Ένας καλύτερος κόσμος ήταν εφικτός

Οι Πόλεις της Κόκκινης Νύχτας

ήταν έξι τον αριθμό: Ταμάγκις, Μπα'νταν, Γιας-Βαντά, Βαγκντάς, Ναουφάνα και Γκαντίς. Οι πόλεις αυτές βρίσκονταν σε μια περιοχή που αντιστοιχεί περίπου στην Έρημο Αττική, πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια. Εκείνη την εποχή η έρημος ήταν διάσπαρτη από μεγάλες οάσεις και τη διέσχιζε ένας ποταμός που χυνόταν στο Αιγαίο πέλαγος.

Στη μεγαλύτερη από τις οάσεις αυτές υπήρχε μια λίμνη δεκαπέντε χιλιόμετρα μήκος και οκτώ πλάτος, στις όχθες της οποίας είχε χτιστεί η πανεπιστημιούπολη Βαγκντάς. Προσκυνητές κατέφταναν απ' όλο τον κατοικημένο κόσμο για να σπουδάσουν στις ακαδημίες του Βαγκντάς, όπου οι τέχνες και οι επιστήμες έφτασαν σε επίπεδα που έμειναν απρόσιτα από τότε. Ένα μεγάλο μέρος από την αρχαία αυτή σοφία έχει τώρα πια χαθεί.

Οι πόλεις Μπα'νταν και Γιας-Βαντά ήταν χτισμένες η μια απέναντι από την άλλη στις όχθες του ποταμού. Η Ταμάγκις, που βρισκόταν σε μια ακατοίκητη περιοχή στα βόρεια, μέσα σε μια μικρή όαση, δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί πόλη της ερήμου. Η Ναουφάνα και η Γκαντίς βρίσκονταν σε ορεινές περιοχές στα δυτικά και νότια, μακριά από τους συνηθισμένους εμπορικούς δρόμους που συνέδεαν τις άλλες πόλεις.

Εκτός από τις έξι πόλεις, υπήρχαν αρκετά χωριά και νομαδικές φυλές. Η τροφή αφθονούσε και για ένα διάστημα ο πληθυσμός έμεινε απόλυτα σταθερός: κανείς δε γεννιόταν αν δεν πέθαινε πρώτα κάποιος άλλος.

Οι κάτοικοι ήταν χωρισμένοι σε μια ελίτ μειοψηφία γνωστή ως οι Περαστικοί και μια πλειοψηφία γνωστή ως οι Ψυχοδόχοι. Οι κατηγορίες αυτές περιλάμβαναν αρκετά επαγγελματικά και εξειδικευμένα στρώματα και οι δύο τάξεις δεν ήταν στην πραγματικότητα ξεχωριστές: Περαστικοί έπαιζαν το ρόλο του Ψυχοδόχου και Ψυχοδόχοι γίνονταν Περαστικοί.

Θα δείξουμε πώς λειτουργούσε αυτό το σύστημα: να ένας ετοιμοθάνατος γερο-Περαστικός. Έχει διαλέξει τους μελλοντικούς Ψυχοδόχους γονείς του, που τους έχουν καλέσει στη νεκρική κάμαρα. Στη συνέχεια οι γονείς συνουσιάζονται και φτάνουν σε οργασμό ακριβώς τη στιγμή που ο γερο-Περαστικός πεθαίνει, έτσι ώστε το πνεύμα του να μπει μέσα στη μήτρα για να ξαναγεννηθεί. Κάθε Περαστικός έχει πάντα μαζί του έναν κατάλογο με ονόματα πιθανών γονέων, και σε περίπτωση ατυχήματος, βίας ή ξαφνικής αρρώστιας, οι πλησιέστεροι γονείς οδηγούνται αμέσως κοντά του. Όμως, στην αρχή υπήρχαν πολύ λίγες πιθανότητες για τυχαίους ή απρόβλεπτους θανάτους, γιατί το Συμβούλιο των Περαστικών στο Βαγκντάς είχε αποκτήσει τέτοια ικανότητα στη μαντική τέχνη, που ήταν σε θέση να χαρτογραφήσει μια ζωή από τη γέννηση μέχρι το θάνατο και να καθορίσει τις περισσότερες φορές τον ακριβή χρόνο και τρόπο του θανάτου.

Πολλοί από τους Περαστικούς προτιμούσαν να μην περιμένουν την εξάντληση των γηρατειών και τις φθορές της αρρώστιας, από φόβο μήπως το πνεύμα τους εξασθενήσει τελικά τόσο ώστε να εξουδετερωθεί και ν' απορροφηθεί από το Ψυχοδόχο παιδί. Αυτοί οι τολμηροί Περαστικοί, πάνω στην πλήρη άνθηση της ωριμότητας τους, και μετά από σκληρή εκπαίδευση στην αυτοσυγκέντρωση και την αστρική προβολή, διάλεγαν δυο οδηγούς θανάτου που θα τους σκότωναν μπροστά στους γονείς που συνουσιάζονταν. Οι πιο συνηθισμένοι τρόποι εκτέλεσης ήταν ο απαγχονισμός και ο στραγγαλισμός, με τον Περαστικό να πεθαίνει πάνω στον οργασμό, πράγμα που έκριναν πως ήταν η πιο σίγουρη μέθοδος για να εξασφαλιστεί μια επιτυχημένη μεταβίβαση. Εμφανίστηκαν επίσης ναρκωτικά, ισχυρές δόσεις των οποίων προκαλούσαν το θάνατο μέσα σ' ερωτικούς σπασμούς, ενώ μικρότερες χρησίμευαν για την αύξηση της σεξουαλικής ευχαρίστησης. Και συχνά χρησιμοποιούσαν τα ναρκωτικά αυτά σε συνδυασμό με άλλες μορφές θανάτου.

Με τον καιρό, ο θάνατος από φυσικά αίτια έγινε ένα σπάνιο και μάλλον αξιοκατάκριτο φαινόμενο, καθώς η ηλικία της μετενσάρκωσης έπεφτε συνεχώς. Οι Αιώνιοι Νέοι, μια αίρεση των Περαστικών, απαγχονίζονταν στα δεκαοκτώ τους για να γλυτώσουν από τη σκληρή εμπειρία της μέσης ηλικίας και τον εκφυλισμό των γηρατειών, ζώντας τη νιότη τους ξανά και ξανά.

Δυο παράγοντες υπονόμευσαν τη σταθερότητα αυτού του συστήματος. Ο πρώτος ήταν η τελειοποίηση των μεθόδων τεχνητής γονιμοποίησης. Ενώ η καθιερωμένη πρακτική απαιτούσε ένα θάνατο και μια εκ νέου γέννηση, τώρα εκατοντάδες γυναίκες μπορούσαν να γονιμοποιηθούν από μια και μόνο λήψη σπέρματος, και Περαστικοί με κατακτητικές βλέψεις μπορούσαν ν' αποικήσουν ολόκληρες περιοχές με τους απογόνους τους. Ψίθυροι αποδοκιμασίας ακούστηκαν από τους Ψυχοδόχους που έμοιαζαν έτοιμοι να ξεσηκωθούν, ιδιαίτερα οι γυναίκες. Στο σημείο αυτό, εμφανίστηκε ένας άλλος εντελώς απροσδόκητος παράγοντας.

Στην αραιοκατοικημένη ερημική περιοχή στα βόρεια της Ταμάγκις συνέβη ένα βαρυσήμαντο γεγονός. Μερικοί πιστεύουν πως ήταν ένα pμετέωρο που έπεσε στη γη ανοίγοντας έναν κρατήρα με διάμετρο τριάντα χιλιόμετρα. Άλλοι πιστεύουν πως ο κρατήρας δημιουργήθηκε από αυτό που οι σύγχρονοι φυσικοί ονομάζουν μαύρη τρύπα.

Μετά το περιστατικό αυτό, ολόκληρος ο βόρειος ουρανός γινόταν κόκκινος τις νύχτες, σαν να 'ταν η αντανάκλαση από ένα τεράστιο καμίνι. Αυτοί που ζούσαν πολύ κοντά στον κρατήρα ήταν οι πρώτοι που προσβλήθηκαν και παρατηρήθηκαν διάφορες μεταλλάξεις, με πιο συνηθισμένη την αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών και της επιδερμίδας. Κόκκινα και ξανθά μαλλιά, και λευκό, κίτρινο και κόκκινο δέρμα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά. Βαθμιαία, προσβλήθηκε ολόκληρη η περιοχή, και τελικά οι μεταλλαγμένοι ξεπέρασαν σε αριθμό τους αρχικούς κατοίκους, που ήταν όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα εκείνη την εποχή: μαύροι.

Οι γυναίκες, με επικεφαλής μια αλβινική μεταλλαγμένη γνωστή ως η Λευκή Τίγρη, κατέλαβαν το Γιας-Βαντά, κάνοντας τους άρρενες κατοίκους δούλους, συζύγους και αυλικούς, όλους καταδικασμένους σε θάνατο - μια ποινή που μπορούσε να εκτελεστεί οποιαδήποτε στιγμή, ανάλογα με τα καπρίτσια της Λευκής Τίγρης. Το Συμβούλιο στο Βαγκντάς αντέδρασε επινοώντας μια μέθοδο παραγωγής μωρών μέσα σε κομμένες μήτρες, που τις προμήθευαν περιπλανώμενοι Μητράρπαγες. Η τακτική αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την όξυνση των διαφορών ανάμεσα στις αντρικές και γυναικείες φατρίες, και ο πόλεμος με το Γιας-Βαντά φαινόταν πια αναπόφευκτος.

Στη Ναουφάνα, ανακάλυψαν μια μέθοδο μεταβίβασης του πνεύματος κατευθείαν μέσα σ' έναν έφηβο Ψυχοδόχο, αποφεύγοντας έτσι την άβολη και ευαίσθητη περίοδο της νηπιακής ηλικίας. Η μέθοδος αυτή απαιτούσε μια περίοδο σκληρής προετοιμασίας και εκπαίδευσης, ώστε να επιτευχθεί μια αρμονική συγχώνευση των δυο πνευμάτων μέσα στο ίδιο σώμα. Αυτοί οι Περαστικοί, που συνδύαζαν τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια της νιότης με τη συσσωρευμένη σοφία πολλών ζωών, αναμενόταν να σχηματίσουν μια απελευθερωτική στρατιά για την ανακατάληψη του Γιας-Βαντά. Και υπήρχαν επίσης μύστες που μπορούσαν να πεθάνουν όποια στιγμή ήθελαν, χωρίς να χρειαστούν ναρκωτικά ή δήμιους, και να προβάλουν το πνεύμα τους μες στον Ψυχοδόχο που είχαν διαλέξει.

Ανέφερα τον απαγχονισμό, το στραγγαλισμό και τα ναρκωτικά που προκαλούν οργασμό σαν τα πιο συνηθισμένα μέσα για την πραγματοποίηση της μεταβίβασης. Εντούτοις, ήταν διαδεδομένες και πολλές άλλες μορφές θανάτου. Τα Αγόρια της Φωτιάς πυρπολούνταν μπροστά στους Ψυχοδόχους, προφυλάγοντας μόνο τα γεννητικά τους όργανα, έτσι που τη στιγμή του θανάτου να μπορέσουν να φτάσουν σε οργασμό. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα περιγραφή από ένα Αγόρι της Φωτιάς που μετενσαρκώθηκε έτσι κι αργότερα θυμήθηκε την εμπειρία του αυτή:

"Καθώς οι φλόγες τύλιξαν από παντού το κορμί μου, πήρα μια βαθιά ανάσα, ρουφώντας τη φωτιά μέχρι τα πνευμόνια μου, και ούρλιαξα ξερνώντας φλόγες καθώς ο πιο φριχτός πόνος έγινε η πιο εξαίσια ηδονή και έχυσα μέσα σ' έναν έφηβο Ψυχοδόχο που τον γαμούσε ένας άλλος".

Άλλους τους μαχαίρωναν, τους αποκεφάλιζαν, τους ξεκοίλιαζαν, τους τρύπαγαν με βέλη ή τους σκότωναν μ' ένα χτύπημα στο κεφάλι. Μερικοί ρίχνονταν από γκρεμούς, πέφτοντας μπροστά στους Ψυχοδόχους που συνουσιάζονταν.

Οι επιστήμονες στο Βαγκντάς κατασκεύαζαν ένα μηχάνημα που θα μπορούσε να μεταφέρει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο ενός ανθρώπινου σώματος κατευθείαν σ' ένα άλλο. Υπήρχαν στην Γκαντίς μύστες που ήταν σε θέση να εγκαταλείψουν τα σώματα τους προτού πεθάνουν και να κατοικήσουν σε μια σειρά από φορείς. Ποτέ δε θα μάθουμε μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν αυτές οι έρευνες. Ήταν μια εποχή μεγάλης αναστάτωσης και χάους.

Η επίδραση της Κόκκινης Νύχτας πάνω στους Ψυχοδόχους και τους Περαστικούς αποδείχτηκε ανυπολόγιστη κι ένας μεγάλος αριθμός από παράξενους μεταλλαγμένους εμφανίστηκε καθώς συνεχείς επιδημίες ερήμωναν τις πόλεις. Αυτή είναι η περίοδος πολέμων και λοιμών που εξιστορούν τα βιβλία. Το Συμβούλιο είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φυλή υπεράνθρωπων για την εξερεύνηση του διαστήματος. Αντί γι' αυτό δημιούργησαν φυλές από αρπακτικά ηλίθια βαμπίρ.

Τελικά, οι πόλεις ερήμωσαν και όσοι επέζησαν σκόρπισαν προς όλες τις διευθύνσεις, μεταφέροντας τις επιδημίες μαζί τους. Μερικοί απ' αυτούς τους μετανάστες πέρασαν το Βερίγγειο Πορθμό κι έφτασαν στο Νέο Κόσμο, παίρνοντας τα βιβλία μαζί τους. Εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή που αργότερα κατοικήθηκε από τους Μαγιάς και τελικά τα βιβλία έπεσαν στα χέρια των ιερέων των Μαγιάς.

Ο προσεκτικός μελετητής του ευγενικού αυτού πειράματος θα παρατηρήσει πως ο θάνατος εθεωρείτο ισοδύναμο όχι της γέννησης, αλλά της σύλληψης, και λογικά θα συμπεράνει πως η σύλληψη είναι το βασικό τραύμα. Τη στιγμή του θανάτου, όλη η ζωή του ανθρώπου που πεθαίνει μπορεί να περάσει μπροστά από τα μάτια του μέχρι τη σύλληψη. Τη στιγμή της σύλληψης, η μελλοντική ζωή του περνάει μπροστά από τα μάτια του μέχρι το μελλοντικό του θάνατο. Το να ξαναζήσεις τη σύλληψη είναι μοιραίο.

Αυτό ήταν και το βασικό λάθος των Περαστικών: όπως δεν ξεπερνάς την ηρωίνη παίρνοντας όλο και πιο μεγάλες δόσεις, έτσι δεν ξεπερνάς το θάνατο και τη σύλληψη ξαναζώντας τα. Οι Περαστικοί είχαν κυριολεκτικά εθιστεί στο θάνατο και χρειάζονταν όλο και περισσότερο θάνατο για ν' απαλύνουν τον πόνο της σύλληψης. Αγόραζαν παρασιτική ζωή μ' ένα γραμμάτιο θανάτου με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης. Μετά οι Περαστικοί επέβαλλαν τους όρους αυτούς στο παιδί-φορέα για να εξασφαλίσουν τη μελλοντική μετενσάρκωση του. Υπήρχε μια θεμελιώδης σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο παιδί-φορέα και τον Περαστικό. Γι' αυτό το λόγο οι Περαστικοί έριξαν την τάξη των Ψυχοδόχων σε μια κατάσταση που άγγιζε την ηλιθιότητα. Αλλιώς οι τελευταίοι θ' αθετούσαν μια συμφωνία απ' την οποία δεν είχαν τίποτα άλλο να κερδίσουν παρά μόνο το θάνατο. Τα βιβλία είναι ασύστολες παραποιήσεις. Και μερικά από τα θεμελιώδη αυτά ψέματα κυκλοφορούν ακόμα.

"Τίποτα δεν είναι αληθινό. Όλα επιτρέπονται". Τα τελευταία λόγια του Χασάν ι Σαμπάχ, του Γέρου του Βουνού.

"Ταμάγκις... Μπα'νταν... Γιας-'Βαντά... Βαγκντάς... Ναουφάνα... Γκαντίς".

Λένε πως ένας μυημένος που επιθυμεί να μάθει την απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα δεν έχει παρά να επαναλάβει αυτές τις λέξεις καθώς αποκοιμιέται, και η απάντηση θα έρθει μέσα σ' ένα όνειρο.

Ταμάγκις: Αυτή είναι η ανοχύρωτη πόλη των αντιμαχόμενων φατριών, όπου η υπεροχή περνάει αδιάκοπα από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, μέσα σ' έναν απεγνωσμένο βιολογικό πόλεμο. Εδώ όλα είναι τόσο αληθινά όσο εσύ νομίζεις και όλα επιτρέπονται αρκεί να μη σε πιάσουν να τα κάνεις.

Μπα'νταν: Αυτή η πόλη είναι παραδομένη στα ανταγωνιστικά παιχνίδια και το εμπόριο. Το Μπα'νταν μοιάζει πολύ με τη σημερινή Αμερική, με μια ανασφαλή πλούσια ελίτ, μια μεγάλη δυσαρεστημένη μεσαία τάξη και ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό από εγκληματίες και παράνομους. Ασταθής, εκρηκτική και σαρωμένη από θυελλώδεις εξεγέρσεις. Όλα είναι αληθινά και όλα επιτρέπονται.

Γιας-Βαντά: Αυτή η πόλη είναι το οχυρό των γυναικών, όπου η κόμισσα ντε Γκούλπα, η κόμισσα ντε Βάιλ και το Συμβούλιο των Εκλεκτών συνωμοτούν για την τελική υποδούλωση των άλλων πόλεων. Βρίσκει κανείς κάθε πιθανή παραλλαγή φύλου: αγόρια με κεφάλια κοριτσιών, κορίτσια με κεφάλια αγοριών. Εδώ όλα είναι αληθινά και τίποτα δεν επιτρέπεται σε κανένα αν εξαιρέσουμε τους επιτρέποντες.

Βαγκντάς: Αυτή είναι η πανεπιστημιούπολη, το κέντρο της μάθησης όπου όλα τα ερωτήματα βρίσκουν απάντηση εφόσον μπορούν να εκφραστούν και να γίνουν κατανοητά. Η πλήρης άδεια απορρέει από την πλήρη κατανόηση.

Η Ναουφάνα και η Γκαντίς είναι οι πόλεις της ψευδαίσθησης, όπου τίποτα δεν είναι αληθινό και επομένως όλα επιτρέπονται.

Ο ταξιδιώτης πρέπει να ξεκινήσει από την Ταμάγκις και να περάσει από τις άλλες πόλεις με τη σειρά που προανέφερα. Το προσκύνημα αυτό μπορεί να χρειαστεί πολλές ζωές.

(εκδόσεις Απόπειρα, μετάφραση Νίκος Ρέγκας Δημήτρης Κουμανιώτης)