16 Ιουλίου 2007

The night they drove young Kelly down

Q: Was Kelly a good girl or a bad girl?

A: She was a bad girl.

Q: She was a bad girl. Were there any other teachers who were bad?

A: No

Q: Kelly was the only bad girl? What did Kelly do that made her a bad girl?

A: She readed

Q: She what?

A: She readed and she came to me and I said no, no, no.

Q: Did she hurt you?

A: I hurted her.

Q: How did you hurt her?

A: Because I didn't want to write and she write and I said no, no, no, no and I hit her.
Amicus Brief for the Case of State of New Jersey v. Michaels Presented by Committee of Concerned Social Scientists (αξίζει το διάβασμα).

Η Κέλλυ, μετά από ακροματική διαδικασία έντεκα μηνών, βρέθηκε ένοχη 115 κατηγοριών σεξουαλικής κακοποίησης και καταδικάστηκε σε 47 χρόνια φυλακή. Μετά από πέντε χρόνια φυλακή αθώωθηκε σε δεύτερο κσι τρίτο βαθμό.

Υπάρχουν και χειρότερα, μα θα στα πω αργότερα.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα ανάλογα συνέβησαν με τον διαδεδομένο μύθο περί σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από σατανιστικές ομάδες (διαδεμένη φοβία στην Αμερική το ίδιο καιρό).
Στην Αγγλία ακόμα συζητούν για την μανία που σάρωσε παλιότερα την κοινή γνώμη όσον αφορά την υποτιθέμενη ύπαρξη ψεύτικων Κοινωνικών Λειτουργών (κάτι σαν Men In Black του... Δημοσίου!).
Περίεργες καταστάσεις.

Manchurian είπε...

Νομίζω πως είναι σχετικά πρόσφατη μια ανάλογη ιστορία και στη Γαλλία. Αυτό που βρίσκω εξωφρενικό είναι η προθυμία των ενηλίκων να δεχτούν αβασάνιστα μαρτυρίες παιδιών σε ηλικία που δυσκολεύονται να διακρίνουν μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.

Που δυσκολεύονται ακόμα και με την έννοια του εαυτού.

Αστερίων είπε...

Kαι εδώ στην γνωστή τραγωδία.
Θυμάστε την κ. Α. με τα ανακριτικά εργαλεία που έφερε εξ αμερικής;

Είναι προφανές , το σύστημα ελέγχου της «αλήθειας» λειτουργεί με λογικά κουστούμια που δεν χωράνε στα παιδιά και τους τρελλούς.

Manchurian είπε...

Ναι, τη θυμήθηκα μόλις διάβασα σχετικά με τις κούκλες.

Φαίνεται πως τα παιδιά ζουν πρόσκαιρα στην πραγματική πραγματικότητα, δηλαδή χωρίς ικανότητα αφαίρεσης. Μετά μαθαίνουν τη χρήση και εφοδιάζονται με το μπαλτά της λογικής, και γίνονται κανονικοί άνθρωποι.

Όποιος κανονικος παραιτηθεί του μπαλτά, για λόγους συνειδήσεως, αυτός ονομάζεται τρελλός.

Αν πάλι πάρει ήχους, λέξεις, εικόνες για να ξαναφτιάξει τον κόσμο της παιδικής του ηλικίας, εεε, αυτός είναι καλλιτέχνης λένε ολοι με ένα χαμόγελο συγκατάβασης.

Από μέσα τους τον θεωρούν πιο επικίνδυνο από τον τρελλό.

Elias είπε...

Για δες κι αυτό σχετικά με τη φερεγγυότητα των μικρών παιδιών ως μάρτυρες

Manchurian είπε...

@κουνούπι, σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι που ταιριάζει γάντι το 'τόλος καλό όλα καλά'.

Ανώνυμος είπε...

Κάτι για να έχουμε υπ'όψιν:
Η τάση του να μιλάμε για θέματα που ενδιαφέρουν το συνομιλητή μας και να υιοθετούμε απόψεις που διεγείρουν την προσοχή του είναι εντονότερες στα παιδιά αλλά ισχύει και στους ενήλικες.
Όπως και η ταύτιση με τις απόψεις που πρεσβεύει η ομάδα στην οποία ανήκουμε, ως φυσικός μηχανισμός εξασφάλισης αποδοχής.