Κάποτε στην Αμερική ...

... ακόμη και τα καθάρματα διέθεταν ένα ήθος.

("the kids, like all kids, love the dog and I just want to say this right now, that regardless of what they say about it, we're gonna keep it.")

Ας έρθουμε στα δικά μας.

Ο παππούς μου θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ενσαρκώνει το ιδεώδες του αυτοδημιούργητου Έλληνα. Θα μπορούσε, αν είχε πετύχει έστω σε μία από τις όχι λίγες απόπειρές του να κάνει μια δική του δουλειά.

Τελικά τα κατάφερε με ουρανοκατέβατο τρόπο, και με ύφος που δεν επέτρεπε την παραμικρή αμφισβήτηση το ανέφερε ως απόδειξη της παρέμβασης του Θεού στη ζωή του. Από μία άποψη ακριβώς αυτό τον κάνει σύμβολο μια ορισμένης πτυχής της αείποτε ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Πριν όμως ενας φίλος του παπάς στα καλά καθούμενα τον οδηγήσει σε μια δημοπρασία όπου αγόρασε κοψοχρονιά κάποια βερνίκια από τα οποία πρόεκυψε το Κεφάλαιο, έκανε διαφόρων ειδών δουλειές.

Σε μια φάση, μιλάμε προπολεμικά, βρέθηκε απέναντι (Ρούμελη ντε) σε κάποια επιχείρηση ξυλείας. Τι επιχείρηση ήταν ακριβώς και ποια η θέση του δεν θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από τη διήγηση του παππού είναι ότι η επιχείρηση χρεωκόπησε, οι εργάτες ήταν απλήρωτοι και αυτός έπρεπε (ανέλαβε; του ανέθεσαν;) να πουλήσει το εμπόρευμα ώστε ο κόσμος να πάρει τα λεφτά του και να γυρίσει στα σπίτια του.

Με μια λεπτομέρεια, τα ξύλα ήταν σκάρτα.

90 χρόνων ο παππούς ακόμα το έλεγε με ντροπή ότι ξεγέλασε τον απλό κόσμο, το τόνιζε αυτό, που αγόρασε τα σκάρτα ξύλα. Αλλά και τι να έκανε, έλεγε, τόσος κόσμος πίσω βασιζόταν σ' αυτόν.

Θυμήθηκα τώρα καλύτερα. Τα θεόσταλτα βερνίκια προέκυψαν όταν ο παππούς άκουσε την προτροπή του παπά να μην ανοίγει το μαγαζί την Κυριακή το πρωί. Και όλες οι προηγούμενες επαγγελματικές αποτυχίες ήταν εκ Θεού. Αυτό ήταν το νόημα της αφήγησης.

Αλλά το νόημα της αφήγησης του τμήματος της αφήγησης είναι άλλο.

Άκουσα τον Βουλγαράκη να υπερασπίζεται τον άκοπο πλουτισμό του (από κληρονομιές) ως ασπίδα για την αξιοπρέπεια των παιδιών του. Και ήθελα να εκφράσω την εντός μου διαμαρτυρία, πως η αναξιοπρέπεια του παππού στον αγώνα για επιβίωση δεν είναι ο άλλος πόλος σε σχέση με τον αγώνα του Βουλγαράκη για την αξιοπρεπή διαβίωση των παιδιών του.