«π..., τώρα θα δούμε αν θα ξαναγράψης»

Μακεδονία 2/2/1977

Είχε δίκιο ο Γιώργος, ναρκωτικά υπάρχουν για όλους

Κυκλοφορεί ανά τις μπλογκόσφαιρες και τα μειλμπόξια μια αποκάλυψη που τιτλοφορείται "Είχε δίκιο ο Γιώργος… Λεφτά υπάρχουν! 148,000 ευρώ το ταξιδάκι στον Άγιο Δομίνικο". Ο συντάκτης του υποστηρίζει πως οι 22 ώρες πτήσεις του πρωθυπουργικού αεροπλάνου είχαν κόστος καυσίμων, τελών υπέρπτησης, κόστος συντηρήσεων, catering, και αποσβέσεις που ανήλθε στο ύψος των 148.000 ευρώ.

Πηγές δεν δίνονται. Αυτό έλειπε. Απλά στο υστερόγραφο της αποκαλύψης δηλώνεται με μια αδιόρατη αυτοπεποίθηση πως το κόστος ανά ώρα πτήσης του πρωθυπουργικού αεροπλάνου είναι 4.400 ευρώ. Και σ' όποιον αρέσει.

Εμένα δεν μου άρεσε. Δεν λέω πως το γούστο μου είναι το καλύτερο. Μπορεί τα δικά μου ναρκωτικά να είναι χαλασμένα. Γι' αυτό λοιπόν, για να διαπιστώσω δηλαδή αν με ρίχνει ο έμπορος μου, το έψαξα λίγο.

Το πρωθυπουργικό αεροπλάνο είναι ένα Gulfstream V.

Σύμφωνα με το Global Jet Sales, για την αξιοπιστία του οποίου δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα, το ωριαίο κόστος πτήσης του Gulfstream V είναι 4.726 δολάρια (προσοχή, όχι ευρώ). Αν διαβάζω καλά, το κόστος υπολογίζεται για ταξίδι 600 ναυτικών μιλίων και ταχύτητα πορείας τους 434 κόμβους (κόμβος = ναυτικό μίλι άνα ώρα). Κι απ' αυτό προκύπτει ένα κόστος λειτουργίας ανά ναυτικό μίλι στα 10,89 δολάρια (προσοχή, όχι ευρώ). Σημειωτέον πως η Ελλάδα απέχει από τον Άγιο Δομήνικο περίπου 8650 χλμ, δηλαδή ας πούμε 4.700 μίλια.

Αν δεχτούμε τον ισχυρισμό πως το αεροπλάνο πέταγε 22 ώρες τότε η μέση ταχύτητα ήταν περίπου 214 κόμβοι. Όταν σύμφωνα με τη Γουικιπαίδεια η ταχύτητα πορείας είναι 488. Και στον παραπάνω υπολογισμό 434.

Δεν αντιλέγω, μπορεί ο πιλότος του Παπανδρέου να είναι κότα ή να έχει πόντους στο πόιντ σύστεμ. Η μπορεί να καπνίζανε (ξέρετε τι) και να πετάγανε με ανοιχτά παράθυρα, γι' αυτό η χαμηλότερη ταχύτητα. Ωστόσο αν οι 22 ώρες εκτός από το αλέ περιλαμβάνουν και το ρετούρ, τα νούμερα κατά ένα μαγικό τρόπο γίνονται πιο ρεαλιστικά. Και, αν δεν με απατούν τα μαθηματικά μου, το κόστος ανά μονάδα χρόνου ή απόστασης πέφτει στο μισό.

Σε κάθε περίπτωση τα 148.000 ευρώ, δηλαδή 221.000 δολάρια για να είναι εύκολη σύγκριση με το υπόδειγμα, σαν κόστος χρήσης του αεροπλάνου δεν βγαίνουν με τίποτα.

Περαστικά μας, καλές προσγειώσεις σε όσους πετάνε και ασφαλείς απογειώσεις σε όσους φουμάρουν.

Ως κόκκο σινάπεως

ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 8
ΠΕΡΙΦ. ΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ (Π.Α.Α) 8
ΠΑΛΑΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 3

Στα ψιλά, το ΠΑΣΟΚ πήρε 3,010,084 ψήφους (με την ενσωμάτωση στο 99.79%).

Ελάχιστα περισσότερες από τις 2,994,979 που είχε πάρει η ΝΔ το 2007.

Άρα;

ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές

Ποιος είναι ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Πληροφοριακών Συστημάτων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους του οποίου το άρθρο στην Καθημερινή σχολιάστηκε ευμενώς στο buzz;

Τι πρεσβεύει αυτός ο κύριος; Ποια σκοτεινά συμφέροντα κρύβονται πίσω του; Όλα αυτά και άλλα πολλά στη σύντομη αυτοβιογραφία του. Προέρχεται από τον συλλογικό τόμο 2000 Χρόνια μετά, Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι; των εκδόσεων Ακρίτας. Τα ορθογραφικά λάθη οφείλονται στο ocr και την τεμπελιά μου.

Μπόνους, ένας πολύ συγκεκριμένος αναγνώστης θα βρει και το κλειδί ενός αινίγματος.

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Το ερώτημα του παρόντος τόμου το δέχτηκα σαν επαχθή πρόκληση: «Να διατυπώσω τη γνώμη μου για τον Χριστό». Ποια γνώμη;

Θεωρίες για τον χριστιανισμό, όπως και γνώμες για τις θεωρίες άλλων, έχω. Και μάλιστα αρκετά επεξεργασμένες, όπως εναβρύνομαι πολλές φορές να αυταπατώμαι. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν στην άξια των θεωριών. Νομίζω ότι είναι απαραίτητες για κάθε κοινωνική σύμπραξη. Ξέρω όμως ότι δεν έχουν σχέση με το χώρο της προσωπικά βιωμένης αλήθειας. Άλλα αν πρόκειται να δώσω εδώ μια «προσωπική» απάντηση, μια «βιωμένη αλήθεια», τι άξια θα μπορούσε να έχει αυτή για τον αναγνώστη; Πιστεύω καμία. Αν μάθει κάτι από την απάντηση μου, αυτό φυσικά δεν θα αφορά τον Χριστό, αλλά αυτόν πού μιλά για τον Χριστό. Επομένως: Γιατί να κοινοποιήσω την απάντηση μου, αν ή πρόθεση μου δεν είναι ναρκισσιστική; Άλλα αν την κρατήσω για τον εαυτό μου, αναιρείται το διαβλητόν της προθέσεως;

Θα ξεφύγω από την αντίφαση επικαλούμενος: α) Την αδυναμία μου να πω όχι στον Εκδότη, αφού ή ιδέα της συμμετοχής μου ήταν του παιδικού μου φίλου και σεβαστού π. Δημητρίου Τζέρπου. β) Το ενδεχόμενο να είναι λάθος ο συλλογισμός μου (δεν θεωρώ τον εαυτό μου αλάθητο), γ) Το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν όλοι όσοι θα συμμετάσχουν να είναι λιγότερο σοφοί και περισσότερο ιδιοτελείς από μένα.

Πηγές

Ξέρω ότι ο Χριστός γεννήθηκε στην Παλαιστίνη. Ανέπτυξε μια διδασκαλία με άξονα την Αγάπη. Άλλα, σε αντίθεση με τους κανονικούς δασκάλους, πρώτα έπραττε και μετά δίδασκε. Συγχρόνως θεράπευε τους ανθρώπους πού ζητούσαν τη βοήθεια του. Οι συναναστροφές του, ωστόσο, θεωρούνταν πολύ επιλήψιμες: Τελώνες και πόρνες. Και όχι οι καθώς πρέπει Γραμματείς και Φαρισαίοι.

Το κατεστημένο ενοχλούνταν πολύ από τη δράση του. Αυτός όμως δεν έβαζε νερό στο κρασί του. 'Όταν πια πήγαινε να εδραιωθεί ή φήμη ότι ήταν ο αναμενόμενος Βασιλιάς-Μεσσίας, τότε ή πνευματική ηγεσία του τόπου σκηνοθέτησε μια δίκη-παρωδία και τον καταδίκασε σε θάνατο. Συμφέρει, είπαν, να χαθεί ένας αθώος, αντί για ολόκληρο το έθνος. 'Έκριναν ότι θα ήταν ασύνετο ν' αφήσουν μια τόσο επικίνδυνη φήμη να φτάσει στ' αυτιά της υπερδύναμης. Και τον παρέπεμψαν στον Πιλάτο. Τρεις μέρες μετά τον ατιμωτικό του θάνατο στο σταυρό, για τον όποιο λαός και ηγεσία κρίνονται συνυπεύθυνοι, ο Ιησούς ανέστη εκ νεκρών. Και είχε αρκετές επαφές με τους φίλους και μαθητές της διδασκαλίας του, στο διάστημα ως την Ανάληψη του. Ή μαρτυρία των Μαθητών για τον Χριστό στοίχειωσε Εκκλησία στους αιώνες. Ή Εκκλησία μετέφερε την ιστορία του από γενιά σε γενιά, μέχρις εμένα πού την επαναλαμβάνω εδώ αυτή τη στιγμή.

Πριν τη δω γραμμένη σε βιβλία, τη μαρτυρία για τον Χριστό, την είχα ακούσει από την αγράμματη γιαγιά μου κι από τη μάνα μου, πού είχε βγάλει μόνο το δημοτικό. Τη γνώριζα, λοιπόν, από παιδί. Μέσα από λόγια ζυμωμένα σε τρόπο ζωής.

Μικρός δεν ήμουν βέβαια κανένα λουλούδι. Αντιφατικές παρορμήσεις με έσπρωχναν μια κατά δω και μια κατά κει, προξενώντας ουκ ολίγες λαχτάρες στους δικούς μου. Διέγνωσαν μάλιστα ότι είχα σμπούρα και με πήγαν στον τοπικό Μάγο να μου την κόψει. Δεν πρέπει να πέτυχε και πολλά πράγματα, αφού μέχρι να βγάλω το γυμνάσιο εξακολουθούσα να χάνω τον προσα-νατολισμό μου και ή διαγωγή μου να παραμένει μονίμως χαλασμένη. Εσωτερικές δυνάμεις άγνωστες και σκοτεινές την έκαναν τη ζημιά. Αλλά διόλου ξένες προς αυτό πού πάντοτε είμαι, αφού παραμένω ακόμη υπόλογος για τις αφύσικες εκδηλώσεις τους.

Συγχρόνως μου άρεσε ο ρόλος του «έμμισθου νεωκόρου» στην εκκλησιά μας και βοηθού του παπα-Γιάννη στα σαρανταλείτουργα, πού δεν ήταν και λίγα εκείνο τον καιρό. Την εκκλησιά μας την είχε χτίσει ο Ιμπραήμ Καλαντζής, έλεγε ή σκαλισμένη στην πέτρα επιγραφή. Το σωτήριον έτος 1774, προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου. Την εποχή πού ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όργωνε τη χερσωμένη ηπειρωτική γη.

Ένας από τους λόγους της παράξενης νεωκορικής προθυμίας μου ήταν ή ανομολόγητη περιέργεια μου να ιδώ τα Πρόσωπα των Αγίων στις καπνισμένες βυζαντινές τοιχογραφίες. Είχα ανακαλύψει ότι λίγο τρίψιμο με λάδι έδιωχνε την κάπνα από τα Πρόσωπα και αυτά αποκαλύπτονταν σχεδόν ζωντανά. Βέβαια γρήγορα επανέρχονταν στην πρότερα κατάσταση, αλλά εγώ πέτυχα έτσι να εξερευνήσω σχεδόν όλα τα αγία Πρόσωπα. Και δεν καταλάβαινα έκτοτε πώς μπορούσαν να ισχυρίζονται μερικοί ότι στη βυζαντινή τέχνη όλα τα Πρόσωπα είναι τα ίδια. Επί πλέον μπορούσα να κάνω και ενδιαφέρουσες συγκρίσεις, γιατί ανάμεσα στα καθήκοντα μου ήταν να ανάβω ανελλιπώς τα καντήλια και στο απόμερο Μοναστήρι μας. Σωζόταν μόνο το Καθολικό. Είχε χτιστεί την ίδια περίοδο με την εκκλησιά του χωριού μας. 'Ενώ όμως ήταν αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, έφερε το παράξενο όνομα «Ιερά Μονή Αγγελομάχου». Φαίνεται ότι ζούσαν εκεί άνθρωποι πού μάχονταν αγγέλους. Μόλις έμπαινες αριστερά, έβλεπες πολύ καθαρά, στο ανοιχτό οστεοφυλάκιο, ό,τι είχε απομείνει από τους θεομάχους εκείνους. Οι Άγιοι ήταν εδώ πολύ διαφορετικοί, με στιβαρά μέλη και με ζωηρά χαρωπά χρώματα, με πιο έντονο το κόκκινο. Ό κερκυραίος μάστορας έβλεπε τα ίδια Πρόσωπα από την οπτική γωνία του Ιονίου πελάγους. Μερικές φορές αποξεχνιόμουν. Μ' έπιανε ή νύχτα και μ' έλουζε κρύος ιδρώτας. Ώσπου ν' αφήσω τρέχοντας τη ρεματιά, είχα πεθάνει από το φόβο.

Παράλληλα την έβρισκα να ξεκλειδώνω το παράξενο μπαούλο του πατέρα μου και να εντρυφώ με τις ώρες στους εναποθηκευμένους τόμους του Μεγάλου Συναξαριστή. Έναν έναν τους έφερνε από την Αθήνα, όταν ερχόταν αδειούχος τα καλοκαίρια. Ανακάλυπτα εκεί ότι τα Πρόσωπα, πού γνώριζα από τους τοίχους της εκκλησιάς, είχαν το καθένα τη δική του συναρπαστική ιστορία. Βαθιά χάραζαν το φαντασιακό μου ο Βίος και ή Πολιτεία τους: Μάρτυρες, πού προτιμούσαν να τους ρίξουν στα θηρία, αντί να λιβανίσουν την εικόνα του Αυτοκράτορα. Προτιμούσαν να τους ξεσχίζουν στον τροχό, παρά να φάνε ένα κοψίδι, από τα ειδωλόθυτα και να αρνηθούν τον Χριστό. Βεβαίωναν έτσι, με την ίδια τη ζωή τους, τη μαρτυρία για το Πρόσωπο του Χριστού.

Αν τα αναφέρω όλα αυτά, με τόση λεπτομέρεια, είναι γιατί από πολύ μικρός συνοδεύουν μέσα μου το σχηματισμό ενός «εγώ», εντελώς διαφορετικού απ' αυτά πού κοψοχόλιαζαν τη μάνα μου και μου κόστιζαν κάθε φορά το ξύλο της χρονιάς μου. Σε αντίθεση με τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα των υπολοίπων «εγώ», αυτό εδώ ήταν ήρεμο και σταθερό. Καθαρό στα κριτήρια του και προειδοποιητικό, μπρος σε κάθε επικείμενη ανοησία. Ό χαρακτήρας του όμως ήταν παθητικός. Δεν ήταν σε θέση να αντιρροπήσει τα αλλά και χανόταν μέσα στην ταραχή πού αυτά δημιουργούσαν. Στις κρίσιμες όμως καμπές της μετέπειτα ζωής μου, όταν όλα τα αλλά με εγκατέλειπαν, αυτό έμενε στη θέση του, για να με στηρίξει και να με βοηθήσει να πάρω μια ψύχραιμη απόφαση. Το ανέφερα ως «ένα εγώ», γιατί ήταν «κάτι» πού είχε τον δικό του λόγο, τη δική του μνήμη και τις δικές του προσδοκίες για μένα. Δεν είχε όμως κανένα συγκεκριμένο σχέδιο να προτείνει. Όταν καμιά φορά, πού βρισκόμουν σε αμηχανία και κατάθλιψη, έπαιρ-νε τον έλεγχο των συνειρμών, μου πρότεινε απλώς ένα ονειρικό κολλάζ από τις ηρωικές ιστορίες πού το εμψύχωναν. Η ευθύνη, για το τι θα κάνω και πώς θα το κάνω, δεν ήταν δική του. Ήταν δική μου. Άλλα ποιος είμαι «εγώ»; Δυστυχώς το ερώτημα περιμένει ακόμη την απάντηση του.

Μου είναι εντελώς κατανοητή σήμερα ή φύση του παιδικού «εγώ», πού μόλις περιέγραψα. Πρόκειται για την κρυστάλλωση μέσα στην προσωπικότητα μου ενός ψυχικού «κέντρου έλξης», από επιρροές των οποίων ή μοναδική πηγή ήταν ένα απόν Πρόσωπο : το Πρόσωπο του Χριστού.

Η «αλλαγή του κόσμου»

Η πρώτη μεγάλη προσωπική επιλογή μου ήταν «να δώσω τη ζωή μου για τον κομμουνισμό». Με την επιλογή αυτή, το 65-66, στράφηκα εναντίον του χριστιανισμού και τον «απέρριψα». Τα επιχειρήματα του Μαρξ, ότι ή θρησκεία είναι «το όπιο του λαού», ή «ανάσα της καταπιεζόμενης μάζας», ή δόλια παρηγοριά στον δούλο για να υπομένει αγόγγυστα τον ζυγό του, με άγγιξαν «σε ό,τι είχα πιο βαθύ». Στο μέτρο μάλιστα πού έβλεπα να εμψυχώνουν ένα παγκόσμιο ηρωικό κίνημα, για την «αλλαγή του κόσμου» την απελευθέρωση των λαών και την αταξική κοινωνία- δεν μου άφηναν καμιά απολύτως λογική αμφιβολία.

Φυσικά δεν χρειάζονταν τα μαρξιστικά επιχειρήματα για να αντιληφθώ τη μικρόνοια, την υποκρισία και την ιδιοτέλεια των εκπροσώπων της μετεμφυλιακής ελλαδικής Εκκλησίας. Ή την πραγματική αξία πού είχαν οι μεγαλοσταυροί και τα κηρύγματα των καθεστωτικών θρησκευόμενων. Αυτά τα διέκρινα κι από μόνος μου. Και ήμουν ήδη βέβαιος ότι δεν είχαν καμία σχέση με τον Χριστό. 'Ήξερα ότι ο Χριστός δεν είχε καμία ευθύνη για όλα αυτά. Ήρθε και ή «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και το πράγμα έδεσε από κάθε άποψη. Ό κοινωνικά κυρίαρχος χριστιανισμός κανένα έρεισμα αποδοχής δεν έβρισκε μέσα μου. Έπρεπε να ανατραπεί και να καταστραφεί. Μαζί με ολόκληρο το σύστημα της εθνικής υποτέλειας, της ταξικής εκμετάλλευσης καί της καταπίεσης, του οποίου αποτελούσε «εποικοδόμημα».

Ταλανίστηκα όμως πολύ από μια απειλητική αντίφαση. Κάτω από τη λογικά άψογη συναισθηματική επιλογή μου, δούλευε σαν επίμονο σκουλήκι ο εξής λογισμός: Πώς μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα να υπάρχει θεός; Κι αν είναι πράγματι ο άτεγκτος σαδιστής πού περιγράφουν οι θεολόγοι; Αυτός πού τιμωρεί με ανείπωτα βασανιστήρια σε μια αιώνια Κόλαση όλους εκείνους πού τολμούν να αντιτάσσονται στις εξουσίες, τις εξ αυτού τεταγμένες; Παρέλειψα να αναφέρω ότι μαζί με τον Συναξαριστή, το μπαούλο του πατέρα μου είχε μέσα και αρκετή Ζωηκή σαβούρα.

Κατέφαγα εκείνη την εποχή τους ατελείωτους τόμους της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, προσπαθώντας να εξαλείψω την απειλητική σκέψη. Με τι βαθιά ικανοποίηση ρούφηξα το βιβλίο του Όπάριν δεν λέγεται. Αποδείκνυε, με ατράνταχτες χημικές εξισώσεις, πώς από την ανόργανη ύλη μπορεί να παραχθεί ζωή αυτόματα, από μονή της. Σημειωτέον ότι στη Χημεία ήμουν χειρότερος και απ' τα Λατινικά: δεν καταλάβαινα τίποτα. θυμάμαι επίσης ποσό συνεπαρμένος ένιωσα με το βιβλίο του Δαρβίνου, για την καταγωγή των ειδών, πού αποδείκνυε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι δεν χρειάζεται καθόλου να υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον θεό. Αφού μπορεί, κάλλιστα, να προκύψει από τον πίθηκο, δια της εξελίξεως. Απέφευγα όμως να κοιτάξω από πιο κοντά το σκεπτικό των θεολόγων. Μην τυχόν και τα διπλώσω μπρος στο μεταφυσικό φόβο. Κάποια στιγμή διάλεξα το δρόμο της «ηρωικής εξόδου» από την αντίφαση: Αν είναι να πάω στην Κόλαση, «επειδή θέλω το καλό της ανθρωπότητας» -με την επαναστατική βία κι όχι με το σταυρό στο χέρι, έναν τρόπο οφθαλμοφανώς ατελέσφορο και βολικό μονάχα για τους βασανιστές του ανθρώπου, ας γίνει. Εγώ θα είμαι εντάξει με τη συνείδηση μου. Ό Άτεγκτος Δικαστής ας χαίρεται τη «δικαιοσύνη» του. Ευχαριστώ για τον Παράδεισο του, αλλά δεν θα πάρω. Ήταν για μένα «θέμα αρχής».

Ποια ήταν όμως αυτή ή «συνείδηση»; Από που είχε προκύψει;

Πώς μπορούσε ένας «συνειδητός υλιστής» να πιστεύει ότι έχει «συνείδηση»;

Δεν είχα τότε σαφή ιδέα σε τι αντιστοιχούσε «μέσα μου» ή λέξη «συνείδηση». Αρκετά αργότερα άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν παρά το χριστιανικό «εγώ» των παιδικών μου χρονών. Και κατά βάθος ή εικόνα του Προσώπου του Χριστού και των Μαρτύρων του, ή οποία λειτουργούσε, αφανώς, ως πρότυπο για την ενσάρκωση του δικού μου προσώπου. Τότε κατάλαβα και τι ακριβώς ήθελε να πει ο Ντοστογιέφσκι, όταν έγραφε πώς ενώ τον έπειθαν τα επιχειρήματα του Μπελίνσκι εναντίον του ιστορικού χριστιανισμού, δεν άγγιζαν καθόλου τον εσωτερικό σεβασμό του προς το Πρόσωπο του Χριστού. Στο τρικυμισμένο φαντασιακό της νεότητας μου ο φοβερός θεός-Τιμωρός κι ο επαναστάτης Χριστός της αγάπης και του σταυρού, δεν ήταν το αυτό πρόσωπο. Ή επίσημη ευσεβιστική μας παιδεία δεν είχε κατορθώσει να τους ταυτίσει μέσα μου. Βοήθησαν εδώ και ορισμένα κείμενα του πατρινού χριστιανικού αναρχισμού του περασμένου αιώνα. Απ' όλα είχε το περίφημο μπαούλο.

Θα έλεγα, για να κάνω και λίγη θεωρία, το εξής: Το παιδικό «χριστιανικό εγώ» πήρε το μέρος μου, όταν εξεγέρθηκα εναντίον του κοινωνικά διεμβαλλομενου «χριστιανικού υπερεγώ». Χωρίς όμως να μου δίνει και την επίγνωση του ουσιαστικά χριστιανικού χαρακτήρα της ρήξης αυτής. Με άφηνε να νομίζω πώς ήταν ο Μαρξ αυτός πού με χειραγωγούσε στην ενηλικίωση.

Επειδή δεν νομίζω ότι αποτελώ καμιά φοβερά σπέσιαλ περίπτωση, καταλήγω να πιστεύω ότι ή μεγάλη μάζα των ανιδιοτελών αγωνιστών, πού συνεπάρθηκαν από την κομμουνιστική ιδέα, πρέπει να οιστρηλατούνταν από μια ανάλογης υφής συνείδηση. Ένας από τους καλύτερους φίλους και παλιός μου σύντροφος επιμένει να ισχυρίζεται ότι τον κινούσαν οι αθεϊστικές απελευθερωτικές αξίες του Διαφωτισμού. Βλέποντας όμως το ήθος του, είμαι βέβαιος πώς διακρίνω την αφανή παρουσία του χριστιανικού Προσώπου. Την επισκιάζει απλώς ή αλλεργία του για τον καθεστωτικό χριστιανισμό και τον κομπλεξικό θεό του.

Η «αλλαγή του εαυτού»

Η στράτευση μου έλαβε χώρα σε όχι και τόσο ευτυχείς στιγμές για τον κομμουνισμό: Αποκαθήλωση του Στάλιν, ρήξη Κίνας-Σοβιετικής Ένωσης κ.τ.λ.. Ακόμα και οι φανατικοί είχαν αρχίσει να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Άσχετα αν δεν το ομολογούσαν.

Ό ιστορικός κομμουνισμός δεν ήταν καθόλου στα μάτια μου το άσπιλο και άμωμο δόγμα του δεκάτου ενάτου αιώνα. Από το «παιδομάζωμα» ήξερα και τι κουμάσια ήταν οι αρχηγοί του δικού μας εισαγόμενου, αλλά και ιθαγενούς κομμουνισμού. Την αδελφή της μάνας μου, νεαρό κορίτσι, την είχαν σκοτώσει εν ψυχρώ, επειδή δεν ήθελε να τους ακολουθήσει. Εγώ όμως δεν πήγαινα μ' «αυτούς», αλλά με τους «άλλους»: εκείνους πού μάχονταν για τον «σωστό κομμουνισμό». Δηλαδή με τους ηρωικούς μαχητές του προέδρου Μάο και της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης.

Θυμάμαι, σαν τώρα, την κουβέντα ενός μπάρμπα μου, στο καφενείο της οδού Ζήνωνος πίσω από την 'Ομόνοια, οπού είχαν το στέκι τους οι συγχωριανοί μας: «Εσύ μωρέ θα σιάξεις τον κομμουνισμό;». Προς θεού, δεν πίστευα κάτι τέτοιο. Κατ' αρχήν δεν είχα καμιά εγγύηση ότι «θα σιάξει ο κομμουνισμός». Όμως δεν ήταν αυτό πού με ενδιέφερε το περισσότερο. Έμενα μου αρκούσε ότι είχα κάνει την «ηρωική επιλογή» της ζωής μου, πού «με αποκαθιστούσε στα μάτια μου ως άνθρωπο» και δυσφορούσα απέναντι σε οποίον πήγαινε να μου το χαλάσει. Εντάχθηκα, λοιπόν, ψυχή τε και σώματι, στη μεγάλη προσπάθεια οικοδόμησης του «σωστού επαναστατικού κόμματος», ή οποία, λαμβάνοντας υπόψη την αρνητική εμπειρία της ΕΣΣΔ και της Τρίτης Διεθνούς, την πείρα του παγκοσμίου «αντιρεβιζιονιστικού» κινήματος και τη λαμπρή «Σκέψη» του προέδρου Μάο, θα μπορούσε αύτη τη φορά να λύσει το πρόβλημα.

Πολύ γρήγορα όμως άρχισαν να έρχονται τα οδυνηρά μηνύματα της διάψευσης των προσδοκιών. Και μάλιστα σε συνθήκες παρανομίας. Το «εκ της εμπειρίας όμμα» ξεσκέπαζε αμείλικτα τους ευσεβείς μου πόθους. Επιτυγχάναμε ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό πού επιδιώκαμε. Αναπαράγαμε τα Ίδια συμπτώματα πού μας είχαν απομακρύνει από τους «ρεβιζιονιστές»: την υπο-κρισία, την εξουσιομανία, τον οπορτουνισμό, το φραξιονισμό κ.λ.π. Ό καθένας μας γινόταν κι από ένας μικρός Στάλιν. Τηρουμένων των αναλογιών οι δικοί μας σταλινίσκοι δεν είχαν και πολλά να ζηλέψουν απ' αυτούς πού είχαμε απορρίψει. Τι έφταιγε λοιπόν; Ποιο ήταν το πρόβλημα;

Μη νομιστεί ότι ήταν εύκολο να τεθούν τα ερωτήματα αυτά. Όσο εύκολα μπορεί κανείς να λοιδορεί εκ των υστέρων πράγματα και καταστάσεις εκείνης της εποχής, άλλο τόσο δύσκολο και απίστευτα οδυνηρό ήταν για κάποιον να «σταθεί κριτικά» απέναντι σε όσα αλάθητα θέσπισαν οι Μεγάλοι Πατέρες του κομμουνισμού. Για μένα ήταν μια ψυχική ρήξη πολύ πιο δύσκολη από την προηγούμενη, γιατί σήμαινε την παραδοχή Ολοκληρωτικής υπαρξιακής αποτυχίας. Τα είχα ποντάρει όλα στο κόκκινο. Και τα έχανα όλα. Μαζί και τα ναύλα της επιστροφής, θυμάμαι ότι είχα ήδη προβεί σε συμβολική ανατίναξη των «γεφυρών της επιστροφής», καίγοντας όλα μου τα χαρτιά. (Δυστυχώς και το βιβλιάριο του ΙΚΑ. Μ' ένα σωρό ένσημα σκληρής δουλειάς στην οικοδομή.)

Περιττό να επαναλάβω ότι το μόνο πού δεν έχασα, ή δεν έκαψα, ήταν το ξεχασμένο μικρό παθητικό «εγώ» των παιδικών μου χρόνων. Κι αυτό ήταν πού με έσωσε: Όταν έπεσε ή δικτατορία, καθίσαμε με τον Άρη Ζεπάτο, φίλο και τέως σύντροφο στην «Οργάνωση», και κάναμε τον απολογισμό. Ανακεφαλαιώνοντας τη δική μας και τη διεθνή εμπειρία, ορίσαμε το πρόβλημα ως «μετασχηματισμό του επαναστατικού υποκειμένου στο αντίθετο του». Το ερώτημα ήταν: γιατί ένα συλλογικό υποκείμενο, πού μάχεται για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας, είναι καταδικασμένο να τις αναπαράγει, αρχίζοντας από τις εσωτερικές του σχέσεις; Το συμπέρασμα αυτού του απολογισμού είχε τρία σημεία: α) Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε, προς το καλύτερο, αν συγχρόνως δεν αλλάζεις ο ίδιος. β) Δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξεις. Και γ) ο μαρξισμός δεν είχε καμιά θεωρία και πρακτική για το ζήτημα της αύτο-αλλαγής του υποκειμένου της αλλαγής. Ούτε και καμιά άλλη γραμμή σκέψης μέσα στο σύνολο του δυτικού πολιτισμού. Δεν μπορείς, λοιπόν, να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου. Το θεώρημα τούτο αναιρούσε ολόκληρη τη μαρξιστική πρόταση ή τουλάχιστον την έβαζε σε παρένθεση. Ποιος με βεβαίωνε ότι ή «αλλαγή του κόσμου», πού επαγγελλόταν ο μαρξισμός, δεν ήταν απλώς ή «αλλαγή» πού μπορούσε να φανταστεί ένας άνθρωπος, πού ήταν ανίκανος να αλλάξει τον εαυτό του; Χωρίς εξωμαρξιστικό αρχιμήδειο στήριγμα ήταν αδύνατο να τεθεί μια τέτοια ερώτηση. Κι αυτό το στήριγμα το είχα. Ανέφερα ήδη ποιο ήταν.

Από το σημείο αυτό και έπειτα αρχίζει μια δεύτερη μακρά αναζήτηση , προσεχτικότερη τώρα. Στόχος: ή ανεύρεση θεωρίας καί πρακτικής για την αυτό-αλλαγή του υποκειμένου.

Για να είχε σωστή αφετηρία μια τέτοια αναζήτηση, έπρεπε να ξεκαθαριστεί καλύτερα το πρόβλημα, πράγμα πού απαιτούσε κάποιες συνθήκες πειραματισμού: α) Ανθρώπους με αποδεδειγμένα καλές προθέσεις και β) την Οργάνωση τους σε ένα σχήμα πού θα επιδιώκει την πραγμάτωση ευγενών επαναστατικών σκοπών. Το πείραμα θα είχε σκοπό να αποκλείσει τη συσκότιση του προβλήματος από τον παράγοντα «κακές προθέσεις». Αν διέψευδε το θεώρημα του «μετασχηματισμού στο αντίθετο», τόσο το καλύτερο. Η διαχείριση της αμφιλογίας αυτής ήταν ένα ειδικό πρόβλημα, αλλά όχι το καθοριστικό. Ή Μεταπολίτευση ήταν ή ιδεώδης συγκυρία για «επαναστατικούς πειραματισμούς». Έτσι ή Οργάνωση μας, ο Προλεταριακός Αγώνας, φτιάχτηκε σχετικά εύκολα και εργάστηκε εντατικά επί δύο χρονιά, με άξονα δράσης την υποστήριξη του εργοστασιακού συνδικαλισμού, πού, οντάς ακόμη στην αρχή του, δεν είχε προλάβει να καπελωθεί από τα κόμματα. Το πείραμα επαλήθευσε το θεώρημα για τον αναπότρεπτο «μετασχηματισμό στο αντίθετο». Τα Ίδια φαινόμενα παρατηρήθηκαν, αλλά σε ήπια ένταση, λόγω των ελεγχομένων συνθηκών «οικοδόμησης». Σκεφθείτε ότι διασπαστήκαμε χωρίς να βγάλουμε μαχαίρια. Λέγοντας απλώς «καληνύχτα».

Τίποτα δεν με δέσμευε, εν συνεχεία, στην αναζήτηση των δυνατοτήτων «αλλαγής του εαυτού». Φόρτωσα τις πολιτικές μου σκοτούρες στο ΠΑΣΟΚ και πήρα τον καινούριο δρόμο προς το άγνωστο. Έψαξα στη σύγχρονη ψυχολογία. Είχα ήδη κάποια προπαίδεια, καθώς είχα αρχίσει, από τον Β. Ράιχ, την εποχή πού ήταν της μόδας, και είχα συνεχίσει με Κ. Γιούγκ. Διαπίστωσα ότι ή μοντέρνα ψυχολογία, καθώς ασχολείται μόνο με τον ψυχικά ασθενή, δεν είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις. Εδώ χρειαζόταν μια άλλη ψυχολογία, πού να ασχολείται με τον υγιή άνθρωπο. Ή αναζήτηση μιας τέτοιας ψυχολογίας οδηγεί αναγκαστικά σε συστήματα ανατολικής προελεύσεως, εσωτεριστικά και αποκρυφιστικά. Απ' όσα μπόρεσα να διεξέλθω, το ενδιαφέρον μου συγκέντρωσε το «σύστημα» του μυστηριώδη Έλληνα της Ύπερκαυκασίας Γεωργίου Ίβάνοβιτς Γκουρτζίεφ (Γεωργιάδη), το όποιο παρουσιαζόταν, απ' αυτόν και τους μαθητές του, ακριβώς ως το ζητούμενο σύστημα αύτο-αλλαγής του συνηθισμένου-υγιούς ανθρώπου.

Το σύστημα αυτό ξεκινούσε από την αναγνώριση της μηχανικότητας του συνηθισμένου ανθρώπου και διατεινόταν ότι έχει ολόκληρο οπλοστάσιο μεθόδων για την υπερνίκηση της. Δυστυχώς όμως για μένα, ο προσανατολισμός του ήταν εξωκοινωνικός. Ναι μεν στόχευε στον άνθρωπο πού είναι κύριος του εαυτού του, στην «πραγματική ατομικότητα», αλλά την πραγμάτωση της τη θεωρούσε δυνατή μόνο στο «αστρικό πεδίο» και όχι στις κοινωνικές σχέσεις. Η άποψη του για την κοινωνική πραγματικότητα ήταν ότι αυτή καθορίζεται από «κοσμικές επιδράσεις», τις οποίες με τίποτα δεν μπορούμε να επηρεάσουμε. Φυσικά δεν ήταν αυτού του είδους ή «ατομικότητα» πού εμένα μ' ενδιέφερε. Εγώ ζητούσα την αλλαγή του εαυτού, ως προϋπόθεση για την αλλαγή του κόσμου.

Ή μελέτη επίσης της συλλογικής όψης του προβλήματος με είχε οδηγήσει στη νεομαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης και ειδικότερα στη διαλεκτική της αυτοαναίρεσης του Διαφωτισμού. Και τέλος στο πρόβλημα της αποσύνθεσης του νεωτερικού ατόμου και της μηχανοποίησης του, λόγω της αφομοίωσης του από τα αυτονομημένα μηχανικά συστήματα.

Βρέθηκα, έτσι, μπρος σε μια νέα εκδοχή πλατωνικού σπηλαίου: Μπρος στη διαπίστωση ότι 0 σύγχρονος άνθρωπος είναι δέσμιος μιας διπλής μηχανικότητας. Μιας μηχανικότητας πολιτισμικής και μιας άλλης βαθύτερης, αγνώστου προελεύσεως. Ήταν επομένως φανερό γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος -διπλά μη-χανοποιημένος, μέσα σε ένα μηχανοποιημένο κοινωνικό σύστημα- δεν ήταν ικανός να αλλάξει το παραμικρό, στον εαυτό του και στην κοινωνία. Να αλλάξει κάτι σε κατεύθυνση αντίθετη προς αυτήν πού κινείται το Σύστημα. Ελάχιστα παρηγορητική μια τέτοια κατανόηση καθιστούσε το πρόβλημα άλυτο.

Οι μεταμαρξιστικές θεωρήσεις δεν έδιναν λύση, γιατί δεν έβλεπαν το εσωτερικό-ψυχικό περιεχόμενο του προβλήματος. Τα συστήματα πού το έβλεπαν δεν έδιναν σημασία στην εξωτερική-κοινωνική του πλευρά. Πλήρες αδιέξοδο λοιπόν. Για μια ακόμη φορά «στο χείλος της αβύσσου».

Ή αναζήτηση του Προσώπου

Μερικές από τις ιδέες του Γεωργιάδη ήταν «αποκάλυψη»: Η ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι ένα ημιτελές ον, πού πρέπει να ολοκληρωθεί με δικές του συνειδητές προσπάθειες. Η ιδέα ότι χαρακτηριστικό της υπανάπτυξης του είναι ή μηχανικότητά του, μια ειδική μορφή ύπνου. Η ιδέα ότι έχει πολλά άγνωστα και συχνά εχθρικά μεταξύ τους εγώ, η χαοτική κίνηση των οποίων τον κάνει έρμαιο της τύχης και της ανάγκης. Η διάκριση ουσίας και προσωπικότητας μέσα του. Η διάκριση νοητικού, συναισθηματικού, κινητικού και ενστικτώδους νου. Η μεγάλη σημασία της αποστασιοποιημένης αυτοπαρατήρησης και της πάλης με την ψηφιακή σκέψη, τη φαντασία και τα αρνητικά συναισθήματα.

Όμως σε μια υποσημείωση του ο Π. Ουσπένσκι παρείχε την πληροφορία ότι μια εξαιρετική διαπραγμάτευση των παραπάνω θεμάτων μπορούσε να βρει κανείς σε ένα βιβλίο ονόματι Φιλοκαλία, πού χρησιμοποιούνταν στην Ορθόδοξη Εκκλησία για την καθοδήγηση των μοναχών. Ή υποσημείωση αυτή προκάλεσε μια «έλλαμψη», πού φώτισε δια μιας μέσα μου το δρόμο προς τη λύση του προβλήματος. Λες να βρίσκεται εδώ ή λύση; Να την ψάχνεις σε Ανατολή και Δύση και να βρίσκεται μες στα ποδιά σου; Στη δική σου παράδοση; Ή «έλλαμψη» δεν ήταν φυσικά κανένα «θαύμα», αφού οι εντυπώσεις της οσιογραφίας του Με-γάλου Συναξαριστή ήταν ήδη βαθιές στα παιδικά υποστρώματα της μνήμης μου.

Περιχαρής ανέκρουσα πρύμνα και αγόρασα αμέσως τη Φιλοκαλία. Έπεσα με τα μούτρα και διαπίστωσα ότι ή διαίσθηση μου ήταν «απολύτως σωστή»: Όλα υπήρχαν εδώ. Στο πρωτότυπο και δίχως απαράδεκτες εκλεκτικές προσμείξεις με προχριστιανικά και προελληνικά δάνεια. Κατάλαβα επί τέλους και τι ήταν αυτό πού αγνοούν όλα τα συστήματα της «αυτοεξέλιξης»:

Ότι μόνο ή Αγάπη μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις. Και ή Αγάπη είναι γεγονός κοινωνίας και προϋποθέτει το Πρόσωπο. Στη συνέχεια κατάλαβα και τι σημαίνει Πρόσωπο, γιατί, χάρη στους προοδευτικούς καθηγητές της Παντείου, ήρθα σε επαφή και με την εντελώς άγνωστη μου θεολογική οντολογία του Προσώπου. Εκείνο τον καιρό το προοδευτικό κατεστημένο της Παντείου έκανε μεγάλο σαματά στις εφημερίδες, για να μη γίνει καθηγητής ο Γιανναράς. Πράγμα πού με οδήγησε στο «Πρόσωπο και ο Έρως».

Μ' αυτά και μ' αυτά, συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα πού με απασχολούσε δεν ήταν παρά ή ενσάρκωση του Προσώπου στο πεδίο των κοινωνικών του σχέσεων. Ναι μεν είμαστε δεσμώτες ενός διπλού αυτοματισμού, αλλά υπάρχει δυνατότητα «καλής αλλοίωσης»; Απελευθέρωσης από τα διπλά δεσμά. Αλλαγής του εαυτού και συγχρόνως αλλαγής του κόσμου. Όταν λέμε Πρόσωπο, στην 'Ορθόδοξη παράδοση, το βλέμμα μας στρέφεται στον Χριστό. Αυτός είναι το πρωτότυπο μας. Είμαστε φτιαγμένοι «κατ' εικόνα Του» και το πρόβλημα μας είναι να ενσαρκώσουμε αυτή την εικόνα: να πάμε στο «καθ' ομοίωσιν». Προσωπικά και κοινωνικά. Ως εν ουρανώ και επί της γης.

Συμπέρασμα

Το μικρό χριστιανικό «εγώ» των παιδικών μου χρόνων ήταν αυτό πού μου παραστάθηκε στην υπαρξιακή και κοινωνική μου αναζήτηση.

Για να μιλήσω πιο θεωρητικά: Με βοήθησε να διαβώ το πρώτο κατώφλι, πού βγάζει στο δρόμο της εξατομίκευσης και μ' εγκατέλειψε μπρος στο δεύτερο, πού βγάζει στο δρόμο του Προσώπου . Ενώ γνωρίζω πώς μπορώ να προχωρήσω, κείτομαι τώρα ανήμπορος μπρος στο δεύτερο κατώφλι. Σαν τον παράλυτο της Βηθεσδά, πού δεν είχε άνθρωπο να τον βάλει στην κολυμβήθρα. Πώς να αλλάξεις: α) Σχέσεις και εθισμούς από μακρού εμπεδωμένους; (Αυτοματισμός πρώτου βαθμού) β) Κοινωνικές δομές πού κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορούν να αλλάξουν; (Αυτοματισμός δευτέρου βαθμού). Αμφίλογη και τραγική σήμερα ή γνώση της «αύτοαλλαγής του υποκειμένου της αλλαγής του κοσμου». Όταν και αν την αποκτήσεις, έχεις ήδη αναπότρεπτα αναπτυχθεί και σκληρυνθεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Και συ και οι άλλοι. Πόσο αφάνταστα μακρινότερη νιώθω σήμερα την παρουσία του Προσώπου, από το προβληματικό εκείνο μειράκιο, πού πάλευε με τις σκοτεινιασμένες αγιογραφίες!

Κοντολογίς: Ή εμπειρία μου από τον Χριστό είναι ή εμπειρία της απουσίας Του. Ο Χριστός μοιάζει να είναι ο απών άξονας της ταυτότητας μας, της ατομικής και της συλλογικής. Παραδόξως όμως ή πλήρωση του αβυσσαλέου κενού της απουσίας Του ήταν και το βαθύτερο κίνητρο της δικής μου παρουσίας. Η απουσία Του είναι έτσι ή αποτυχία μου. Μια θανατερή γεύση κενού, πού για να την αποφύγω την αναπαράγω, καταφεύγοντας σε υποκατάστατα της παρουσίας Του.

Ό Θεόδωρος Ι. Ζιάκας γεννήθηκε το 1945 στο χωριό Κούρεντα του νομού Ιωαννίνων. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1986 ζει στη θεσσαλονίκη και εργάζεται ως αναλυτής συστημάτων. Έχουν δημοσιευθεί αρκετά έργα του.

Οι εντελώς υπόγειες διαδρομές του ΠΑΣΟΚ

Ο περί ου ο λόγος.

Σοβαρές καταγγελίες εις βάρος πρώην υπουργού της ΝΔ

Ελευθερία 27 Νοεμβρίου 1962

Η υπερδιόρθωση μιας φωτογραφίας

Στα Νεα η Άννα Φραγκουδάκη ασχολείται με μία φωτογραφία, και τη λέζαντα που τη συνοδεύει, σε ένα άρθρο του Σταύρου Τζίμα στην Καθημερινή (pdf).

Η επιλογή και των δύο φωτογραφιών, όχι μόνο αυτής που σχολιάζει η Φραγκουδάκη, φωνάζει από μακριά πως έγινε με το ένα μάτι στο απειλητικό λευκό της άδειας σελίδας και το άλλο στα εισιτήρια των διακοπών. Για τη λεζάντα όμως είναι πραγματικά άξιο διερεύνησης ποιοι μηχανισμοί της γλώσσας έκαναν την ελληνίδα αλλοδαπή. Το βρίσκω απίθανο να ευθύνεται ο Τζίμας, μάλλον κάποιος συντάκτης ύλης έβαλε το μαγικό χέρι του.

Ωστόσο διακρίνω ένα πρόβλημα και στο κείμενο της Φραγκουδάκη. Ξεκινά το σχόλιό της περιγράφοντας στον αναγνώστη των Νέων τη φωτογραφία της Καθημερινής

Μια παλιά φωτογραφία. Ένα παιδάκι με άστρο του Δαβίδ στο παλτουδάκι, απέναντι σε Ναζί με οπλοπολυβόλα, στέκεται με τα χέρια ψηλά. Ένα παιδάκι με ψηλά τα χέρια και γύρω πολυβόλα. Διάσημη φωτογραφία.

Είναι έτσι;

Η φωτογραφία προέρχεται από την έκθεση Στρουπ και υπάρχει σε μεγάλη ανάλυση.

Στο παλτό του παιδιού δεν φαίνεται άστρο. Ίσως να έχει στο μπράτσο, όπως οι δύο γυναίκες, πίσω του και άκρη αριστερά. Όμως στη φωτογραφία δεν φαίνεται.

Επίσης στη φωτογραφία φαίνεται μόνο ένα όπλο. Και παρότι το κρατάει ένας δολοφόνος, η στάση του σώματος νομίζω δείχνει πως δεν σημαδεύει το παιδί. Απλά έχει αντιληφθεί τον φωτογράφο και έχει στρίψει ελαφρά προς τον φακό. Σίγουρα ο χώρος είναι γεμάτος Ες-Ες με τα όπλα στραμένα προς τον κόσμο. Και αυτούς κοιτάζουν οι άνθρωποι φοβισμένοι. Αλλά στη φωτογραφία έναν Ναζί με το όπλο του βλέπουμε και δεν νομίζω πως σημαδεύει το παιδί.

Ασήμαντες λεπτομέρειες θα πει κάποιος. Περίπου, αλλά όχι ακριβώς.

Ο άγνωστος λεζαντογράφος διορθώνει τον εθνικό προσδιορισμό των γυναικών που είχαν σχέσεις με γερμανούς στην Κατοχή. Ίσως επειδή δεν τις αντιλαμβάνεται σαν ανθρώπους αλλά σαν σύμβολα, αρνητικά. Και τι μπορεί να συμβολίζει η απόκτηση παιδιών με τον εχθρό εκτός από ανέκκλητη απεμπόληση της ιθαγένειας;

Ότι η Φραγκουδάκη διαβάζει τη φωτογραφία σαν σύμβολο δεν θέλει ρώτημα, το γράφει η ίδια.

«Εμβληματική φωτογραφία, που αποτυπώνει ανελέητα το αποτρόπαιο πρόσωπο του ναζισμού και συνοψίζει τραγικά τη φρίκη της ιδεολογίας της «Αρίας φυλής»

Κατά τρόπο ανάλογο λοιπόν στο παιδί-σύμβολο βλέπει, έστω κι αν στη φωτογραφία δεν φαίνεται, το κατεξοχήν χαρακτηριστικό του στιγματισμού των εβραίων. Μετά η συμπλήρωση του κάδρου με πλήθος πολυβόλων είναι απλή λογική συνέπεια. Ένα κάθαρμα που ποζάρει δεν είναι πειστικό Κακό.

Για να είμαι ειλικρινής νομίζω πως υπάρχουν άλλες φωτογραφίες πολύ πιο δραματικές, αν το ζητούμενο είναι ο συμβολισμός της εξόντωσης των εβραίων.

Όπως η εκτέλεση της μάνας με το παιδί αγκαλιά

Και δυστυχώς πάντα υπάρχουν χειρότερα.

Τελικά όμως είμαι της άποψης πως ο συμβολισμός είναι ο χειρότερος σύμμαχος της πραγματικότητας.

"Κύριε, το δελτίο τύπου με απάτησε"

Κυκλοφορεί δεξιά κι αριστερά ένας μαγικός αριθμός.

148.323

Από αυτό τον αριθμό προκύπτει ένας άλλος, ακόμα πιο μαγικός.

3.000.000 (more or less)

Όπου ο πρώτος αριθμός είναι οι οικονομικά μη ενεργοί αλλοδαποί και ο δεύτερος ο αριθμός των αλλοδαπών στην αγαπημένη μας Ελλάδα.

Τη ζημιά την έχει κάνει η αναπαραγωγή της περίληψης από το ΑΠΕ ενός δελτίου τύπου της ΕΣΥΕ.

Γιατί αν δεν αρκεστούμε στην περίληψη και ως καχύποπτοι κρυψίνοες ανατρέξουμε στο δελτίο τύπου θα δούμε κάτι ωραίους πίνακες.

Από τους οποίους πίνακες ο αριθμός 3.000.000 δεν βγαίνει ούτε με σφαίρες. Και πάντως δεν γίνεται να οδηγηθεί κανείς σ' αυτόν από το 148.323

Εκτός κι αν ο κανείς μπορεί να παρουσιάσει κάποιο στέρεο σκεπτικό, βάσει του οποίου αγνοούμε ως αδιάφορο το ποσοστό 27,4% στη διπλανή στήλη.

Preemprive reply

Φυσικά και χωράει πολύ μαγείρεμα η στατιστική, και η ΕΣΥΕ έχει χρυσό σκούφο. Και φυσικότερα τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των μεταναστών διαφέρουν σημαντικά από αυτά ημών των γηγενών. Αλλά από αυτό ως την επιλεκτική χρήση αριθμών υπάρχει μια απόσταση, περίπου τριών εκατομμυρίων μιλίων.

Άρεσες, αλλά πόσο; Αύγουστος 2009

Όλη η αλήθεια, με συντομεύσεις και περικοπές, στο υποκατάστημα.

Ένας καλύτερος κόσμος ήταν εφικτός

Οι Πόλεις της Κόκκινης Νύχτας

ήταν έξι τον αριθμό: Ταμάγκις, Μπα'νταν, Γιας-Βαντά, Βαγκντάς, Ναουφάνα και Γκαντίς. Οι πόλεις αυτές βρίσκονταν σε μια περιοχή που αντιστοιχεί περίπου στην Έρημο Αττική, πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια. Εκείνη την εποχή η έρημος ήταν διάσπαρτη από μεγάλες οάσεις και τη διέσχιζε ένας ποταμός που χυνόταν στο Αιγαίο πέλαγος.

Στη μεγαλύτερη από τις οάσεις αυτές υπήρχε μια λίμνη δεκαπέντε χιλιόμετρα μήκος και οκτώ πλάτος, στις όχθες της οποίας είχε χτιστεί η πανεπιστημιούπολη Βαγκντάς. Προσκυνητές κατέφταναν απ' όλο τον κατοικημένο κόσμο για να σπουδάσουν στις ακαδημίες του Βαγκντάς, όπου οι τέχνες και οι επιστήμες έφτασαν σε επίπεδα που έμειναν απρόσιτα από τότε. Ένα μεγάλο μέρος από την αρχαία αυτή σοφία έχει τώρα πια χαθεί.

Οι πόλεις Μπα'νταν και Γιας-Βαντά ήταν χτισμένες η μια απέναντι από την άλλη στις όχθες του ποταμού. Η Ταμάγκις, που βρισκόταν σε μια ακατοίκητη περιοχή στα βόρεια, μέσα σε μια μικρή όαση, δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί πόλη της ερήμου. Η Ναουφάνα και η Γκαντίς βρίσκονταν σε ορεινές περιοχές στα δυτικά και νότια, μακριά από τους συνηθισμένους εμπορικούς δρόμους που συνέδεαν τις άλλες πόλεις.

Εκτός από τις έξι πόλεις, υπήρχαν αρκετά χωριά και νομαδικές φυλές. Η τροφή αφθονούσε και για ένα διάστημα ο πληθυσμός έμεινε απόλυτα σταθερός: κανείς δε γεννιόταν αν δεν πέθαινε πρώτα κάποιος άλλος.

Οι κάτοικοι ήταν χωρισμένοι σε μια ελίτ μειοψηφία γνωστή ως οι Περαστικοί και μια πλειοψηφία γνωστή ως οι Ψυχοδόχοι. Οι κατηγορίες αυτές περιλάμβαναν αρκετά επαγγελματικά και εξειδικευμένα στρώματα και οι δύο τάξεις δεν ήταν στην πραγματικότητα ξεχωριστές: Περαστικοί έπαιζαν το ρόλο του Ψυχοδόχου και Ψυχοδόχοι γίνονταν Περαστικοί.

Θα δείξουμε πώς λειτουργούσε αυτό το σύστημα: να ένας ετοιμοθάνατος γερο-Περαστικός. Έχει διαλέξει τους μελλοντικούς Ψυχοδόχους γονείς του, που τους έχουν καλέσει στη νεκρική κάμαρα. Στη συνέχεια οι γονείς συνουσιάζονται και φτάνουν σε οργασμό ακριβώς τη στιγμή που ο γερο-Περαστικός πεθαίνει, έτσι ώστε το πνεύμα του να μπει μέσα στη μήτρα για να ξαναγεννηθεί. Κάθε Περαστικός έχει πάντα μαζί του έναν κατάλογο με ονόματα πιθανών γονέων, και σε περίπτωση ατυχήματος, βίας ή ξαφνικής αρρώστιας, οι πλησιέστεροι γονείς οδηγούνται αμέσως κοντά του. Όμως, στην αρχή υπήρχαν πολύ λίγες πιθανότητες για τυχαίους ή απρόβλεπτους θανάτους, γιατί το Συμβούλιο των Περαστικών στο Βαγκντάς είχε αποκτήσει τέτοια ικανότητα στη μαντική τέχνη, που ήταν σε θέση να χαρτογραφήσει μια ζωή από τη γέννηση μέχρι το θάνατο και να καθορίσει τις περισσότερες φορές τον ακριβή χρόνο και τρόπο του θανάτου.

Πολλοί από τους Περαστικούς προτιμούσαν να μην περιμένουν την εξάντληση των γηρατειών και τις φθορές της αρρώστιας, από φόβο μήπως το πνεύμα τους εξασθενήσει τελικά τόσο ώστε να εξουδετερωθεί και ν' απορροφηθεί από το Ψυχοδόχο παιδί. Αυτοί οι τολμηροί Περαστικοί, πάνω στην πλήρη άνθηση της ωριμότητας τους, και μετά από σκληρή εκπαίδευση στην αυτοσυγκέντρωση και την αστρική προβολή, διάλεγαν δυο οδηγούς θανάτου που θα τους σκότωναν μπροστά στους γονείς που συνουσιάζονταν. Οι πιο συνηθισμένοι τρόποι εκτέλεσης ήταν ο απαγχονισμός και ο στραγγαλισμός, με τον Περαστικό να πεθαίνει πάνω στον οργασμό, πράγμα που έκριναν πως ήταν η πιο σίγουρη μέθοδος για να εξασφαλιστεί μια επιτυχημένη μεταβίβαση. Εμφανίστηκαν επίσης ναρκωτικά, ισχυρές δόσεις των οποίων προκαλούσαν το θάνατο μέσα σ' ερωτικούς σπασμούς, ενώ μικρότερες χρησίμευαν για την αύξηση της σεξουαλικής ευχαρίστησης. Και συχνά χρησιμοποιούσαν τα ναρκωτικά αυτά σε συνδυασμό με άλλες μορφές θανάτου.

Με τον καιρό, ο θάνατος από φυσικά αίτια έγινε ένα σπάνιο και μάλλον αξιοκατάκριτο φαινόμενο, καθώς η ηλικία της μετενσάρκωσης έπεφτε συνεχώς. Οι Αιώνιοι Νέοι, μια αίρεση των Περαστικών, απαγχονίζονταν στα δεκαοκτώ τους για να γλυτώσουν από τη σκληρή εμπειρία της μέσης ηλικίας και τον εκφυλισμό των γηρατειών, ζώντας τη νιότη τους ξανά και ξανά.

Δυο παράγοντες υπονόμευσαν τη σταθερότητα αυτού του συστήματος. Ο πρώτος ήταν η τελειοποίηση των μεθόδων τεχνητής γονιμοποίησης. Ενώ η καθιερωμένη πρακτική απαιτούσε ένα θάνατο και μια εκ νέου γέννηση, τώρα εκατοντάδες γυναίκες μπορούσαν να γονιμοποιηθούν από μια και μόνο λήψη σπέρματος, και Περαστικοί με κατακτητικές βλέψεις μπορούσαν ν' αποικήσουν ολόκληρες περιοχές με τους απογόνους τους. Ψίθυροι αποδοκιμασίας ακούστηκαν από τους Ψυχοδόχους που έμοιαζαν έτοιμοι να ξεσηκωθούν, ιδιαίτερα οι γυναίκες. Στο σημείο αυτό, εμφανίστηκε ένας άλλος εντελώς απροσδόκητος παράγοντας.

Στην αραιοκατοικημένη ερημική περιοχή στα βόρεια της Ταμάγκις συνέβη ένα βαρυσήμαντο γεγονός. Μερικοί πιστεύουν πως ήταν ένα pμετέωρο που έπεσε στη γη ανοίγοντας έναν κρατήρα με διάμετρο τριάντα χιλιόμετρα. Άλλοι πιστεύουν πως ο κρατήρας δημιουργήθηκε από αυτό που οι σύγχρονοι φυσικοί ονομάζουν μαύρη τρύπα.

Μετά το περιστατικό αυτό, ολόκληρος ο βόρειος ουρανός γινόταν κόκκινος τις νύχτες, σαν να 'ταν η αντανάκλαση από ένα τεράστιο καμίνι. Αυτοί που ζούσαν πολύ κοντά στον κρατήρα ήταν οι πρώτοι που προσβλήθηκαν και παρατηρήθηκαν διάφορες μεταλλάξεις, με πιο συνηθισμένη την αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών και της επιδερμίδας. Κόκκινα και ξανθά μαλλιά, και λευκό, κίτρινο και κόκκινο δέρμα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά. Βαθμιαία, προσβλήθηκε ολόκληρη η περιοχή, και τελικά οι μεταλλαγμένοι ξεπέρασαν σε αριθμό τους αρχικούς κατοίκους, που ήταν όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα εκείνη την εποχή: μαύροι.

Οι γυναίκες, με επικεφαλής μια αλβινική μεταλλαγμένη γνωστή ως η Λευκή Τίγρη, κατέλαβαν το Γιας-Βαντά, κάνοντας τους άρρενες κατοίκους δούλους, συζύγους και αυλικούς, όλους καταδικασμένους σε θάνατο - μια ποινή που μπορούσε να εκτελεστεί οποιαδήποτε στιγμή, ανάλογα με τα καπρίτσια της Λευκής Τίγρης. Το Συμβούλιο στο Βαγκντάς αντέδρασε επινοώντας μια μέθοδο παραγωγής μωρών μέσα σε κομμένες μήτρες, που τις προμήθευαν περιπλανώμενοι Μητράρπαγες. Η τακτική αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την όξυνση των διαφορών ανάμεσα στις αντρικές και γυναικείες φατρίες, και ο πόλεμος με το Γιας-Βαντά φαινόταν πια αναπόφευκτος.

Στη Ναουφάνα, ανακάλυψαν μια μέθοδο μεταβίβασης του πνεύματος κατευθείαν μέσα σ' έναν έφηβο Ψυχοδόχο, αποφεύγοντας έτσι την άβολη και ευαίσθητη περίοδο της νηπιακής ηλικίας. Η μέθοδος αυτή απαιτούσε μια περίοδο σκληρής προετοιμασίας και εκπαίδευσης, ώστε να επιτευχθεί μια αρμονική συγχώνευση των δυο πνευμάτων μέσα στο ίδιο σώμα. Αυτοί οι Περαστικοί, που συνδύαζαν τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια της νιότης με τη συσσωρευμένη σοφία πολλών ζωών, αναμενόταν να σχηματίσουν μια απελευθερωτική στρατιά για την ανακατάληψη του Γιας-Βαντά. Και υπήρχαν επίσης μύστες που μπορούσαν να πεθάνουν όποια στιγμή ήθελαν, χωρίς να χρειαστούν ναρκωτικά ή δήμιους, και να προβάλουν το πνεύμα τους μες στον Ψυχοδόχο που είχαν διαλέξει.

Ανέφερα τον απαγχονισμό, το στραγγαλισμό και τα ναρκωτικά που προκαλούν οργασμό σαν τα πιο συνηθισμένα μέσα για την πραγματοποίηση της μεταβίβασης. Εντούτοις, ήταν διαδεδομένες και πολλές άλλες μορφές θανάτου. Τα Αγόρια της Φωτιάς πυρπολούνταν μπροστά στους Ψυχοδόχους, προφυλάγοντας μόνο τα γεννητικά τους όργανα, έτσι που τη στιγμή του θανάτου να μπορέσουν να φτάσουν σε οργασμό. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα περιγραφή από ένα Αγόρι της Φωτιάς που μετενσαρκώθηκε έτσι κι αργότερα θυμήθηκε την εμπειρία του αυτή:

"Καθώς οι φλόγες τύλιξαν από παντού το κορμί μου, πήρα μια βαθιά ανάσα, ρουφώντας τη φωτιά μέχρι τα πνευμόνια μου, και ούρλιαξα ξερνώντας φλόγες καθώς ο πιο φριχτός πόνος έγινε η πιο εξαίσια ηδονή και έχυσα μέσα σ' έναν έφηβο Ψυχοδόχο που τον γαμούσε ένας άλλος".

Άλλους τους μαχαίρωναν, τους αποκεφάλιζαν, τους ξεκοίλιαζαν, τους τρύπαγαν με βέλη ή τους σκότωναν μ' ένα χτύπημα στο κεφάλι. Μερικοί ρίχνονταν από γκρεμούς, πέφτοντας μπροστά στους Ψυχοδόχους που συνουσιάζονταν.

Οι επιστήμονες στο Βαγκντάς κατασκεύαζαν ένα μηχάνημα που θα μπορούσε να μεταφέρει το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο ενός ανθρώπινου σώματος κατευθείαν σ' ένα άλλο. Υπήρχαν στην Γκαντίς μύστες που ήταν σε θέση να εγκαταλείψουν τα σώματα τους προτού πεθάνουν και να κατοικήσουν σε μια σειρά από φορείς. Ποτέ δε θα μάθουμε μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν αυτές οι έρευνες. Ήταν μια εποχή μεγάλης αναστάτωσης και χάους.

Η επίδραση της Κόκκινης Νύχτας πάνω στους Ψυχοδόχους και τους Περαστικούς αποδείχτηκε ανυπολόγιστη κι ένας μεγάλος αριθμός από παράξενους μεταλλαγμένους εμφανίστηκε καθώς συνεχείς επιδημίες ερήμωναν τις πόλεις. Αυτή είναι η περίοδος πολέμων και λοιμών που εξιστορούν τα βιβλία. Το Συμβούλιο είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φυλή υπεράνθρωπων για την εξερεύνηση του διαστήματος. Αντί γι' αυτό δημιούργησαν φυλές από αρπακτικά ηλίθια βαμπίρ.

Τελικά, οι πόλεις ερήμωσαν και όσοι επέζησαν σκόρπισαν προς όλες τις διευθύνσεις, μεταφέροντας τις επιδημίες μαζί τους. Μερικοί απ' αυτούς τους μετανάστες πέρασαν το Βερίγγειο Πορθμό κι έφτασαν στο Νέο Κόσμο, παίρνοντας τα βιβλία μαζί τους. Εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή που αργότερα κατοικήθηκε από τους Μαγιάς και τελικά τα βιβλία έπεσαν στα χέρια των ιερέων των Μαγιάς.

Ο προσεκτικός μελετητής του ευγενικού αυτού πειράματος θα παρατηρήσει πως ο θάνατος εθεωρείτο ισοδύναμο όχι της γέννησης, αλλά της σύλληψης, και λογικά θα συμπεράνει πως η σύλληψη είναι το βασικό τραύμα. Τη στιγμή του θανάτου, όλη η ζωή του ανθρώπου που πεθαίνει μπορεί να περάσει μπροστά από τα μάτια του μέχρι τη σύλληψη. Τη στιγμή της σύλληψης, η μελλοντική ζωή του περνάει μπροστά από τα μάτια του μέχρι το μελλοντικό του θάνατο. Το να ξαναζήσεις τη σύλληψη είναι μοιραίο.

Αυτό ήταν και το βασικό λάθος των Περαστικών: όπως δεν ξεπερνάς την ηρωίνη παίρνοντας όλο και πιο μεγάλες δόσεις, έτσι δεν ξεπερνάς το θάνατο και τη σύλληψη ξαναζώντας τα. Οι Περαστικοί είχαν κυριολεκτικά εθιστεί στο θάνατο και χρειάζονταν όλο και περισσότερο θάνατο για ν' απαλύνουν τον πόνο της σύλληψης. Αγόραζαν παρασιτική ζωή μ' ένα γραμμάτιο θανάτου με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης. Μετά οι Περαστικοί επέβαλλαν τους όρους αυτούς στο παιδί-φορέα για να εξασφαλίσουν τη μελλοντική μετενσάρκωση του. Υπήρχε μια θεμελιώδης σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο παιδί-φορέα και τον Περαστικό. Γι' αυτό το λόγο οι Περαστικοί έριξαν την τάξη των Ψυχοδόχων σε μια κατάσταση που άγγιζε την ηλιθιότητα. Αλλιώς οι τελευταίοι θ' αθετούσαν μια συμφωνία απ' την οποία δεν είχαν τίποτα άλλο να κερδίσουν παρά μόνο το θάνατο. Τα βιβλία είναι ασύστολες παραποιήσεις. Και μερικά από τα θεμελιώδη αυτά ψέματα κυκλοφορούν ακόμα.

"Τίποτα δεν είναι αληθινό. Όλα επιτρέπονται". Τα τελευταία λόγια του Χασάν ι Σαμπάχ, του Γέρου του Βουνού.

"Ταμάγκις... Μπα'νταν... Γιας-'Βαντά... Βαγκντάς... Ναουφάνα... Γκαντίς".

Λένε πως ένας μυημένος που επιθυμεί να μάθει την απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα δεν έχει παρά να επαναλάβει αυτές τις λέξεις καθώς αποκοιμιέται, και η απάντηση θα έρθει μέσα σ' ένα όνειρο.

Ταμάγκις: Αυτή είναι η ανοχύρωτη πόλη των αντιμαχόμενων φατριών, όπου η υπεροχή περνάει αδιάκοπα από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, μέσα σ' έναν απεγνωσμένο βιολογικό πόλεμο. Εδώ όλα είναι τόσο αληθινά όσο εσύ νομίζεις και όλα επιτρέπονται αρκεί να μη σε πιάσουν να τα κάνεις.

Μπα'νταν: Αυτή η πόλη είναι παραδομένη στα ανταγωνιστικά παιχνίδια και το εμπόριο. Το Μπα'νταν μοιάζει πολύ με τη σημερινή Αμερική, με μια ανασφαλή πλούσια ελίτ, μια μεγάλη δυσαρεστημένη μεσαία τάξη και ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό από εγκληματίες και παράνομους. Ασταθής, εκρηκτική και σαρωμένη από θυελλώδεις εξεγέρσεις. Όλα είναι αληθινά και όλα επιτρέπονται.

Γιας-Βαντά: Αυτή η πόλη είναι το οχυρό των γυναικών, όπου η κόμισσα ντε Γκούλπα, η κόμισσα ντε Βάιλ και το Συμβούλιο των Εκλεκτών συνωμοτούν για την τελική υποδούλωση των άλλων πόλεων. Βρίσκει κανείς κάθε πιθανή παραλλαγή φύλου: αγόρια με κεφάλια κοριτσιών, κορίτσια με κεφάλια αγοριών. Εδώ όλα είναι αληθινά και τίποτα δεν επιτρέπεται σε κανένα αν εξαιρέσουμε τους επιτρέποντες.

Βαγκντάς: Αυτή είναι η πανεπιστημιούπολη, το κέντρο της μάθησης όπου όλα τα ερωτήματα βρίσκουν απάντηση εφόσον μπορούν να εκφραστούν και να γίνουν κατανοητά. Η πλήρης άδεια απορρέει από την πλήρη κατανόηση.

Η Ναουφάνα και η Γκαντίς είναι οι πόλεις της ψευδαίσθησης, όπου τίποτα δεν είναι αληθινό και επομένως όλα επιτρέπονται.

Ο ταξιδιώτης πρέπει να ξεκινήσει από την Ταμάγκις και να περάσει από τις άλλες πόλεις με τη σειρά που προανέφερα. Το προσκύνημα αυτό μπορεί να χρειαστεί πολλές ζωές.

(εκδόσεις Απόπειρα, μετάφραση Νίκος Ρέγκας Δημήτρης Κουμανιώτης)

Τα αυριανά νέα σήμερα, μόνο στο ίντερνετ

Ellensburg Daily Record, 6 Αυγούστου



The Evening Independent, 6 Αυγούστου



St. Petersburg Times, 7 Αυγούστου



The Evening Independent, 7 Αυγούστου



Sydney Morning Herald, 8 Αυγούστου



The Argus, 9 Αυγούστου



Και η ζωή συνεχίζεται, αφήνοντας πίσω της λυμένα τα παλιά προβλήματα, έτοιμη να καταπιαστεί με τα καινούρια

Σημαντικά στοιχεία προσκομίζει η Εκκλησία, για το θέμα του μνημείου

Η έρευνα της μητρόπολης γίνεται το 1961 και ο γέροντας θυμάται τους Ρώσσους το 1877. Να μην ήταν έξι χρονών τότε; Ώστε χάριν στρογγυλοποίησης το 61 να είναι 90 ακριβώς. Αλλά και μεγαλύτερος να ήταν, 95 ή 100, τον καιρό εκείνο η τηλεόραση δεν είχε έρθει ακόμα στην Ελλάδα και οι ηλικιωμένοι διατηρούσαν το μνημονικό τους.

Όσο για την κατάσταση της θρησκευτικής ελευθερίας επί τουρκοκρατίας, τι να πει κανείς. Υπήρχαν και οάσεις, που αποδεικνύουν περίτρανα το καθεστώς της ερήμωσης.

Μαγική εικόνα

Θα μπορούσε να φιλοξενηθεί και σαν παιχνίδι του τύπου "βρες τις εφτά διαφορές"

Η Ντ.Μπακογιάννη αναφέρεται μεταξύ των υποψηφίων για ΥΠΕΞ της ΕΕ

Μπακογιάννη για ΥΠΕΞ της Ε.Ε. πρότεινε ο «Economist»

Τη Ντόρα Μπακογιάννη πρότεινε το βρετανικό περιοδικό «Economist» για τη θέση της υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωση που προβλέπει η νέα συνθήκη της Ε.Ε.

Το περιοδικό Economist αναφέρει το όνομα της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη μεταξύ των υποψηφίων για τη μελλοντική θέση του «υπουργού Εξωτερικών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Η Ντόρα Μπακογιάννη περιλαμβάνεται μεταξύ των ονομάτων που προτείνει το βρετανικό περιοδικό «Economist» για τη μελλοντική θέση του υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το άρθρο του έγκυρου βρετανικού περιοδικού σημειώνει ότι πιθανοί υποψήφιοι για τη θέση αυτή είναι επίσης ο Σουηδός τέως υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπιλντ, ο οποίος όμως δεν αποδέχεται την υποψηφιότητα, ο Ολι Ρεν, ο τέως Επίτροπος της ΕΕ αρμόδιος για τη Διεύρυνση, και η Ούρσουλα Πλάσνικ, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας.

Πιθανοί υποψήφιοι για τη θέση αυτή είναι επίσης ο Σουηδός τέως υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπιλντ,(ο οποίος όμως δεν αποδέχεται την υποψηφιότητα), ο τέως Επίτροπος της Ε.Ε. αρμόδιος για τη Διεύρυνση Ολι Ρεν, και η Ούρσουλα Πλάσνικ, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας.

Το άρθρο αναφέρεται κυρίως στην προβλεπόμενη από τη νέα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της ΕΕ θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την οποία ως υποψήφιοι προκρίνονται προς το παρόν ο Τόνι Μπλερ, τέως πρωθυπουργός της Βρετανίας καθώς και οι Φελίπε Γκονθάλεθ, Πάαο Λιπόνεν, και Βοφγκανγκ Σιούσελ, τέως επικεφαλής των κυβερνήσεων αντίστοιχα, της Ισπανίας, της Φινλανδίας και της Αυστρίας.

Το άρθρο αναφέρεται κυρίως στην προβλεπόμενη από τη νέα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της ΕΕ θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την οποία ως υποψήφιοι προκρίνονται προς το παρόν ο Τόνι Μπλερ, τέως πρωθυπουργός της Βρετανίας, καθώς και οι Φελίπε Γκονθάλεθ, Πάαο Λιπόνεν, και Βοφγκανγκ Σιούσελ, τέως επικεφαλής των κυβερνήσεων αντίστοιχα, της Ισπανίας, της Φινλανδίας και της Αυστρίας.

Η Συνθήκη της Λισσαβόνας πρέπει να εγκριθεί με δημοψήφισμα από τους Ιρλανδούς πολίτες προκειμένου να τεθεί σε ισχύ. Το δημοψήφισμα αναμένεται να διεξαχθεί στα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου.

Η Συνθήκη της Λισσαβόνας πρέπει να εγκριθεί με δημοψήφισμα από τους Ιρλανδούς πολίτες προκειμένου να τεθεί σε ισχύ. Το δημοψήφισμα αναμένεται να διεξαχθεί στα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου.

Ο ιρλανδικός λαός απέρριψε με ποσοστό μεγαλύτερο του 54% τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη στο μοναδικό δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στην ΕΕ επί της Συνθήκης τον Ιούνιο του 2008.

Υπενθυμίζεται ότι ο ιρλανδικός λαός απέρριψε με ποσοστό μεγαλύτερο του 54% τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, στο μοναδικό δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στην ΕΕ επί της Συνθήκης τον Ιούνιο του 2008.

in.gr, Καθημερινή (χορηγός το γραφείο τύπου της Ντόρας υποθέτω)

Παρέλειψα τον δράστη του εγκλήματος: Some talk of Dora Bakoyannis, foreign minister of Greece, or Ursula Plassnik, an ex-minister from Austria.

Επί του πιεστηρίου, το δελτίο τύπου αναπαράγεται σε Νέα και Ημερησία

Ο Βασιλιάς της Ποπ πέθανε, ζήτω ο Τέως

Η πραγματική Ακρόπολη χωρίς πραγματική λογοκρισία

At night Athens was awesome ... The floating flares also revealed the Parthenon in a new, glowing beauty. The Acropolis was again a fortress.



(η αυθεντική φωτογραφία παραήταν σκοτεινή για τα γούστα μου, αλλά κι εγώ το παράκανα με την καμπύλη της φωτεινότητας, όμως μου αρέσει το αποτέλεσμα πάνω στα αγάλματα)

Θυμάμαι πριν χρόνια που το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας είχε δημοσιεύσει κάποιες από τις φωτογραφίες, λογικά με την ευκαιρία της έκδοσης του λευκώματος. Φανταστικές. Αν δηλαδή μπορούσες να αγνοήσεις ότι απεικονιζόταν η μετατροπή ενός παγκόσμιου μνημείου σε νόμιμο στρατιωτκό στόχο.

Αλλά στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.



Μόνο ο Κόκκινος Στρατός ήταν τύπος και υπογραμμός.

Άλλες δυο φωτογραφίες, συν η πρώτη, με τα ονόματα των αγαλμάτων.

Δεν έψαξα ιδιαίτερα αλλά στις λίγες αναφορές που βρήκα στον ξένο τύπο της εποχής δεν καταγράφεται κάποια οργισμένη αντίδραση.

Hint, Δεκέμβρης του 44. Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα, η μάχη των Αρδεννών μόλις ξεκινάει. Και η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο του κόσμου, έστω κι αν πρόκειται για την Ακρόπολη.

Να υποθέσω πως στο περίφημο φιλμάκι έχει χωρέσει και το άγος των βρετανών αλεξιπτωτιστών;

Και ο Ελεύθερος Κόσμος στο ψηφιακό κλαμπ των μεγάλων εκδοτών

Το σύνθημα Χίτλερ και Μάο ενωμένοι στον αγώνα γίνεται επίκαιρο με έναν αναπάντεχο τρόπο

Όπως με πληροφόρησε ο Καλλίμαχος, ο Ελεύθερος Κόσμος ξπερνώντας την ιδεολογική άβυσσο που τον χωρίζει με τον ΔΟΛ βάζει κι αυτός πλάτη στον αγώνα για την αποδόμηση του Παγκόσμιου Ιστού.

Μάλιστα πάει ένα βήμα χήνας μπρος. Πλέον οι σύνδεσμοι προς παλιά άρθρα του Ε.Κ. δεν είναι απλώς άκυροι, οδηγούν σε αυτοτελή σχόλια αναγνωστών που έχουν σε άσχετα άρθρα!

Πάντα τέτοια.

Η Γάτα της Κολάσεως

Αυτοί ήταν τίτλοι κεφαλαίων, όχι σαν τους σημερινούς.

Ο άνθρωπος που έπρεπε να ζήσει στη θέση του Μακναμάρα

A Triangle Comes Full Circle

"Shadows are lengthening," he says quietly near the tape's abrupt end. "We've reached one of our phase lines after the firefight, and it smells bad, meaning it's a little bit suspicious. Could be an amb -- "
...
He interviewed the Vietnamese Communist leader Ho Chi Minh and was deeply moved by the heroism and sacrifice of the French military, which lost 95,000 soldiers during its struggle in Vietnam.
But he was sobered by the enemy's resolve and by the crushing hardship of fighting in the fastness of Southeast Asia.
For a time, he was thought by the U.S. government to be a French spy, and the FBI staked out the family home, tapped the phone and read the mail, his wife said.
...
In 1995, Robert S. McNamara, the secretary of defense during much of the Vietnam War, published a memoir in which he lamented the lack of Vietnam experts who might have helped the U.S. avoid its mistakes there.
Dorothy Fall was incensed: She knew that one of the most renowned Vietnam experts had lived less than 10 miles from the Pentagon, and McNamara had never called.

Robert McNamara, Noam Chomsky, Excerpted from Class Warfare, 1995

The second one is even more interesting. In January 1965 they made the decision to escalate radically the bombing of South Vietnam. They also started bombing North Vietnam at the time, February 1965. But the bombing of South Vietnam was tripled in scale, and much more devastating. That was known. In fact, one person who describes that right at the time -- and this is a very interesting aspect of McNamara's book and of the commentary on it -- was Bernard Fall, a French military historian and Indochina specialist. A big hawk, incidentally. It's "we" and "them." He was on "our side" and that sort of thing. But he happened to have a missing gene or something. He cared about the people of Vietnam, although he was a hawk and a military historian who supported the French and then the Americans. He didn't want to see the place destroyed. In 1965, he wrote that the biggest decision of the war was not the bombing of North Vietnam, not the sending of American troops a couple of months later, but the decision to bomb South Vietnam at a far greater scale than anything else and to smash the place to bits. He had also pointed out in the preceding couple of years that the U.S. had been destroying the so-called Viet Cong with napalm and vomiting gases and massive bombardment and it was a massacre. He said in 1965 they escalated it to a much higher attack, and that was a big change. He was an American advisor. He describes how he flew with the American planes when they napalmed villages, destroyed hospitals. He described it very graphically. He was infuriated about it, but he describes it.
McNamara refers to those articles. He says Fall's reports were "encouraging" and justified the U.S. escalation. McNamara didn't mention the decision to vastly increase the bombing of South Vietnam. That's just passed over. Nor is there discussion of the bombing of South Vietnam in general. He just passes over it without comment. He cites Fall's articles and says, Part of the reason that we were encouraged to proceed was that Fall was a fine analyst and knowledgeable person and was very impressed with what we were doing and thought it was going to work. There's a certain truth to that. Fall was saying, Yes, these guys are such murderous maniacs that they may succeed in destroying the country. In that sense, he thought it was going to work.
Then McNamara has a footnote in his book. He says, two years later, Fall had changed his mind about the efficacy of American actions and took a more pessimistic view about the prospects for an American victory. That was 1967. Look at what [Fall] wrote in 1967. He said this just before he died. He said Vietnam is literally dying under the worst attack that any country has ever suffered and it was very likely that Vietnam as a cultural and historical entity was going to become extinct under the American attack. And McNamara reads this and says [Fall] changed his mind about the efficacy of what we were doing. Not only did he write that, but every reviewer read it. Nobody comments on it. Nobody sees anything funny about it. Because if we want to destroy a country and extinguish it as a cultural and historical entity, who could object? Fall was talking about South Vietnam, notice, not North Vietnam. The killing was mostly in South Vietnam. The attack was mostly against South Vietnam.

Να μην ξεχάαω στις 22 Σεπτεμβρίου

να ελέγξω αν κάποιος θα έχει ξεχάσει να ανανεώσει το όνομα χώρου e-tipos.com

Ουάου!

Δραματική αδιαφορία για την απουσία του παράγοντα Χ

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε, κι εγώ είχα εναποθέσει την επιβίωση της δικής μου στις εφημερίδες του σαββατοκύριακου.

Ωραία θα ήταν να κάτσει να μετρήσει κάποιος πόσες λέξεις διακινήθηκαν τις 168 ώρες που έχουν μεσολαβήσει από τις ευρωεκλογές. Πόσα εγκεφαλικά κύτταρα κατάστραφηκαν κατά τη διαδικασία δόμησης απλών η σύνθετων συλλογισμών.

Για οτιδήποτε. Για την αποχή, για τα ποσοστά, για τα κόμματα, για τους ψηφοφόρους, για τις δημοσκοπήσεις. Για κάθε άποψη υπήρχε κι ένα κοινό πρόθυμο να ακούσει. Να ακούσει οποιονδήποτε θόρυβο θα κάλυπτε τη σιωπή για την απουσία του παράγοντα Χ.

Υπάρχει στα αγγλικά αυτή η ωραία έκφραση, ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Για να περιγράψουν κατάστασεις άρνησης μιας επώδυνης αλήθειας που είναι αδύνατο να μασκαρευτεί.

Μετά από δέκα χρόνια είχαμε για πρώτη φορά εκλογές χωρίς τον παράγοντα Χ. Και βιώνουμε, ΛΑΘΟΣ, δεν έχω αντιληφθεί κανείς στη δημόσια σφαίρα να αρθρώνει λόγο για το πως βίωσε, είτε με ανακούφιση είτε με θλίψη είτε με τηγανητές πατάτες, τη διεξαγωγή εκλογών χωρίς τον ελέφαντα στο παραβάν.

Όταν σε μια πριβέ παρουσίαση υποστήριξα πως ο περονόσπορος που έπληξε 120.000 από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το 2007 οφείλεται στην απουσία του παράγοντα Χ, ένας εγκάθετος (ξέρεις ποιος είσαι και ξέρεις ότι το ξέρω) μου εκτόξευσε γραφήματα. Κι όταν διαμαρτυρήθηκα μου έριξε και ένα ποτήρι με κείμενο.

Δεν πειράζει.

Αφήνω να μιλήσει ελαφρά παραφρασμένος ο ίδιος ο παράγοντας Χ, με τα προ δεκαετίας προφητικά λόγια του. Όταν περιέγραφε με θαυμαστή ακρίβεια το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο της 8ης Ιουνίου 2009.

Δεν έχει νόημα να αναφέρω το πραγματικό όνομά του, που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγα. Αφού πια δεν τον θυμάται κανείς. Αυτό κι αν είναι θεία δίκη. Όχι τόσο για τον ίδιο, δεν μένεια πια εδώ άλλωστε. Όσο για τους επιλήσμονες εχθρούς και φίλους.

Τελειώνοντας, απευθύνομαι εδικά στους νέους ψηφοφόρους και τους λέγω: Συμπολίτες μου, χρυσά της Ελλάδος παιδιά. Είσθε το καμάρι της Δημοκρατίας, δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας. Όμως σας πονέσαμε πολύ με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια του χρέους. Σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας, ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί των. Σας στερήσαμε τη συμμετοχή, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού των δημοσκοπήσεων. Σας αναγκάσαμε να ζείτε σ' ένα κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα. Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους, πού εμείς δεν βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την πίστη και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό. Κι όμως λέμε ότι σας υπηρετούμε. Σεις, με την οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας. Και μας εγκαταλείψατε. Δεν μας εμπιστεύεστε πια, δεν θέλετε να ψηφίσετε τα κόμματα πού εμείς σας ετοιμάσαμε. Και στραφήκατε στην αναζήτηση της χίμαιρας μέσ' απ' τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωση σας μέσ' από τη βία. Συμπολίτες μου, σήμερα αυτός πού σας ομιλεί, παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντι σας αμαρτίες όλης της γενηάς του, και σας ζητά συγγνώμη.

We all got it coming, Mr Soros

Ο άνθρωπος που αποδόμησε τη λίμπιντο, ο άνθρωπος που κοστολογεί την υπόληψή του όσο η Μπεσίκτας τον Μπομπό, ξαναχτυπά.

Συγκλονιστική αποκάλυψις του Πειραιώς δια την Κρήτην

(για να μην έχουμε δράματα, του Σεραφείμ είναι η αποκαλυπτική αποκάλυψη για τον Σόρος, τα άλλα είναι του Ορθόδοξου Τύπου)

το καλύτερο ακολουθεί

Ο ψηφιακός Αόρατος Πόλεμος ξεκίνα, take no prisoners.

Άρεσες, αλλά πόσο; Ιούνιος 2009

Πιστοί στο ραντεβού που δεν δώσαμε επανερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία.

Πόσοι παρακολουθούν από τον Google Reader τις ροές ειδήσεων (rss feeds διάολε) των ελληνικών μμε; Όχι όλων. Συν κάποιων πόρταλ, έτσι για καλιμπράρισμα. Δεν υπάρχει τίποτα επιστημονικό στη μέτρηση, απλά μια καταγραφή με ελάχιστη ή μηδενική αξία.

Αλλά πριν τα ωμά νούμερα μερικές παρατηρήσεις.

Τα δυσθεώρητα πενταψήφια μεγέθη σε τρία feed της Ναυτεμπορικής (Οικονομία, Ελλάδα, Πολιτιστικά) είναι εκεί. Στο διάστημα των δύο μηνών τα τσεκάριζα και μπορώ να βεβαιώσω ότι παίζανε πάνω-κάτω. Δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο κολλημένο κοντέρ. Αδυνατώ να πιστέψω πως είναι πραγματικά αλλά ομολογώ πως λίγη αμφιβολία, σε μέγεθος κόκκου σινάπεως, την αισθάνομαι να φυτρώνει μέσα μου.

Γενικά μιλώντας δεν υπάρχει κάποια δραματική μεταβολή. Το In έχει χάσει συνδρομητές σε όλες τις κατηγορίες (από ελάχιστα έως πολύ) αλλά κέρδισε στην Επιστήμη που είναι και η ναυαρχίδα του: από 12,817 πήγε 14,070. Η βουτιά του Σκάι οφείλεται στο ότι με το ολοκαύτωμα της ανακαίνισης άλλαξαν url και τα feed. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε, στα επόμενα «Άρεσες, αλλά πόσο;», αν και σε πόσο διάστημα θα πάρουν πάνω τους. Θα είναι μια ένδειξη για το πόσοι από τους συνδρομητές είναι ζόμπι. Ως τώρα από τους 311 των Γενικών Ειδήσεων 9 ένιωσαν πείνα και δίψα. Δεν γράφω "μόνο 9" γιατί η γκουγκλ μου φαίνεται κάπως ιδιότροπη με την ενημέρωση των μετρητών. Α, μη ξεχάσω τα αγαπήμενα μου Νέα. Από τέσσερεις έφτασαν τους σαραντα οι συνδρομήτες του feed Όλες οι ειδήσεις.

Αυτά λοιπόν, ανανεώνουμε το ραντεβού που δεν δίνουμε για τον Αύγουστο. Το ΠΑΣΟΚ και το «Άρεσες, αλλά πόσο;» δεν πάνε για μπάνια. Με αίσθημα ευθύνης και χωρίς αλαζονεία προσφέρουν στο λαό ελπίδα για το μέλλον και απελπισία για το παρελθόν.

In.gr

Οι Κυριότερες ειδήσεις

Όλες (3,786)
Ελλάδα (8,769)
Κόσμος (3,975)
Οικονομία (3,604)
Αθλητισμός (2,112)
Επιστήμη (14,070)
Πολιτισμός (1,203)

Ναυτεμπορική

Newsroom (991)
Οικονομία (87,852)
Πολιτικά (92)
Ελλάδα (83,139)
Κόσμος (736)
Επιχειρήσεις (155)
Αγορές (677)
Ναυτιλία (393)
The Wall Street Journal (462)
Απόψεις (317)
Κόσμος (436)
Αθλητικά (659)
Πολιτιστικά (83,439)
Media (295)

Καθημερινή

Τελευταία Νέα

Όλα τα άρθρα (1,123)
Γενικές Ειδήσεις (45)
Οικονομικές Ειδήσεις (40)
Οικονομία (40)
Επιχειρήσεις (32)
Διεθνής Οικονομία (29)
Πολιτική (40)
Ελλάδα (60)
Κόσμος (42)
Πολιτισμός (35)
Αθλητισμός (19)
Photo Gallery (19)
Τεχνολογία (59)
Επιστήμη (52)
VIDEO (13)

Έντυπη Έκδοση

Όλα τα άρθρα (347)
Πολιτική (386)
Οικονομία - Όλα (71)
Οικονομία (36)
Επιχειρήσεις (45)
Διεθνής Οικονομία (32)
Ελλάδα (83)
Κόσμος (56)
Πολιτισμός (73)
Αθλητισμός (32)
Μόνιμες Στήλες (85)
Οίκο (52)
Passport (13)
English Edition (235)

Pathfinder

Τελευταίες ειδήσεις (303)
Πρώτη Σελίδα (93)
Ελλάδα (269)
Πολιτικά (170)
Εσωτερικά (223)

Κόσμος (31)
Διεθνή (298)

Οικονομία (22)
Οικονομικά Νέα (149)
Επιχειρήσεις (432)
Ναυτιλία (6)
Θέσεις (2)

Πολιτισμός (24)
Πολιτιστικά νέα (162)
Cinema (119)
Βιβλίο (166)
Θέατρο (3)
Κλασική μουσική (127)

Αθλητισμός (363)
Υγεία (139)
Επιστήμη (334)
LifeStyle (160)

Ταινίες της ημέρας (942)

ΣΚΑΙ

Ελλάδα (21)
Γενικές ειδήσεις (9)
Κόσμος (10)
Πολιτική (8)
Οικονομία (7)
Τεχνολογία (11)
Αθλητισμός (1)
Υγεία (3)
Πολιτισμός (7)
Αυτοκίνηση (1)
Περιβάλλον (6)

Indymedia

κεντρική σελίδα (260)

ΕΡΤ

Τελευταίες ειδήσεις (125)
Ελλάδα (45)
Κόσμος (25)
Ευρωπαϊκή Ένωση (12)
Οικονομία (15)
Αθλητισμός (6)
Πολιτισμός (15)
Υγεία (11)
Science (38)
Παράξενα (28)
Ζωής...σΤάσεις (4)
Eurovision (2)
Φεστιβάλ Τραγουδιού (0)
Motorsports (3)
Βιβλίο (7)
Cinema (17)
Θέατρο (5)
Οικολογία (2)
Δράσεις/Προτάσεις (4)

ΒΗΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ (64)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (43)
ΚΟΙΝΩΝΙΑ (31)
ΚΟΣΜΟΣ (23)
ΓΝΩΜΕΣ (27)
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (25)
ΕΠΙΣΤΗΜΗ (20)
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ (10)
ΒΙΒΛΙΑ (13)
ΒΗΜΑ2 (17)

ΝΕΑ

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ (40)
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ (52)
ΕΛΛΑΔΑ (105)
ΚΟΣΜΟΣ (52)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (52)
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (35)
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ (12)
ΓΝΩΜΕΣ (33)
ΡΙΠΕΣ (14)
ΑΙΧΜΕΣ (16)
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ (5)
ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ (11)
ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ (4)
NDIGITAL (18)
AutoNEA (8)
ΔΙΑΚΟΠΕΣ (8)
ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ (19)
ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ (5)
ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ (14)

Ελεύθερος Τύπος (196)

Εθνος (148)

Ελευθεροτυπία

Ολες οι ειδήσεις (81)
Πολιτική (17)
Ελλάδα (23)
Οικονομία (11)
Διεθνή (12)
Τέχνες (13)
Αθλητισμός (2)
Επιστήμη & Τεχνολογία (18)
Facebook (2)
Internet (12)

Χάθηκε αδέσποτο σκυλί, πριν δέκα χρόνια

Η Άννα Φραγκουδάκη στο Βιβλιοδρόμιο των Νέων της 6ης Ιουνίου ασχολείται με την ιδεολογική μετάλλαξη του Αθανάσιου Ε. Γκότοβου.

Η μετάλλαξη τεκμαίρεται με την παράθεση μερικών προτάσεων από το βιβλίο του Γκότοβου «Εκπαίδευση και Ετερότητα: Ζητήματα Πολιτισμικής Διαπαιδαγώγησης». Η πιο χαρακτηριστική, η μόνη την οποία σχολιάζει η Φραγκουδάκη, και από την οποία βγαίνει και ο τίτλος των Νέων είναι η εξής:

«Το γεγονός της ανορθόδοξης και αδέσποτης (sic) μαζικής εισόδου μεταναστών στη χώρα [...] έχει επιπτώσεις [...] το αρνητικό κλίμα που δημιουργείται στους τομείς της ασφάλειας, του κοινωνικού κράτους και σε ορισμένες περιπτώσεις της αγοράς εργασίας»

Ο τιτλός πιθανώς να μην είναι επιλογή της Φραγκουδάκη, αντικατοπτρίζει όμως αυτά που γράφει στο κείμενο.

δεν ξέρω να υπήρξε άλλος έως τώρα που να χρησιμοποίησε το επίθετο «αδέσποτος» για τους μετανάστες. Το επίθετο αρμόζει στους σκύλους, και αυτό κανένας, όσο ακραίες απόψεις κι αν είχε, δεν τόλμησε ποτέ να το πει, πόσω μάλλον να το γράψει και μάλιστα σε «επιστημονικό» βιβλίο.

Είναι προφανές νομίζω πως η Φραγκουδάκη βάζει στο στόμα του Γκότοβου κάτι που δεν είπε, ή έστω στα χέρια του κάτι που δεν έγραψε. Ο Γκότοβος τις συνθηκες εισόδου χαρακτηρίζει αδέσποτες, και η Φραγκουδάκη ερμηνεύει πως πρόκειται για έμμεσο χαρακτηρισμό των μεταναστών. Δικαίωμά της φυσικά, και δεν αποκλείεται να έχει δίκιο. Αλλά ποιος ο λόγος να κλέψει στο ζύγι εντυπώσεων;

Πάντως το επίθετο δεν αρμόζει μόνο σε σκύλους. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια βρήκα αδέσποτη απεργία

10.1.3.1.2. Σε περίπτωση που η απεργία δεν κηρύσσεται από νό­μιμο επαγγελματικό σωματείο ή ένωση (αδέσποτη απεργία), «επι­φέρει την αυτοδικαίαν λύσιν των εργασιακών σχέσεων των απεργών μισθωτών, αζημίως δια τον εργοδότην» (38 § 2 ν. 330).

Και στο ελληνοαγγλικό λεξικό Γεωργακά υπάρχουν παραδείγματα χρήσεων που μόνο μειωτικές δεν μπορεί να θεωρηθούν

για τη ματεριαλιστική άποψη ο κόσμος είναι έδαφος αδέσποτο (Theodoridis) | η αρετή είναι κάτι αδέσποτο· καταπώς την τιμάει ή την περιφρονάει ο καθένας θα μεταλάβη απ' αυτή πιο πολύ ή πιο λίγο (Theodorakop) | poem σαν το γλαρόνι μέσα μου φτερούγιαζεν | αδέσποτη η ψυχή μου να πετάξη (Skipis) | μα όλες οι τότε μου χαρές ήταν αδέσποτα πουλιά (Lapathiotis) | οι φωνές οι αδέσποτες της ερημίας (Elytis) | η σελήνη, αδέσποτη κόμισσα, | ξέχασε το επιχρυσωμένο αραβούργημά της (NPappas)

Θα πει κανείς πως το νομικό ή λόγιο πλαίσιο της χρήσης μιας λέξης δεν είναι το καθοριστικό. Από την άλλη όμως κι αυτά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ο Καφετζόπουλος όταν αυτοπροσδιορίζεται ως αδέσποτος αριστερός τι να υποθέσουμε πως εννοεί; Ότι βρίζει τον εαυτό του;

Το βιβλίο του Γκότοβου βγήκε το 2000, και είναι απορίας άξιο πως το θυμήθηκε τώρα η Φραγκουδάκη. Από τα αποσπάσματα που παρατίθενται δεν μπορώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Όμως βρήκα κάποια κείμενα του Γκότοβου που δεν μου αφήνουν την εντύπωση ενός πυροβολημένου ακροδεξιού που πετάει φόλες σε μετανάστες.

• Η εκπαίδευση των μεταναστών στην Ελλάδα: προσόντα αντί ιδεολογίας
• Η εκπαιδευτική ένταξη παιδιών µε ρόµικη προέλευση: θεωρία, εµπειρία, προοπτικές
• Γλωσσική συνέχεια και εκπαιδευτική περιχαράκωση: το παράδειγμα της ελληνικής διασποράς στη Γερμανία

Απλά ένας ακόμα δεξιός δείχνει να είναι. Δεν ξέρω τι εννοεί η Φραγκουδάκη με τη μετάλλαξη, αλλά με το δημοκράτης μάλλον εννοεί αριστερός.

Η δικαιοσύνη πάσχει, snafu

Παραλυσία στη Δικαιοσύνη

Για τις «τηλεδιασκέψεις» και την παροχή τηλεφωνικής ψήφου, ο κ. Παναγιωτόπουλος ξεκαθαρίζει ότι στο ΣτΕ «οι διασκέψεις για τη λήψη μιας απόφασης γίνονται πάντοτε ενώπιον όλων των μελών που ήταν στην έδρα και εάν ένας απουσιάζει, για οποιονδήποτε λόγο, η διάσκεψη ματαιώνεται και διεξάγεται άλλη ημέρα».

Ανέφερε χαρακτηριστικά, μάλιστα, ένα πρόσφατο παράδειγμα που αφορά την πολυσυζητημένη υπόθεση της χρήσης των καμερών κατά τις διαδηλώσεις εργαζομένων και τους λόγους που οδήγησαν στην καθυστέρηση λήψης απόφασης. «Τον Ιανουάριο του 2007 συζητήθηκε ενώπιον της Ολομελείας του ΣτΕ, αλλά από τον Φεβρουάριο του ιδίου έτους ο συνάδελφος Νικόλαος Ντούβας -είπε- έτυχε αναρρωτικών αδειών συνεχώς μέχρι τον Νοέμβριο του 2007, που ο Θεός τον πήρε κοντά του. Συνέπεια αυτού ήταν να καθυστερήσει η διάσκεψη, να μην γίνει τελικά και γι’ αυτό η υπόθεση αυτή οδηγήθηκε σε συζήτηση η οποία θα διεξαχθεί στις 11 Ιανουαρίου του 2008».

Sweet Justice

Consider this scenario: A justice sustains a serious stroke, which results in difficulty with concentration, trouble with spoken and written language, and repeated episodes of confusion. However, even in the face of severely deteriorating mental health, the justice refuses to retire because his successor will be appointed by a president from the other side of the ideological spectrum. Worried, the other justices, save one, secretly band together and strip his powers; they delay hearing any cases in which the ill justice might hold the swing vote. The dissenting justice accuses the rest of unconstitutionally impeaching a fellow justice.

That's precisely what happened in 1974, when Justice William O. Douglas had a stroke. In a 2000 article titled "Mental Decrepitude on the U.S. Supreme Court," David Garrow reviewed 15 similar cases of justices who continued to serve on the high court while demented, addicted to drugs, or otherwise mentally incapacitated. Most recently, in 2004 Susan Okie argued in the New England Journal of Medicine that then-Chief Justice William Rehnquist was less-than-forthcoming about his deadly thyroid cancer, which may have compromised his judicial abilities.

The fundamental problem is that the Supreme Court is entirely self-governing, unlike any other governmental body. The president is subject to the 25th Amendment, which provides a clear procedure to remove him from office should he become unable to "discharge the powers and duties" assigned. Since 1980, federal judges must answer to complaints charging them with being too ill to make decisions—but the Supreme Court is immune from that law.

Το ξαδερφάκι μου ο Λένι

και ο μυστηριώδης δόκτωρ Ατλ

Νενίκηκά σε Ηρόστρατε

Update: (σχεδόν) Απίστευτο, δουλεύει ανακατεύθυνση!

Εδώ ελεύθερο ακόμα Διαδίκτυο

Έλληνες! H ATCOM PRODUCTION ευρίσκεται εις τα πρόθυρα των ελληνικών ίντερνετς.

Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του υπερκειμένου.

Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις το έρημον Διαδίκτυον με τα κατάκλειστα σπίτια.

Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές!

Αποτελέσματα 1 - 10 από περίπου 71.900 για allinurl:www.skai.gr/master_story.php

Έλληνες! Μην τους ακούτε!

Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης!

Ζήτω το Έθνος του Υπερκειμένου!

Αυτός στη ντουλάπα μου

Διαβάζω το πρωί στο μπλογκ του Σαραντάκου σχετικά με τα παπούτσια των σκελετών. Ωραία λέω, το βραδυ που η φύση θα έχει ησυχάσει να γράψω κάτι.

Δραματικές εξελίξεις στο σκάνδαλο ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Καίνε κυβέρνηση και αμερικανούς οι αποκαλύψεις. Ύποπτος ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος.

Ποιος ήταν ο διαβόητος ΓΕΡΜΑΝΟΣ; Με τις πλάτες τίνος ξέφευγε από την τσιμπίδα του νόμου; Σε ποιούς έστελνε μήνυμα λέγοντας «Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως είχε τεκμηριωθεί η ατομική μου ενοχή, πλήρωσα το χρέος μου στην κοινωνία με δέκα χρόνια φυλακή»;


The Canberra Times Thursday 18 July 1946

Επιβεβαιωμένες πληροφορίες του δικαστικού ρεπορτάζ κάνουν λόγο για πρωτοφανείς αβλεψίες, αν όχι εξόφθαλμες παρανομίες, από την πλευρά της εισαγγελίας.


The Evening Independent - Jan 25, 1947

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ τη σκαπουλάρει, αλλά φαίνεται πως κάποιοι ισχυροί αναστατώνονται από το βιβλίο που σκοπεύει να γράψει. Το πολιτικό σύστημα δεν αντέχει, τα θεμέλια τρίζουν, το παραπέτασμα της βουλής αρχίζει να ξηλώνεται.

Ο πρωθυπουργός την κλείνει, για να προλάβει το σκίσιμο.

Too little, too late.

«Εγώ ήθελα να ξεκουμπιστεί. Τον προγκήξαμε αλλά είχε στυλώσει τα πόδια. Κακό του κεφαλιού του»


The Virgin Islands Daily News - Jul 16, 1976


The Virgin Islands Daily News - Jul 20, 1976

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε έρθει στο φως, στο άπλετο φως, αν το αμαρτωλό κανάλι των εργολάβων και των εκδοτών δεν είχε το θράσος να προγραμματίσει για απόψε μια αγαπημένη μου ταινία.

Πρωταγωνιστεί ο άλλος μου, ιρλανδός, εαυτός. Αλλά και ο αιγύπτιος, σε ρόλο γερμανού σαρτζετάκη εν καιρώ πολέμου, είναι καλός.

Ύστερα μπήκαν σε ένα «πορνό» σινεμά και είδαν «τσόντα»

Αναμενόμενο, αφού πρωτύτερα είχαν πιεί.

Κάτι τέτοια διαμάντια προσπαθούν να μιμηθούν οι σημερινοί, αλλά που να φτουρήσουν.

Τα παιδιά μας (σαν) σήμερα

France Makes a Study of Its Youth:
Situation's About the Same All Over

Άρεσες, αλλά πόσο;

update: ο Google Reader ενημέρωσε τα στατιστικά του enet.gr

Όταν ενεργοποιήθηκε η λειτουργία των RSS feed στο νέο enet.gr (τότε ακόμα υπό δοκιμή) αρχικά χάρηκα. Μετά συνοφρυώθηκα , έστριψα ένα γύρο το μουστάκι μου και με βαριά γεωργιανή προφορά αναρωτήθηκα φωναχτά.

Ένας χαρούμενος άνθρωπος είναι ευτυχία, από πόσους χαρούμενους ανθρώπους και πάνω μιλάμε για στατιστική;

Το ερώτημα μπορεί να προσεγγιστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ας πούμε μια ενδιαφέρουσα απάντηση μπορεί να είναι «το μέσο πλήθος ακροατών συναυλίας του Σάκη Ρουβά». Ή 42.

Ωστόσο οι ταπεινές δυνάμεις μου σίγουρα θα αποδεικνύονταν τραγικά λίγες για ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα, οπότε περιορίστηκα σε κάτι λιγότερο φιλόδοξο.

Πόσοι χρησιμοποιούν τα rss feed που παρέχονται από ειδησεογραφικούς ιστοτόπους;
(γράφω ιστοτόπους συνθηματικά, για να υπαινιχθώ πως δεν με ενδιαφέρουν τα διάφορα «μπλογκ-gr», «πόρταλ-news» και συναφή είδη δικτυακών ΧΥΤΑ)

Η απλή και σύντομη απάντηση είναι πως μια τέτοια μέτρηση δεν είναι εφικτή.

Η σύνθετη είναι πως ένας τρίτος (εγώ δηλαδή) δεν έχει τη δυνατότητα να μετρήσει όσους παρακολουθούν ένα feed με πρόγραμμα που τρέχει από την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή. Όμως δύο τουλάχιστον δικτυακές υπηρεσίες, ο Google Reader και το Bloglines, αναφέρουν πόσοι χρήστες τους παρακολουθούν κάθε feed.

Με μια προχειρη εξέταση κατέληξα πως η αναλογία χρηστών ήταν τέτοια που δεν είχε νόημα η παράθεση των αριθμών του Bloglines.

Οπότε το, βασανιστικό πλέον, ερώτημα είναι πόσοι χρήστες του Google Reader έχουν στο καλάθι τους feed ειδησεογραφικών ιστοτόπων;

Βάζουμε τη μπάλα κάτω και με τη βοήθεια του Ubiquity αρχίζουμε το μέτρημα

In.gr

Οι Κυριότερες ειδήσεις
Όλες (3,957)
Ελλάδα (9,459)
Κόσμος (4,236)
Οικονομία (4,307)
Αθλητισμός (2,216)
Επιστήμη (12,817)
Πολιτισμός (1,247)

Ναυτεμπορική

Κατηγορίες
Newsroom (949)
Οικονομία (86,817) !
Πολιτικά (90)
Πολιτικά/Ελλάδα (82,626) !
Πολιτικά/Κόσμος (814)
Επιχειρήσεις (149)
Αγορές (694)
Ναυτιλία (415)
The Wall Street Journal (464)
Απόψεις (331)
Κόσμος (431)
Αθλητικά (694)
Πολιτιστικά (82,545) τα μάτια μου!
Media (305)

Αν δεν πρόκειται για bug στο backend του Google Reader (κάτι σχεδόν βέβαιο νομίζω) η Ν τηρουμένων των αναλογιών πρέπει να είναι το νούμερο ένα μαγαζί, στα ευρωπαϊκά ίντερνετς τουλάχιστον. Επίσης κύριε Μάκη θέλω να καταγγείλω πως στα θεματικά feed υπάρχει ένας που παρακολουθεί τα Ναρκωτικά.

Καθημερινή

Τελευταία νέα
Όλα τα άρθρα (1,060)
Γενικές Ειδήσεις (40)
Οικονομικές Ειδήσεις (36)
Οικονομία (35)
Επιχειρήσεις (26)
Διεθνής Οικονομία (23)
Πολιτική (34)
Ελλάδα (55)
Κόσμος (35)
Πολιτισμός (28)
Αθλητισμός (16)
Photo Gallery (17)
Τεχνολογία (50)
Επιστήμη (45)
VIDEO (11)

Έντυπη Έκδοση
Όλα τα άρθρα (333)
Πολιτική (394)
Οικονομία - Όλα (66)
Οικονομία (35)
Επιχειρήσεις (42)
Διεθνής Οικονομία (30)
Ελλάδα (79)
Κόσμος (50)
Πολιτισμός (71)
Αθλητισμός (30)
Μόνιμες Στήλες (80)
Οίκο (51)
Passport 10)
English Edition (188)

Pathfinder

Τελευταίες ειδήσεις (364)
Πρώτη Σελίδα (87)
Ελλάδα (271)
Πολιτικά (160)
Εσωτερικά (222)

Κόσμος (33)
Διεθνή (318)

Οικονομία (23)
Οικονομικά Νέα (138)
Επιχειρήσεις (530)
Ναυτιλία (5)
Θέσεις (1)

Πολιτισμός (26)
Πολιτιστικά νέα (154)
Cinema (127)
Βιβλίο (157)
Θέατρο (3) !
Κλασική μουσική (128)

Αθλητισμός (380)
Υγεία (137)
Επιστήμη (345)
LifeStyle (170)

Πέρα από τη βουτιά του θεάτρου μεταξύ των πολιτιστικών, αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς οι 944 που διαβάζουν το feed των τηλεοπτικών ταινιών της ημέρας από το tv.pathfinder.gr

ΣΚΑΙ

Γενικές ειδήσεις (311)
Κόσμος (60)
Ελλάδα (84)
Πολιτική (44)
Οικονομία (46)
Μέλλον (40)
Σπορ (32)
Υγεία (26)
Τέχνες (23)
Αυτοκίνηση (16)
Υποκειμενικά (21)
Εις βάθος (19)
ΣΚΑΪ Τηλεόραση (19)
ΣΚΑΪ 100,3 (7)

Indymedia

κεντρική σελίδα (225)

ΕΡΤ

Τελευταίες ειδήσεις (117)
Ελλάδα (46)
Κόσμος (23)
Ευρωπαϊκή Ένωση (11)
Οικονομία (15)
Αθλητισμός (4)
Πολιτισμός (12)
Υγεία (10)
Science (38)
Παράξενα (27)
Ζωής...σΤάσεις (4)
Eurovision (1)
Φεστιβάλ Τραγουδιού (0)
Motorsports (3)
Βιβλίο (7)
Cinema (17)
Θέατρο (5)
Οικολογία (2)
Δράσεις/Προτάσεις (3)

ΒΗΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ (46)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (36)
ΚΟΙΝΩΝΙΑ (25)
ΚΟΣΜΟΣ (17)
ΓΝΩΜΕΣ (17)
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (17)
ΕΠΙΣΤΗΜΗ (14)
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ (7)
ΒΙΒΛΙΑ (8)
ΒΗΜΑ2 (9)

ΝΕΑ

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ (4)
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ (50)
ΕΛΛΑΔΑ (97)
ΚΟΣΜΟΣ (51)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (43)
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (30)
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ (10)
ΓΝΩΜΕΣ (28)
ΡΙΠΕΣ (12)
ΑΙΧΜΕΣ (14)
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ (4)
ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ (11)
ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ (5)
NDIGITAL (15)
AutoNEA (7)
ΔΙΑΚΟΠΕΣ (5)
ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ (13)
ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ (3)
ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ (12)

Ελεύθερος Τύπος

Ειδήσεις (166)
Ελλάδα (40)
Κόσμος (17)
Οικονομία (10)
Σπορ (5)
Ζωή (11)
Πόλις (5)
Αυτοκίνητο (5)
Ψυχαγωγία (14)

ΕΘΝΟΣ

Ειδήσεις (132)
ΑΠΟΨΕΙΣ (Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ «Ε») (2)
ΣΠΟΡΤΣ (13)
ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ (3)

Ελευθεροτυπία

Ολες οι ειδήσεις (22)

Πολιτική (4)
Ελλάδα (6)
Οικονομία (4)
Διεθνή (4)
Τέχνες (6)
Αθλητισμός (0)
Επιστήμη & Τεχνολογία (10)

Facebook (0)
Internet (6)

Φυσικά ο κατάλογος δεν είναι ούτε πλήρης ούτε αντιπροσωπευτικός (τίνος;). Νομίζω όμως πως ένα ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι για την πλειοψηφία ο τετραψήφιος αριθμός συνδρομητών σε feed είναι ένας υψηλός, φιλόδοξος και ευγενής στόχος.

Η Ελευθεροτυπία (πλέον δεν) απουσιάζει γιατί εξαιτίας της μετάβασης από το new.enet.gr στο www.enet.gr ο Google Reader προς το παρόν δεν εμφανίζει στοιχεία για τα feed με url www.enet.gr. Για την ιστορία στο feed όλων των ειδήσεων με url new.enet.gr πρόλαβαν να γραφτούν 23.

Θα ήθελα να γράψω 2-3 κακίες για τον τραγέλαφο του ΔΟΛ αλλά δεν βαριέσαι.

Στο βαθμό που ο πληθυσμός των χρηστών του Google Reader μπορεί να θεωρηθεί ότι δημογραφικά στέκει στα πόδια του, μου φαίνεται ασαφές τι ακριβώς επιθυμεί ο μέσος κάποιος να βρει στα ειδησεογραφικά feed. Πάντως το να έχει επιλογές σίγουρα δεν βλάπτει κανέναν.

Τα στοιχεία της αλλοδαπής νομίζω πως είναι χαρακτηριστικά.

BBC
News Front Page (2,835,619)
Europe (5,084)
UK (4,504)
Health (2,052)
Science/Nature (15,573)
Technology (11,725)
Entertainment (2,338)

ΝΥΤ
NYTIMES.COM HOMEPAGE (1,895,895)
BUSINESS (223,326)
EDUCATION (13,444)
HEALTH (12,309)
WORLD (5,118)
U.S. (4,725)
SCIENCE (10,669)
TECHNOLOGY (23,798)
ARTS (10,932)
BOOKS (46,423)
FASHION & STYLE (18,742)
MOVIE REVIEWS (194,627) ουάου!
EDITORIALS / OP-ED (15,659)

Τό 'πε και τό 'κανε ο Βγενόπουλος

Κουκουλωμένες ταυτότητες

«Ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του, ιδίως όταν διαμαρτύρεται»

Το είπε ο Νίκος Δένδιας, υπουργός Εθνολογίας και Δικαιοσύνης, ο Κύρος Γρανάζης της κυβέρνησης που λέει και μια ψυχή.

Και γι' αυτό, επειδή οι Έλληνες διαμρτυρόμαστε με φωτογένεια, «τα αδικήματα της φθοράς ξένης περιουσίας, της σωματικής ή θανατηφόρου βλάβης, της διατάραξης κοινωνικής ειρήνης και καλύπτουν τα πρόσωπά τους με κουκούλες ή άλλα αντικείμενα ή αλλοιώνουν το πρόσωπό τους, θα επιβαρύνονται με επιπλέον ποινές, οι οποίες θα κυμαίνονται από δύο έως δέκα χρόνια».

Έξοχα. Ποιο είναι το λογικό συμπέρασμα από την πολιτική σκέψη Δένδια; Πως τα αδικήματα της φθοράς ξένης περιουσίας, της σωματικής ή θανατηφόρου βλάβης, της διατάραξης κοινωνικής ειρήνης είναι μεν ποινικά κολάσιμα, ωστόσο στον πυρήνα τους είναι πολιτικά ευγενή. Αυτή την αθωότητα, εαυάλωτη όσο η Κοκκινοσκουφίτσα, επιθυμεί να προστατεύσει ο Δένδιας.

Γιατί σε συνθήκες απουσίας πολιτικού πλαισίου, η χρήση της κουκούλας δεν σκανδαλίζει καθόλου.

Ο εφοπλιστής έφυγε από το σπίτι του, στην οδό Ακτής, με κατεύθυνση προς τον Πειραιά. Σε απόσταση περίπου 500 με 700 μέτρων από το σπίτι, το πολυτελές αυτοκίνητό του έπεσε σε ενέδρα που του είχαν στήσει (είχαν κλείσει το δρόμο με ένα άλλο βαν) τρεις άγνωστοι, οι οποίοι είχαν καλυμμένα τα κεφάλια τους με κουκούλες.

Στον χώρο κράτησής του ο απαχθείς δεν φορούσε κουκούλα. Το έκαναν αυτό οι απαγωγείς που φορούσαν ακόμη γάντια και καλύμματα στα παπούτσια. Ηταν μάλλον τέσσερις όσοι ήρθαν σε επαφή με τον 74χρονο και ένας απ' αυτούς είχε παραδοσιακή προφορά νησιωτικής περιοχής.

Πηγές ενημέρωσης τόνιζαν χθες πως ενώ η κ. Παναγοπούλου κινούνταν στο δρόμο οι απαγωγείς εμφανίστηκαν με ένα βανάκι. Τη σταμάτησαν στην άκρη του δρόμου, βγήκαν από το όχημα φορώντας κουκούλες, μετέφεραν τα χρήματα μέσα στο βανάκι και φεύγοντας έδωσαν 24 ώρες προθεσμία μέχρι να απελευθερώσουν τον εφοπλιστή και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν.

και να μην ξεχνάμε

Σύμφωνα με τις περιγραφές που έδωσαν η σύζυγος και τα παιδιά του απαχθέντα γιατρού οι απαγωγείς φορούσαν κουκούλες, κάλτσες πάνω από τα παπούτσια τους για να μην αφήσουν ίχνη, ήταν μυώδεις, ενώ ο ένας μιλούσε πολύ καλά ελληνικά και ήταν ευγενικός, ενώ ο δεύτερος, που ήταν αυτός που χτύπησε το ένα από τα δύο παιδιά, χρησιμοποίησε βία και μιλούσε σπαστά ελληνικά.

Υποθέτω πως δεν τίθεται θέμα αν μια απαγωγή είναι απεχθέστερη από οποιοδήποτε έγκλημα κατά ιδιοκτησίας. Ο Παναγόπουλος, αν μπορούσε να διαλέξει, μάλλον θα επέλεγε σαράντα κουκουλοφόροι να του κάνουν καλοκαιρινό το σπίτι, παρά τη φροντίδα των απαγωγέων του.

Όμως ο Δένδιας δεν ενδιαφέρεται για την προστασία που παρέχει η κουκούλα στους απαγωγείς. Αυτό που τον καίει, αν τον πάρουμε τοις μετρητοίς, είναι πως θα διατηρηθεί ανόθευτη η κοινωνική διαμαρτυρία. Κάτι σαν υπουργός Εθνολογίας, Δικαιοσύνης και Ακτιβισμού.

Επκίνδυνοι βλάκες ή ακίνδυνοι απατεώνες;

Ψάχνοντας για τους κουκουλοφόρους απαγωγείς είδα πως η αστυνομία διοχέτευε την δυσφορία της για το καθεστώς των ανώνυμων καρτοκινητών. Ομολογώ πως δεν το είχα συγκρατήσει. Το έκανε βέβαια παντιέρα ο Μαρκογιαννάκης με την απόδραση Παλαιοκώστα. Αλλά αν όντως υπήρχε μια τέτοια επιδίωξη εκ μέρους των μηχανισμών καταστολής, και δεν πρόκειται για τη διανοητική μονοκαλλιέργεια ενός πρώην εισαγγελέα, ποια ευκαρία θα ήταν καλύτερη από το Βόνταφον Γκέιτ;

Όμως η ποινικοποίηση της κουκούλας, προς υπεράσπιση του ανόθευτου χαρακτήρα της βίαιης κοινωνικής διαμαρτυρίας, ίσως να έχει πραγματικά βάθος.

Αν αφήσουμε στην άκρη τα λεξικά, τι είναι η κουκούλα; Τι σημαίνει αλλάζω τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής μου εμφάνισης όχι κατά μόνας αλλά συντεταγμένα;

Ότι φοράω στολή σημαίνει, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιώ. Τη στολή του στρατού των φαντασμάτων, των καταραμένων, των χαμένων, των ηλιθίων, δεν έχει σημασία.

Αυτό που κάνει ο υπουργός Εθνολογίας (άθελά του;) πρακτικά είναι η ποινικοποίηση της στολής του εχθρού. Το δίκαιο του πολέμου άλλα λέει, και κάποιος λογικός άνθρωπος (ένας βρετανός ίσως;) θα έπρεπε να του πει ότι πριν την τυπική ποινικοποίηση δια νόμου καλό θα ήταν να έχει προηγηθεί η ουσιαστική απονομιμοποίηση δια του παραδείγματος.

Ας πούμε να παραδεχτείς ότι οι αστυνομικοί κρύβουν, αν δεν αφαιρούν εντελώς, τα στοιχεία της ταυτότητας τους με κίνητρα αντίστοιχα αυτών που αποδίδεις στους κουκουλοφόρους. Και επειδή σαν υπουργός Εθνολογίας πιστευεις πως «Ο Έλληνας αστυνομικός δεν κρύβει τα στοιχεία του και δεν φοβάται να δείξει την ταυτότητά του, ιδίως όταν ενεργεί νόμιμα» ξεκινάς εναρμονίζοντας τη δράση του δίκου σου στρατού με το δίκαιο του πολέμου.

Αλλά αυτό θα ήταν μια αληθινά επικίνδυνη βλακεία, ε;

Όχι, δεν θα ήταν.