Η τρέλα των εξοπλισμών και η λογική των αριθμών

Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ (πίνακας 6) το 2007 το προσωπικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων αριθμούσε 134 χιλιάδες ψυχές. Όπως μπορούμε να δούμε η Ισπανία έχει τον ίδιο αριθμό, 132 χιλιάδες. Είναι μεγάλος ο πειρασμός, με μια επιπόλαιη σύγκριση, να αναρωτηθεί κανείς ποιος από τους δύο αριθμούς είναι αδικαιολόγητα υψηλός, ή χαμηλός.

Αφήνουμε τον πειρασμό στην ησυχία του και παρατηρούμε το δεύτερο τμήμα του πίνακα 6, τι ποσοστό αντιπροσωπεύει το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων (ένστολο και πολιτικό) επί του συνόλου των εργαζόμενων.

Ο δείκτης της πτωχής πλην τιμίας Ελλάδας δεν είναι απλά ο υψηλότερος, είναι υπερδιπλάσιος του συμμαχικού μέσου όρου.

Σε αυτό το σημείο, αν δεν έχουν εξαντληθεί τα προβλεπόμενα πέντε λεπτά διαύγειας, ο αναγνώστης αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.

Οι συμπαθείς τύποι του ΝΑΤΟ δίνουν τις αμυντικές δαπάνες σε απόλυτα νούμρα, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, σε κατά κεφαλήν δαπάνη και τα σχετικά. Γνωστά νούμερα, το ποσοστό επί του ΑΕΠ διάσημο, αλλά δεν μας βοηθάνε να καταλάβουμε αυτά που ξοδεύουμε, πολλά ή λίγα, που πάνε.

Γι' αυτό συμβουλευόμαστε τον πίνακα 5.

Στην Ελλάδα το 2007 από κάθε 100 αμυντικά ευρώ, 79,50 ξοδεύτηκαν για το προσωπικό, 10,50 για hardware (equipement λέει αλλά δεν γράφω εξοπλισμούς για να μην τρελαθούμε), 40 λεπτά για υποδομές και τέλος 9,60 για λοιπές δαπάνες.

Με άλλα λόγια, αν με ένα μαγικό τρόπο αύριο το πρωί μείωναμε στο μισό τις δαπάνες για hardware θα εξοικονομούσαμε 5,25 ευρώ. Αν όμως μειώναμε μόλις κατά δέκά τοις εκατό τις δαπάνες για το προσωπικό, θα εξοικονομούσαμε 7,95 ευρώ.

Κάτι δεν πάει καλά όπως είπα, και δεν φταίει η τρέλα των εξοπλισμών αλλά η τρέλα της άνευ στοιχείων ενασχόλησης με τους εξοπλισμούς.

Όμολογώ πως και τα στοιχεία που μόλις παρέθεσα είναι φτωχά. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει δαπάνες για το προσωπικό. Πόσα πάνε σε μισθούς και πόσα σε εκπαίδευση, η οποία για Ναυτικό και η Αεροπορία πρέπει να είναι υψηλό κονδύλι. Αλλα νομίζω είναι φανερό πως ότι έχουμε πολύ προσωπικό. Τι πολύ δηλαδή, το περισσότερο από κάθε άλλη χώρα ως ποσοστό επί του εργατικού δυναμικού. Και μάλλον μας στοιχίζει ακριβά. Οι Ισπανοί στα 100 ευρώ δαπανούν για το (ίδιο με μας) προσωπικό 53 ευρώ. Αν τους μιμηθούμε, όχι, είμαστε άρχοντες εμείς, αν ποσοστιαία ξοδέψουμε όσα οι Ισπανοί και επί αυτού ακόμα 10%, δηλαδή 53 + 5,3 = 58,3 μας μένεουν στη τσέπη 21,2 ευρώ.

Να πούμε πως επειδή εκτός από άρχοντες είμαστε και απρόσεκτοι θα ξεγλιστρύσουν από τη τσέπη τα μισά; Λίγα είναι τα 10,6 ευρώ που απομένουν;

Να το τονίσω άλλη μία φορά, οι υπολογισμοί είναι μπακαλίστικοι, τα συμπεράσματα λάθος και δεν ασχολούμαι με το τι μπορεί να σημαίνει μια μείωση των δαπανών για το προσωπικό. Αύξηση της ανεργίας (μία μονάδα είναι πολύ;), διακοπή της οικονομικής αιμοδοσίας για ορισμένες περιοχές, αλλεργικό σοκ αδελφών Γεωργιάδη κλπ.

Αλλά οι δικές μου δυνάμεις ως εδώ φτάνουν. Ας ασχοληθεί παραπέρα κάποιος της ερευνητικής δημοσιογραφίας, ο Κούλογου π.χ.