Εδώ δεν χαϊδεύουμε τα αυτιά κανενός

Για μια αστυνομία με ανθρώπινο πρόσωπο

Ένα πράγμα με προβληματίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΦΙΣ, οι ΜΚΟ, κανείς δεν ζητάει να ξεκινήσει διάλογος για το χωρισμό Αστυνομίας-Κράτους.

He laughed and kissed his mom

Kitsch Alert, ένας ταλαντούχος λογοτέχνης χάθηκε

Στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα κομψό και ευάερο γραφείο με εμφανή αλλά πάντα διακριτική πολυτέλεια, ο νεαρός δικηγόρος Θέμης Σοφός υποδέχεται τους πελάτες και τους συνομιλητές του. Νεαρές και χαριτωμένες κοπέλες, ενδεδυμένες με γούστο, πηγαινοέρχονται, αφήνοντας πίσω τους να αιωρείται το λεπτό γαλλικό άρωμα, παρέα με το χαρακτηριστικό ήχο των υψηλών τακουνιών τους, στο εξαιρετικής ποιότητας δάπεδο από ξύλο καρυδιάς.

Τις καλύτερες πένες κλέβει η δημοσιογραφία, τι να λέμε.

Κατα Ματθαίον 10:16

Ακέραιοι ως αι περιστεραί, pass



Φρόνιμοι ως οι όφεις, fail

Από το Σπήγκελ μέσω BAGnewsNotes, που για κάποιο λόγω διέγραψε το σχετικό ποστ.

The Spy Who Called Me Names

Όπως πληροφορούμαστε από το έγκριτο και εσχάτως κατασυκοφαντημένο buzz, στη μακρινή Αμερική οι αναγνώστες του Αστέρα του Κάνσας κλήθηκαν να προτείνουν την κατάλληλη διατύπωση για την ανασκευή μιας ανακρίβειας.

Εντάξει, το αντικείμενο είναι για γέλια. Θυμίζει λιγο τον ανταγωνισμό Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Αλλά πέρα από τη δημιουργία θορύβου υπάρχει και μια πραγματικότητα. Ένα ελληνικό παρατηρητήριο ανασκευών και διορθώσεων θα βάραγε μύγες.

Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως η χώρα μας υστερεί. Μπορεί σε ποσότητα να τρέχουμε και να μη φτάνουμε, αλλά σε ποιότητα είμεθα αξεπέραστοι. Χάρη σε ένα σχόλιο του Τελεολογικού στο buzz βρήκα αυτή την ενδιαφέρουσα ανάκληση. Αστέρα του Κάνσας διάβαζε να μαθαίνεις

Ανάκληση

Σε εκτέλεση της απόφασης 7451/2006 του Εφετείου Αθηνών που δέχθηκε εν μέρει αγωγή του κ. Ριχάρδου Σωμερίτη κατά της «Χ.Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.» και του Γιάννη Τριάντη, η «Ε»

Ανακαλεί

1ον τη φράση από την επιστολή της Κυρίας Βάσιας Καραγιάννη-Καραμπελιά (που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 08.12.2003) «Μήπως το μένος του κ. Σωμερίτη εναντίον μου οφείλεται στο φόβο μήπως το όνομά του συνδεθεί με τους Αγγλους πράκτορες που εκείνη την εποχή έψαχναν τον Γιωτόπουλο, δεδομένου ότι, ας μην το ξεχνάμε, σε κάποια άρθρα του ειρωνεύεται αυτούς που προσπαθούσαν να αποφύγουν τη συνεργασία με "συμμαχικές υπηρεσίες";» και

2ον τη φράση από το δημοσίευμα του Γιάννη Τριάντη (φύλλο της 09.07.2004) αναφερόμενη στον κ. Ριχάρδο Σωμερίτη «...αυτός που "ρωτούσε" για τον Γιωτόπουλο στα Παρίσια - όταν το όνομα αυτό το ήξεραν μόνο οι ασφαλίτες και οι Αμερικανοί...».

Και Δηλώνει ότι ο κ. Σωμερίτης δεν ήταν και δεν είναι πράκτορας των ελληνικών ή ξένων μυστικών υπηρεσιών ούτε συνεργάτης τους.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/07/2008

Πρώτη παρατήρηση, το ανακληθέν μοντέλο σχόλιο του Γιάννη Τριάντη δεν δημοσιεύτηκε στις 9 αλλά στις 10 Ιουλίου 2004. Δεν χάθηκε ο κόσμος για τη μια μέρα, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν δείχνει ιδιαίτερο επαγγελματισμό όταν στην ανάκληση μιας ανακρίβειας εισάγεις μια καινούρια, έστω και ασήμαντη.

Παρατήρηση δεύτερη, η Ελευθεροτυπία δεν ομολογεί ένα δικό της λάθος. Αλλά αξιωματικά αποφαίνεται για τη σύνθεση του ανθρώπινου δυναμικού των μυστικών υπηρεσιών. Όλου του κόσμου. Ακόμα και της διαβόητης μυστικής υπηρεσίας των νήσων Κιριμπάτι; Η άλλη όψη της ομολογίας Μ. Βασιλάκη, ότι έδρασε κατόπιν εντολών. Αναρωτιέμαι, οι ενάγοντες διαβάζουν ποτέ με τα μάτια ενός τρίτου;

Παρατήρηση τέταρτη (έκπληξη, απρόσεχτε αναγνώστη!), η ανάκληση δεν αφορά το σύνολο του σχολίου αλλά ενός συγκεκριμένου τμήματος.

Βρίζει, πάλι, τη στήλη ο Ριχάρδος Σωμερίτης (από το «Βήμα»). Ελεεινολογεί. Τιμητικό για τη στήλη. Και αρκούντως διασκεδαστικό... Πάντως, ο άνθρωπος που καθύβριζε τον αείμνηστο Κονδύλη, και αυτός που «ρωτούσε» για τον Γιωτόπουλο στα Παρίσια -όταν το όνομα αυτό το ήξεραν μονάχα οι ασφαλίτες και οι Αμερικανοί- συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα ήθους...

Επομένως, είτε επειδή δεν το ζήτησε ο Σωμερίτης, είτε επειδή δεν το δέχτηκε το δικαστήριο, μένουν άθικτες οι αξιολογικές κρίσεις που συνάγονται από τα ρήματα βρίζει, ελεεινολογεί και καθύβριζε. Αλλά αφού δεν είναι πράκτορας με τη βούλα της Ελευθεροτυπίας (της κυριακάτικης θα μετρούσε περισσότερο πάντως, παλιές ιστορίες), τι πειράζει;

Προσθήκη που πυκνώνει το μυστήριο, διατηρώντας το τζειμσμποντικό ύφος

A View To A Book

Τι έκαναν ο Ριχάρδος και ο Γιάννης στο Πρωτοδικείο;

Όπως λέει το Βήμα

Στις σελίδες αυτές παρακολουθούμε την ιστορία της συκοφαντικής δυσφήμησης εις βάρος του δημοσιογράφου του «Βήματος» Ριχάρδου Σωμερίτη από τον Γιάννη Τριάντη της «Ελευθεροτυπίας», τη δίκη και την καταδίκη τελικά του συκοφάντη. Ολα τα πρακτικά της διαδικασίας περιέχονται στο βιβλίο, όπως επίσης οι αποφάσεις και ένα επίμετρο με τίτλο «Επεισόδιο Π. Κονδύλη».

Αναζήτησα το επίμετρο και στάθηκα τυχερός. Ο ίδιος ο Μανώλης Βασιλάκης παραπέμπει στους e-roosters. Όπου όμως, πλέον, δεν υπάρχει το επίμετρο αλλά η σημείωση ότι αφαιρέθηκε κατόπιν παράκλησης του συγγραφέα. Κι έτσι έχουν μείνει ξεκρέμαστα λίγες δεκάδες σχόλια.

Κρίμα που δεν είναι πλέον διαθέσιμο. Αν μη τι άλλο για τον κόπο που έκανε να εμπλουτίσει το τυπμένο κείμενο με τόσους συνδέσμους. Καμιά εκατοστή.

Εννοείται πως η υπόθεση ΔΕΝ θα οδηγηθεί στο αρχείο, όπως ελπίζουν ορισμένοι. Οι μυστικές υπηρεσίες της Μαντζουρίας θα κανουν το πααν για να λάμψουν η αλήθεια και ο χρυσός.

118 (και κάτι ψιλά) προς 1

Ορόσημο η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στο Κιριμπάτι.

Τι εστί Κιριμπάτι; Νησιωτική χώρα με πληθυσμό 95.000 κατοίκους. Και τι γυρεύει εκεί ο Καραμανλής;

Η διπλωματία και οι καλοί τρόποι επιβάλλουν να ανταποδίδεις τις επισκέψεις που δέχεσαι.

Οπότε, όταν σε επισκέπται ο κινέζος πρόεδρος, οφείλεις και συ με τη σειρά σου να επισκεφθείς μια χώρα η οποία σε βλέπει όπως η Κίνα εσένα.

Έτσι, για να έχουμε μια αίσθηση των αναλογιών.

Ομιλείτε ρεαλληνικά

«Το real προέρχεται από την ελληνική λέξη ρεαλισμός».

Δια στόματος Νίκου Χατζηνικολάου, εξηγώντας την ελληνικότητα του τίτλου της εφημερίδας του στον Ρεαλιστικό FM.

Εύγε, πάντα τέτοια.

Ο αναιδής θρίαμβος των αλγόριθμων της Γκουγκλ (με μια τζούρα διαπλοκής)

Αναγνώριση φυσικής γλώσσας
+
Αναγνώριση προσώπου
=


Καλλίμαχε, άσε τα μισόλογα και πες τι ανταλλάγματα σου ζητήσανε.

Εκτελούνται Μεταφοραί

On Metaphors We Are Led By
Colonel Christopher R. Paparone, Ph.D., U.S. Army, Retired

Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων

We need somebody who's got the heart, the empathy, to recognize what it's like to be a young teenage mom. The empathy to understand what it's like to be poor, or African-American, or gay, or disabled, or old.

Η Λαμπρινή, όντας η ίδια τέτοιος άνθρωπος, πιστεύει πως γίνεται. Εγώ, με την απαισιοδοξία να τρέχει από τα μπατζάκια μου, είμαι δύσπιστος.

And that's the criteria by which I'm going to be selecting my judges.

Νομίζω πως από όλες τις επιλογές που θα κληθεί να κάνει ο Ομπάμα, αυτή είναι εκείνη που θα αποδειχτεί η πλέον καθοριστική για το μέλλον της Αμερικής.

NewMedia nm = new OldMedia("newmedia");

Ο κώδικας του τίτλου καλό είναι να εκτελείται μέσα σε κάποιο μπλοκ try-catch γιατί δύο στις τρεις φορές πετάει διάφορα, συνήθως άσχετα, exceptions.

Είχα όλη τη καλή διάθεση να παρακολουθήσω αυτό που το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ περιέγραψε ως «"Συμμετοχική Δημοσιογραφία: Blog και Νέα Μέσα" Η πρώτη web tv συνάντηση της ακαδημαϊκής κοινότητας με τη δημοσιογραφία, Διεθνής Επιστημονική Διημερίδα».

Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν ανταποκρίθηκε στη φιλοδοξία των διοργανωτών. Συμβαίνουν αυτά στις ζωντανές εκπομπές, αλλά θα περίμενα από νέους ανθρώπους να αναλαμβάνουν την ευθύνη της αποτυχίας τους. Εφόσον υποσχέθηκαν web tv, και σε πρωτιά μάλιστα, όφειλαν να την παρέχουν. Δεν τα κατάφεραν, άρα απέτυχαν.

Δεν είναι ντροπή, η αποτυχία είναι από τα καλύτερα σχολεία, αρκεί βέβαια να την αναγνωρίσεις. Και ως αποτυχία και ως σχολείο. Διαφορετικά, αυτά θα συμβαίνουν στις ζωντανές εκπομπές αγαπητοί τηλεθεατές.

Επί της ουσίας, η αποσπασματική παρακολούθηση μέσα από την χασάπη-web-tv δεν μου επιτρέπει να έχω προσωπική άποψη. Μου φαίνονται πειστικά και κάποια εγκώμια και κάποιες επικρίσεις. Σ' αυτά τα πράγματα παίζει ρόλο και το ύψος της προσδοκίας. Αν έχεις αρνητική προδιάθεση μπορείς να καταλογίσεις στα θετικά το ότι δεν πήρε φωτιά το σαλονάκι, ότι δεν έπαθε κάποιος ηλεκτροπληξία. Ή αν πας με το μυαλό πάνω από το κεφάλι να σου χαλάσει την εμπειρία το ντύσιμο του Γκίλμορ.

Ωστόσο θα ήθελα να κάνω μια τοποθέτηση που λένε, επί ενός θέματος που το έχω πάρει λίγο προσωπικά.

Αναφέρθηκε καθόλου η περίπτωση των Νέων; Μελετήθηκε η συμπεριφορά ενός Μέσου που έχει δύο φορές διαγράψει την παρουσία του στον Παγκόσμιο Ιστό; Νομίζω πως πρόκειται για το υπέρτατο παράδειγμα προς αποφυγη σε ό,τι αφορά τη συνομιλία ενός Παλαιού Μέσου με τα Νέα (όχι την εφημερίδα, τα μέσα). Μέχρι και διοργάνωση συνεδρίου, αφιερωμένου αποκλειστικά, σηκώνει η περίπτωση. Και δεν είναι ότι πρόκειται για τίποτα περιθωριακούς που έχουν στυλώσει τα πόδια και αρνούνται την εξέλιξη. Ακριβώς στην προσπάθεια για το καλύτερο γίνονται χειρότεροι.

Και αντίστροφα, θα ήταν χρήσιμο να εντοπισθεί το πρόβλημα με την ακυρωση της κριτικής σκέψης από τον ενθουσιασμό για την έλευση του καινούριου. Ο συμμετέχων Νίκος Δρανδάκης σίγουρα θα είχε κάτι να πει σχετικά.

Η αντικατάσταση του παραδοσιακού ιεραρχικού Πάνου Σόμπολου με εκατοντάδες φρέσκους αδιαμεσολάβητους Πάνους Σόμπολους δεν προμηνύει τίποτα καλό. Ούτε για τον γραφικό αστυνομικό συντάκτη, ούτε για τους αυτόπτες μάρτυρες.

Σπάνιο τέμπλο αμερικανών, υπέρ πίστεως, μαρτύρων

Κραυγάζει το product placement (άθλιοι, όλα θυσία στο βωμό του χρήματος) αλλά πιο γοερή η απουσία του νεομάρτυρα Στήβεν Λάλας. Ας είναι, στο λαιμό να τους κάτσει ο ανθελληνισμός. Μια χαρά μας εκπροσωπεί και ο αειθαλής Φίλιπ Έιτζι.

Διατίθεται σε τρία μεγέθη και όπως όλη σειρά δεν καλύπτεται από copyright, όποτε μπορείς να τυπώσεις το τι-σέρτ σου χθες.

(μέσω danger room)

«Δέχομαι απειλές» (επίσης, δεκτοί φαντάροι και επαρχία)

Όχι εγώ, ο Χατζηνικόλαου. Τον είδα πριν λίγο στο Άλτερ. Εξαιρετικός, κι ακόμη παραπάνω. Δέχεται απειλές ο μαχητικός δημοσιογράφος, νότιας προέλευσης είπε χαρακτηριστικά. Προφανώς εξαιτίας του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ που κάνει για τη μονή Τοπλού, σε συνέχειες. Πάμε για το τέταρτο επεισόδιο, εκτός κι αν προκύψει τίποτα δραματικό με τον Αμβρόσιο. Αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου δεν φοβάται.

Θα θρηνήσουμε ένα νεκρό στον αγώνα για το χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους; Με βεβαιότητα θα γνωρίζουμε την άλλη Δευτέρα αν συνέβη το μοιραίο. Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, θα πρόκειται για τον δεύτερο νεκρό. Ο πρώτος έπεσε πριν 22 χρόνια, και σε όποια μεριά κι αν είναι ο Χατζηνικολάου, αυτός βρίσκεται στην άλλη. Δεν επιδέχεται αμφισβήτηση αυτό.



Ο λόγος στον Δημήτρη Κουφοντίνα που τον δίνει στον (στην;) Α. Παναγιώτου που τον δίνει σε ένα τεύχος του περιοδικού Post του 1991 (ή 1990;).

«Ο Γιάννης Κουτσάκης δολοφονήθηκε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 σε μία ενέδρα έξω από το χωριό Πόμπια. Έτσι έκλεισε μια μακρά περίοδος αμφισβήτησης και κόντρας των κατοίκων της περιοχής με τους αδελφούς Βαρδινογιάννη. Επειδή αυτή η κόντρα είναι παλιά, είναι απαραίτητη μια βασική ιστορική αναδρομή.

Μεγάλες εκτάσεις στην περιοχή ανήκαν από τις αρχές του αιώνα στο τοπικό μοναστήρι της Οδηγήτριας. Πρόκειται για μια περιουσία που σχηματίστηκε από αγορές, από δωρεές και κυρίως από παραχωρήσεις αυτών των εκτάσεων στο μοναστήρι από τους ιδιοκτήτες τους, λόγω των προνομίων που είχαν τα μοναστήρια επί τουρκοκρατίας. Οι εκτάσεις αυτές είναι στην πλειοψηφία τους βοσκότοποι, έτσι το μοναστήρι τις νοίκιαζε ή τις παραχωρούσε δωρεάν σε βοσκούς για χρήση.

Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης αγοράζει 4.400 στρέμματα, αλλά όχι από το μοναστήρι της Οδηγήτριας που είναι ο ιδιοκτήτης τους, τα αγοράζει από Σφακιανούς βοσκούς που τα χρησιμοποιούσαν και που δεν είχαν δικαιώματα αγοραπωλησίας. Η αγοραπωλησία γίνεται θέμα στην τότε Βουλή, αλλά κουκουλώνεται. Ένας άλλος γόνος της οικογένειας ο Παύλος Βαρδινογιάννης είναι Βουλευτής της Ένωσης Κέντρου.

Ήδη πριν επισημοποιηθεί η αγοραπωλησία χάνεται εντελώς περίεργα, κλέβεται δηλαδή από το μοναστήρι ο κώδικας της κτηματικής του περιουσίας, όπου είναι καταχωρημένες οι ιδιοκτησίες κι έτσι εξαφανίζεται το μοναδικό στοιχείο που αποδεικνύει την παρανομία. Παρόλα αυτά επανειλημμένα το θέμα έρχεται στη Βουλή και τα συμβόλαια της αγοράς καταγγέλλονται ως άκυρα.

Λίγο αργότερα οι Βαρδινογιάννηδες στήνουν την εταιρεία ΣΕΚΑ που αγοράζει γύρω στο 1965 μετά από εικονική δημοπρασία ένα βραχονήσι στο μπάσιμο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 75 χιλιάδων δραχμών. Βάζοντάς το υποθήκη, παίρνουν στη συνέχεια από την Αμερικανική Τράπεζα First National Bank δάνειο 36 εκατομμύρια δραχμές. Η εταιρεία ΣΕΚΑ δημιουργείται σαν εταιρεία ανεφοδιασμού πλοίων και πράγματι η θέση είναι στρατηγική για μια τέτοια επιχείρηση. Πρόκειται για τη νοτιότερη άκρη της Κρήτης και σταθμό ανεφοδιασμού για όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Οι Βαρδινογιάννηδες εγκαθιστούν στην αρχή δύο δεξαμενόπλοια που χρησιμοποιούνται σαν πλωτές δεξαμενές. Όμως το 1965 μια ξαφνική κακοκαιρία σπρώχνει το ένα στην ακτή όπου προσαράζει και καταστρέφεται. Κατόπιν αυτού αφού αγοράσουν τη βραχονησίδα στήνουν εκεί σταθερές δεξαμενές πετρελαίου και νερού.

Από τη στιγμή που οι Βαρδινογιάννηδες γίνονται νόμιμα ή παράνομα ιδιοκτήτες της περιοχής, αρχίζουν την εκστρατεία απομάκρυνσης των κατοίκων των Καλών Λιμένων από το χωριό τους, ώστε να εξασφαλίσουν τον ανάλογο έλεγχο της περιοχής. Οι χωρικοί, όπως και σε πολλά άλλα χωριά γύρω, έχουν ήδη μπει στην τροχιά της μετανάστευσης, κι έτσι οι Βαρδινογιάννηδες έναντι ευτελών ποσών αγοράζουν μερικά σπίτια.

Αλλά οι περισσότεροι δεν πουλάνε, και τότε αρχίζει η τρομοκρατία. Καταστροφές των σπιτιών, συστηματικές απειλές με όπλα, εκβιασμοί, ατέλειωτοι δικαστικοί αγώνες, είναι το ρεπερτόριο. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι κάτοικοι υποκύπτουν και η ΣΕΚΑ αγοράζει τα σπίτια τους και τα γκρεμίζει. Κάποιοι ελάχιστοι παραμένουν, αλλά έχουν απέναντί τους σε καθημερινή βάση απέναντι την τρομοκρατία των μπράβων του ΣΕΚΑ.

Έτσι, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄70 οι Βαρδινογιάννηδες έχουν κυριαρχήσει στην περιοχή. Όμως στις δημοτικές εκλογές του 1978 βγαίνει Κοινοτάρχης στην Κοινότητα Πηγαδάκια στην οποία υπάγονται και οι Καλοί Λιμένες ο Γιάννης Κουτσάκης. Νέος, γύρω στα 26, σοσιαλιστής, κάποια από τις εξαιρέσεις του ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης, που αποφασίζει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, πολύ απλά αρχίζει τον πόλεμο με τους μαφιόζους που έχουν λεηλατήσει την περιοχή.

Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες. Ο δρόμος αυτός είχε χαραχτεί το 1962 και ο απαλλοτριώσεις είχαν πληρωθεί ως το 1966. Όμως περνάει μέσα από την ιδιοκτησία της ΣΕΚΑ, που αν και έχει χρυσοπληρωθεί πουλώντας κάθε θάμνο για εκμεταλλεύσιμο δέντρο, εμποδίζει το άνοιγμα του δρόμου. Οι μπουλντόζες έχουν σταματήσει για χρόνια στα σύνορα της ΣΕΚΑ.

Από το 1981 και μετά ο Κουτσάκης νοιώθει πως ο γενικός πολιτικός συσχετισμός τον ευνοεί. Έτσι, προσπερνά τις απειλές της ΣΕΚΑ και τις προσπάθειες εξαγοράς του από το Σήφη Βαρδινογιάννη και αποτελειώνει το άνοιγμα του δρόμου. Παράλληλα αρχίζει η εγκατάσταση δικτύου νερού και ρεύματος με άπειρες δυσκολίες. Τη νύχτα οι μπράβοι της ΣΕΚΑ καταστρέφουν τους σωλήνες, την ημέρα με αυτοκίνητα εμποδίζουν τις μπουλντόζες.

Αλλά τα έργα έστω και με καθυστέρηση, προχωράνε. Είναι φανερό πως αυτά τα έργα ήταν από τα πιο απαραίτητα για να μπορέσουν οι παλιοί κάτοικοι των Καλών Λιμένων να ξαναεγκατασταθούν στο χωριό τους. Και πράγματι το ρεύμα της επιστροφής αρχίζει, προκαλώντας πανικό στα αφεντικά της ΣΕΚΑ.

Το χειμώνα του 1985 ένα καινούριο μέτωπο προστίθεται. Παλιοί και νέοι κάτοικοι, με τη βοήθεια του Κουτσάκη αρχίζουν να ξαναχτίζουν σπίτια στους Καλούς Λιμένες. Η ΣΕΚΑ καρφώνει τα αυθαίρετα. Οι μηνύσεις και οι έρευνες της Αστυνομίας πέφτουν βροχή. Ο Κουτσάκης αναλαμβάνει την υπεράσπιση των συγχωριανών του από κάθε πλευρά.

Οι Βαρδινογιάννηδες πιέζουν το Νομάρχη Ηρακλείου Λουκάκη να διατάξει την κατεδάφιση των αυθαιρέτων. Η απάντηση του Κουτσάκη είναι σαφής: "Το γκρέμισμα των αυθαιρέτων θα αρχίσει από το Ηράκλειο". Κι όσον αφορά τους Καλούς Λιμένες, να γκρεμίσουν πρώτα όλα τα αυθαίρετα της ΣΕΚΑ και μια βίλα των Βαρδινογιάννηδων και μετά τα σπίτια των κατοίκων, αλλιώς..

Σε μια συνάντηση διαλόγου στα γραφεία της ΣΕΚΑ οι μπράβοι και ο ίδιος ο διευθυντής της εταιρείας ξυλοκοπούν τον Κουτσάκη. Δεν πτοείται, το χειμώνα του 1985 μια BMW με τέσσερα άτομα προσπαθεί να του κλείσει το δρόμο και τον ρίχνει σε διπλανό γκρεμό, που ξεφεύγει.

Ο Κουτσάκης αποφασίζει να επισκεφθεί το Πάσχα του 1986 το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, στο οποίο υπάγεται διοικητικά το μοναστήρι της Οδηγήτριας. Θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι θα βρει εκεί αντίγραφα του κλεμμένου κώδικα κτηματικής περιουσίας του μοναστηριού, ώστε να αποδείξει την παρανομία της αγοράς του 1961.

Τη Δευτέρα 28 Απρίλη του 1986, Μεγάλη Δευτέρα, καθώς επιστρέφει με την οικογένειά του έξω από το χωριό Πόμπια, σε μια από τις πολλές στροφές του δρόμου, κάποιοι άγνωστοι έχουν ρίξει πέτρες στο δρόμο. Ο Κουτσάκης σταματάει το αυτοκίνητο και δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό. Προσπαθεί να βγει για να πάρει το όπλο που έχει στο port baggage, ο γκάνγκστερ όμως πλησιάζει τον Κουτσάκη πυροβολώντας τον συνέχεια. Στα τρία μέτρα τον έχει αποτελειώσει.

Οι κάτοικοι, αλλά και ολόκληρη η Κρήτη μένουν εμβρόντητοι. Αντίθετα, οι Αστυνομικοί του χωριού αφήνουν ώρες να περάσουν μέχρι να αρχίσουν οι έρευνες για το δράση. Μάταιος κόπος. Όλοι οι κάτοικοι ξέρουν ποιοι είναι πίσω από τη δολοφονία του Κουτσάκη αλλά δεν είναι οι μόνοι. Το ίδιο βράδυ φτάνει ινκόγνιντο ισχυρή αστυνομική δύναμη με πολιτικά, που μαζί με τους μπράβους της ΣΕΚΑ αναλαμβάνουν την περιφρούρηση των εγκαταστάσεων.
Οι Βαρδινογιάννηδες φοβούνται και δεν κατεβαίνουν το καλοκαίρι στη βίλα τους. Επιπρόσθετα μια εβδομάδα μετά τη δολοφονία του Κοινοτάρχη η ΣΕΚΑ βγάζει ανακοίνωση και υπόσχεται δέκα εκατομμύρια για την ανεύρεση του δολοφόνου. Φυσικά κρατάει τα λεφτά της.

Θεωρώντας πως η αντίσταση των κατοίκων έχει καμφθεί, η ΣΕΚΑ ξαναρχίζει τη λεηλασία της περιοχής. Ένα μήνα μετά τη δολοφονία, ετοιμάζεται να ξαναρχίσει τις γεωτρήσεις. Η αντίδραση των κατοίκων είναι ακαριαία, διακόσια πενήντα άτομα σταματάνε τη γεώτρηση και στις 12 Ιουνίου του 1986 κάνουν δυναμική συγκέντρωση στους Καλούς Λιμένες εναντίον της ΣΕΚΑ, καταλαμβάνουν μια αποθήκη της εταιρείας και πετάνε όλο το περιεχόμενό της στη θάλασσα.

Η κατάληψη κρατάει τρεις μέρες, την αντιμετώπισή της αναλαμβάνει η ανώτερη Αστυνομική Διοίκηση όλης της Κρήτης, οι ανακρίσεις φυσικά προχωρούν αλλά δεν βρίσκουν την άκρη. Παρόλα αυτά με επιστολή του σε δύο τοπικές εφημερίδες 30 Ιουλίου του 1986 ο Ανθυπαστυνόμος Ασφαλείας Ηρακλείου Χαριτάκης διαμαρτύρεται στον Πρωθυπουργό για "τις πολιτικές παρεμβάσεις στο έργο της Αστυνομίας που της δυσκολεύει την εξιχνίαση διαφόρων υποθέσεων".

Μεταξύ άλλων λέει: "Πρόσφατο παράδειγμα η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως του Προέδρου των Πηγαδακίων, η εξιχνίαση του οποίου είναι ζήτημα ωρών. Η περιοχή βοά, λύστε τα χέρια της Αστυνομίας και κλείστε τα στόματα που παραπλανούν σκόπιμα δια του Τύπου και δια των ψιθύρων την κοινή γνώμη" (Μεσόγειος, 30 Ιουλίου 1986).

Οι συγγενείς του Κουτσάκη προτείνουν στους Εισαγγελείς τον Χαριτάκη σαν μάρτυρα. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, εκτός από τυφλή είναι και κουφή. Ο Χαριτάκης μετατίθεται. Στις επόμενες κοινοτικές εκλογές οι κάτοικοι βγάζουν Κοινοτάρχη τον πατέρα του Κουτσάκη και αρχίζουν αμέσως οι ανώνυμες πλην έγγραφες απειλές «κάθαρμα θα πεθάνεις κι εσύ». Εν τω μεταξύ η ΣΕΚΑ αρχίζει να σέρνει ξανά τους κατοίκους των Καλών Λιμένων στα Δικαστήρια για καταπατητές. Οι κάτοικοι υπομένουν, υποφέρουν και σωπαίνουν, οι ρουφιάνοι είναι παντού».

Ειλικρινά, έτσι όπως το αμόλυσε ο Χατζηνικολάου λέω τώρα θα πει ότι στο επόμενο επεισόδιο θα αφήσει στην άκρη την Τοπλού και θα πιάσει με την Οδηγήτρια. Κι όποιος τολμάει ας τον εμποδίσει.

Όμως ωραία ιστορία, ε; Σενάριο για ελληνικό γουέστερν. Εννοώ πως προφανως και δεν μπορεί να αποτελέσει υλικό έρευνας. Δημσιογραφικής, εισαγγελικής, δεν ξέρω. Στην Ελλάδα, στην Ελλάδα μας, δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Μόνο στις αμερικάνικες ταινίες.

Την είχα συγκρατήσει την ιστορία από κάποιο δημοσίευμα του Ποντικιού της εποχής. Με το σχετικό γκούγκλισμα έπεσα τον Κουφοντίνα. Αλλά τη φωτογραφία του Κουτσάκη την πέτυχα στον Ελεύθερο Τύπο.

Ανοίγει ο φάκελος δολοφονίας κοινοτάρχη
Εν γνώσει του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά και της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. υπόθεση εκτέλεσης συμβολαίου θανάτου του 1986

Φοβερά πράγματα, κύριε και κυρία μου.

Ο Θεός επιδεικνύει αξεπέραστο σεναριογραφικό ταλέντο που ακόμα και ο πιο καμένος άθεος θα πιστέψει.

(γκουγκλικώς η είδηση για Σανιδά-Κουτσάκη υπάρχει μόνο στον Ε.Τ. go figure αλλά με το μαλακό γιατί συμβαίνουν και ατυχήματα)

Μάλιστα

You're cautious, a bit paranoid. You left the scene for the suburban married life, but somehow, touble seems to follow you and piss on your mornings. You are quick to share your point of view, but have no problems with giving in to the requests of wives and wolves. Take the What Pulp Fiction Character Are You? quiz.

She made me do it.

Ε-ε-έρχεται

Έρχεται η επανάσταση! Στο είχα πει, στο είχα πει αλλά δεν με πίστευες! Τι λες τώρα; Ε, ε, ε; Ότι είχα δίκιο, αυτό να πεις!



Ψιτ, κύριος, από την άλλη μεριά έρχεται.



Δυστυχώς η επανάσταση έχει μπει στις ράγες πλέον, το μόνο που δεν ξέρουμε είναι σε ποιο σταθμό θα κατέβει. Ο θεός του καπιταλισμού να βάλει το αόρατο χέρι του.



Εν τούτω νίκα



Ερχόμαστε!



To be continued

«θελω να αρχίσει να βρεχει ευρώ και να καθομαι...»

Ως τότε ... δούλευε και τραγούδα :-)

Στη ζώνη του δημοσιογραφικού λυκόφωτος

Τα πράγματα είναι απλά.

Στις 12 Αυγούστου του 2007 η εφημερίδα Το Παρόν αποκαλύπτει τις δραστηριότητες Εφραίμ και σία.

Ο Ήλιος κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τη Γη, ή το αντίστροφο όπως ισχυρίζονται κάποιοι περίεργοι, και βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2008. Οι μύγες έχουν αποκτήσει το νενομισμένο αυγουστιάτικο βάρος και τίποτα δεν προϊδέαζει για το πόσο διαφορετικός θα είναι αυτός ο Αύγουστος.

Ο Άλφα αποκαλύπτει τις δραστηριότητες Εφραίμ και σία.

ΣΟΚ!

Δεν έχω παρακολουθήσει και την τελευταία λεπτομέρεια της υπόθεσης, νομίζω όμως πως από το ρεπορτάζ του Προκόπιου δεν απουσιάζει κάποια ουσιώδης πτυχή. Αντίθετα, εξηγεί π.χ. πως μια λίμνη βρέθηκε με ιδιοκτήτη, λες και είμαστε Αγγλία.

Εντάξει, τον Αύγουστο του 2007, και τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, κυριαρχούσαν άλλα θέματα. Οι φωτιές, οι εκλογές, το ΠΑΣΟΚ. Και όπως αντιλαμβάνεται κανείς ούτε το ξέπλυμα μαύρης γης (μπράβο μου!) κολλάει με τις φωτιές, ούτε οι μπίζνες υπουργικών οικογενειών είναι συνατόν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα κόμματα εν μέσω εκλογών. Και πάλι, είναι δυνατόν να χρειάστηκε να φτάσουμε ξανά στον Αύγουστο;

Για κάποιο λόγο επί δώδεκα μήνες μοιάζει να συντελείται μια συνεννοημένη αποσιώπηση. Από κόμματα και ΜΜΕ, εννοώ τους ιδιοκτήτες αμφότερων. Τα αδέπσοτα σκυλιά γαβγίζουν αλλά να δαγκώσουν δεν μπορούν. Εφραίμ και σία απολαμβάνουν μια ασυλία ανεξήγητη. Κι αν οι δικαστικές περιπέτειες του Κοντομηνά λειτούργησαν σαν υποτιμημένος καταλύτης, παραμένει η απορία ποιος παράγοντας ή συνδυασμός λειτουργούσε σαν αξιόπιστος αναστολέας όλο το προηγούμενο διάστημα.

Και πρέπει να μιλάμε για ανασταλτικό παράγοντα με πολύ ισχυρή δράση, αφού από τη στιγμή που τα πιθηκάκια τράβηξαν τα χέρια από το στόμα, τα μάτια και τα αυτιά τους η χημική αντίδραση κυλάει ρολόι. Όλα στο φως, ναι, με τη διαφορά ότι τα όλα και πριν στο φως ήταν. Σε εθελούσιο σκοτάδι ήταν ακριβώς οι φωτοχύτες, κατά το νεροχύτες.

Κι αυτό είναι σκάνδαλο πολύ πιο πνιγηρό από τα κατορθώματα Εφραίμ και σία.

Χρυσόψαρο με μνήμη ελέφαντα

Το χρυσόψαρο είναι τα Ελληνικά Νέα της Google



Η μνήμη ελέφαντα αφορά τις ειδήσεις του προηγούμενου μήνα. Ως εκεί θυμόνται τα Ελληνικά Νέα. Και για χρυσόψαρο είναι καταπληκτική επίδοση.

Μήπως όμως, μετά από ένα χρόνο λειτουργίας, θα ηταν περισσότερο χρήσιμος ένας ελέφαντας με μνήμη χρυσόψαρου; Να πηγαίνει λίγα, ένα-δύο ή τρία-τέσσερα, χρόνια πίσω. Απαράδεκτο για ελέφαντα, όμως θα το αντέξουμε.

Κι επειδή δεν πιστεύω πως στη Google δεν θέλουν, κάνω τη σκέψη πως αυτό το χάλι ίσως να υφίσταται κατ' απαίτηση των Ελλήνων εκδοτών. Άλλωστε ορισμένοι δείχνουν ανικανοι για όλα.

Κάποια εκ των έσω πληροφόρηση, anyone;

Θύμα γλωσσικής κακοποίησης ο Βουλγαράκης ...

... οι δημοσιογράφοι φταίνε για τις εις βάρος του εντυπώσεις

Ο άνθρωπος δεν είπε "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό" (445 χιτς) αλλά "ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν" (μόνο τρία!)

(γύρω στα 7:30)

Options | by OnlineFLVPlayer.com

Ό,τι είναι νόμιμον είναι ηθικόν

Δεν είναι καταπληκτικό, σε πείσμα των δημοτικιστών, πόσο ηθικό κύρος δίνουν μερικά τελικά νι σε ένα αμοραλιστικό απόφθεγμα.

Ωστόσο καμία εντύπωση που η φράση παρατίθεται με ακρωτηριασμένα άκρα. Ακόμη κι εγώ, αν δεν είχα περάσει από τα ειδικά σεμινάρια της βουλγαρικής πρεσβείας, δεν θα το είχα προσέξει. Ας όψονται όσοι οψέποτε διέλυσαν τα σχολεια.

Τώρα, τι παρτίδες έχω με τη πρεσβεία της Βουλγαρίας; Πολλές, είναι μία απάντηση. Μια άλλη απάντηση είναι πως στρατολογήθηκα τυχαία ενώ προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο (όπα, ανέβηκε στην έβδομη θέση!). Το επιχείρησα, έστω κι αν ήξερα ότι ήταν μάταιο, γιατί άκουσα στο Άλτερ στο δελτίο προκάτ ειδήσεων μια φωνή να λέει για τον Καραμανλή ότι προσπαθεί "να κερδίσει πολιτικό χρόνο για να διατηρήσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού".

Ίσως να μην μεταφέρω ακριβώς το περί αιφνιδιασμού, ωστόσο το νόημα ήταν αυτό, ο Καραμανλής καλύπτει τους υπουργούς του για να κερδίσει πολιτικό χρόνο, ώστε να έχει το στοιχείο/πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Και σκέφτηκα για ποιο λόγο κάποιος να μην χρησιμοποιήσει την απλούστερη μορφή;

Και η απάντηση ήρθε από τον πολύπειρο χειριστή μου στην πρεσβεία. Γιατί αν ο πρωθυπουργός κέρδιζε σκέτο, ανόθευτο χρόνο (οκ, στην πολιτική σκακιέρα, στην πολιτική κονίστρα, γουάτ έβερ) τότε σε τι θα διέφερε από τον τυχαίο κακομοίρη που με παρακάλια προσπαθεί να κερδίσει μη πολιτικό χρόνο προκειμένου να μη του σφραγίσουν την ακάλυπτη επιταγή;

Και ανεξαρτήτως των ρατσιστικών αντιλήψεων για το χρόνο, δεν υποτίθεται πως η παράταση μιας προθεσμίας και ο αιφνιδιασμός είναι έννοιες ασυμφιλίωτες; Yπάρχει περίπτωση ο Σωτηρακόπουλος απόψε να πει ότι θα παίξουμε αμυντικά ώστε να κερδίσουμε ποδοσφαιρικό (χα!) χρόνο για να διατηρήσουμε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού;

Όχι βέβαια, ξέρει ότι το αθλητικό θέαμα κρίνεται αυστηρότερα από το πολιτικό.

Απίστευτο: σκάνδαλο πολιτικού με σεξ, βία, 2 εκ. δολάρια και μια νεκρή τραγουδίστρια

Ποιο ακριβώς είναι το απίστευτο; Ότι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν εμπλέκεται υπουργός της ΝΔ.


Ελπίζω να μην καίω τον κρυφό άσσο, που θα αναστρέψει το άσχημο κλίμα, λίγες ώρες πριν τη συνέντευξη.

Πάντως οι ομοιότητες με τη γειτονική χώρα φέρνουν καυτά δάκρυα στα μάτια.

κι ένα βιντεοκλίπ

Κάποτε στην Αμερική ...

... ακόμη και τα καθάρματα διέθεταν ένα ήθος.

("the kids, like all kids, love the dog and I just want to say this right now, that regardless of what they say about it, we're gonna keep it.")

Ας έρθουμε στα δικά μας.

Ο παππούς μου θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ενσαρκώνει το ιδεώδες του αυτοδημιούργητου Έλληνα. Θα μπορούσε, αν είχε πετύχει έστω σε μία από τις όχι λίγες απόπειρές του να κάνει μια δική του δουλειά.

Τελικά τα κατάφερε με ουρανοκατέβατο τρόπο, και με ύφος που δεν επέτρεπε την παραμικρή αμφισβήτηση το ανέφερε ως απόδειξη της παρέμβασης του Θεού στη ζωή του. Από μία άποψη ακριβώς αυτό τον κάνει σύμβολο μια ορισμένης πτυχής της αείποτε ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Πριν όμως ενας φίλος του παπάς στα καλά καθούμενα τον οδηγήσει σε μια δημοπρασία όπου αγόρασε κοψοχρονιά κάποια βερνίκια από τα οποία πρόεκυψε το Κεφάλαιο, έκανε διαφόρων ειδών δουλειές.

Σε μια φάση, μιλάμε προπολεμικά, βρέθηκε απέναντι (Ρούμελη ντε) σε κάποια επιχείρηση ξυλείας. Τι επιχείρηση ήταν ακριβώς και ποια η θέση του δεν θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από τη διήγηση του παππού είναι ότι η επιχείρηση χρεωκόπησε, οι εργάτες ήταν απλήρωτοι και αυτός έπρεπε (ανέλαβε; του ανέθεσαν;) να πουλήσει το εμπόρευμα ώστε ο κόσμος να πάρει τα λεφτά του και να γυρίσει στα σπίτια του.

Με μια λεπτομέρεια, τα ξύλα ήταν σκάρτα.

90 χρόνων ο παππούς ακόμα το έλεγε με ντροπή ότι ξεγέλασε τον απλό κόσμο, το τόνιζε αυτό, που αγόρασε τα σκάρτα ξύλα. Αλλά και τι να έκανε, έλεγε, τόσος κόσμος πίσω βασιζόταν σ' αυτόν.

Θυμήθηκα τώρα καλύτερα. Τα θεόσταλτα βερνίκια προέκυψαν όταν ο παππούς άκουσε την προτροπή του παπά να μην ανοίγει το μαγαζί την Κυριακή το πρωί. Και όλες οι προηγούμενες επαγγελματικές αποτυχίες ήταν εκ Θεού. Αυτό ήταν το νόημα της αφήγησης.

Αλλά το νόημα της αφήγησης του τμήματος της αφήγησης είναι άλλο.

Άκουσα τον Βουλγαράκη να υπερασπίζεται τον άκοπο πλουτισμό του (από κληρονομιές) ως ασπίδα για την αξιοπρέπεια των παιδιών του. Και ήθελα να εκφράσω την εντός μου διαμαρτυρία, πως η αναξιοπρέπεια του παππού στον αγώνα για επιβίωση δεν είναι ο άλλος πόλος σε σχέση με τον αγώνα του Βουλγαράκη για την αξιοπρεπή διαβίωση των παιδιών του.

Ασπίδα κοροϊδίας

"Ασπίδα προστασίας" για τους πολίτες, τη διερεύνηση κρουσμάτων αστυνομικής βίας ζητεί η εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διαπιστώνει, όχι από δική του έρευνα αλλά μετά από υπόδειξη τρίτων, ότι οι υφιστάμενοί του δεν κάνουν τη δουλειά τους.

Αδιάφοροι; Ανίκανοι; Τεμπέληδες; Υποστηρικτές των βασανιστηρίων ως ανακριτική μέθοδο;

Μάλλον τίποτα από όλα αυτά, γιατί αλλιώς η φυσιολογική αντίδραση θα ήταν έλεγχος των εισαγγελέων που ενώ έλαβαν γνώση περιστατικών κακοποίησης δεν έπραξαν τίποτα.

Αφού όμως η ενδεδειγμένη αντίδραση δεν είναι ο καταλογισμός ευθυνών, έστω σε μία περίπτωση για παραδειγματισμό, αλλά προτιμάται η αποστολή εγκυκλίου με την οποία οι παραλήπτες καλούνται εφεξής να πράττουν το καθήκον τους, υποθέτω πως όσοι δεν συμμορφωθούν και συνεχίσουν να ανέχονται εγκληματικές ενέργειες δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν.

Το πολύ-πολύ αντί για εγκύκλιο να λάβουν κάποια προσωπική επιστολή από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με την οποία θα τους ζητά να κάνουν το καθήκον τους από Δευτέρα, ή την πρώτη του μηνός, ή την πρώτη του έτους (ό,τι απέχει χρονικά περισσότερο, γιατί δεν είναι σωστό να αναστατωθεί η καθημερινότητά τους).

Ιδέα: η επιστολή να είναι γραμμένη με κεφαλαία!

Ακόμη μία ιστορία επιτυχίας ελληνικής εφημερίδας στο Διαδίκτυο

Η Ημέρα είναι καθημερινή εφημερίδα της Πάτρας.

Στο ελληνικό Google News έχει 900 άρθρα.

Για το όνομα χώρου imeranews.gr η Google επιστρέφει 32.500 σελίδες.

Πα μαλ, για μια επαρχιακή εφημερίδα στη χώρα ΤΩΝ ΝΕΩΝ.

Αλλά ως εδώ. Φτάνει πια με την αναχρονιστική γλώσσα σήμανσης υπερκειμένου. Φλας σου ερχόμαστε.

Μια μέρα στη ζωή του Παντελή Καψή

«Δεν θα με τρελάνετε εσείς» μουρμούρισε αγανακτισμένος ο διευθυντής των ΝΕΩΝ κι έκλεισε την τηλεόραση. Στη ΝΕΤ εξελισσόταν μια μοναδική παράσταση του θεάτρου του παραλόγου, σε σκηνοθεσία Παύλου Παπαδημητρίου και συγκλονιστικές ερμηνείες της Άννας Καραμανλή, του Παύλου Γερακάρη και άλλων δύο κυρίων. Η ηρωίδα, σχεδόν αντελώς αλλά όχι ακριβώς φτυστή η Κατερίνα Θάνου, σήκωνε το σταυρό του αθλητισμού και του ελληνισμού ενώ πέντε σκοτεινοί κύκλοι με γαμψά νύχια προσπαθούσαν να της σκίσουν τις σάρκες.

Αυτά χτες. Γιατί σήμερα, ακόμα φουρκισμένος, ο Παντελής Καψής κάθεται στο γραφείο του, δίνει εντολή να μην τον ενοχλήσει κανείς και αφοσιώνεται στο γράψιμο του άρθρου του για την Τετάρτη.

Τίτλος, «Σαν να μην πέρασαν τέσσερα χρόνια».

Οπαδός του fair play ο Παντελής, ξεκινάει από την Ελευθεροτυπία. Στην αριστερή στήλη εκεί που λέει Αναζήτηση ... Με ημερομηνία [Επιλέξτε] [Συμπληρώστε] συμπληρώνει 13/8/2004. Τίποτα, τον βγάζει στο σημερινό φύλλο. Εκνευρισμένος ξαναδοκιμάζει 13/08/2004, και όντως του βγάζει το φύλλο της Μαύρης Παρασκευής.

«Αχ μωρέ, μια δουλειά σωστή δεν μπορείτε κάνετε» σκέφτετε ο Παντελής ενώ σταχυολογεί κείμενα για το άρθρο του.

Σειρά έχει η Καθημερινή. Εδώ δεν έχει πεδίο για την εισαγωγή ημερομηνία. Οπότε ο Παντελής αρχίζει ένα μαραθώνιο κλικ. Πρώτα στο Αρχείο Εκδόσεων, μετά στο Αρχείο 2004, μετά στον Αύγουστο, μετά στο 13 και τέλος, αν θέλει να δει το πρώτο θέμα, στο Παρασκευή, 13 Αυγούστου 2004.

«Όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποντίκια» θυμοσοφεί ο Παντελής συλλέγοντας προσεκτικά το υλικό του.

Εξουθενωμένος από την αδυναμία του ανταγωνισμού να παρακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις ο Παντελής επιστρέφει στα πάτρια εδάφη.

«Εμπρος καλό μου σάιτ, οδήγησέ με στο φύλλο της 13ης Αυγούστου 2004!».

«Εμπρός καλό μου σάιτ!»

«Καλό μου σάιτ;»

«Ακούει κανείς;»

Τι είναι δεκαέξι χιλιάδες λινκ στον πάτο της θαλασσας;

Το τελευταίο-παλιό σάιτ των ΝΕΩΝ.

Άλλες ειδήσεις.

Η καλή εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, για ακόμη μία φορά, κατέπληξε τόσο τα διεθνή όσο και τα εγχώρια ίντερνετς κάνοντας αγνώριστο όχι μόνο το δικτυακό τόπο της, αλλά και τους συνδέσμους προς αυτήν από σελίδες τρίτων.

(ειλικρινά δεν βρίσκω βρισιά)

Ας μετρηθούμε

Το θέμα δεν είναι η κ. Τόλη, αλλά το γεγονός ότι μάλλον η Αθήνα των –πάνω κάτω- 6 εκατομμυρίων κατοίκων, δεν διαθέτει καμιά μπριόζα κι ευφυή γυναίκα και τα κανάλια ψωνίζουν πάντα από Βόρεια Ελλάδα! Στο τέλος θα πάθουμε ψυχολογικό οι Αθηναίες! Τόσο άχρηστες είμαστε πια; Ντιπ ατάλαντες;

Πάνω η κάτω; Και πόσο; Η Βικιπαίδεια λέει, πως η απογραφή του 2001 λέει, πως η περιφέρεια Αττικής έχει (μόνιμο) πληθυσμό 3.761.810 κατοίκους που αντιστοιχεί στο 36% του (μόνιμου) πληθυσμού της χώρας. Για το πολεοδομικό συγκρότημα Αθηνών ο αριθμός κατεβαίνει στα 3.361.806 και πλησιάζει επικίνδυνα το μισό των πάνω-κάτω-έξι-εκατομμυρίων.

Δεν χάθηκε ο κόσμος, αν και η αλήθεια είναι πως χάθηκαν κάποια τρία εκατομμύρια κόσμου. Κι εγώ νόμιζα ότι στην "Αθήνα" ζει η μισή Ελλάδα. Λάθος. Τα δύο τρίτα εξακολουθούν να κατοικούν στην Ελλάδα.

What's in a Name? (σκελετοί)

Την εβδομάδα που πέρασε, ή την προπερασμένη, οι προκλητικές προκλήσεις του νυν πρωθυπουργού της πρώην ΓΔΜ οδήγησαν στην αποκάλυψη αποκαλυπτικών στοιχείων για το άτομό του.

Ο Никола Груевски είναι εγγονός του Νικόλα Γρούιου!

Η έγκυρη και έγκριτη Ζούγκλα δημοσίευσε ρεπορτάζ που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει:

Νίκολας Γκρούεφσκι, ο εθνικιστής πρωθυπουργός των Σκοπίων.

Νικόλαος Γρούιος, ο Έλληνας παππούς του, που γεννήθηκε στο χωριό Αχλάδα της Φλώρινας και σκοτώθηκε το 1940 στα βουνά της Αλβανίας, πολεμώντας τους Ιταλούς εισβολείς.

Ο προσεκτικός παρατηρητής θα παρατηρήσει με προσοχή πως οι πηγές του ρεπόρτερ είναι όλες ανώνυμες.

• υπερήλικας κάτοικος της Αχλάδας
• νεαρός κάτοικος του χωριού
• κάτοικοι της Αχλάδας
• κάτοικος του χωριού

Λεπτομέρειες. Αυτό που έχει σημασία είναι η υπό μορφή ερώτησης υπόδειξη του ζουγκλορεπόρτερ: επιτέλους, κάποιος να πει στον Γκρούεφσκι ότι το αίμα του είναι ρέζους ελληνικό.

Σε αναπαραγωγές αυτού του τόσο κατατοπιστικού ρεπορτάζ άκουσα να αναφέρεται σαν προφανές ότι το επώνυμο Γκούεφσκι είναι μετάλλαξη του ελληνικού Γρούιος. Εγώ πάντως επώνυμα από Γρου δεν έχω συνατήσει. Ειδικός σε ονόματα δεν είμαι, ούτε από γλωσσολογία σκαμπάζω. Αλλά κατέχω άλλες τέχνες.

Επώνυμο	Πλήθος
ΓΡΟΥ	1
ΓΡΟΥΒΑ	6
ΓΡΟΥΒΑΣ	2
ΓΡΟΥΓΙΑΝΝΗΣ	1
ΓΡΟΥΓΙΟΣ	7
ΓΡΟΥΔΗΣ	2
ΓΡΟΥΔΟΣ	4
ΓΡΟΥΔΟΥ	1
ΓΡΟΥΖΗ	10
ΓΡΟΥΖΗΣ	18
ΓΡΟΥΖΙΔΗΣ	2
ΓΡΟΥΖΙΩΤΗΣ	1
ΓΡΟΥΖΤΙΔΟΥ	2
ΓΡΟΥΙΟΣ	25
ΓΡΟΥΙΟΥ	9
ΓΡΟΥΙΣΤΗ	1
ΓΡΟΥΙΤΣΗ	2
ΓΡΟΥΙΤΣΗΣ	7
ΓΡΟΥΚΟΣ	2
ΓΡΟΥΛΙΟΣ	3
ΓΡΟΥΜΠΑ	14
ΓΡΟΥΜΠΑΣ	31
ΓΡΟΥΜΠΕΣΛΗ	1
ΓΡΟΥΜΠΕΣΛΗΣ	1
ΓΡΟΥΜΠΟΣ	42
ΓΡΟΥΜΠΟΥ	15
ΓΡΟΥΜΠΟΥ ΚΑΤΣΟΥΛΑ	1
ΓΡΟΥΝΑ	3
ΓΡΟΥΝΑΡΑ	2
ΓΡΟΥΝΑΡΑΣ	1
ΓΡΟΥΝΑΣ	12
ΓΡΟΥΝΗ	3
ΓΡΟΥΝΗΣ	11
ΓΡΟΥΝΙΔΗΣ	5
ΓΡΟΥΝΙΔΟΥ	1
ΓΡΟΥΝΤΑ	2
ΓΡΟΥΝΤΑΣ	8
ΓΡΟΥΣΔΑΝΑΚΗ	1
ΓΡΟΥΣΔΑΝΑΚΗΣ	1
ΓΡΟΥΣΔΑΝΗΣ	5
ΓΡΟΥΣΔΙΔΗΣ	1
ΓΡΟΥΣΔΙΔΟΥ	1
ΓΡΟΥΣΔΟΥΔΗ	1
ΓΡΟΥΣΚΑ	1
ΓΡΟΥΣΚΟΣ	3
ΓΡΟΥΣΚΟΥ	3
ΓΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ	18
ΓΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ	2
ΓΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ ΨΗΜΜΕΝΟΥ	2
ΓΡΟΥΣΟΥΖΑΚΟΣ	21
ΓΡΟΥΣΟΥΖΑΚΟΥ	2
ΓΡΟΥΣΠΑ	3
ΓΡΟΥΣΠΑΣ	12
ΓΡΟΥΤΑΣ	2
ΓΡΟΥΤΖΙΔΟΥ	1
ΓΡΟΥΤΙΔΗΣ	1
ΓΡΟΥΤΣΗΣ	1
ΓΡΟΥΤΣΟΣ	20
ΓΡΟΥΤΣΟΥ	2
ΓΡΟΥΤΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ	1

Τα στοιχεία είναι από παλιό κατάλογο του ΟΤΕ, τότε που τους πούλαγε σε επίχρυσα cd μέσα σε θήκες διακοσμημένες με διαμάντια με την ανάλογη τιμή και αντιστρόφως ανάλογο κλείδωμα (χα!), και αφορούν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δηλαδή εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Για να μην το τραβήξω σε μάκρος, από κάποια παραξενιά των καλωδίων του οτε (κι όχι της γεωπολιτικής τρομάρα μας) από τα λίγα τηλέφωνα που υπάρχουν σε επώνυμα Γρούιος, τα περισσότερα βρίσκονται στο νομό Φλώρινας. Ο ονλάιν κατάλογος του ΟΤΕ λέει 28 στη Φλώρινα, 5 εγγραφές στη Θεσσαλονίκη και 4 στις Σέρρες. Φυσικά και δεν κάθισα να ψάξω όλους τους νομούς ονλάιν, απλά γνωρίζω που να ψάξω από τον οφλάιν.

Όμως το ζουγκλορεπορτάζ δεν έχει γραφτεί στα κουτουρού, έχει στοιχεία. Όπως τη φωτογραφία του μνημείου πεσόντων του χωριού.


Αυτός ο Πετκάνης (Τραϊανός;) μου κίνησε την περιέργεια. Πόσα επώνυμα από ΠΕΤΚ να υπάρχουν; Σαφώς περισσότερα από τα ΓΡΟΥ και γεωγραφικά κατανεμημένοι με τρόπο λιγότερο σκανδαλιστικό. Μόνο στην Τήνο υπάρχει ένα τσούρμο Πετκοβιτς. Οκ, δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα, αλλά μου χτύπησε στο μάτι.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, αριθμός ΠΕΤΚ ανά νομό (τα στοιχεία από τον ονλάιν κατάλογο με educated guesses):

• Πέλλα 45
• Περαία 33
• Καβάλα 31 (σχεδόν όλοι στη Θάσο)
• Ημαθία 29
• Σερρες 27
• Χαλκηδόνα 22

Συμπεράσματα δεν υπάρχουν, μας τελειώσανε και ο προμηθευτής λέει ότι το εργοστάσιο που τα έφτιαχνε έκλεισε λόγω υπερβολικής εκπομπής ρύπων.

Φυγαααμεεεεεεε, φύγαμε

για Κονέκτικατ

Η αριθμητική κατά Ζίμενς

Ένα εκατομμύριο μάρκα ακούγονται πολλά, τετρακόσιες είκοσι χιλιάδες ευρώ δηλαδή.

Στην πραγματικότητα είναι λίγα.

Πόσο λίγα;

Μόλις τρεις κι εν τρίτο εξοπλισμοί γραφείου Κυριάκου Μητσοτάκη.

(info: νομισματική μονάδα εξοπλισμός γραφείου Κυριάκου Μητσοτάκη)

Εν αρχή

ο Θεός ήταν λευκαντικό.

Ε, μετά τι να κάνει, προσαρμόστηκε στην κλιματολογική αλλαγή



Από το Polar Inertia, journal of nomadic and popular culture

ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ® (ή πως δεν προκάλεσα το σεισμό)

• Τι είναι το ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^®;
  
  ΑΣφαλής ΠΡΟγνωση ΣΕισμών Χωρίς Επιτόπιες Συσκευές^®.


• Ααα, σαν αυτές της τελεοράσεως και των εφεμερίδων;
  
  Όχι! Η ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^® κάνει χρήση τεχνολογίών αιχμής του Παγκόσμιου Ιστού Δύο Τελεία Μηδέν, όπως τζάβασκριπτ, ζουλ και άλλα ακαταλαβίστικα, τρέχει σε πλατφόρμα ανοιχτού κώδικα και είναι φιλική με το περιβάλλον.


• Και τι είδους πρόγνωση μας προσφέρει, καλύτερη από αυτή του ΒΑΝ;
  
  Του ΒΑΝ; Χα! Πάρα πολύ καλύτερη, σχεδόν τέλεια. Η ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^® δίνει με απόλυτη ακρίβεια το επίκεντρο, το εστιακό βάθος και την ένταση του σεισμού.


• Απίστευτο! Αλλά με τι χρονικό παράθυρο;
  
  Εδώ είναι που χρειαζεται μια μικρή βελτίωση. Επειδή η ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^® αντλεί τα γεωφυσικά δεδομένα από το Διαδίκτυο, προς το παρόν η πρόγνωση φτάνει στην οθόνη του υπολογιστή μετά το συμβάν. Πιστεύουμε όμως πως καθως θα αυξάνονται οι ταχύτητες των συνδέσεων, κπποια στιγμή στο μέλλον η πρόγνωση θα οπτικοποιείται και πριν το γεγονός.


• Εύγε, εύγε, πως μπορώ να δοκιμάσω την ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ;
  
  Καταρχήν δεν είναι ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ αλλά ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^®. Χρειάζεσαι τον Firefox και την επέκταση Greasemonkey. Έχοντας αυτά τα δύο εγκαθιστάς την ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^® και μετά πηγαίνεις στη μηνιαία έκθεση σεισμών του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου. Περιμένεις ελάχιστα, ή λίγο παραπάνω από ελάχιστα, και βλέπεις το χάρτη της ΑΣΠΡΟΣΕΧΕΣ^®


• Και τώρα η τελευταία ερώτηση, πως δεν προκάλεσες το σεισμό;
  
  Δεν χρησμοποίησα λαμπυρίζουσες κόκκινες τελείες που εκπέμπουν ομόκεντρους κύκλους

Χαιρόμαστε την υγειά μας

Κατά τα άλλα, πολύ δυνατός, πρώτη φορά σκέφτηκα ότι ήρθε το τέλος, ζημιές μηδέν, ούτε ένα ποτήρι, αλλά όσο πιο δυτικά της πάτρας τόσο περισσότερα τα νέα για ζημιές. Οι μετασεισμοί είναι σχεδόν ανεπαίσθητοι, πολλές ελεύθερες θέσεις για παρκάρισμα, νευρικά γελάκια από τους εξ ανάγκης εκδρομείς, περιορισμένη ανησυχία.

Στο επόμενο, πως δεν προκάλεσα τον σεισμό.

Ποίηση και Διαφθορά

...

Δεν είναι τυχαίο που η κλασική υποκρισία του διαφθορέα συνίσταται στην διαβεβαίωση πως Deniaiser μια κοπέλα σημαίνει τη σπρώχνω προς την ελευθερία. Δεν είναι τυχαίο που ο αιώνας που ανάγει σε θεωρία αυτήν την αποστολή της διαφθοράς είναι ο δέκατος όγδοος, ο αιώνας της ελευθερίας σαν προνόμιο του ατόμου.

Στην πραγματικότητα, η σχέση είναι άνιση. Μεταξύ ίσων δεν υπάρχει διαφθορά. Το παληκάρι (ο «μικρότερος») που ένας ενήλικος (ο «μεγαλύτερος») ωθεί σε μια συμπεριφορά - σ' αυτή την περίπτωση ερωτική, έτερο ή ομοφυλοφυλική, αλλά θα μπορούσε να αφορά και οποιοδήποτε άλλο είδος συμπεριφοράς -άγνωστη ως τότε, που βιώθηκε σαν κάτι το ασυμβίβαστο με τους προηγούμενους προσωπικούς οικογενειακούς, κοινωνικούς κ.α. γνώμονες, δε θέλει να αφεθεί μόνο, ακριβώς γιατί δεν είναι πια άτομο, αλλά διαιρεμένο, διχασμένο, αντιφατικό. Ένα μέρος του εαυτού του βρίσκεται στο έλεος του άλλου κι αν ο άλλος δεν το επιστρέψει συνεχίζοντας να το θεωρεί ενότητα, μια καινούρια ενότητα σε εξέλιξη, αυτός θα νιώσει μόνος με τον εαυτό του, ακατανόητος με τον εαυτό του, ώσπου ο καιρός και οι άλλοι να του ξαναδώσουν με πόνο μια χαμένη ταυτότητα. Αυτή είναι η ρίζα - που συχνά αποκαλείται αγάπη - της προσκόλλησης του υποκείμενου στο διαφθορέα του. Γι' αυτόν, ο διαφθορέας είναι πηγή γνώσης, είναι αυτός που «γνωρίζει» μια τάξη (διαφορετική φυσικά από κείνη που συνέβαλε ώστε να καταστραφεί) έστω κι αν αυτή η τάξη αποτελείται μόνο από αυτούς τους δύο κι από τα μυστικά τους.

Η διαφθορά χάνει δηλαδή ή μειώνει στο ελάχιστο τους αρνητικούς χαρακτήρες, και τόσο περισσότερο μπορεί πια να φέρει το δυσφημιστικό εκείνο όνομα, όσο περισσότερο κοινωνικοποιείται κι όσο περισσότερο προσεγγίζει μια μεταβολή-ανάπτυξη. Κανείς δε θα σκεφτόταν ποτέ να αποκαλέσει διαφθορά την σεξουαλική μύηση των έφηβων από τους ενήλικους που γίνεται σε πολλούς λαούς. Αυτό συμβαίνει όταν ο κανόνας προβλέπει την ίδια τη δική του παραβίαση και αποκατάσταση.

Ξέρουμε πως ένα από τα τεχνάσματα του ερωτισμού είναι η συσσώρευση των απαγορεύσεων για να αυξάνεται η σεξουαλική επιθυμία κι ένα άλλο είναι η προσποίηση της εξαφάνισής της. Έτσι τα σκηνικά της κόλασης και του παραδείσου είναι από τα πιο καταπονημένα του θεάτρου του Έρωτα, σε σημείο που το ένα να είναι μόνο το πρώτο πρόσωπο του άλλου. Υπάρχουν δηλώσεις του Παζολίνι, σε στίχους ή σε πρόζα, που επιμένουν στο γεγονός ότι ο απρόβλεπτος σύντροφος, η άγνωστη συνάντηση και η αλλοτρίωση του άλλου, η αναγωγή του σε σκέτο σώμα (στιγμές ανεξάλειπτες από μια οποιαδήποτε ερωτική σχέση) ήταν γι' αυτόν η «φυσιολογική» προϋπόθεση της ευχαρίστησής του. Κι ότι το παιδαγωγικό ή σωκρατικό στοιχείο - αναπόσπαστο από κάθε ερωτική σχέση - ή είχε ελαχιστοποιηθεί ή ήταν ανύπαρκτο ή, αν υπήρχε, έτεινε να διαχωριστεί από την ερωτική συγκίνηση. Κατά την άποψη μου αυτές οι διατυπώσεις δεν πρέπει να παίρνονται κατά γράμμα αλλά να ερμηνεύονται σαν ορθολογικές οργανώσεις. Αφήνω την ανάλυση σ' όποιον έχει τη δυνατότητα να την κάνει, αν δεχτώ ότι αυτή είναι δυνατή και χρήσιμη. Προτείνω μια πολύ στοιχειώδη ερμηνεία. Ο κανόνας που του ήταν αναγκαίο να παραβιάσει, δεν ήταν, ή δεν ήταν μόνο, εκείνος της ετεροφυλοφιλίας αλλά εκείνος, βαθιά ριζωμένος του «καλού» ή της αναγνώρισης μιας ομοιότητας (χριστιανικής η καντιανής) με τον άλλο. Η αίσθηση ενοχής, λοιπόν, ήταν μια αίσθηση ταξικής ενοχής, τόσο πιο άσβεστης όσο περισσότερο προσποιόταν αμεσότητα και φυσική ομοιότητα. Αίσθηση ενοχής που έπρεπε αναγκαστικά να γιγαντωθεί όταν, με το πέρασμα των χρόνων, έσβησαν τα νεανικά οράματα για φυσική ομοιότητα, και, πριν δει τον εαυτό του σαν ένα πενηντάρη προνομιούχο που πληρώνει τους εκπορνευόμενους, είδε τους άλλους όπως ποτέ δεν είχε θελήσει να δει πριν, σαν κυνικούς μικροαστούς δηλαδή χωρίς ταυτότητα. Γι' αυτό ο έρωτας, βιωμένος σαν δαιμονιακός, σαν παραδεισιακός ή σαν πάντρεμα ουρανού και κόλασης, τελειώνει, αν δεν ξεφύγει από την νευρωτική επανάληψη, σε βασανιστική έρημο και καταστροφικό πάθος. Σ' όλο το κομμάτι της ζωής του που είναι πιο κοντά σε μια υπόθεση δημόσιας παρουσίας, αισιόδοξης ακόμη (την περίοδο 1958-68 περίπου) αυτός πρέπει να πείσει τον εαυτό του ότι ο έρωτας με τους νεαρούς δεν περιέχει κανένα στοιχείο διαφθοράς ή ότι η διαφθορά, αν υπάρχει, είναι μόνο ζωτικότητα και στοιχείο θετικό, «αυτό που πεθαίνει και ξαναρχίζει»· πρέπει να πιστέψει ότι η εγκατάλειψη που ακολουθεί την «πράξη» είναι ένα φαουστιανό δικαίωμα ή μια λαϊκιστική κι ανεξίκακη κατάρα. Ο «βαθύτερος παράδεισος» για τον οποίο μιλάει ο ποιητής στο τέλος του Η Γη της Δουλειάς είναι γι' αυτόν κι ο απατηλός παράδεισος του έρωτα, αθώου-και βιτσιόζου που η συνοικία της Ρεμπίμπια είχε ανοίξει («ένας άνδρας ανθούσε...») μετά την εκδίωξη του από τον άλλο παράδεισο, εκείνο της Καζάρσα, αδελφικό και πατρικό. Ακόμη και στο παγερό κι ύστατο τοπίο του θανάτου, σ' ένα από τα ποιήματα Τα καινούρια νιάτα, υπερπέραν και ηλύσια πεδία ακούγονται σαν να ήταν οι φθόγγοι του Μότσαρτ από το «μακάρια πνεύματα».

Με ποιόν τρόπο λοιπόν να δικαιολογηθεί; Με ποιόν τρόπο να επανορθώσει το σαδομαζοχιστικό «αμάρτημα» που αρνείται τις «ψυχές» για να αναγνωρίσει μόνο τα «σώματα»; Με το έργο του σαν συγγραφέα, τη γενικευμένη παιδαγωγικο-σωκρατική του παρουσία, το να είναι ο έμμεσα ραβδισμένος των βιασμένων κι εγκαταλειμένων. Κάθε ποιητής πιστεύει ότι μπορεί να πει στους πολλούς αυτό που δεν μπορεί ούτε ξέρει να πει στον ένα.

Η καταισχύνη της δίωξης δεν μειώθηκε πραγματικά από αυτή την ύλη της τραγικής απαγγελίας. Είναι λοιπόν απαραίτητο να κάνουμε σαφώς τη διάκριση ανάμεσα στην πολιτικο-δικαστική κρίση και στην ηθική κρίση (ή μη-κρίση). Όλες οι δίκες για λόγους ηθικής εμπεριέχουν μια πολιτική διάσταση όταν απευθύνονται σ' ένα δημόσιο πρόσωπο. Η δίκη ενός φημισμένου σκηνοθέτη ή ενός τραπεζίτη που συνελήφθη με μια ανήλικη, είναι πολιτική κάτω από οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς. (Αντιπολιτευόμενοι εργάτες, στην Κίνα του Χούα, οδηγούνται στο χώρο του τουφεκισμού τους με μια καρτέλα κρεμασμένη στο λαιμό που τους κατηγορεί για βιασμό). Μ' αυτή την έννοια πρέπει να διαβάζονται οι καταγγελίες που έγιναν σε βάρος του Παζολίνι. Αλλά είναι και πολιτικό το λάθος του να μην αποκριθούμε σ' αυτές τις καταγγελίες με όρους πολιτικούς ή νομικούς-τυπικούς. Είναι δύσκολο να κατηγορήσουμε για υποκρισία μια κοινωνία που ανάλογα με την δημόσια σπουδαιότητα των ρόλων της απαιτεί και διαφορετικούς κώδικες συμπεριφοράς, όταν γίνονται αποδεκτοί οι μηχανισμοί, διαφημιστικοί και χρηματοδοτικοί, που προτείνονται ακριβώς για να σε μεταμορφώσουν κατ' ιδίαν, σε δημόσιο τέρας. Ο γνωστός ζωγράφος μπορεί να διακηρύσσει ατιμώρητα τις λεγόμενες διαστροφές του, ο πρόεδρος της γερουσίας δεν μπορεί. Κι αν ο γνωστός ζωγράφος αρχίσει να αποκτάει πολιτικό κύρος όχι μόνο δεν θα μπορεί να ξαναγυρίσει στο μπαρ που τον είδε στα πρώτα του βήματα, αλλά θα πρέπει να του υποδειχτεί κιόλας να επαναλάβει εκείνες τις διακηρύξεις του, για να προσδιοριστεί η διαμάχη ανάμεσα στους δυο κώδικες· και δεν θα έπρεπε να συμπεριφερθή διαφορετικά ούτε ο πρόεδρος της γερουσίας σε περίπτωση που ισχυριζόταν πως είναι και ζωγράφος και πως επομένως πρέπει να απολαμβάνει την ελευθερία από τα ήθη και τις θρησκευτικές δοξασίες που μια φιλισταϊκή παράδοση αποδίδει στους καλλιτέχνες. Αφελείς ανατρεπτικοί πιστεύουν πως θα αρκούσε να πολεμήσουν ή να καταστρέψουν την δημόσια υποκρισία· δεν ξέρουν ότι η αντιφατικότητα των κωδίκων συμπεριφοράς είναι μεγάλη άμυνα ενάντια και στην ιδιωτική υποκρισία που επιβάλλεται σαν εξουσία.

Τα σκάνδαλα είναι αναπόφευκτα, αλίμονο σ' εκείνον που τα φέρνει στον κόσμο.

...

Του Φράνκο Φορτίνι, μτφ Κούλα Κυριακίδου

---

"You should go to France. Why don't you go to Paris for a year? You would learn French, and it would--deniaiser you."

"What is that?" asked Philip.

She laughed slyly.

"You must look it out in the dictionary. Englishmen do not know how to treat women. They are so shy. Shyness is ridiculous in a man. They don't know how to make love. They can't even tell a woman she is charming without looking foolish."

Απίθανη προσφορά του phorum.gr ενάντια στην ακρίβεια

Είσαι λογοκλόπος και αισθάνεσαι ότι δεν αναγνωρίζεται ο κόπος σου, ότι έχεις ανάγκη από κατανόηση και προστασία;

Phorum.gr, ευχάριστο περιβάλλον, απόλυτως εχεμύθεια.

Phorum.gr, η επιλογή του ε-νη-με-ρω-με-νου λογοκλόπου.

Phorum.gr, μοναδικό πρόγραμμα FrequentPlagiarist που ανταμοίβει τους δραστήριους λογκλόπους.

Phorum.gr, γιατί η κλοπή μπορεί και πρέπει να είναι ιδιοκτησία.

Phorum.gr, ορίστε, αφαιρέθηκα και πάτησα το publish.

Phorum.gr, γιατί το ξένο είναι πιο γλυκό.

Τριήμερο

Στα δελτία λένε για τους Αμερικανούς που λόγω βενζίνης δεν έφυγαν για τις εξοχές στο τριήμερο. Τι τριήμερο είναι αυτό προφανώς δεν έχει σημασία.

(το ίδιο ισχύει και για τους αντίπαλους του Νίκου Χατζηνικολάου στο τένις, τους νίκησε και αυτό είναι σημαντικότερο από τα ονόματά τους)

Η τελευταία Δευτέρα του Μαΐου είναι εθνική αργία, Μέρα των Πεσόντων. Στη Γουκιπαίδεια λέει πως στις νοτιοανατολικές ΗΠΑ είναι σαν Ψυχοσάββατο. Αναμενόμενο.

Στα δικά μας

Ο Αβέρωφ της είχε πει ότι «αυτό που έχασες δεν αποζημιώνεται με τίποτα...». Κι εκείνη του απάντησε και ήταν σαν να του απαντούσαν όλες οι οικογένειες μαζί: «Το ξέρω, είναι καλύτερα, όμως, να κλαίω σε ένα σπίτι όπου έχω να πληρώνω το νοίκι παρά να κλαίω μαζί με τα παιδιά μου ξυπόλυτη στο δρόμο».

Αν όλοι οι στρατιώτες του κόσμου άπλωναν τα χέρια

σε μερικά σημεία του πλανήτη θα άνοιγαν μύτες εκατέρωθεν

A Djiboutian soldier, left, and an Eritrean soldier at a wall denoting the battle line in the border dispute near the Red Sea. Opposing troops are within feet or inches of each other.

Θυμίζει Ίμια αλλά στην πραγματικότητα καμία σχέση. Το Τζιμπουτί κείται πολύ κοντά στην Ουάσιγκτον και το Παρίσι.
A Conflict’s Buffer Zone: Rocks, and Inches.

«Μάλιστα μας έδωσαν παγωτό»

Η κουβανική εκστρατεία στην Αγκόλα

(δεν είμαστε χαζοί, μπορούμε να διακρίνουμε ανάμεσα στην αφήγηση και την προπαγάνδα)

πριν την αναχώρηση

Near completion of training, Ernesto’s group was unexpectedly assembled and informed they had been selected for a “special military course.” Things began to change shortly thereafter. Ernesto remembers “weird things going on ... stricter custody, more security and the military maneuvers began to get more complicated and more exhausting. We were taken to the medics for all sorts of tests and vaccines. We understood nothing of what was happening.” It was during this period that Ernesto was issued his first international passport, showing him attired in civilian clothes. The civilian suit was issued to him solely for the purpose of the passport photo, then removed and given to the next soldier his size. Phony civilian occupations were listed on the passport. Ernesto and his companions, just months out of high school, abruptly became architects, engineers and science professionals. “The whole process took about a month and we had absolutely no contact with the outside world. That was forbidden. However they treated us better, with more respect. They even gave us ice cream.

επί τω διεθνιστικώ έργω

“We left Landala around midnight,” he recalls, “using the roads on the northern route toward Zaire. At dawn, around 5am, we heard the sound of drums. Drums! Just like in the films. We thought the drums were coming from a nearby village, and that the tribe was happy at our appearance and was playing them as a welcome.” Nobel Prize winning Marxist writer, Gabriel Garcia Marquez, in his history of Operation Carlotta described the action in Linche:

It was an atrocious war in which one had to keep a lookout for mercenaries and snakes, rockets and cannibals. One Cuban commander fell at the height of battle into an elephant trap. The black Africans, conditioned by centuries of hatred of the Portuguese, were initially hostile to the white Cubans. Especially in Cabinda, Cuban scouts often heard their presence reported by the primitive telegraphy of the drum, whose tom-tom could be heard everywhere within a radius of some 35 kilometers.

απολογισμός

Ernesto now lives within the sizable Cuban expatriate community in the Republic of Panama. Life after the army included, marriage, defection and resettlement. Like most expatriates he stays updated on Cuban domestic politics, and considers the fate of the island without Fidel.There can be no doubt that significant change will occur in Cuba in the near future. How those changes reflect the history of Cuba during its “internationalist proletariat” era that began with Che Gueverra and ended rather ignominiously in Africa remains to be seen. How will the Cuban people view “Operation Carlotta?” A circumspect Ernesto describes his feelings on the matter:

“At the time we were heroes. We absolutely believed that what we had done was productive and necessary for Angola . . . we have come to realize that it was truly a useless mission. So many comrades died without achieving any real objective. So many families were affected. The whole business was based on the absurd concept of the international-proletariat, where the poor of Cuba needed to help other poor people in different countries on their way to revolution and social development. I personally was affected in many ways. My nerves were affected. I was badly wounded and nearly lost my life. I never received compensation for my wounds. I was simply one of the internationalist-proletariats.”

Babis Vovos meets his Nemesis

ASHGABAT, Turkmenistan (AP) — Turkmenistan plans to build a soaring $70 million monument in the capital that will outstrip anything built during the ostentatious rule of the late dictator Saparmurat Niyazov.

The country's state newspaper reported Monday that the 607-foot monument will rise twice as high as Turkmenistan's current record-holder — a tower topped by a golden statue of Niyazov that rotates to face the sun.

Authorities recently announced that Niyazov's statue will be moved from the central city to the suburbs.

Ψάχνω γραμματοσειρά που έχει το πεζό άλφα με περισπωμένη

στη θέση 64 (δεκαεξαδικό 40).

Εννοείται πως δεν πρόκετια για unicode γραμματοσειρά. Ούτε για MgPolτάδε της Ματζέντα, ούτε για WinGreek.

(ναι, βλέπω πολυτονικό φως στην άκρη του pdf)

Έγγραφο-νερό ανατρέπει το έγγραφο-φωτιά των ΝΕΩΝ

Αν βαριέσαι να το διαβάσεις όλο, ή φοβάσαι μη βραχείς, πήγαινε κατευθείαν στον αρχιερέα. Επίσης μπορείς να βουτήξεις απευθείας στη λυματολάσπη.

Διότι, κύριοι των ΝΕΩΝ, εδώ στη Μαντζουρία κάνουμε ρεπορτάζ.

Όταν η πράσινη ενέργεια ήταν κόκκινη

μπλα μπλα μπλα

Από το Υπουργείο Αποκλειστικά Ελληνικών Φαινομένων

Στην Αθηνα ο νομος της ζουγκλας ζει και βασιλευει. Ως ποτε θα ανεχεστε να ζειτε σαν τα αγρια ζωα, ω ανδρες Αθηναιοι? Ως ποτε θα ψηφιζετε κυβερνησεις και δημαρχους που αφηνουν την πολη σε τετοια χάλια?



"It's unbelievable that we have to take this action, but the lives of children are at risk from increasing numbers of drivers who are so selfish that they are willing to put lives at risk by refusing to stop for 30 seconds at a school crossing.

"Councils will do everything in their power to stamp this out. Abuse and intimidation of lollipop men and women who are carrying out a vital service to the community will also not be tolerated.

"Motorists need to be made aware that they are committing a criminal offence and we hope this new technology will prove an effective deterrent."



But dozens of the patrols suffer shocking abuse. Typical incidents include driving around or too close to patrols standing on the road, swearing or using threatening language and revving engines and sounding horns while the children are crossing.

Describing one recent near tragedy, lollipop lady Vera Irving said: "The car had stopped. The children stepped out, the mum stepped out.

"Then the lady just carried on, nearly knocked the children down. If the mum hadn't pulled the children out of the way, they'd have got run over, they'd have got killed."

μέσω Danger Room

Πασχαλινό διήγημα

Η Ανιέτα έβγαλε την κάσκα της. Έβγαλε τις μπότες της, τις σήκωσε... και είδε τη Μορφή.
Η Μορφή στεκόταν πίσω από τους τρεις τους. 'Ηταν ο Χριστός.
«Κοιτάχτε», είπε του Τράβις και του Ελμς. Κοίταξαν κι οι δυο τους.

Η Μορφή φορούσε έναν παραδοσιακό λευκό χιτώνα, σανδάλια' είχε μακριά μαλλιά που φαίνονταν χλωμά, σαν να τα φώτιζε το φεγγαρόφωτο. Το πρόσωπό του, με γενειάδα, ήταν ευγενικό και σοφό. Ακριβώς σαν τις ολογραφικές διαφημίσεις που προβάλλουν οι εκκλησίες στην πατρίδα, σκέφτηκε η Ανιέτα. Χιτώνας, γενειάδα, σοφός κι ευγενικός, και τα χέρια του ελαφρά υψωμένα. Μέχρι και φωτοστέφανο είχε. Παράξενο που οι προλήψεις μας ήταν τόσο ακριβείς.

«Θεέ μου», είπε ο Τράβις. Κι οι τρεις τους είχαν μείνει να κοιτάζουν τη Μορφή. «'Ηρθε για μας».
«Εμένα δεν με πειράζει», είπε ο Ελμς.
«Βέβαια, εσένα δεν σε πειράζει», είπε παγερά ο Τράβις. «Εσύ δεν έχεις γυναίκα και παιδιά. Και η Ανιέτα; Είναι μόνον τριακοσίων' είναι μωρό ακόμα».
«Εγώ είμαι η άμπελος» είπε ο Χριστός «κι εσείς τα κλαδιά. 'Οποίος παραμένει σ' εμένα, μ' εμένα μέσα του, καρποφορεί εν αφθονία' γιατί αποκομμένοι από μένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».
«Θ' αλλάξω την τροχιά του ΕΧ»,είπε ο Τράβις.
«Μικρά μου παιδιά», είπε ο Χριστός, «δεν θα είμαι μαζί σας για πολύ ακόμη».
«Ωραία», είπε ο Τράβις. Το ΕΧ τώρα έτρεχε με τη μέγιστη ταχύτητά του προς τον άξονα του Σειρίου' το αστρικό τους διάγραμμα άλλαζε συνεχώς.
«Να σε πάρει, Τράβις», είπε άγρια ο Ελμς. «Είναι μεγάλη ευκαιρία. Θέλω να πω, πόσοι άνθρωποι έχουν δει τον Χριστό; Θέλω να πω, είναι ο Χριστός. Είστε ο Χριστός, έτσι;» ρώτησε τη Μορφή.
«Εγώ είμαι η Οδός», είπε ο Χριστός, «η Αλήθεια και η Ζωή. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στον Πατέρα, παρά μόνον μέσω εμού. Αν με γνωρίζεις, γνωρίζεις και τον πατέρα μου. Από αυτή τη στιγμή, τον ξέρεις και τον έχεις δει».

«Ορίστε», είπε ο Ελμς με μια ευτυχισμένη έκφραση. «Βλέπετε; Θέλω να ξέρετε πως χαίρομαι πάρα πολύ κύριε...» Σταμάτησε. «Πήγα να πω "κύριε Χριστέ". Αυτό είναι ηλίθιο' πραγματικά ηλίθιο. Χριστέ, κύριε Χριστέ, θα καθήσετε; Μπορείτε να καθήσετε στην κονσόλα μου, ή στης κυρίας Ραουταβάαρα. Έτσι δεν είναι, Ανιέτα; Από δω είναι ο Ουώλτερ Τράβις' δεν είναι Χριστιανός, αλλά εγώ είμαι. 'Ημουν Χριστιανός όλη μου τη ζωή. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, τουλάχιστον. Δεν είμαι σίγουρος για την κυρία Ραουταβάαρα. Τι λες, Ανιέτα;»

«Σταμάτα τη φλυαρία, Ελμς», είπε ο Τράβις.
«Θα μας κρίνει», του είπε ο Ελμς.
«Αν κανείς ακούσει τα λόγια μου», είπε ο Χριστός, «και δεν τα τηρήσει πιστά, δεν είμαι εγώ που θα τον καταδικάσω, μιας και δεν έχω έρθει για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο' εκείνος που με απορρίπτει και αρνείται τα λόγια μου έχει ήδη κριθεί».
«Ορίστε», είπε ο Ελμς κουνώντας το κεφάλι του.
«Να είστε ανεκτικός με μας», είπε φοβισμένα η Ανιέτα στη Μορφή. «Κι οι τρεις μας περάσαμε ένα ισχυρό ψυχικό τραύμα». Αναρωτήθηκε, ξαφνικά, αν ο Τράβις και ο Ελμς θυμούνταν πως είχαν σκοτωθεί, πως τα σώματά τους είχαν καταστραφεί.

Η Μορφή της χαμογέλασε, σαν για να την καθησυχάσει.

«Τράβις», είπε η Ανιέτα σκύβοντας από πάνω του όπως καθόταν στην κονσόλα του, «θέλω να με ακούσεις. Ούτε εσύ ούτε ο Ελμς επιζήσατε μετά το ατύχημα. Γι' αυτό είναι εδώ. Εγώ είμαι η μόνη που δεν...» δίστασε.
«Σκοτώθηκε». συμπλήρωσε ο Ελμς. «Είμαστε νεκροί, και ήρθε για μας». Στη Μορφή είπε: «Είμαι έτοιμος, Κύριε. Πάρε με».
«Παρ' τους και τους δυο», είπε ο Τράβις. «Εγώ στέλνω ένα σήμα βοηθείας. Και τους λέω τι γίνεται εδώ. Θα το αναφέρω προτού με πάρει ή προσπαθήσει να με πάρει».
«Είσαι νεκρός», του είπε ο Ελμς.
«Μπορώ ακόμα να καταχωρήσω μιαν αναφορά», είπε ο Τράβις, αλλά στο πρόσωπό του διακρινόταν η ανησυχία. Και η παραίτηση.
«Δώστε λίγο χρόνο στον Τράβις», είπε η Ανιέτα στη Μορφή. «Δεν καταλαβαίνει εντελώς. Αλλά φαντάζομαι πως το ξέρεις... ξέρεις τα πάντα».
Η Μορφή κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

Υπόθεση Ραουταβάαρα, Φίλιπ Ντικ, μτφ. Δημήτρης Αρβανίτης
συνεχίζεται, και πριν και μετά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Τα καλά παιδιά

Nashi: Is It Really The End?

Why would anyone join Nashi? What is its future in a post-Putin Russia? Most Nashi members aren’t violent thugs, but rather ambitious careerists. One such Nashist is Maksim Novikov, 18, a student at Moscow State Institute for International Relations. In an interview with Nezavisimaya Gazeta, Novikov, appears as a model student and a model Nashist, carries a copy of Vladislav Surkov’s Russian Political Culture: A Utopian View, which he marks up with a pen.Though he agrees with the basic principles of Survkov’s so-called "sovereign democracy," he displays no emotional attachment to it. He hopes to someday study abroad, but when asked if he will remain abroad once he gets out of Russia, he says he would like to serve his country. "I am after all a patriot."

But Nashi wasn’t his first choice or really on his radar for youth groups. Novikov explained that at first he thought about joining the Communists, but was turned off by their hostility to the free market. He found Nashi "almost by chance." He found Vasilii Yakemenko’s email on the net, who promptly arranged a meeting between Novikov and one of Nashi’s Moscow commissars. After some discussion, he joined. Now Novikov speaks about Nashi in terms of "we."

Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα

Soyuz Capsule Misses the Mark on Landing

Later, Perminov was asked about the presence of two women on the Soyuz, and referred to a naval superstition that having women on a ship was bad luck.

"You know in Russia, there are certain bad omens about this sort of thing, but thank God everything worked out successfully," he said. "Of course, in the future, we will work somehow to ensure that the number of women will not surpass" the number of men.

Challenged by a reporter, Perminov said: "This isn't discrimination. I'm just saying that when a majority [of the crew] is female, sometimes certain kinds of unsanctioned behavior or something else occurs. That's what I'm talking about."

He did not elaborate.


Vasilissa the Beautiful

Microblogging στην προ twitter εποχή

He was not permitted contact with the media but he wrote the details of his capture (or "hijacking" as he put it) on the palm of his hand, and while being transported he held his hand against the van's window so that waiting journalists could get the information

"Vanunu M was hijacked in Rome. ITL. 30.9.86, 21:00. Came to Rome by fly BA504."

Σήμερα θα έγραφε μόνο arrested.

Τεχνολογία, κάνει τη ζώή σου ευκολότερη.

Σε ποια κοντινή χώρα ζει ο κύριος Γαβαλάς;

«Δεκαήμερο» και παράνοια

Στις 26 Αυγούστου 1971, ο Φάμπιο Οραντίνι ντι Μπετσέκα καταγγέλλει την ταινία Δεκαήμερο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στην εισαγγελία του Τρέντο, πόλη όπου η ταινία προβλήθηκε πρώτη φορά για το κοινό την προηγούμενη ημέρα, «για να το εξετάσει και αν το θεωρήσει σκόπιμο να επαληθεύσει αν υπάρχουν χυδαίες κι άσεμνες ακρότητες ή άλλα αδικήματα».

Στις 27 Αυγούστου 1971, μετά κι από αίτηση της εισαγγελίας, ο ανακριτής του δικαστηρίου του Τρέντο «δηλώνει ότι δεν μπορεί να ασκηθεί ποινική δίωξη» και η καταγγελία τοποθετείται στο αρχείο.

Το Δεκαήμερο, εμπνευσμένο από οχτώ νουβέλες του Βοκάκιου, τοποθετημένο στη Νάπολη και ερμηνευμένο στο ρόλο του ζωγράφου από τον ίδιο το σκηνοθέτη που κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο φεστιβάλ του Βερολίνου, απαλλάσσεται γιατί αναγνωρίζεται σαν έργο τέχνης σύμφωνα μ' ένα νόμο που ο Παζολίνι δεν εκτιμά: γράφει στη «Corriere della Sera» της 4 Φεβρουαρίου 1973:

Η λεγόμενη πορνογραφία ή χυδαιότητα, στο δικό μας κώδικα, παύει να θεωρείται τέτοια στα «έργα τέχνης». Το άρθρο 529 του κώδικα επικυρώνει και θεσμοθετεί μ' αυτό τον τρόπο ένα προνόμιο. Το προνόμιο του καλλιτέχνη. Είναι μια πνευματικο-αστική αντίληψη της τέχνης που προβλέπει μια εκλεκτική κοινωνία, στην οποία υπάρχουν κυκλώματα ικανά να έχουν αισθήματα και ιδέες απαγορευμένα στις μάζες.

Είναι πολλοί αυτόί που δεν του αναγνωρίζουν το προνόμιο του καλλιτέχνη: η καταγγελία του κυρίου Οραντίνι στο Τρέντο είναι μόνο η αρχή της δικαστικής λαίλαπας που θα διαρκέσει πάνω από έξι μήνες. Το Δεκαήμερο προκαλεί μια πρωτόγονη έκρηξη του δημόσιου και ιδιωτικού μοραλισμού, αποχαλινώνει την δράση των καταδοτών και των καταστολέων, εξασφαλίζει υψηλές εισπράξεις που ξεπερνούν τα τέσσερα δισεκατομμύρια, εγκαινιάζει αθέλητα ένα κινηματογραφικό «ρεύμα» άσχημων θοκακιανών απομιμήσεων. Και αμοίβει τον Παζολίνι, που χάρη στον τύπο και στη δικαιοσύνη είναι πια για πολλούς, βλάσφημος, αισχρολόγος, ριζοσπαστικός, κλέφτης, φίλος των ανθρώπων του υπόκοσμου, και με την τελευταία ετικέτα: πορνογράφος.

[…]

Για να ενοχοποιήσουν το Δεκαήμερο, δικαστές και υπάλληλοι της αστυνομίας αποδείχτηκαν ασυνήθιστα επιμελείς κι ευσυνείδητοι. Στην Κρεμόνα, η ταινία καταγγέλθηκε από την αστυνομία «κατόπιν διαφόρων τηλεφωνημάτων από πρόσωπα που ήθελαν να μείνουν ανώνυμα». Στη Σουλμόνα ο εισαγγελέας πηγαίνει να δει την ταινία «με σκοπό να δει αν επαληθεύονταν οι φήμες που απόδιδαν στην ταινία χυδαίο περιεχόμένο». Στο Καμπομπάσο ο αστυνόμος απευθύνεται στο δικαστή μια βδομάδα πριν από την προβολή της ταινίας στην πόλη, παρακαλώντας να «γνωστοποιήσει τις αποφάσεις της υπηρεσίας» επί του προκειμένου. Στο Μπάρι ο επιθεωρητής της αστυνομίας Σαντόρο ανακοινώνει πως το Δεκαήμερο είναι αποκύημα «της πιο απεχθούς και φρικαλέας χυδαιότητας». Στη Φεράρα η καταγγελία ξεκινά από ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο της δικαστικής αστυνομίας, στην Ανκόνα «από την αστυνομία γυναικών καθώς και από μεμονωμένους πολίτες».

Στο Μιλάνο καταγγέλλονται ακόμη και οι διαφημιστικές αγγελίες για την ταινία στην εφημερίδα «Corriere della Sera». Κατά δεκάδες καταφθάνουν οι καταγγελίες ιδιωτών από τις πόλεις Μιλάνο, Παβία, Ρώμη, Λούτσερα, Πάντοβα, Βενετία, Νάπολι, Κιέτι, Βερόνα κ.α.: τελικά θα ξεπεράσουν τις ογδόντα.

Αυτό δεν είχε συμβεί ως τότε για καμιά ταινία. Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές σε μέγεθος και πείσμα.

Στο Μιλάνο, η εκστρατεία εμφανίζεται οργανωμένη: Οι καταγγελίες έχουν γίνει μεταξύ 20 και 25 Οκτωβρίου 1971, και μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Ο Νέρις Αρίζι καταγγέλει το Δεκαήμερο: «ανάρμοστο, άσεμνο, πορνογραφικό και γι' αυτό όχι απόλυτα καλλιτεχνικό, προσβλητικό για σοβαρούς κι έντιμους ανθρώπους, επιβλαβές για την ήδη πολύ διεφθαρμένη νεολαία και για τους ώριμους ενήλικες ακόμη». Ο Έστερ Μπριόσι το καταγγέλλει «σαν χυδαίο, αντίθετο προς τα χρηστά ήθη και προσβλητικό για τους έντιμους ανθρώπους, με καθαρά πορνογραφικούς στόχους και κατά συνέπεια καθόλου καλλιτεχνικούς».

Ο Τζιανκάρλο Καβάλι αντιδρά: «...γιατί είναι απλώς εμετικό, χυδαίο, αντίθετο προς τα χρηστά ήθη, που ερεθίζει τα ποταπά και χυδαία ζωώδη ένστικτα με σοβαρές επιπτώσεις στην ήδη διεφθαρμένη νεολαία και στους λιγότερο ώριμους ενήλικες· γιατί είναι προσβλητικό για τους έντιμους ανθρώπους, έχει στόχους καθαρά πορνογραφικούς και γι' αυτό καθόλου καλλιτεχνικούς. Με καταπλήσσει το γεγονός ότι το δικαστικό σώμα του Μιλάνο μπορεί να ανέχεται τόσο χυδαίες ταινίες κι ότι είναι τόσο ανίσχυρο να εφαρμόσει το νόμο, ενισχύοντας συνεχή εγκλήματα βίας με φόντο καθαρά σεξουαλικό και μανιακό που βρίσκουν πηγές έμπνευσης σε τέτοια έργα. Ας με συγχωρέσει ο κύριος εισαγγελέας, αλλά σκέφτομαι πραγματικά ότι είναι απαράβατο δικαίωμα του κάθε σωστού ατόμου, αξιοπρεπούς και σοβαρού το να μπορεί να συμμετέχει στον προγραμματισμό των κινηματογραφικών προβολών που προορίζεται για ανθρώπους, όχι για ζώα».

Τα ίδια επαναλαμβάνουν σε δυο αυθεντικές καταγγελίες δύο απίθανοι θεατές, ιεραπόστολοι του Σάκρο Κουόρε, η αδελφή Ερμίνια Καπέλι και η αδελφή Ρόζα Τζανότι: «Πορνογραφικό και καθόλου καλλιτεχνικό, προσβλητικό για την ευπρέπεια των ανθρώπων και για τη σοβαρότητα του κόσμου και φοβερά επιβλαβές για τη νεολαία που ήδη βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο καθώς και για τους ενήλικες που δεν είναι εντελώς ώριμοι». Ο Τζιουζέπε Σακόνι επιμένει: «Πολύ επιβλαβές για τους νέους και για τους λιγότερο ώριμους ενήλικες». Απ' όλες τις καταγγελίες του Μιλάνο λίγες φαίνεται να οφείλονται σε ατομική πρωτοβουλία. Υπάρχει η Ρενάτα Ντανιέλι, «μια μάνα», που καταγγέλλοντας περιγράφει την κατάσταση της: «βγήκα από την αίθουσα του κινηματογράφου αποβλακωμένη και για κάμποσες ημέρες έμεινα υπό την επήρεια του σοκ». Υπάρχει ο Τζιοβάνι Κολόμπο που καταγγέλλοντας αποκαλύπτεται πολύ ενοχλημένος: «Ποτέ δεν προβλήθηκε στην Ιταλία μια ταινία πιο χυδαία, πιο αηδιαστική, πιο διαφθοροποιός πιο βρώμικη. Ούτε η σκιά μιας ένδειξης τέχνης, ούτε η σκιά μιας έστω πικάντικης ιστορίας. Σαπίλα και βρωμιά από την πρώτη ως την τελευταία σεκάνς. Η εν λόγω ταινία όχι μόνο προσβάλλει το κοινό αίσθημα των μαζών αλλά προκαλεί την απέχθεια και τον εμετό όλων, ακόμη και των απελεύθερων και των διεστραμμένων».

Η «Εθνική Επιτροπή για τη Δημόσια Ηθική» (όπως και το «Φρόντε Μονάρκικο Τζιοβανίλε» Μοναρχικό Μέτωπο Νεολαίας) καταγγέλλει προσωπικά. Εμψυχωμένοι από ηγέτες σαν τον χριστιανοδημοκράτη βουλευτή Αγκοστίνο Γκρέτζι ή σαν τις εκκλησιαστικές ιεραρχίες της Αμβρούζιας και της Βενετίας, οι ομάδες της «Υπεράσπισης της Ηθικής» ενεργοποιούνται ιδιαίτερα μετά την αποδοχή του νόμου για το διαζύγιο, που επικυρώθηκε τον Οκτώβρη του 1970. Καταγγέλλουν δημοσιεύματα, ταινίες, πρόσωπα. Το Δεκαήμερο τους προξενεί ξέχωρη οργή και για ένα επιπλέον λόγο (κατά ανάλογο τρόπο με την ταινία Οι Διάβολοι του Κεν Ράσελ, που επίσης έγινε αντικείμενο μιας εκστρατείας πολύ πιο ήπιας και περιορισμένης) για τον λόγο ότι δείχνει αχρείους καλόγερους και καλογρηές.

Για άλλους μεμονωμένους πολίτες, η επιθετικότητα εναντίον της ταινίας ξεκινά από διαφορετικές αιτίες. Το Δεκαήμερο περιγράφει το σαρκικό έρωτα χωρίς δραματικότητες ούτε αισθήματα ενοχής, με εύθυμο τρόπο. Είναι η πρώτη λαϊκή ιταλική ταινία στην οποία εμφανίζονται ακάλυπτα τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Ο Παζολίνι είναι δημιούργημα του σατανά.

Στις καταγγελίες για το Δεκαήμερο διαπιστώνονται συμπτώματα παράνοιας, διαψεύσεις, μνησικακίες, φόβοι. Ο Λορέντσο Μανότζι Τουρίνι, δασοφύλακας που είδε την ταινία στη Ρώμη, την καταγγέλλει όχι μόνο για «τη χυδαιότητα, την προσβολή της αιδούς, την απέχθεια που ένιωσα» αλλά και για «την προσβολή προς τη θρησκεία με το να παρουσιάζει καλογρηές και καλόγερους σα διεφθαρμένους και βιτσιόζους». Ο Πιέρ Μαρία Φέρι, υπάλληλος στη Ρώμη, καταγγέλλει την ταινία προς υπεράσπιση των νοικοκυράδων: «ζητάει από τα αρμόδια όργανα να μην επιτραπεί η είσοδος των συζύγων και αρραβωνιαστικών κι ας μην είναι κάτω των 18, στις αίθουσες προβολής, λαμβανομένης υπόψη της τραχύτητας αν όχι της αποκρουστικότητας της προαναφερθείσης ταινίας». Ο Τζιουζέπε Μπάρκα κι άλλοι δέκα από τη Νάπολη μέσα από τις καταγγελίες τους αποκαλύπτουν την ανασφάλεια τους: «διάφορα πρώτα πλάνα στα οποία έχει φωτογραφηθεί από μπροστά η κατώτερη υπογάστρια κοιλιακή χώρα των ανδρών, με τα γεννητικά όργανα τυλιγμένα σ' επιδέσμους κι όλα αυτά με το σκοπό να επιδειχθούν οι μεγάλες τους διαστάσεις»!

Ο Ουμπέρτο Πόντι από τη Ρώμη καταγγέλλει το Δεκαήμερο χωρίς να το έχει δει: «Υιοθετώ την άποψη του κυρίου Φεράρι, ενός ανάπηρου από τον τελευταίο πόλεμο που έχοντας το δικαίωμα της ελεύθερης εισόδου πηγαίνει κάθε μέρα στον κινηματογράφο. Το Δεκαήμερο είναι η πιο αισχρή κι αηδιαστική από κάθε άλλη ταινία. Ακόμη κι από την ταινία Οι Διάβολοι! Άνδρες γυμνοί σε πρώτο πλάνο να συνουσιάζονται μεταξύ τους»! Ο Αλφόνσο Πετρέλα και ο Μικέλε Ντ' Αμπρόζιο, από τη Λουτσέρα, καταγγέλλουν την ταινία πριν ακόμη προβληθεί στην πόλη τους: «από τα λεγόμενα φίλων που την είδαν στην κοντινή Φότζια προκύπτει ότι η ταινία αυτή έχει σεκάνς ολόκληρες στις οποίες η χυδαιότητα ξεπερνά κάθε όριο ανοχής», γράφει στην καταγγελία του ο πρώτος.

Ο δρ. Μικέλε Ντεκάμπο, γιατρός χειρούργος, κάνει διάγνωση: «... δεν είναι τα ελαττώματα του καλλιτέχνη Παζολίνι ή τους πιθανούς εκφυλισμούς του που θέλω να στιγματίσω αλλά αυτούς που του επιτρέπουν να σκορπίζει πίσω από τη μάσκα της τέχνης και της ελευθερίας τόση χυδαία αθλιότητα». Ορύεται από τη Νάπολη ο «ιταλός πολίτης Μίρα Σαλβατόρε»: «Μετά από μια τέτοια ταινία, που εξαιτίας των χυδαίων σεκάνς που αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, είναι ανάγκη να προσεχθεί ιδιαίτερα από τις δικαστικές αρχές της Νάπολη όπως έγινε και με άλλες ιταλικές πόλεις του Νότου, όπου οι αρχές πρόβλεψαν για την άμεση κατάσχεση, οι προαναφερθέντες θεατές, αν στις 24 ώρες μετά την παρακολούθηση της ταινίας παραμελήσουν τη συνουσία θα διατρέξουν τον κίνδυνο να τους μείνει ατροφικό το γεννητικό σύστημα, στη συνέχεια θα εκδηλωθούν, ανώμαλη κυκλοφορία του αίματος, συμπτώματα πνευματικών διαταραχών και μερικοί απ' αυτούς θα πάθουν αποπληξία».

Ο Μπίτσε Αλλεγκρέτι από το Μιλάνο καταγγέλοντας, ικετεύει: «Σας παρακαλώ να επέμβετε εν ονόματι του Θεού».

Ο Παζολίνι στη διάρκεια του γυρίσματος της ταινίας Δεκαήμερο είχε δηλώσει: «Ζω τη χαρούμενη στιγμή μου».

[...]

Η δίκη εναντίον της ταινίας Χίλιες και μία νύχτες ολοκληρώνεται γρήγορα.

Για να εξετάσει την ταινία, εμπνευσμένη από το Χίλιες και μία νύχτες, και βραβευμένη στις Κάννες μ' ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής, ο αντιεισαγγελέας του Μιλάνο χρησιμοποιεί απλόχερα την ιδιότητα του κριτικού κινηματογράφου που ο νόμος του αποδίδει. Στις παρατηρήσεις του, πλούσιες σε θετικές εκτιμήσεις και με την τελική κρίση ότι η ταινία είναι το δίχως άλλο έργο τέχνης, σημειώνει: «κινηματογραφικό έργο καλού επιπέδου», «επιτυχής προσαρμογή στο περιβάλλον», «σύντομοι διάλογοι, μερικές φορές βιαστικοί, συναισθήματα, που περισσότερο διατυπώνονται παρά εκφράζονται», «οι άραβες ήρωες δεν έχουν πάντα μια πραγματική αυτονομία», «η τελική εντύπωση που αφήνει είναι μια κάποια υπέρμετρη πληθώρα και υπεραφθονία χωρίς επαρκή άρθρωση».

Μια παρατήρηση του αντιεισαγγελέα Γκάιτσι («απεικόνιση σεξουαλικότητας και συναισθηματικότητας που δεν είναι αρρωστημένες, γιατί είναι απελευθερωμένες από την ιδέα της αμαρτίας, που βαραίνει τη χριστιανική παράδοση») προκαλεί την έντονη αντίδραση της «L’ Osservatore Romano» της 31 Ιουλίου 1974: «Σε ποια μακρινή χώρα να γεννήθηκε ένας αντιεισαγγελέας που εκφράζει μια τέτοια κρίση; Ποια παράδοση θα επικαλεσθεί η κουλτούρα και η ηθική του; Η ιδέα του αμαρτήματος είναι προϊόν μιας ψεύτικης ηθικής από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε; Τότε η αθανασία δεν υπάρχει πια από τη στιγμή που για τη χριστιανική παράδοση η ιδέα του αμαρτήματος είναι ακριβώς η ιδέα αυτού που είναι αντίθετο προς την ηθική τάξη, εξαιτίας του αντικειμένου ή του στόχου ή των περιστάσεων... Πόσο λιγότερα θα ήταν τα εγκλήματα που θα είχαν στα χέρια τους οι αντιεισαγγελείς αν η έννοια του αμαρτήματος είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία! Το υπαγορεύει η περίσταση να συνεργάζονται κι αυτοί ακόμη για την υποβάθμιση της»;

Στις 5 Αυγούστου 1974 μετά από αίτηση και της εισαγγελίας, ο ανακριτής του δικαστηρίου του Μιλάνο αποφασίζει «να μην ασκηθεί ποινική δίωξη» εναντίον της ταινίας Χίλιες και μία νύχτες.

«Παζολίνι: χρονικό της βίας, της δίωξης και του θανάτου», εκδ. εξάντας

Σεμνοτυπία

Υπάρχει μία αντίφαση.

Στιγματίζεις την απόφαση ενός δικαστή να αποβάλλει ένα βιβλίο από τις σχολικές βιβλιοθήκες επειδή «περιέχει σαφώς κείμενα πορνογραφικά και χυδαία», και δεν αναφέρεις ούτε ένα από τα αποσπάσματα που παραθέτει ο δικαστής για να τεκμηριώσει τον πορνογραφικό και χυδαίο χαρακτήρα του βιβλίου.

Αν σαν εφημερίδα θεωρείς ότι έχεις υποχρέωση να προστατεύσεις τους ενήλικες αναγνώστες σου από λέξεις όπως «γαμώ, μαλάκα, χέσε μας» και φρασεις σαν «"ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα", "το πιο άγριο σέξ γίνεται μέσα στο χειρουργείο" και "μια φορά μέσα στην εντατική είχε δει ένα δικέφαλο πέος"», στη βάση ποιας λογικής επικρίνεις το δικαστή που κάνει το ίδιο για ανήλικους αναγνώστες;

Υπάρχει μια αντίφαση, όταν είσαι σεμνότυφος υπερασπιστής της ελευθεριότητας

Βρέθηκε φωτογραφία του Κρυφού Σχολειού

με συγκινεί η ομοιότητα

άλλα νέα, πέθανε ο Burt Glinn

Νέα παλιά δήλωση Κίσινγκερ

Εξίσου προκλητική με την παλιά παλιά δήλωση.

«Ο τουρκικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό τον πλήξαμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Μόνο έτσι θα συνετιζόταν. Εννοώ, δηλαδή, ότι ξεριζώσαμε τα αραβικά από τη γλώσσα του και επιβάλλαμε το λατινικό αλφάβητο, εξοβελίσαμε τη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα, και καταφέραμε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει. Έτσι επιτύχαμε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ»

Η πρόκληση συνίσταται στο ότι αυτά συνέβησν όντως και επιπροσθέτως, παρά το ότι συνέβησαν, εκατό (λέμε τώρα) χρόνια μετά πρόεδρος και πρωθυπουργός είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι.