Ένα πρόβλημα με τις ιστορικές αναλογίες είναι ότι συνήθως δεν είναι έγκυρες.
Ένα άλλο πρόβλημα, δικό μας, είναι ότι ειδικά η ελληνική ιστορία προσφέρεται για να διαλέξει κανείς την ιστορική αναλογία που τον βολεύει.
Δεν έχω στοιχεία να το υποστηρίξω αλλά το δημοφιλέστερο αντικείμενο των αναλογιών πρέπει είναι οι μάχες. Η μάχη του Μαραθώνα, οι Θερμοπύλες, η ναυμαχία της Σαλαμίνας, τα διάφορα επεισόδια του Πελοποννησιακού πόλεμου, η Άλωση, τα διάφορα επεισόδια της επανάστασης του 1821, ο πόλεμος του 1897, οι βαλκανικοί, η μικρασιατική εκστρατεία, ελληνοϊταλικός και ελληνογερμανικός πόλεμος του 40-41, ο εμφύλιος (για τους μερακλήδες), η εισβολή στην Κύπρο.
Αν και σαφώς υπάρχουν χώροι που χρησιμοποιούν τη ρητορική προσφυγή στις μάχες περισσότερο από άλλους, κανείς δεν αντιστέκεται στον πειρασμό.
Ό λόγος, πιστεύω, είναι γιατί όσο κι αν αστοχεί η ιστορική αναλογία, αυτό ουδόλως επηρεάζει την ψυχολογική αναλογία. Αν κάποιος ψηφίζοντας Όχι αισθάνεται όπως νομίζει ότι αισθάνονταν οι επιστρατευμένοι την 28η Οκτωβρίου, δεν χάθηκε ο κόσμος να αγνοήσει δυο, τρεις, καμιά πενηνταριά διαφορές του ιστορικού πλαισίου. Το ίδιο και κάποιος που ψηφίζοντας Ναι αισθάνεται όπως νομίζει ότι αισθάνονταν οι επαναστάτες την επαύριο της ναυμαχίας του Ναυαρίνου.
Από αυτό το πάνθεο των μαχών-ψυχολογικών ενέσεων απουσιάζει μια πολεμική περιπέτεια. Τη γνωρίζουμε από το σχολείο αλλά όσο κι αν σπάω ο κεφάλι μου δεν μπορώ να ανακαλέσω κάποια περίπτωση χρησιμοποίησής στο δημόσιο λόγο.
Η Κύρου Ανάβασις, ή η Κάθοδος των Μυρίων αν προτιμάτε.
Ένας μισθοφορικός στρατός βρίσκεται στη μέση ενός αχανούς και εχθρικού πουθενά, με την ηγεσία του αποκεφαλισμένη (κυριολεκτικά), και αναγκάζεται να επιχειρήσει το αδύνατο αυτοσχεδιάζοντας.
(μη βαράς, για περίληψη 24 λέξεων μια χαρά είναι)
Πως να το χρησιμοποιήσεις αυτό για να χτίσεις μια έστω ψευδή ιστορική αναλογία;
Άντε και η Ε.Ε είναι η περσική αυτοκρατορία, εμείς από που κι ως πού είμαστε οι Μύριοι; Υπάρχει κάτι στο οποίο να είμαστε τόσο καλοί όσο αυτοί στο να κερδίζουν (χα) τις μάχες; Και την κραυγή θάλασσα, θάλασσα σε ποια ακτή θα την φωνάξουμε; Στην Κριμαϊκή; (γεια σου Βλαδίμηρε)
Κι ανάποδα, άντε και η περσική αυτοκρατορία είναι όλα τα στραβά κι ανάποδα που μας κάνουν να μην είμαστε Ευρώπη. Δεν βλέπω πουθενά τον Ξενοφώντα του Ναι (κάτσε κάτω βρε Καμίνη). Το κυριότερο, ο Εύξεινος Πόντος των Μύριων ήταν πακτωμένος, κάθε μέρα πορείας ήταν και μία μέρα πιο κοντά στο στόχο. Ο δικός μας απομακρύνεται και δεν είμαι σίγουρος όχι αν μπορούμε να υπερκαλύψουμε την απόσταση, αλλά ούτε καν να εξακριβώσουμε τη σωστή κατεύθυνση.
Με σκοτεινή καρδιά και καθαρό μυαλό έχω αποφασίσει να ψηφίσω Ναι αύριο.
Για να απαλλαγούμε από τους ηλίθιους, όχι για να έχουν μια πέμπτη ευκαιρία τα καθάρματα.
Για να μείνουμε ζωντανοί ως την επόμενη μάχη, όχι για "πάση θυσία" ευρώ.
Ένα άλλο πρόβλημα, δικό μας, είναι ότι ειδικά η ελληνική ιστορία προσφέρεται για να διαλέξει κανείς την ιστορική αναλογία που τον βολεύει.
Δεν έχω στοιχεία να το υποστηρίξω αλλά το δημοφιλέστερο αντικείμενο των αναλογιών πρέπει είναι οι μάχες. Η μάχη του Μαραθώνα, οι Θερμοπύλες, η ναυμαχία της Σαλαμίνας, τα διάφορα επεισόδια του Πελοποννησιακού πόλεμου, η Άλωση, τα διάφορα επεισόδια της επανάστασης του 1821, ο πόλεμος του 1897, οι βαλκανικοί, η μικρασιατική εκστρατεία, ελληνοϊταλικός και ελληνογερμανικός πόλεμος του 40-41, ο εμφύλιος (για τους μερακλήδες), η εισβολή στην Κύπρο.
Αν και σαφώς υπάρχουν χώροι που χρησιμοποιούν τη ρητορική προσφυγή στις μάχες περισσότερο από άλλους, κανείς δεν αντιστέκεται στον πειρασμό.
Ό λόγος, πιστεύω, είναι γιατί όσο κι αν αστοχεί η ιστορική αναλογία, αυτό ουδόλως επηρεάζει την ψυχολογική αναλογία. Αν κάποιος ψηφίζοντας Όχι αισθάνεται όπως νομίζει ότι αισθάνονταν οι επιστρατευμένοι την 28η Οκτωβρίου, δεν χάθηκε ο κόσμος να αγνοήσει δυο, τρεις, καμιά πενηνταριά διαφορές του ιστορικού πλαισίου. Το ίδιο και κάποιος που ψηφίζοντας Ναι αισθάνεται όπως νομίζει ότι αισθάνονταν οι επαναστάτες την επαύριο της ναυμαχίας του Ναυαρίνου.
Από αυτό το πάνθεο των μαχών-ψυχολογικών ενέσεων απουσιάζει μια πολεμική περιπέτεια. Τη γνωρίζουμε από το σχολείο αλλά όσο κι αν σπάω ο κεφάλι μου δεν μπορώ να ανακαλέσω κάποια περίπτωση χρησιμοποίησής στο δημόσιο λόγο.
Η Κύρου Ανάβασις, ή η Κάθοδος των Μυρίων αν προτιμάτε.
Ένας μισθοφορικός στρατός βρίσκεται στη μέση ενός αχανούς και εχθρικού πουθενά, με την ηγεσία του αποκεφαλισμένη (κυριολεκτικά), και αναγκάζεται να επιχειρήσει το αδύνατο αυτοσχεδιάζοντας.
(μη βαράς, για περίληψη 24 λέξεων μια χαρά είναι)
Πως να το χρησιμοποιήσεις αυτό για να χτίσεις μια έστω ψευδή ιστορική αναλογία;
Άντε και η Ε.Ε είναι η περσική αυτοκρατορία, εμείς από που κι ως πού είμαστε οι Μύριοι; Υπάρχει κάτι στο οποίο να είμαστε τόσο καλοί όσο αυτοί στο να κερδίζουν (χα) τις μάχες; Και την κραυγή θάλασσα, θάλασσα σε ποια ακτή θα την φωνάξουμε; Στην Κριμαϊκή; (γεια σου Βλαδίμηρε)
Κι ανάποδα, άντε και η περσική αυτοκρατορία είναι όλα τα στραβά κι ανάποδα που μας κάνουν να μην είμαστε Ευρώπη. Δεν βλέπω πουθενά τον Ξενοφώντα του Ναι (κάτσε κάτω βρε Καμίνη). Το κυριότερο, ο Εύξεινος Πόντος των Μύριων ήταν πακτωμένος, κάθε μέρα πορείας ήταν και μία μέρα πιο κοντά στο στόχο. Ο δικός μας απομακρύνεται και δεν είμαι σίγουρος όχι αν μπορούμε να υπερκαλύψουμε την απόσταση, αλλά ούτε καν να εξακριβώσουμε τη σωστή κατεύθυνση.
Με σκοτεινή καρδιά και καθαρό μυαλό έχω αποφασίσει να ψηφίσω Ναι αύριο.
Για να απαλλαγούμε από τους ηλίθιους, όχι για να έχουν μια πέμπτη ευκαιρία τα καθάρματα.
Για να μείνουμε ζωντανοί ως την επόμενη μάχη, όχι για "πάση θυσία" ευρώ.
2 σχόλια:
Το ψυχανεμιζόμουν ότι θα ψήφιζες ΝΑΙ, έβλεπα τις ιντερνετικές σου κινήσεις.
Κοίτα, κι εγώ αν δεν είχα περάσει την εμπειρία της Σαμαρκάνδης, την οποία γνωρίζεις καλά, αν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος μ' αυτόν που ήμουν πριν 6 χρόνια, πολύ πιθανό να ψήφιζα ΝΑΙ.
Από μια άποψη, το δημοψήφισμα αυτό είναι ένας τεράστιος Γιάλομ για κάθε Έλληνα, πρώτη φορά είδα τόσες προσωπικές εξομολογήσεις κι αναζητήσεις. Η τρομερή μοναξιά της κάλπής. Η χαρά των υπαρξιστών.
Αυτό που γράφω "με καθαρό μυαλό", δεν είναι εγγύηση ορθής κρίσης. Αποποίηση δικαιολογιών είναι, μιας και έχω ένα ιστορικό πονταρίσματος σε κουτσά μουλάρια.
Πετυχημένη η μοναξιά της κάλπης. Υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο για να τρελαθείς, υπάρχει κι άλλο ένα για να πεις υπομονή, όμως για μας είναι αργά να τρελαθούμε, κι ακόμα πιο αργά να κάνουμε υπομονή.
Δημοσίευση σχολίου