Κι αξίζει ίσως ακόμα να θυμηθούμε ότι στη Γαλλία η 14η Ιουλίου, υπάρχει η στρατιωτική παρέλαση, αλλά γιορτάζεται και με λαϊκές γιορτές, τους περίφημους bals du 14 juillet, υπάρχει κι ένα τραγούδι της Πιαφ που αναφέρεται, γίνονται γιορτές το βράδυ σε όλη τη Γαλλία
Σε μας όμως τιμάται με στρατιωτική παρέλαση, με δοξολογίες στους ναούς και στρατιωτικού τύπου παρελάσεις των σχολείων. Ακόμα και με αναπαραστάσεις σφαγών, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως συμβαίνει με την ετήσια αναπαράσταση της αιματηρής άλωσης της Τρίπολης από τον Κολοκοτρώνη.
Συζήτηση Πολιτική Βία και Φανατισμός Μάρτιος 2011
Πολιτιστικό πρόβλημα είναι οι γιορτές και οι αναπαραστάσεις της τάδε ή της δείνα μάχης σε δεκάδες πολιτείες και χωριά – και αν είναι απολύτως κατανοητό να τιμάται το Μεσολόγγι, η πολίχνη που πολιορκήθηκε και αντιστάθηκε και θυσιάστηκε, δεν είναι ντροπή να εορτάζεται η «απελευθέρωση της Τρίπολης», ήτοι η σφαγή των αμάχων από τους άτακτους του Κολοκοτρώνη;
Διαιωνίζοντας την κουλτούρα της βίας Δεκέμβριος 2008
Από την υποκειμενική αίσθηση ντροπής για τον εορτασμό, στο αντικειμενικό γεγονός της αναπαράστασης της σφαγής.
Αν συμβαίνει θα πρέπει να είναι κάτι πιο σοβαρό από τον φαν του Μποστ που ντύνεται Κολοκοτρώνης.
Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, είναι όμως δυνατό να μην υπάρχει κάποιο φωτογραφικό τεκμήριο;
Τέλος πάντων, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Αυτό που με προβληματίζει είναι άλλο.
Ο Ψυχογιός αναζητώντας τις ρίζες της πολιτικής βίας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, εντοπίζει τη γενεσιουργό αιτία στην αποθέωση της πολεμικής βίας των πραγματικών ή φανταστικών προγόνων μας.
Αν λοιπόν ήμουν ο Πάσχος Μανδραβέλης, ασχέτως αν θα έδινα δίκιο ή άδικο στον Ψυχογιό, θα του ζητούσα να μου εξηγήσει πως γίνεται στην Αμερική της οπλοκατοχής, με κοινωνικά, ιστορικά και νομικά ερείσματα που στην Ελλάδα δεν μπορεί να ονειρευτεί ούτε ο Ολυμπιακός, πως γίνεται ειδικά εκεί να μην υπάρχει κάτι παρεμφερές με την πραγματική ή φανταστική (taste your own medicine!) πολιτική βία της Ελλάδας της μεταπολίτευσης;
5 σχόλια:
Μερικές φορές με τρελλαίνεις. Γιατί πας στην Αμερική και δεν μένεις Ελλαδα; Η Κρήτη είναι μια καλή περίπτωση. Ελάχιστες οικογένειες εκεί δεν διαθέτουν όπλο, είτε αγορασμένο, είτε κληρονομημένο. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι η κουλτούρα της οπλοκατοχής δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά κουλτούρα βίας. Η βία στην περίπτωση της μαζικής οπλοκατοχής προκύπτει πρωτίστως ως στατιστικώς αναπόφευκτη. Είναι και ζήτημα ιστορίας, όπως προσπαθεί, επί ματαίω, να εξηγήσει ο Ψ.
"κληρονομημένο" --> Μη φανταστείς όπλα μουσειακού ενδιαφέροντος. Αν και θα υπάρχουν κι αυτά.
Δεν με βολεύει η Κρήτη γιατί, νομίζω, εκεί η προέλευση της οπλοκατοχής είναι γεωγραφική. Βουνό για να αποφεύγεις τον νόμο, θάλασσα για να αψηφάς τη διοίκηση. Στην Αμερική η οπλοκατοχή έχει καθαρά πολιτικές ρίζες. Άσχετα αν σήμερα είναι πιθανόν η μαζικότερη νεύρωση.
Ο Ψυχογιός μου δίνει την εντύπωση πως ξεκινά από το συμπέρασμα, η αποθέωση της πολεμικής βίας των προγόνων μήτρα της πολιτικής βίας των επιγόνων, και στη συνέχεια επιστρατεύει (ή, πιστεύω ακούσια, κατασκευάζει) στοιχεία.
Το ανεξέλγκτο και οικείο καριοφίλι σύμβολο της ελληνικής επανάστασης, η θεσμική και απεχθής γκιλοτίνα σύμβολο της γαλλικής επανάστασης, και να πως φτάσαμε ως εδώ.
Δεν είμαστε παιδιά του 1789 εμείς, 1830 λέγανε τον πατέρα μας.
Πράγματι το 1830 είναι ο πατέρας. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Μεγάλη η κουβέντα, αλλά το πρόβλημα για τον Ψ. είναι πώς αξιολογούμε εμείς οι σύγχρονοι τους παλιούς. Όχι η πολιτική βία των προγόνων καθεαυτή. Εγώ τουλάχιστον αυτό διαβάζω.
Πιθανόν η καταγωγή να είναι διαφορετική όμως και στη σύγχρονη Κρήτη η οπλοκατοχή κατέληξε νεύρωση. Γάμοι, βαφτίσια, Λαμπρή και λοιπές σπέσιαλ οκέιζονς. Είναι πάντως να απορεί κανείς που δεν έχουμε γίνει ακόμα Συρία.
*
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μου ξέφυγε!
Τον διαβάζουμε διαφορετικά.
(καλέ αυτοί είναι απόγονοι τουρκοκρητικών, φως φανάρι)
Δημοσίευση σχολίου