17 Φεβρουαρίου 2016

Φακίδες μικρά οπίσθια και ελαττωματικές παρτίδες

Disability is defined by culture.  The tendency to categorise all people with different impairments as ‘disabled’ is a fairly recent phenomenon emanating from Western societies. Many traditional societies do not have an exact equivalent in their own language for the word ‘disabled’,  and they can seldom match the three-tier concepts in English of ‘impairment’, ‘handicap’ and ‘disability’ espoused  by  WHO  and  disability  theorists;  they  usually  do  however  have  words  for  specific impairments such as ‘deaf’,  ‘blind’, ‘lame’,  and so on. Furthermore what is counted as a ‘disability’ (ie. that which prevents someone from fulfilling the roles normally expected of them, especially as regards marriage), differs from one culture to another. Among the Tuareg in Mali,  for example, freckles and small buttocks are counted as a serious impediment to marriage and could therefore be considered a disability. In other words,  the way societies think about disabled people is determined by a variety of cultural variables,  including the nature of the impairment. It is therefore essential for planners of community disability programmes to know and understand how different impairments are viewed in the target community in order to plan effective interventions, especially since many disability programmes place changing attitudes among their main objectives.

...

The individual medical model of disability says that the disabled person must try to overcome their disability by some means or other in order to join in with the mainstream. This implies that the disabled  person  is  intrinsically  of  less  value  because  of  their  disability.  This  has  devastating implications for the disabled person’s ability to grow and develop. It is very insidious, and is present in just about every encounter between a disabled person and other people, especially professionals. In the former communist countries,  as an extreme but at least frank example, anybody working with disabled persons is called a ‘defectologist’. Disabled people are regarded as defective in the medical model.

...

In ‘Disability and Society: Emerging Issues and Insights’ Len Barton writes: ‘Being disabled involves experiencing discrimination, vulnerability and abusive assaults upon your self-identity and self-esteem.’ Is this always the case? Does the definition of disability hinge on the fact that it provokes negative reactions from others? Is it possible to have disability without social discrimination, or does it then cease to be disability?  Can we honestly say that a soldier who has lost a leg in war, who is regarded as a hero and who suffers no social discrimination, is not disabled, while a Tuareg man prevented from marrying by the fact that he has freckles or small buttocks is disabled?  It is precisely this problem of definition that creates the apparently insuperable difficulty of assessing the number of disabled people in the world.

(από το Disability and Culture)

2 σχόλια:

kukuzelis είπε...

Πιθανόν να είμαι εντελώς εκτός θέματος --αν ναι, ελπίζω να μην τα πάρεις στο κρανίο. Κάθε φορά που διαβάζω κάτι ανάλογο της φράσης: "freckles and small buttocks are counted as a serious impediment" (για την γαμήλια αποκατάσταση ή οτιδήποτε άλλο) θυμάμαι ένα δοκίμιο που διάβασα κάποτε και αφορούσε το, όπως φαίνεται, πιο αόρατο impediment από όλα. Το δοκίμιο εδώ, δημοσιεύτηκε στον Economist πριν από 20 περίπου χρόνια: http://goo.gl/RlBQ3s

Manchurian είπε...

Το θέμα, το ερέθισμα μάλλον, ήταν ο Λαζόπουλος.

Νομίζω πως καταλάθος είχε ένα κάποιο δίκιο. Μου φαίνεται φυσικό και δικαιολογημένο ο ανάπηρος (αν δεν έχει ισχυρό χαρακτήρα ή άφθονη βοήθεια) είτε να μένει προσκολλημένος στο επεισόδιο που του προκάλεσαι την αναπηρία είτε να αρνείται να αποδεχτεί πως δεν είναι πλέον "κανονικός". Ή κάτι άλλο που δεν γνωρίζω γιατί δεν κατέχω το θέμα.

Αλλά ο Σόιμπλε καθηλωμένος; Δηλαδή αν δεν ήταν ανάπηρος τι παραπάνω θα είχε καταφέρει στη ζωή του;

Το κωμικοτραγικό είναι πως βλέπω η ελάχιστα κρυφή χαιρεκακία του Λαζόπουλου να συναντιέται με την ελαφρώς χαιρέκακη φιλανθρωπία του Λυμπεράκη όταν κι αυτή διαπίστωνε πως οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές.

Και η φτώχεια μια μορφή αναπηρίας είναι, κοινωνική. Φυσικό και δικαιολογημένο μου φαίνεται να κάνεις λάθος επιλογές, όταν οι επιλογές σου είναι περιορισμένες. Αλλά και γι' αυτούς που κάνουν λάθος επιλογές από το φόβο μη γίνουν φτωχοί;

Τούτων λεχθέντων, ο μόνος λόγος που δεν τα έχω πάρει στο κρανίο είναι επειδή τα έχω πάρει στα πόδια. Όλα τα μεταφορικά μέσα, από το ποδήλατο ως το αεροπλάνο, είναι σχεδιασμένα να τιμωρούν τους ψηλούς υπενθυμίζοντάς τους ότι ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για να χωράει τα κανιά τους.