέρνηση. Η απόφαση ήταν σχεδόν ομόφωνη, καθώς μειοψήφησε ο Νέστωρ Κουράκης (μέλος ΕΣΡ), αλλά μόνο ως προς το ύψος της κύρωσης, προτείνοντας 400.000 ευρώ.
Ελευθεροτυπία
10 Απριλίου 2008
Μπρέικιν νιουζ
Μόλις άκουσα στο ραδιόφωνο του Άλφα πως ο Σαμαράς σε ομιλία του, παρουσία αμερικανού αξιωματούχου, αναφέρθηκε στη μεξικάνικη διαφήμιση της Άμπσολουτ.
Προσπαθώ να σκεφτώ κάποιο λογοπαίγνιο με το "έξω πάμε καλά", αλλά δεν πάμε καλά.
Ενημέρωση:
Έξτρα ενημέρωση
Προσπαθώ να σκεφτώ κάποιο λογοπαίγνιο με το "έξω πάμε καλά", αλλά δεν πάμε καλά.
Ενημέρωση:
Την χώρα μας επισκέπτεται, ο Αμερικανός βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών Μάθιου Μπράϊζα, ο οποίος παραβρέθηκε στο γεύμα του Εκόνομιστ, ενώ συνάντηση θα έχει με την Ντόρα Μπακογιάννη.Και μετά κακοφαίνεται σε ορισμένους ο Πολύδωρας.
Λίγο πριν από την επίσκεψη στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Μπράϊζα είχε διασταυρώσει ξίφη με τον Αντώνη Σαμαρά, στο συνέδριο του Εκόνομιστ. Ο αμερικανός αξιωματούχος χρησιμοποίησε ανέλπιστα χαμηλούς τόνους και τόνισε πως κατανοεί τις ελληνικές θέσεις και ευαισθησίες για το σκοπιανό αλλά δεν προέβη σε αναφορές που θα βοηθούσαν μια λύση.
Ο κ. Σαμαράς υπενθύμισε πως η Ουάσινγκτον απαγόρευσε προσφάτως διαφήμιση γνωστής μάρκας βότκα, όταν η εταιρία χρησιμοποίησε διαφήμιση με χάρτη της Αμερικής, με το Τέξας να περιλαμβάνεται στην περιοχή του Μεξικό.
Ο Μπράϊζα έκανε λόγο για ανάγκη απεγκλωβισμού από τη σχεδόν μονοπωλιακή όπως είπε προμήθεια της Ευρώπης με ρωσικό αέριο.
Επίσης, ο κ. Σαμαράς απέρριψε την πρόθεση της Τουρκίας να αγοράζει αέριο από την περιοχή της Κασπίας για να το μεταπωλεί προς μεταφορά δια του αγωγού προς την Ελλάδα και την Ιταλία.
alphatv.gr
Έξτρα ενημέρωση
08 Απριλίου 2008
Καθρέφτη καθρεφτάκι μου
Ποια είναι πιο όμορφη;
"In Baikonur, Alexei Leonov and Valentina Tereshkova were seeing off Russia’s-Korean crew that is to blast off today at 3:16 p.m. from Gagarin’s launching pad. Valentina Vladimirovna's attitude to Yi So-yeon was particularly hearty, she couldn’t keep in the tears of happiness,” Vorobiev said.
"In Baikonur, Alexei Leonov and Valentina Tereshkova were seeing off Russia’s-Korean crew that is to blast off today at 3:16 p.m. from Gagarin’s launching pad. Valentina Vladimirovna's attitude to Yi So-yeon was particularly hearty, she couldn’t keep in the tears of happiness,” Vorobiev said.
Έθνος-Κράτος (σημειώσατε 2)
Initially the state was conceived as a mere instrument for imposing law and order: a body, made up of institutions and laws and people who served in them and carried them out, which would run like a machine in performing its task. However, almost exactly midway in its development between 1648 and 1945, it came across the forces of nationalism which, until then, had developed almost independently of it and sometimes against it. The seventeenth- and eighteenth-century state had demanded no special affection on the part of its subjects, provided only its decrees were obeyed and its demands for money and manpower met; but now it could draw on nationalism in order to fill its emptiness and provide itself with ethical content. As conceived by Rousseau, Herder, and the rest, nationalism – if that is the proper word – had been a harmless preference for one’s native country, its language, its customs, its modes of dress, and its festivals; once it had been adopted by the state, it became aggressive and bellicose. Digesting the stolen spiritual goods, the state turned itself from a means into an end and from an end into a god. Whether it lived in peace with them or fought against them, that god was usually quite prepared to respect the rights of other gods like itself to a sovereign existence – witness the elaborate courtesies that rulers and diplomats, often even soldiers, extended to each other even in wartime (when Napoleon III was captured at Sedan in 1870, not only did he come to no harm, but he was allowed to go free). But from its subjects it demanded absolute loyalty even unto death, inflicting savage punishment on them if they dared disobey or evade service, a double standard which shows what it really thought of them.Του Μάρτιν βαν Κρέβελντ από το The Rise and Decline of the State, με αφορμή μια γνωμοδότητση για το έθνος.
06 Απριλίου 2008
Ακόμη μία φορά οι πρώην Γιουγκοσλάβοι Μακεδόνες έρχονται δεύτεροι
Νομίζουν πως δίνοντας το όνομα του Μπους σε κάποια λεωφόρο, πλατεία ή και στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας τους, θα μας φέρουν σε δύσκολη θέση.
Ανακάλυψα λοιπόν οδό Αϊζενχάουερ στις Σέρρες (αργότερα Παπανδρέου συμπληρώνει, κάπως απολογητικά θέλω να φαντάζομαι) και οδό Τρούμαν στη Λαμία
View Larger Map
Οδός Τρούμαν υπάρχει και στη Θεσσαλονίκη, εις τριπλούν. Σε Νεάπολη, Πολίχνη και Συκιές (και στην Πλατεία Δημοκρατίας;)
Υποψιάζομαι πως πριν την πολιτιστική επανάσταση του ΠΑΣΟΚ, και πάντως πριν τη μεταπολίτευση, οι οδοί Τρούμαν πανελλαδικά μπορεί να ήταν τριψήφιες.
Στη Κοζάνη πρέπει να υπήρχε οδός Τζόνσον, αλλά δεν αποκλείω να ήταν προς τιμήν του μπέιμπυ σαμπού. Ελπίζω ο αρχαιολόγος του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος να μην ανακαλύψει κάποια οδό Νίξον ή Άγκνιου.
Ανακάλυψα λοιπόν οδό Αϊζενχάουερ στις Σέρρες (αργότερα Παπανδρέου συμπληρώνει, κάπως απολογητικά θέλω να φαντάζομαι) και οδό Τρούμαν στη Λαμία
View Larger Map
Οδός Τρούμαν υπάρχει και στη Θεσσαλονίκη, εις τριπλούν. Σε Νεάπολη, Πολίχνη και Συκιές (και στην Πλατεία Δημοκρατίας;)
Υποψιάζομαι πως πριν την πολιτιστική επανάσταση του ΠΑΣΟΚ, και πάντως πριν τη μεταπολίτευση, οι οδοί Τρούμαν πανελλαδικά μπορεί να ήταν τριψήφιες.
Στη Κοζάνη πρέπει να υπήρχε οδός Τζόνσον, αλλά δεν αποκλείω να ήταν προς τιμήν του μπέιμπυ σαμπού. Ελπίζω ο αρχαιολόγος του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος να μην ανακαλύψει κάποια οδό Νίξον ή Άγκνιου.
03 Απριλίου 2008
Οι καλύτερες ειδήσεις είναι οι ανύπαρκτες
Μου έχει κάνει εντύπωση, στις κουβέντες για το "βέτο" στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς σε μια συγκεκριμένη χώρα. Στην Τουρκία.
Η φίλη και σύμμαχος είναι η χώρα εκείνη που σε όποιο χαρτί του ΝΑΤΟ υπάρχει η αλληλουχία λέξεων "former Yugoslav Republic of Macedonia", απαιτεί να μπάινει δίπλα ένας αστερίκος που οδηγεί στην υποσημείωση "Turkey recognises the Republic of Macedonia with its constitutional name".
Σκέφτομαι λοιπόν το εξής:
Αν η Τουρκία τήρησε "προκλητική" στάση, το θέμα πνίγηκε για να μην ερεθιστούν τα εθνικιστικά αντιτουρκικά αντανακλαστικά μας. Σοφή επιλογή, γιατί έτσι θα έπαιρνε πόντους το αίτημα μιας αδιάλλακτης στάσης με το ακαταμάχητο τεκμήριο του τουρκικού δάκτυλου.
Αν πάλι η Τουρκία τήρησε "σεμνή" στάση, το θέμα πνίγηκε για να μην ερεθιστούν τα εθνικιστικά αντιαμερικανικά αντανακλαστικά. Σοφή επιλογή, γιατί αν ακόμα και οι προαιώνιοι εχθροί μας αναγνωρίζουν δια της σιωπής τα εξίσου προαιώνια δίκια μας, σιγά μη φοβηθούμε τους νεόκοπους Αμερικανούς.
Όπως και νά 'χει, ελπίζω ο λογαριασμός για τη μη πρόσκληση της ΠΓΔΜ&ΝΔΣ&ΜΔΝΜ να μην αποπληρωθεί με δόσεις στο Αφγανιστάν.
Η φίλη και σύμμαχος είναι η χώρα εκείνη που σε όποιο χαρτί του ΝΑΤΟ υπάρχει η αλληλουχία λέξεων "former Yugoslav Republic of Macedonia", απαιτεί να μπάινει δίπλα ένας αστερίκος που οδηγεί στην υποσημείωση "Turkey recognises the Republic of Macedonia with its constitutional name".
Σκέφτομαι λοιπόν το εξής:
Αν η Τουρκία τήρησε "προκλητική" στάση, το θέμα πνίγηκε για να μην ερεθιστούν τα εθνικιστικά αντιτουρκικά αντανακλαστικά μας. Σοφή επιλογή, γιατί έτσι θα έπαιρνε πόντους το αίτημα μιας αδιάλλακτης στάσης με το ακαταμάχητο τεκμήριο του τουρκικού δάκτυλου.
Αν πάλι η Τουρκία τήρησε "σεμνή" στάση, το θέμα πνίγηκε για να μην ερεθιστούν τα εθνικιστικά αντιαμερικανικά αντανακλαστικά. Σοφή επιλογή, γιατί αν ακόμα και οι προαιώνιοι εχθροί μας αναγνωρίζουν δια της σιωπής τα εξίσου προαιώνια δίκια μας, σιγά μη φοβηθούμε τους νεόκοπους Αμερικανούς.
Όπως και νά 'χει, ελπίζω ο λογαριασμός για τη μη πρόσκληση της ΠΓΔΜ&ΝΔΣ&ΜΔΝΜ να μην αποπληρωθεί με δόσεις στο Αφγανιστάν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)