Φωτογραφική αμνησία

Η Ξένια Κουναλάκη και ο Πάσχος Μανδραβέλης διαφωνούν σχετικά μα την δημοσίευση της φωτογραφίας ενός νεκρού παιδιού, του Αϊλάν.

Κοινό σημείο αναφοράς η φωτογραφία του γυμνού κοριτσιού στο Βιετνάμ που τρέχει να σωθεί από τον βομβαρδισμό.

Διαφορετικά τα συμπεράσματα, αλλά αυτό είναι το σημείο που συναντιώνται.

Γιατί αυτή η φωτογραφία;

Δεν αντιλέγω πως είναι εμβληματική. Και αφού δείχνει ένα παιδί να υποφέρει, εύλογο είναι νευρώνες διαφορετικών μυαλών να ανταποκριθούν κατά τον ίδιο τρόπο στο ερέθισμα από τον Αϊλάν.

Αλλά είναι αυτό αρκετό για να εξηγηθεί η σύμπτωση; Δεν υπάρχουν άλλες εμβληματικές φωτογραφιές παιδιών σε εξίσου τραγική θέση με τον Αϊλάν;

Γνωρίζω μία, την έχω συγκρατήσει επειδή ένα πολύ ωραίο μπλογκ, το Prison Photography, ασχολήθηκε μαζί της εξαντλητικά.

Θα έλεγα μάλιστα πως η ομοιότητα των φωτογραφιών του Αϊλάν και της Φαμπιέν είναι τέτοια ώστε να προκαλεί ένα αίσθημα deja vu.

Γιατί η προ πενταετίας εικόνα της Φαμπιέν παραχώθηκε τόσο βαθιά, ενώ της Κιμ είναι διαθέσιμη σε πρώτη ζήτηση παρά τα σαράντα και χρόνια που έχουν μεσολαβήσει;

Δεν αφορά φυσικά μόνο την ΞΚ και τον ΠΜ, ούτε ευρύτερα τον ελληνικό τύπο και το ελληνικό διαδίκτυο. Δεν κατάφερα να βρω καμία αναφορά στη φωτογραφία της Φαμπιέν πουθενά, αλλά πάλι δεν έψαξα και πολύ. Θα χαρώ να κάνω λάθος.

Ως προς το γιατί ξεθώριασε η φωτογραφία της Φαμπιέν κλίνω προς τη θέση της ΞΚ.

Αλλά και ο ΠΜ έχει ένα δίκιο. Όχι πως είναι καθήκον του τύπου να αποστασιοποιείται από την είδηση, αλλά ότι πλέον είναι περιορισμένη η δυνατότητα του τύπου να θέτει το πλαίσιο της είδησης.

Κάτι τελευταίο. Η φωτογραφία της Κιμ, όσο κι αν συγκλόνισε, μάλλον δεν επηρέασε την πορεία του πολέμου του Βιετνάμ. Λίγους μήνες αργότερα, στα Χριστούγεννα του Χριστούλη το 1972, η γη του Βιετνάμ έτρεμε καθώς υποδεχόταν είκοσι χιλιάδες τόνους βομβών.

Και ένα τελευταίο deja vu.