Ο Χασάπης

... στριφογυρίζει στο μυαλό ξυπνώντας
με σύρματα πίσω απ' τα μάτια, διπλώνοντας τα χέρια
στη μέση. Ξυπνά, με τα νευρώδη,
τεντωμένα δάχτυλα να κροταλίζουν,
να του φιμωνουνε τη γλώσσα.
Ξυπνάμε, στριφογυρίζουμε.

Με τη ράχη στο πάτωμα,
τη ραχοκοκαλιά του να γυρίζει,
το στήθος του βαθουλωμένο,
αέρα στις συνδέσεις, σπίθες
πέφτουν από τα σύρματα του ταβανιού, πάνω
στα σπινθιριστά του νύχια. Βήχει, φωνάζει.
Ο δίδυμος πίσω απ' τα μάτια βήχει, φωνάζει.
Ο σκοτεινός δίδυμος διπλώνεται στο πάτωμα,
καταπίνει τη γλώσσα του. Τιναγμένος στο σκοτεινό
πάσαλο συνδεδεμένος με τα κυκλώματα πίσω
από τα μάτια, ο σκοτεινός δίδυμος ελευθερώνει
τη ραχοκοκαλιά του, χτυπά τις παλάμες του
στο ταβάνι. Φορτισμένες φυσαλίδες πετούν.
Το ταβάνι, πολωμένο, τσακίζει το μάγουλο με μέταλλο.
Σκίζει το δέρμα ελεύθερο. Σκίζει πλευρά,
σκίζει στήθος το καμπυλωμένο μέταλλο,
μαύρο, πίσω απ' τα ραγίσματα που είναι
τα ξεραμένα και σκασμένα χείλη του. Κι άλλο.
Μηροί και ώμοι τρίβονται στο πάτωμα
χαλκοπράσινοι απ' την άλμη των δακρύων.

Ξυπνούν.
Ξυπνάμε, στριφογυρίζουμε.

Εκείνος, μπουκωμένος μ' αίμα, γυρίζει,
γεννημένος, στο υγρό πάτωμα...

από το The Dark Twin

Της Μαίριλυν Χάκερ, σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανίτη, από τη ΒΑΒΕΛ-17 του Σάμιουελ Ντηλέηνυ.

Ήταν μία ανταπόκριση από το μέλλον, για τη Μένα.

Έχεις κάποιο ποίημα από sci-fi; Μη ντρέπεσαι, ανέβα στο βήμα.