Ωραία θα ήταν να κάτσει να μετρήσει κάποιος πόσες λέξεις διακινήθηκαν τις 168 ώρες που έχουν μεσολαβήσει από τις ευρωεκλογές. Πόσα εγκεφαλικά κύτταρα κατάστραφηκαν κατά τη διαδικασία δόμησης απλών η σύνθετων συλλογισμών.
Για οτιδήποτε. Για την αποχή, για τα ποσοστά, για τα κόμματα, για τους ψηφοφόρους, για τις δημοσκοπήσεις. Για κάθε άποψη υπήρχε κι ένα κοινό πρόθυμο να ακούσει. Να ακούσει οποιονδήποτε θόρυβο θα κάλυπτε τη σιωπή για την απουσία του παράγοντα Χ.
Υπάρχει στα αγγλικά αυτή η ωραία έκφραση, ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Για να περιγράψουν κατάστασεις άρνησης μιας επώδυνης αλήθειας που είναι αδύνατο να μασκαρευτεί.
Μετά από δέκα χρόνια είχαμε για πρώτη φορά εκλογές χωρίς τον παράγοντα Χ. Και βιώνουμε, ΛΑΘΟΣ, δεν έχω αντιληφθεί κανείς στη δημόσια σφαίρα να αρθρώνει λόγο για το πως βίωσε, είτε με ανακούφιση είτε με θλίψη είτε με τηγανητές πατάτες, τη διεξαγωγή εκλογών χωρίς τον ελέφαντα στο παραβάν.
Όταν σε μια πριβέ παρουσίαση υποστήριξα πως ο περονόσπορος που έπληξε 120.000 από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το 2007 οφείλεται στην απουσία του παράγοντα Χ, ένας εγκάθετος (ξέρεις ποιος είσαι και ξέρεις ότι το ξέρω) μου εκτόξευσε γραφήματα. Κι όταν διαμαρτυρήθηκα μου έριξε και ένα ποτήρι με κείμενο.
Δεν πειράζει.
Αφήνω να μιλήσει ελαφρά παραφρασμένος ο ίδιος ο παράγοντας Χ, με τα προ δεκαετίας προφητικά λόγια του. Όταν περιέγραφε με θαυμαστή ακρίβεια το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο της 8ης Ιουνίου 2009.
Δεν έχει νόημα να αναφέρω το πραγματικό όνομά του, που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγα. Αφού πια δεν τον θυμάται κανείς. Αυτό κι αν είναι θεία δίκη. Όχι τόσο για τον ίδιο, δεν μένεια πια εδώ άλλωστε. Όσο για τους επιλήσμονες εχθρούς και φίλους.
Τελειώνοντας, απευθύνομαι εδικά στους νέους ψηφοφόρους και τους λέγω: Συμπολίτες μου, χρυσά της Ελλάδος παιδιά. Είσθε το καμάρι της Δημοκρατίας, δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας. Όμως σας πονέσαμε πολύ με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια του χρέους. Σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας, ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί των. Σας στερήσαμε τη συμμετοχή, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού των δημοσκοπήσεων. Σας αναγκάσαμε να ζείτε σ' ένα κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα. Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους, πού εμείς δεν βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την πίστη και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό. Κι όμως λέμε ότι σας υπηρετούμε. Σεις, με την οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας. Και μας εγκαταλείψατε. Δεν μας εμπιστεύεστε πια, δεν θέλετε να ψηφίσετε τα κόμματα πού εμείς σας ετοιμάσαμε. Και στραφήκατε στην αναζήτηση της χίμαιρας μέσ' απ' τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωση σας μέσ' από τη βία. Συμπολίτες μου, σήμερα αυτός πού σας ομιλεί, παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντι σας αμαρτίες όλης της γενηάς του, και σας ζητά συγγνώμη.
11 σχόλια:
Κάθε φορά που μπαίνω εδώ μέσα, αρχίζω και μετράω wtf στη σειρά... Ούτε εξεπίτηδες να το κάνατε κ. Μαντζουριανέ.
Ναι, αλλά εντωμεταξύ είχαν σκάσει μύτη οι παράγοντες Ε & Α που, όσο να 'ναι, έπληξαν. Οπότε, και να είχαμε σήμερα τον παράγοντα Χ, θα είχε ξεφουσκώσει ουσιωδώς και από ελέφαντας θα είχε γίνει, ας πούμε, γουρουνάκι.
Από κει και πέρα, υπαινίσσεσαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσδιορίζεται από τους αντιπάλους του; Επαναστάτης χωρίς αίτια;
Αυτά και εύγε: δείχνει να 'σαι ο μόνος που θυμήθηκε τον παράγοντα Χ.
Κι εσείς κύριε Elias μέρος της συνομωσίας; Γιατί δεν μιλάτε καθαρά; Δεν είστε έλληνας εσείς; Γιατί κρύβεστε κι εσείς πίσω από την κουκούλα;
@Novalis, χάνω πάσα ιδέα (φταις όμως, έλα μια φορά έστω στα τέσσερα λεπτά και πενηνταεννιά δεύτερα μετά τη δημοσίευση, θα δεις πως όλα είναι ξεκάθαρα).
@Elias, ο Χ ήταν το Red Bull των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που σιγά-σιγά το συνειδητοποιούν είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Για να το θέσω ποιητικά, η κάλπη μου είναι εκεί που μίσησα.
Ανθ'ημών Βωβός, η πλήρης έκπτωση στην κλίμακα των σκιάχτρων.
(Ε&Α;)
Αμάν!
Έχω έγκυρες πληροφορίες ότι ο παράγων Χ προσπαθεί να επιστρέψει αλλά δυσκολεύεται.
Ο παράγων Χ ήταν που με βοήθησε να καταλάβω ότι όταν φταις για όλα, τότε δεν φταις για τίποτα.
@kuk, αυτό ακριβώς.
@Elias, διαφωνώ για το ξεφούσκωμα. Τα σκάνδαλα έρχονται και παρέρχονται. Οι άνθρωποι μένουν.
Τουλάχιστον το ποτήρι είχε δροσερό νερό.
Πάντως αν δεν πιστέψεις τα γραφήματα, τι θα πιστέψεις;
Τις συζητήσεις θα πιστέψω!
Όταν είχα ξαναδιαβάσει αυτό το κείμενο, με είχε εντυπωσιάσει η αντιπαραβολή της διπλωματίας του καναπέ και του επίσημου τραπεζιού. (μάλλον από σένα πρέπει να το έχω ξαναδιαβάσει).
Όσο για τον παράγοντα Χ, δεν πιστεύω ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο, όχι γιατί το λένε τα γραφήματα, αλλά γιατί το λέω εγώ.
Αν έπαιζε το ρόλο του μπαμπούλα, τον ίδιο ρόλο μπορεί να παίξει άνετα σήμερα ο Καρατζαφέρης ή ο Άνθιμος.
Και δεν πιστεύω ότι έπαιζε το ρόλο του αντίπαλου δέοντος, μιας και ποτέ δεν έγινε στον συριζα σοβαρή συζήτηση για το τι τους χωρίζει από τον Χριστόδουλο. Μόνο δαιμονοποίηση, το οποίο μας επαναφέρει στο θέμα του μπαμπούλα
Δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις τι ακριβώς σε χωρίζει από το αντίπαλο δέος, αρκεί να πείθεσαι ότι μεσολαβεί το χάος.
Δηλαδή, καλύτρα παπάκι παρά τον Μητσοτάκη.
Έστω κι αν επί της ουσίας η διαφορά είναι πως η ΝΔ θα ξεπούλαγε την Ακρόπολη ενώ το ΠΑΣΟΚ θα την έβαζε στο Χρηματιστήριο διατηρώντας τη χρυσή μετοχή ώστε να διορίζει αυτό τους φύλακες, για τον αγνό πασόκο η υπολαμβανόμενη πολιτισμική διαφορά ήταν αυτή μεταξύ των δυνάμεων του σκότους και του φωτός.
Δημοσίευση σχολίου