The Manchurian of the Year

(Ποιος Γκιόλιας; Στον ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ αναφέρομαι)

Όπου Ντιντής και θύμα

1931

Τα ρούχα της καμαριέρας τα άφησαν στη γκαρσονιέρα του Ντιντή

-Ύστερα από το χορό θα γυρίσωμε εδώ μια στιγμούλα, θα βγάλη η Ζιζή το ωραίο της φόρεμα και θα βάλη τα καθημερινά της.

-Ναι, τη φέρνομε μαζί οι δυο μας, είπε η Εύα. Αλλά μια περίεργη λάμψι φώτισε τα μάτια της.

Είχε το τρελλοκόριτσο σκηνοθετήση όλη τη σκηνή.

Και μέσα της, με ένα κρυφό σαδισμό φαντάζουνταν το Ντιντή να φέρνη μόνος του, τη Ζιζή, στη γκαρσονιέρα και να την βοηθή ν' αλλάξη το φόρεμά της. «Μα ούτε ο άγιος Αντώνιος δεν θα μπορούσε ν' αντισταθή σε τέτοιο πειρασμό», μονολογούσε.

1945

-Τώρα με πιστεύεις; ρώτησε εκείνη το Ντιντή και χάιδεψε ελαφρά τον ώμο του. Α, Ντιντή, δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις να μην έχεις απόλυτη πεποίθησι, απόλυτη εμπιστοσύνη στη γυναικούλα σου.

Είχε καιρό να τον κυττάξη τόσο τρυφερά. Ο Ντιντής χαμογέλασε με αυταρέσκεια ενώ πετούσαν μακρυά οι φόβοι και οι υποψίες του.

1951

Ντιντήδες, Οι Μοντέρνοι

1954

Επίσης, απάνω στο ίδιο ζήτημα της προικός, και ο Σωτήριος Προβιδάς, υδραυλικός, διατυπώνει το παράπονο γιατί οι γυναίκες προτιμούν για άντρες τους «αρωματισμένους ντιντήδες» - όπως γράφει - αντί για τίμιους εργατικούς... Ο επιστολογράφος δεν έχει εντελώς άδικο. Οι γυναίκες - οι πιο πολλές δηλαδή - θαμπώνονται πιο συχνά από άντρες που καταφέρνουν να στίλβουν με εξωτερικά προσόντα και με πραγματικά προτερήματα. Αξίζει να διαπαιδαγωγηθούν κατάλληλα για να μπορούν να διακρίνουν κάτω από την αντρική επιφάνεια την πραγματική αξία...

«έχω μεταμεληθή δι' αυτόν τον γάμον»

«μου σκλάβωσες την ζώην»

Αν δεν κατέληγε με αυτό το "ανυπόφορε" αλλά κάτι λίγο kinky, νομίζω η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας θα ήταν αρκετά διαφορετική.



Μακεδονία 4/1/1975

Road Trip (circa 1965)

Η παρουσία των έξω των Αθηνών, εις εν ιδιωτικόν αυτοκίνητον, λόγω της ηλικίας των θα προεκάλει ασφαλώς την επέμβασιν της αστυνομίας ή της χωροφυλακής

Προσοχή στις απομιμήσεις (προς αποφυγήν πλάνης του κοινού)

Κριτική τέχνης

Με την όπεράν του «Κάρμεν» καθίσταται σαφές ότι η προσπάθειά του αποβλέπει εις το να παρασύρη το ακροατήριόν του εις την λατρείαν του σεξ και του ιντιβιζουαλισμού

Τριάντα και σήμερα μείνανε

ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό του προφήτου

Το 2010, όλες μας οι Οργανώσεις, οι Νομαρχιακές Επιτροπές και τα κεντρικά μας γραφεία, θα αναρτήσουν τους προϋπολογισμούς τους στο διαδίκτυο. Και βεβαίως, κάθε τρίμηνο θα έχουμε ισολογισμούς, αναρτημένους και αυτούς στο διαδίκτυο.

Υπεβλήθη μήνυσις εναντίον των δύο «στρηπτηζιστών»

1961

Όλες μαζί κι η ψωριάρα χώρια

Πετάει το ελικόπτερο του Σκάι;

Φόρος «τιμής» στον Τιπούκειτο.

Φυσικά δεν αποκλείεται όντως να μην πετάει το ρημάδι. Απλά να το έχουν κρεμάσει από ένα τηλεσκοπικό γερανό και το κουνάνε πέρα-δώθε, πάνω-κάτω.

Αϋπνίες, πριν και μετά την καταστροφή

ΓΑΠ πριν

Τελικά, καταφέρνετε να κοιμάστε το βράδυ;

Κάποιες νύχτες ξυπνώ ξαφνικά και σκέφτομαι τι μέτρα πρέπει να πάρω... Είναι η κατάλληλη στιγμή να το κάνω, γιατί τη νύχτα είναι πιο ήσυχα... Αλλά καταλαβαίνω ότι πρέπει να επιβάλω στον εαυτό μου να κοιμηθεί για να έχω την επομένη τη δύναμη να κυβερνώ τη χώρα μου

(η μετάφραση ευγενική χορηγία της Ρ.Β.)

Αρκάς μετά



Επίσης

Το νέο ΟΧΙ, η παλιά προπαγάνδα και το κάθαρμα ο Μπαρόζο

Υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας στον Ν. Χατζηνικολάου

Και να πω μπαίνοντας αμέσως σ’ αυτό το επίμαχο θέμα των ενδεχόμενων κυρώσεων, ότι αυτό που η Γερμανία ήθελε να κάνει ήταν να επιβάλει κυρώσεις «οριζόντιες» αν θέλετε, κυρώσεις δηλ. για αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου σε όλα τα θέματα και όχι μόνο θέματα που αφορούν την οικονομική πολιτική και τη Νομισματική Ένωση.

Αυτό ήταν κάτι στο οποίο αντιστάθηκε πρώτος ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου, εκείνος «το πήρε στην πλάτη του», εάν επιτρέπεται να το πω έτσι, και είπε ότι αυτού του είδους πολιτικές κυρώσεων - αφαίρεση δικαιώματος ψήφου σε όλα τα θέματα - είναι απαράδεκτες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, διότι πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα δεν μπορεί να συναινέσει, να δώσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, αν θέλετε, να της αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα και οπωσδήποτε θίγει και την αξιοπρέπεια και τα δημοκρατικά δικαιώματα του κάθε κράτους – μέλους.

Το χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο ανέφερε ο Έλληνας Πρωθυπουργός στη συζήτηση που είχε χθες και στην συζήτηση, με την Γερμανίδα Καγκελάριο την κα Μέρκελ, ήταν ότι «μπορείτε εσείς να περιμένετε από την Ελλάδα, όταν π.χ. συζητείται το θέμα της Τουρκίας ότι η Ελλάδα εδώ πέρα δεν θα έχει δικαίωμα ψήφου;»

Απευθύνθηκε παραδείγματος χάρη σε χώρες Βαλτικές και είπε: «Όταν είναι θέματα Ρωσίας μπορείτε εσείς να δεχτείτε να μην έχετε δικαίωμα ψήφου;»

Αυτή η παρέμβαση ήταν καταλυτική και αυτό που επετεύχθη, η τελική συμφωνία είναι ότι θα συζητηθεί περαιτέρω, θα εξεταστεί περαιτέρω σε διαβούλευση με τα κράτη – μέλη το θέμα του δικαιώματος συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων, αλλά σε διαδικασίες σχετικές με την Νομισματική Ένωση, δηλαδή πολύ συγκεκριμένα μόνο στα θέματα που αφορούν τη Νομισματική Ένωση. Κι αυτό νομίζω είναι μια επιτυχία.

Δεν λέω πως ο υπουργός εξωτερικών δεν έχει το δικαίωμα, αν όχι την υποχρέωση, να προσθέτει σάλτσα στο χρονογράφημα των αγώνων του προϊσταμένου του. Νομίζω όμως πως στην περίπτωση αυτή ξέχασε το μπουκάλι γερμένο.

Αν ρωτήσουμε το Google News τι γνωρίζει για merkel, papandreou και baltic επιστρέφει μόνο ένα αποτέλσμα. Την αγγλική μετάφραση της παραπάνω συνέντευξης.

Είναι τόσο μίζεροι οι ξένοι δημοσιογράφοι που όταν οι άλλοι υπουργοί και πρωθυπουργοί τους διηγήθηκαν, ασφαλώς με ένα μείγμα θαυμασμού και ζήλιας, την επίδειξη πολεμικής αρετής από τον ΓΑΠ, αποφάσισαν όλοι μαζί να ασκήσουν τη χειρότερη μορφή λογοκρισίας;

Τι λέει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής;

Γ. Τσακίρης («ALTER»): Κύριε Πρόεδρε, [...] Και επίσης, αληθεύει ότι δημιουργήσατε εσείς έναν άξονα, με τις χώρες της Βαλτικής, απέναντι στην κυρία Μέρκελ, για την πρότασή της για την αφαίρεση ψήφου;

Γιώργος Α. Παπανδρέου: [...] Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη ερώτηση, αυτό το οποίο είπα στην εισήγησή μου, πολύ απλά, ήταν: σκεφτείτε τις συνέπειες, το τι σημαίνει να αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου από μια χώρα. Ότι δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι κάτι, που έχει άμεση σχέση με τα συμφέροντα της κάθε χώρας.

Και αναφέρθηκα σε παραδείγματα, όπως θα μπορούσε να είναι η Ισπανία, η Πορτογαλία, η σχέση τους με τη Βόρεια Αφρική ή την Λατινική Αμερική, και στο να μην μπορούν να έχουν λόγο και ψήφο. Οι Βαλτικές Χώρες, να μην μπορούν να έχουν λόγο και ψήφο για τις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης π.χ. με τη Ρωσία κ.ο.κ.

Μετά από τη δική μου τοποθέτηση, κατανόησαν ευτυχώς αρκετές χώρες τον κίνδυνο και εκεί δημιουργήθηκαν οι απαραίτητες συμμαχίες, οι συσχετισμοί, θα έλεγα – γιατί δεν ήταν μία θεσμική συμμαχία, απλώς συσχετισμοί στη συζήτηση – που τελικά μας έφεραν αυτό το θετικό αποτέλεσμα.

Εντάξει, δεν είναι δα και ο νέος Μέτερνιχ, αλλά πάντως με το λέγε-λέγε τους άνοιξε τα μάτια των Ισπανών, των Πορτογάλων και των Εσθονών. Γιατί μόνοι τους δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν τι πήγαινε να γίνει, χρειάζονταν βοήθεια.

Δυστυχώς όμως τα θαύματα πλέον δεν κρατάνε ούτε μια μέρα.

Ο πρόεδρος της Κοµισιόν κ. Μπαρόζο µιλώντας πριν από τη σύνοδο κορυφής έκανε σαφές πως δε θα είχε αντίρρηση να συζητήσει µια αλλαγή της Συνθήκης ώστε να αντιµετωπισθεί η θέσπιση του Μόνιµου Μηχανισµού – ο σηµερινός µηχανισµός των 750 δισ. λήγει το 2013 – αλλά απέρριψε κατηγορηµατικά την ιδέα για στέρηση ψήφου στους «παρανοµούντες». Κατόπιν αυτού, µε δηλώσεις τους διάφοροι ηγέτες άρχισαν να ξεκαθαρίζουν ότι είναι διατεθειµένοι να συζητήσουν το ζήτηµα της αλλαγής της Συνθήκης, εφόσον αφορά όµως µονάχα τη δηµιουργία του Μόνιµου Μηχανισµού – και όχι τη στέρηση ψήφου. Ετσι, διπλωµατικές πηγές έλεγαν ότι κατά πάσα πιθανότητα η κ. Μέρκελ έθεσε το θέµα αλλαγής της Συνθήκης για στέρηση ψήφου καθαρά για διαπραγµατευτικούς λόγους – προκειµένου να αναγκάσει τους εταίρους της να συµφωνήσουν σε έναν Μηχανισµό Στήριξης κι Ελεγχόµενης Πτώχευσης έτσι όπως αυτή τον φαντάζεται – κάτι που περιέγραψε και στις δηλώσεις της, κάνοντας λόγο για συµµετοχή τραπεζών και επενδυτών στο ταµείο στήριξης. Η συµµετοχή αυτή των ιδιωτών έγινε αποδεκτή κι από τους εταίρους τελικώς.

Έκτος στην Ευρώπη, πρώτος στις καρδιές μας και τη φαντασία μας

Τό 'φερε ο αφρός της κουβέντας και με απασχόλησε η νεότητα του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Σύμφωνα με τον ίδιο, το 1966 βγήκε έκτος στο διαγωνισμό body building για τον Μίστερ Ευρώπη.

Ο Σταύρος Λυγερός δίνει μια έξτρα πληροφορία, επικαλούμενος την επίσημη αφήγηση άρα τον Γ.Κ. συμπεραίνω εγώ, ο διαγωνισμός είχε γίνει στη Βιέννη.

Όμως το bodybuilding.com και το musclememory.com αγνοούν το φαινόμενο Καρατζαφέρη.

Και στη Wikipedia φαίνεται ο διαγωνισμός να έγινε στη Γερμανία.

Επιπλέον, πως γίνεται ο Καρατζαφέρης να θυμάται ένα διαγωνισμό μπρα ντε φερ με τον Σβαρτσενέγκερ στη Γαλλία, και να έχει ξεχάσει ποιος του στέρησε την πρωτιά στο διαγωνισμό για τον Μίστερ Ευρώπη;

Δεν αμφιβάλλω πως θα υπάρχει κάποια εξήγηση. Π.χ. να συμμετείχε με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και καλλιτεχνική εθνικότητα. Ή μπορεί να βγήκε μεν έκτος και να φωτογραφήθηκε με τη σχετική κορδέλα, αλλά τα ξένα κέντρα αποφάσεων εκ των υστέρων να του αφαίρεσαν τη διάκριση.

Το ευχάριστο είναι πως έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ούτε η Καλιφόρνια στερήθηκε τον Σβαρτσενέγκερ ούτε η Ελλάδα τον Καραρζαφερη

Τι μπορώ να αγοράσω με 650 δραχμές

(σήμερα εννοεί το 1979)

Ο άκαπνος κατήφορος προς το ναζισμό

Nazi Chic? Fashioning Women in the Third Reich

Τι θα ήμασταν χωρίς τα στερεότυπα;

Ζωντανοί νεκροί



Suicide in Nazi Germany

Σύγκρουση στον αέρα

Αφηγείται ο Joe "Corn" Hruska

I saw the collision occur with enough time to start a full aft stick pull. As anyone can tell you who's witnessed a significant event, temporal distortion takes effect and things seem to happen a lot slower than they are really occurring. I remember watching the two aircraft about to collide with my jet slightly higher, and having a faint hope that ΓΙΙ pass over the top of his jet. About the time I’m watching his cockpit and turtle deck disappear underneath me (still with full aft stick), I hear a tremendous thud (like hitting a 50 gallon barrel with a baseball bat) followed by a sound of "Ugh" from yours truly.

The next thing that I can recall is sitting in a white fog watching my hands flailing around in front of me. The jet was in some type of corkscrewing rolling maneuver and 1 was getting tossed around pretty good. The white fog was most likely caused by the rapid decompression at high altitude. About the only thing I could see were my hands, the view outside was pretty blurry.

At this point I made an attempt to reach the ejection handles. The handles sit up near your knees, but I can remember looking straight down at them. The gyrations of the aircraft made it difficult to reach the handles. Imagine being tossed around on a carnival ride under varying gs and trying to position your hands to a specific spot in space, then holding them there. I finally gave up on trying to reach with both hands, and let my right arm flail wherever it wanted, focusing instead on my left hand trying to reach the ejection handle. After several attempts my left hand finally gripped the handle and I was able to pull it.

There is often a lot of interest in what it feels like to eject out of an aircraft. Pilots are curious about the experience, even though we all hope we never have to do it. When it happens to you, some details are branded in your mind and others you have no recollection of. For example, I can recall seeing the canopy leave the aircraft out of the corner of my eye, feeling my calves hit the seat as it started to go up the rails, and watching the floor of the aircraft fall away, but I cannot remember anything that happened in the seconds following that sequence.

I must say at this point I owe a debt of gratitude to everyone who ever taught me anything about survival in an ejection situation. The training automatically takes over, and despite all the chaos around you, you go through the steps you were trained to do.

I knew I had ejected from the jet and the first thing you're taught is to check for a good parachute. As I looked up for the canopy, I thought it was odd how small the 'chute was, and it seemed the wrong color. No bother, it seemed to be working okay, and although very small it was fully deployed. It wasn't until I began to go through the other steps I realized I was still sitting in the ejection seat and basically free-falling with a drogue 'chute to stabilize the seat. At first it was very windy and I felt as though 1 was struggling with my equipment, but the ride soon stabilized and became very smooth. (So smooth in fact, that 1 had the impression that in the event I never got a real parachute, I could ride the seat to the water with no problems.)

There is no explanation for some of the things you do in such a situation, but around this time 1 figured I better help out the accident board that was bound to convene. I checked my watch and noted the time for accurate reconstruction. My line-up card was also still attached to my knee-board which was still attached to my leg. However, it was blowing in the wind and appeared to be coming loose. Don't ask me why, but I became very concerned that the card would blow away and the investigation board would not have access to it. I began to toy with the damned thing to preserve it, until common sense finally took over and I let it blow away in the wind.

As I said, the seat became very smooth and I settled in for a nice ride from 35,000 to about 14,000, where the seat is supposed to separate and you get a main 'chute. I was told later that the free-fall lasted about one and a half to two minutes. If you're curious, the seat, when falling with the drogue 'chute, sits pretty much upright with a small amount of forward tilt to it. The water below was looking as though more and more detail could he seen (3-4 foot seas that day), and I began to worry about getting a main 'chute. It wasn't long before I could hear some clicking in the seat and the next thing I knew I was looking at the seat in front of me. In the next instant my main 'chute opened and I saw the seat zip away below me. That removed all doubts about my ability to ride the seat to water by the way.

This was the chance to follow through with the rest of the steps for ejection. When checking for my visor, I found that it was already gone. I pulled off my mask, but thought it too valuable to just throw away into the Gulf of Mexico (never mind the nice expensive F-15 that was now going to be a reef in the Gulf of Mexico). The seat kit was already deployed, and I released the four-line jettison to stop the swaying of the 'chute and air spilled out of it. By the way, if you're not used to that it can be very disconcerting. If you're still wondering about the mask, I eventually realized I was being stupid by trying to preserve it (as though it were the most expensive part of the jet), and just did an over-hand toss with it and flipped it away, watching with interest until it disappeared from sight.

About this time I began to take inventory of what had happened. I wiggled all my fingers and toes just to be sure they were still attached. I didn't inflate the LPUs life preserver units right away, as I became concerned for my flight lead and began to search the sky for him. At this point I was convinced he was dead, as I thought I had taken the entire top of his jet off. I said a few prayers to the good Lord for him, and was then interrupted by the sight of falling debris all around me.

The most noticeable piece floating down nearby was a wing, I believe the right one. (One of those sights that is branded into your brain.) It was fluttering end over end like a leaf in the wind and I could clearly see fuel lines sticking out of one end. It must have been no more than 100 feet below me. How it missed me and the parachute, I'll never know. There were all sorts of dark green objects in the air around me as well. I never figured out what those were.

Sometime during the fall in the 'chute I finally caught sight of my flight lead. He had ejected as well, and I could see him hanging from his parachute. He was a little lower than I was, and the first I knew for sure he was alive and kicking was when I saw him crawl into his raft. There is no description for the relief felt at such a sight. You have to experience it to appreciate it.

While in the parachute I started to notice a lot of splashes in the water below me from pieces of falling aircraft. I distinctly remember seeing the seat make quite a splash, and being thankful I wasn't riding it anymore. The wing I saw was now further away and also made quite a splash in the water.

The adversary aircraft we were fighting were now on the scene and they quickly spotted both of our parachutes. Flying by and giving us each the obligatory once over, they could see we were okay. I tried to wave my legs and arms but succeeded in looking like a deranged man trying to do jumping jacks. They got the message though.

After watching lead get into his raft, it was time to prepare for the splashdown. The landing was smooth with the seas about 3-4 feet with big rolling swells. I quickly got into the life raft prepared for a long stay. However, rescue forces were already on the way. (We were in the rafts for about 45 minutes, no time to even get bored.)

The rescue has a few good stories in itself, but I'll save those for another day. Suffice it to say I owe a debt of gratitude to the crew of COWBOY 22, an MH-53 from Hurlburt Field which happened to be out on an instrument check-ride when the call came for a search and rescue. They, as well as the F-16s who ran the SAR CAP, executed a flawless recovery and there are two happy F-15 pilots to prove it. By the way, if you're wondering what this has to do with "Disco," he was the Board President for the investigation. I'll have to learn to avoid being stationed at the same base as he is!

F-15 Eagle Engaged: The world's most successful jet fighter

Sandra - In the heat of the night (Live Athens 1987)

Όταν έμπαιναν οι ράγες για το ΔΝΤ (στους περαστικούς αναφέρομαι)

italomaniac

Τα δέντρα που πληγώναμε

The Lebanese army says Israeli soldiers crossed the border to uproot a tree which was blocking their view near the Lebanese village of Adaysseh.



The axe murder incident

(συμπέρασμα, τον αύγουστο τα άστρα δεν ευνοούν την δενδροκομία)

Ο αιφνίδιος θάνατος μιας καλλονής

Χανιά 18, του Φεβρουαρίου του 1971

The licensed root of all evil

Μακεδονία 28/12/1971
(η αγγελία κάτω αριστερά θα μπορούσε να είναι από μόνη της ένα ποστάκι)

Καλοκαιρινό τραγουδάκι

Αναζητώντας τους τριμηνιαίους ισολογισμούς του ΠΑΣΟΚ

Κυκλοφόρησε σήμερα η ευχάριστη είδηση πως ο Ροβέρτος Σπυρόπουλος θα διοριστεί διοικητής του ΙΚΑ.

Έτσι θυμήθηκα πως έχει αφήσει αναπάντητα δύο μέιλ που του έστειλα στις 11 και 13 Μαΐου, κατόπιν παρότρυνσης του Ηλία. Του ζητούσα να μου υποδείξει που ήταν αναρτημένοι οι τριμηνιαίοι ισολογισμοί.

23/10/2009, ΟΜΙΛΙΑ ΡΟΒΕΡΤΟΥ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Το 2010, όλες μας οι Οργανώσεις, οι Νομαρχιακές Επιτροπές και τα κεντρικά μας γραφεία, θα αναρτήσουν τους προϋπολογισμούς τους στο διαδίκτυο. Και βεβαίως, κάθε τρίμηνο θα έχουμε ισολογισμούς, αναρτημένους και αυτούς στο διαδίκτυο.

Θα πει κανείς πως 2010 είναι μέχρι και την 31η Δεκεμβρίου. Αλλά πως γίνεται να έχουμε φάει τη μισή χρονιά και η αναζήτηση για νομαρχιακή επιτροπή πασοκ τριμηνιαίος ισολογισμός να βγάζει πρώτο αποτέλεσμα αυτό που βγάζει κι όχι κάποια νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ;

Έχουν συνεννοηθεί να τους δημοσιεύσουν όλοι μαζί; Μάλλον όχι.

Πέμπτον, το σύνολο των Νομαρχιακών Επιτροπών του κόμματός μας αναρτούν τις επόμενες μέρες -αρκετές Νομαρχιακές το έχουν κάνει πράξη- τους δικούς τους προϋπολογισμούς στο διαδίκτυο. Και θα συνεχίσουν να αναρτούν βέβαια και τους δικούς τους ισολογισμούς στο διαδίκτυο.

Οι επόμενες μέρες ήταν μετά την 9/5/2009

Ραντεβού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς λοιπόν, εκτός κι αν ο θεός του μεσοκαλόκαιρου αφήσει να λειτουργήσουν

οι υποδειγματικές μηχανογραφικές μας υποδομές, η πρωτοπόρος και υποδειγματική αξιοποίηση του διαδικτύου, η διάχυση της πολιτικής ενημέρωσης, μέσω της χρήσης των blackberry και των e-mails

«Γιναμε Αργεντινή»

Στο Θέμα 98,9 ο Νίκος Μάνεσης διαβάζει μηνύματα ακροατών για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια.

Κάποιος κάνει ένα κικιρίκου συσχετισμό με την κρίση.

«Γίναμε Αργεντινή»

Ο Μάνεσης επιδοκιμάζει και σημειώνει πως στην Αργεντινή στα χρόνια της κρίσης δολοφονήθηκαν πολλοί δημοσιογράφοι.

Πόσο πολλοί μπορεί να είναι οι πολλοί;

Άγνωστά τα μαθηματικά του Μάνεση αλλά από το 1992 στην Αργεντινή έχουν δολοφονηθεί τρεις δημοσιογράφοι. Οι δύο πριν το 1999.

Ενδιαφέρουσα η περίπτωση του José Luis Cabezas, δεν ξέρω μην αποδειχτεί και παρόμοια.

Το παρολίγον χάνι της Γραβιάς

Το Σάββατο βράδυ [11 Μαΐου 1974], με πρόσκληση του Θεόδωρου Στάθη (άνθρωπος του Ανδρέα για το ΠΑΚ -Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα- στη Ν. Υόρκη), πήγαμε όλοι στο εστιατόριο Silver Corner στη γωνία της 33ης και Lexington Avenue. Σκοπός: να δειπνήσουμε με τον “αρχηγό” (Ανδρέα Παπανδρέου) και να ανταλλάξουμε απόψεις σε “στενό κύκλο” φίλων. Το δείπνο είχε οριστεί για 8 μ.μ. ... Μόλις φτάσαμε στο εστιατόριο, έφτανε επίσης ο Ανδρέας με δύο συνοδούς. ...

Η συνέχεια επί της τυπωμένης οθόνης


View Larger Map

(δηλαδή δεν είναι και 100% σίγουρο, αλλά μάλλον αυτό είναι)

Μεταξύ μας Μεταξά

Tenement Museum Photo Database (μέσω Prison Photography)


Color photograph depicting the interior of Sidney Undergarment Company, located in the basement storefront at 97 Orchard Street. Pictured, from left to right are: Owner of Feltly Hats, located on second floor of 97 Orchard Street; a man who worked at Feltly’s; Sidney Meda, proprietor of Sidney Undergarment Company; another employee of Feltly’s; and Frances Meda, Sidney Meda’s wife. They are pictured drinking Metaxa, Greek Brandy, and Jack Daniels and have a Blimpies sandwich. According to his granddaughter, Batya Halpern, Sidney would wash out the paper cups and reuse them after such celebrations. Sidney Undergarment Company operated out of the south basement storefront at 97 Orchard Street during the 1970’s. The store closed in 1979.


Color photograph depicting the interior of Sidney Undergarment Company, located in the south basement storefront at 97 Orchard Street. Pictured from left to right, Sidney Meda, proprietor of Sidney Undergarment Company; Employee of Felty’s Hats, located on second floor of 97 Orchard; and Frances Meda, Sidney Meda’s wife. They are pictured drinking Metaxa Greek Brandy, and Jack Daniels and eating a Blimpie sandwich. According to Batya Halpern, Sidney’s grandaugher, there was always liquor in the back of the store. Note the metal walls to the right and the latice work in the back is where the bathroom is now located. The store operated out of the south basement storefront at 97 Orchard Street during the 1970’s. The store closed in 1979.

Η θεωρία της συλλογικής αναλογικότητας

Ντόρα Μπακογιάννη

Αναλαμβάνω λοιπόν στο ακέραιο την ευθύνη που μου αναλογεί.

Γιώργος Παπανδρέου

Εμείς αναλαμβάνουμε στο ακέραιο την ευθύνη που μας αναλογεί

Δημήτρης Αβραμόπουλος

Αναλαμβάνουμε το μέρισμα ευθύνης που μας αναλογεί

Κώστας Καραμανλής

Αναλαμβάνω λοιπόν με ευθύτητα το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογεί

Γιώργος Αλογοσκούφης

Αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί

Διαφήμιση παγωτού

Το ίδιο (;) κορίτσι μαδάει τη μαργαρίτα

Name that liberal 3

Γεια σου Ελλάδα

ευχές, αυτές οι άδοξες λιτανείες του θέλω

Λίγο πριν από το ματς, οι ευχές -αυτές οι άδοξες λιτανείες του θέλω- ταξίδευαν για το Κέηπ Τάουν, στο πλευρό της Ουρουγουάης...

Γιάννης Τριάντης 7/7/2010

Πράσινη Κόλαση

Ποίος ήτο ο συνταγματάρχης Φώσετ;



Αποκλειστικά στο Έθνος, η δημοσίευση ξεκινά στις 24 Αυγούστου 1953 και ολοκληρώνεται στις 11 Μαρτίου 1954.

Άσχετα όμως με το ζήτημα της επιστροφής μου, ένα πράγμα είνε βέβαιον. Η απάντησις στο αίνιγμα της αρχαίας Νοτίου Αμερικής - και ίσως του προϊστορικού κόσμου - μπορεί να δοθή, όταν θα ανακαλυφθούν οι παλιές εκείνες πόλειςκαι αποδοθούν στην επιστήμη. Ξέρω πολύ καλά, ότι οι πόλεις εκείνες υπάρχουν...

Εργασία σε μια επιχείρηση που δεν ήταν επιχείρηση

Χρήστου Γιανναρά, Καταφύγιο Ιδεών, κεφάλαιο 14

1η Νοεμβρίου του 1953 άρχισα «εργασία» στην Αδελφότητα της Ζωής. Ήταν μια γκρίζα μέρα, το κτιριακό συγκρότημα της οδού Ιπποκράτους 189 γκρίζο κι αυτό, κι ο σιδερένιος θόρυβος από τα τραμ πού τσίριζαν πάνω στις ράγες τους μου φαινόταν σαν κλάμα.

Οχτώ παρά πέντε το πρωί βρισκόμουν στο θυρωρείο του πενταόροφου κτιρίου — δυο πολυκατοικίες μεταρρυθμισμένες σε ενιαίο συγκρότημα — μαζί με καμιά δεκαπενταριά ακόμα πρωτοετείς φοιτητές της θεολογίας. Είχα ειδοποιηθεί λίγες μέρες νωρίτερα ότι το αίτημα μου έγινε δεκτό και μου προσφερόταν εργασία πέντε ωρών κάθε μέρα. Όμως δεν ήξερα για ποιο είδος δουλειάς με προόριζαν.

Δεν μπορούσα νά ξεχωρίσω ούτε από τα βλέμματα ούτε από το ύφος πόσοι από τούς συμφοιτητές μου βρίσκονταν εκεί ζητώντας απλώς ένα κομμάτι ψωμί για να μπορέσουν να σπουδάσουν, ή πόσοι έρχονταν αποφασισμένοι νά αφιερώσουν τη ζωή τους στο έργο της «Ζωής». Πάντως όλοι είμασταν άνευ όρων διαθέσιμοι, και περιμέναμε σιωπηλοί νά μας χωρίσουν σέ γραφιάδες και χειρώνακτες, όπως χωρίζουν τά πρόβατα από τα ρίφια.

Όσοι θα δούλευαν στη Γραμματεία του φύλλου της «Ζωής», στο ισόγειο της οδού Ιπποκράτους 189, θα ήταν οι ελάχιστοι προνομιούχοι γραφιάδες. Τούς υπόλοιπους θα τους απορροφούσε το «εργοστάσιο», στην άλλη άκρη του ίδιου τετραγώνου, γωνία Μαυρομιχάλη και Ξιφίου. Στο ισόγειο του εργοστασίου ήταν τα επίπεδα πιεστήρια και το μεγάλο κυλινδρικό ταχυπιεστήριο - ένας εφιάλτης από θόρυβο, μουντζούρα και ατμόσφαιρα δηλητηριασμένη από το αντιμόνιο. Στον πρώτο όροφο το στοιχειοθετείο, με τις λινοτυπικές μηχανές, το συγκρότημα μονοτυπίας και τις κάσες, και δίπλα το βιβλιοδετείο με τις συρραπτικές, τα μακριά τραπέζια της σύνθεσης των τυπογραφικών φύλλων και τους πάγκους για τη συγκόλληση των εξωφύλλων. Στον τρίτο όροφο η διεκπεραίωση των περιοδικών, με φριχτό θόρυβο κι εδώ από τις διπλωτικές μηχανές και τους αντρεσογράφους.

Στο σπίτι μου δεν ήξεραν τέτοιες λεπτομέρειες, κι όμως προσπάθησαν με κάθε τρόπο να με αποτρέψουν, όταν τους είπα ότι θα δουλέψω στη «Ζωή». Με παρακαλούσαν, με εξόρκιζαν, έβλεπα την οδύνη τους και δεν την άντεχα. Καταλάβαιναν πια ότι σε λίγο θα έφευγα κι από το σπίτι, όπως τόσα άλλα θύματα της «αφιέρωσης». Και ταυτόχρονα λογάριαζαν σαν αδιανόητη ντροπή να δουλεύω εργάτης στα χρόνια των σπουδών μου, τα ομορφότερα χρόνια μου.

Όση ώρα χρειάστηκε για να μας μοιράσουν στα τμήματα της δουλειάς, μου φάνηκε ατελείωτη. Τελικά, ο κοντόχοντρος θεολόγος του θυρωρείου - Μπεράτη τον λέγανε - με οδήγησε στη Γραμματεία. Ένιωσα να σηκώνουν από την ψυχή μου έναν ογκόλιθο.

Μπήκα σε μια μεγάλη μακρόστενη αίθουσα, γεμάτη τραπεζάκια με σκυμμένους ανθρώπους. Φορούσαν όλοι μαύρα μανικέτια, από τον καρπό ως τους αγκώνες, είχαν μπροστά τους μια ξύλινη κασετίνα, με κονδυλοφόρους, μολύβια, γόμες, και μια ποικιλία πολύχρωμες καρτούλες. Μπροστά σε κάθε τραπέζι πυργωνόταν ένας όγκος από σιδερένια συρταρωτά κουτιά, γεμάτα με καρτέλες κι αυτά — τό αρχείο των συνδρομητών. Μιά υποβλητική ησυχία βασίλευε στην αίθουσα,, κάθε συνεννόηση γινόταν ψιθυριστά. Μόνο τό τραμ βογγούσε κάθε τόσο στήν οδό Ιπποκράτους τον σιδερένιο τριγμό του.

Προϊστάμενος στή Γραμματεία ήταν ό Λεωνίδας Διαμαντόπουλος, θεολόγος της «Ζωής» και γενικός γραμματέας των Χ.Μ.Ο. όλα τα χρόνια πού είχα ζήσει μέσα στις Ομάδες. Άλλα μέλη της Αδελφότητας πού δούλευαν έκεϊ, ήταν ό Δημήτρης Τρακατέλλης, ο Τάσος Γιαννουλάτος, ο Θωμάς Τζώτζης, ο Νίκος Βασιλειάδης. Τους γνώριζα όλους από τη ζωή μου στις Χ.Μ.Ο., ήταν ομαδάρχες ή αρχηγοί σε κατασκηνώσεις, εκδρομές, εξορμήσεις — είχαμε παίξει μαζί, είχαμε τραγουδήσει, περπατήσει, σκαρφαλώσει σε κορφές, είχαμε απολαύσει το ξένοιαστο γέλιο, την κουβέντα, τη συντροφιά. Μπαίνοντας όμως στη Γραμματεία κατάλαβα αμέσως ότι εδώ οι σχέσεις μας δεν θα είναι πια ίδιες. Ο Διαμαντόπουλος με υποδέχτηκε με έναν στεγνό και τυπικότατο πληθυντικό — «καλώς ήρθατε, κύριε Γιανναρά» — σα να με γνώριζε για πρώτη φορά. Όλοι κρατούσαν την ίδια παγερή απόσταση, ακόμα κι οι συμφοιτητές μιλούσαν μεταξύ τους στον πληθυντικό και μέ τό «κύριε». Οι μόνοι πού σπάγανε συχνά τον κανόνα, ήταν ο Τρακατέλλης κι ο Γιαννουλάτος.


Δούλεψα στή Γραμματεία της «Ζωής» οχτώ ολόκληρα χρόνια — από τα δεκαοχτώ ως τα είκοσιέξι μου.

Όχτώ παρά πέντε κάθε πρωί έπρεπε να φοράω τα μαύρα μανικέτια μου και νά τακτοποιώ την κασετίνα μπροστά μου. Κάθε καθυστέρηση, έστω και δύο λεπτών, σήμαινε ιδιαίτερη πρόσκληση από τον Διαμαντόπουλο ή τον Τζώτζη και παρατηρήσεις στεγνές, στο στυλ: «Δεν ξέρετε, κύριε Γιανναρά, ότι εδώ επιτελούμε έργον θεού;» Η παραβίαση του ωραρίου ή τα όποια λάθη είχαν περίπου τον χαρακτήρα αμαρτίας.

Δουλεύαμε ως τη μία το μεσημέρι, και από τις τρεις ως τις έξι το απόγευμα — ή, το καλοκαίρι, τέσσερις με εφτά. Οι πέντε ώρες δουλειάς πού μου είχαν αναγγείλει, σήμαιναν στήν πράξη κανονικό οχτάωρο, γιατί παρεμβαλόταν η παρακολούθηση μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο, δυο ή τρεις ώρες κάθε μέρα. Μας επέτρεπαν νά παρακολουθούμε μόνο τους καθηγητές πού έπαιρναν απουσίες — καί απουσίες έπαιρναν οί λιγότερο σημαντικοί και θανάσιμα ανιαροί καθηγητές. Τό ακαδημαϊκό τέταρτο, πού έκανε σαρανταπεντάλεπτη τη διδακτική ώρα, εμείς το χρησιμοποιούσαμε για να κατηφορίζουμε μέ λαχανιασμένο τρεχαλητό την οδό Ασκληπιού, ως το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου — νά προλάβουμε να μπούμε στην αίθουσα, πριν ανέβει στην έδρα ό καθηγητής.

Η δουλειά στη Γραμματεία ήταν καθαρή και «αριστοκρατική», δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη μουντζούρα, τον θόρυβο και τον σωματικό κόπο στο εργοστάσιο. Ήταν όμως δουλειά τυποποιημένη, στείρα και μηχανική, σου σκότωνε το μυαλό και τα νεύρα. Ατέλειωτες παραβολές ονομάτων, αλφαβητική τακτοποίηση αποδείξεων, δελτίων και καρτελών, πίστωση συνδρομών, αλλαγές διευθύνσεων, ενημέρωση στις κάρτες πού έπαιρναν μαζί τους οί περιοδεύοντες εισπράκτορες. Εκείνα τά χρόνια τό φύλλο της «Ζωής» είχε πάνω άπό 200.000 συνδρομητές.

Μας επέτρεπαν ένα σύντομο διάλειμμα γύρω στις δέκα το πρωί. Δεν σταματούσαν όλοι τη δουλειά, αλλά μπορούσαμε, ο ένας μετά τον άλλον, να βγούμε διακριτικά από τη Γραμματεία και να χωθούμε στην γκαρνταρόμπα του διαδρόμου, πίσω από μια κουρτίνα, για να φάμε ό,τι παίρναμε μαζί μας για κολατσιό. Εκεί προλαβαίναμε νά ανταλλάξουμε λίγες κουβέντες στά κλεφτά, κάποιο άστεϊο, ένα γέλιο πνιχτό.

Φυσικά, πηγαίναμε και στην τουαλέτα, αν ήταν ανάγκη. Μα οι συχνές απουσίες στην τουαλέτα προκαλούσαν και πάλι κάποια ελεγκτική παρέμβαση: «Τί συμβαίνει, κύριε Γιανναρά; Είσθε άρρωστος;» Μα ο κύριος Γιανναράς, από τη δεύτερη κιόλας χρονιά καί για χρόνια ολόκληρα, κατάφευγε στην τουαλέτα για να μπορέσει να γλυτώσει από τον πνιγμό της μονοτονίας καί της επανάληψης, νά ξεκλέψει λίγες στιγμές μοναξιάς και συχνά για να ξεσπάσει σε κλάμα — το πιο πικρό καί αβάσταχτο κλάμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Έκλαιγα, γιατί πραγματικά πνιγόμουν. Με έπνιγε τό παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους, οι σκόπιμες, αδικαιολόγητες κατσάδες πού ήθελαν να σου σπάσουν τον «εγωισμό». Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά. Δεν τολμούσα να πω σε κανέναν τίποτα, γιατί ήμουν προνομιούχος σε σχέση με όσους δούλευαν στο εργοστάσιο. Όμως με βασάνιζε και με διέλυε η σκέψη ότι όλες αυτές οι ώρες της δήθεν θεάρεστης «εργασίας», αυτά τα ωραιότερα χρόνια της ζωής, θα μπορούσαν νά ήταν χρόνος σοβαρής σπουδής και ουσιαστικής κατάρτισης, ώρες για ελεύθερο διάβασμα, που τόσο διψούσα, ώρες για να συνεχίσω τις γλώσσες που με βαθύτατη πίκρα παράτησα. Ένιωθα με τό πέρασμα των χρόνων νά φτηναίνω σαν άνθρωπος, να υποβαθμίζομαι καθημερινά στο επίπεδο μιας έμψυχης γραφομηχανής — νά μηχανοποιείται ή ζωή μου όλο καί πιο αμείλικτα.

Το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες της Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση από τη θητεία μου σε αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό, χωρίς να λογαριάζω αν ήταν ό κατάλληλος χώρος. Πάλευα απεγνωσμένα νά διασώσω τό πείσμα μου για την «αφιέρωση», αλλά μου ήταν αδύνατο νά πιστέψω ότι ένα τέτοιο στραπατσάρισμα της ζωής μου μπορούσε να έχει την παραμικρή σχέση με τον Θεό και την αλήθεια Του. Θα φανεί υπερβολικό, ίσως και υπερφίαλο, μα όταν χρόνια πολλά αργότερα διάβασα τό εφιαλτικό χρονικό τοϋ Σολζενίτσυν «Μιά μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς», ξυπνούσε μέσα μου επώδυνα, με κάθε σελίδα, η εμπειρία της Γραμματείας: Το ανέλπιδο της κάθε μέρας, η φριχτή πείνα της στέρησης των βιβλίων, η λαχτάρα για τον ήλιο και τον καθαρό αέρα, την ελευθερία της διαχείρισης του χρόνου μου. Και ταυτόχρονα οι μικροπονηριές μου για να κερδίσω μια ελάχιστη παρένθεση δημιουργικής αυτενέργειας στη δουλειά του γραφιά, οι ασήμαντες καθημερινές μικροαντιστάσεις μου στην ολοκληρωτική πειθαρχία, στην ισοπέδωση, στις απρόσωπες υπηρεσιακές σχέσεις. Είχα ξεκινήσει με το όραμα του Αλιόσα Καραμάζοφ καί προοδευτικά συσχηματιζόμουν με την τραγική φιγούρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς.

Ο Δημήτρης Τρακατέλλης είναι ο Αμερικής Δημήτριος, ο Τάσος Γιαννουλάτος είναι ο Αλβανίας Αναστάσιος.
Το πολυτονικό του πρωτότυπου πέρασε από τα δόντια του Fine Reader.

Κουίζ

Ποιος είπε

Πρέπει να αγαπώμεν τους Τούρκους ως πραγματικούς αδελφούς

Άντε, επειδή είμαι ψυχοπονιάρης να βοηθήσω

Η αγάπη μας προς τους Τούρκους δεν θα μειωθή αλλά θα εκδηλωθή όταν αναλάβω εξουσίαν και με μέτρα τα οποία θα γίνουν σαφώς αισθητά υπό των μελών της μουσουλμανικής μειονότητας

(του ιδίου εννοείται)

«Τα παιδιά στο σχολείο δε με φωνάζουν πια κοκκαλιάρη»

Έθνος 25/9/1934

Μάλλον η πρώτη και μεγαλύτερη έρευνα του ελληνικού τύπου για τη σύγχρονη μάστιγα της νεολαίας

Ναρκωτικά και διεγερτικά
Στόχος η χειραγώγηση

Τίποτα για παιδιά δεν έχετε;
Αυτά αρέσουν στα παιδιά!
...
Εκτός κι αν θέλετε ρ.....α, κ....ο

Αηδιασμένος φεύγει και απευθύνεται αλλού

Εσύ δοκίμασες ποτέ;
Μια φορά. Κι αφού είδα ότι έφαγα ένα ολόκληρο βράδυ προσπαθώντας να ..ήσω, έκατσα και σκέφτηκα: Γιατί έχασα την ώρα μου; Τι κέρδισα; Κατάλαβες; Κι από τότε, περιορίζομαι να τα πουλάω στους άλλους.

Το τρίτο σου μάτι

Το τρίτο σου μάτι συνέχεια αναμμένο
κι όλα τα βλέπει το τρίτο σου μάτι
μαζεύει εικόνες και μες στ'όνειρο μου
ποτέ δε μ'αφήνει να ελπίζω σε κάτι



"Practically all of the skulls have bullet wounds," said Yaroslav Livanksy, the head of a group of volunteers who helped to excavate the site.

Η προνεωτερική ομορφιά του ποδοσφαίρου

λιβάνι, σκόρδο, κατσαβίδι

[Στην Ελλάδα] ο θάνατος δια λιθοβολισμού των γυναικών δεν είναι και τόσο μακρινό παρελθόν

Μιλάμε συχνά σήμερα για μουσουλμανικές κοινωνίες και την δοκιμασία των γυναικών στις μουσουλμανικές κοινωνίες αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι χριστιανικές ή οι δυτικές, ή η δική μου χριστιανική - δεν θα έπρεπε να πω «δυτική», η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς «δυτική», η Ελλάδα είναι κάπου ανάμεσα σε δύση και ανατολή - δε θα πρέπει να ξεχνάμε τους αγώνες που έχουμε βιώσει μέσα στις κοινωνίες μας. Στη χώρα μου, στην Ελλάδα, οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου μόλις το 1952 και αν κάποιοι έχετε δει την ταινία «Ζορμπάς », θα έχετε δει ότι ο θάνατος δια λιθοβολισμού των γυναικών δεν είναι και τόσο μακρινό παρελθόν.

Ομιλία Γιώργου Α. Παπανδρέου στην Πρώτη Συνάντηση της Διεθνούς Επιτροπής Γυναικών για την Ειρήνη στη Μέση Ανατολή στην Κωνσταντινούπολη, 26.07.2005

Ακόμα περισσότερος καπνός

Συνέχεια από το προηγούμενο

Περισσότερος καπνός

Οι διαφημίσεις είναι από το Adler, ένα προπαγανδιστικό περιοδικό της Λουφτβάφε. Είναι από τα τεύχη του πρώτου εξάμηνου του 41, όταν πράγματα ήταν ακόμα ανθηρά για τη Γερμανία.

Έχω ξεχάσει γιατί δεν τις είχα δημοσιεύσει ως τώρα, αλλά αφού τις θυμήθηκα κάλιο αργά παρά ποτέ.



















(διαθέσιμες και σε πλήρες μέγεθος, αν και η ποιότητα δεν είναι η αναμενόμενη)

Περισσότεροι αριθμοί, λιγότερο συντακτικό και καθόλου λογική

Συνέχεια από το προηγούμενο επεισόδιο και τον σχολιασμό

Στις 29 Απριλίου 2010 ο Βαγγέλης Βενιζέλος μίλησε στο συνέδριο του Εκόνομιστ στην Αθήνα και μετά δέχτηκε ορισμένες ερωτήσεις. Το κέιμενο της ομιλίας υπάρχει στο σάιτ του Βενιζέλου, ενώ στο διαθέσιμο βίντεο εκτός από την ομιλία περιλαμβάνονται και μερικές, νομίζω όχι όλες, από τις ερωτοαπαντήσεις.

Απαντώντας στην ερώτηση του συντονιστή ο Βενιζέλος λέει, λίγο μετά το 20:00, πως τα 6 δις των αμυντικών δαπανών αντιστοιχούν στο 4,8% του ΑΕΠ. Προφανώς είναι λάθος εκ παραδρομής, το ορθό είναι 2,8%

Δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να πάνε τα εύσημα, στους συνεργάτες του Βενιζέλου ή/και στο ΑΠΕ, όμως το αποτέλεσμα της διόρθωσης ήταν το εξής

ΔΟΛ: Στην ερώτηση για τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, οι οποίες καταλαμβάνουν, όπως είπε ο ίδιος, γύρω στο 2% του ΑΕΠ (έναντι του 4,8%) του συνολικού προϋπολογισμού του υπουργείου Αμυνας κλπ

Καθημερινή: Στην ερώτηση για τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, οι οποίες καταλαμβάνουν, όπως είπε ο ίδιος, γύρω στο 2% του ΑΕΠ (έναντι του 4,8%) του συνολικού προϋπολογισμού του υπουργείου Αμυνας, ο κ. Βενιζέλος αναφέρθηκε κλπ

Κέρδος: Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το ποσό του συνολικού κρατικού προϋπολογισμού του υπουργείου, ο κ. Βενιζέλος σημείωσε ότι ανέρχεται σε 6 δισ. ευρώ, εκ των οποίων το 2,3% αφορά παραλαβές οπλικών συστημάτων και οι υπόλοιπες δαπάνες είναι λειτουργικές»

Και καλά αυτοί που τα γράψανε, εκείνοι που τα δημοσιεύσανε ούτε μία ανάγνωση δεν κάνανε; Όχι τίποτα άλλο, παίρνουν στο λαιμό τους και ξένους ανθρώπους.

Πάντως η Ελευθεροτυπία (παραδόξως;) το έπιασε σωστά: Συνολικά, σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας, μαζί με τις λειτουργικές δαπάνες, διαμορφώνεται ένας προϋπολογισμός των 6 δισ., δηλαδή του 2,8% του ΑΕΠ (να λοιπόν που η σχολή Μάνιας Τεγοπούλου στη διασταύρωση ειδήσεων έφερε τα πρώτα αποτελέσματα)

Εκεί όμως που έπαθα σοκ ήταν με την Ισοτιμία

Με βάση τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα, αυτή τη στιγμή το σύνολο του αμυντικού προϋπολογισμού βρίσκεται στα 6 δισ. ευρώ ήτοι 4,8% του ΑΕΠ, ενώ οι πληρωμές εξοπλιστικών προγραμμάτων για φέτος είναι της τάξης του 1,8 δισ. ή 0,7% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat που επιβάλουν λογιστικοποίηση ολόκληρου του ποσού ενός συστήματος κατά την παραλαβή του, οι δαπάνες αυτές ανεβαίνουν στα 2,3 δισ. ευρώ ή 1% του ΑΕΠ. "Τα άλλα 5 δισ. αφορούν μισθούς και λειτουργικά έξοδα", ανέφερε εξηγώντας όπως προαναφέρθηκε τις μειώσεις που θα επιβάλει επ' αυτών.

Στο βίντεο ο Βενιζέλος δεν μιλάει πουθενά για "τα άλλα 5 δις". Αλλά όπως είπα μου φαίνεται πως έχει γίνει μοντάζ στην ενότητα των ερωτήσεων, κάποιο τμήμα έχει μείνει απέξω.

Έστω ότι το είπε, άλλωστε γιατί να το έβγαλε από το κεφάλι του ο δημοσιογράφος της Ισοτιμίας; Τα άλλα 5 σε σχέση με ποιά; Προφανώς με τα 1,8 που είναι πληρωμές για τους εξοπλισμούς. Όπερ αδύνατον, εκτός κι αν με κάποιο τρόπο μπορεί να αποδειχτεί πως 6 = 6,8. Φυσικά ούτε αυτή η ανορθογραφία φαίνεται να χτύπησε σε κανένα μάτι.

Άλλο ένα λάθος εκ παραδρομής λοιπόν; Κατά πάσα πιθανότητα, αλλά δεν μου καθότανε καλά να μη το ψαξω λίγο.

Και η απάντηση βρέθηκε εκεί που όφειλα να κοιτάξω από την αρχή

Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, όπως γνωρίζετε, χειρίζεται φέτος, το 2010 ένα προϋπολογισμό συνολικού ύψους 6 περίπου δις ευρώ. Από αυτά περίπου το 45% καλύπτουν αποδοχές του κάθε είδους προσωπικού. Χειριζόμαστε ένα λειτουργικό προϋπολογισμό ύψους περίπου 1,2 δις ευρώ, ο οποίος ήδη έχει μειωθεί κατά 12,1% και στόχος μας είναι να μειωθεί ακόμη περισσότερο χωρίς να παραβλάπτεται η αμυντική ικανότητα της χώρας και χωρίς να μειώνονται πραγματικές αποδοχές, που -ούτως ή άλλως- είναι πολύ μικρές στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και του πολιτικού τους προσωπικού. Και χειριζόμαστε κι ένα αμυντικό -αναπτυξιακό προϋπολογισμό ύψους πληρωμών 2 δις και ύψους παραλαβών που έχει και δημοσιονομικά κρίσιμη σημασία, ύψους περίπου 2,7 δις ευρώ, τη χρονιά αυτή.

Αυτά ο Βενιζέλος τα λέει τέλη Ιανουαρίου. Τα 6 δις είναι στη θέση τους, ακλόνητα σαν βράχος. Και επιτέλους κάποιος λέει υπεύθυνα (χμ) πόσες είναι οι δαπάνες για το προσωπικό, 2,7 δις. Αλλά αν οι πληρωμές για τους εξοπλισμούς από 2 δις τον Ιανουάριο πήγανε (με ποιον τρόπο;) στα 1,8 δις τον Μάιο πως γίνεται το σύνολο των δαπανών να παραμένει στα 6 δις; Το 2,7 (προσωπικό, όχι οι παραλαβές) με το 1,2 (λειτουργικά) και το 1,8 (πληρωμές εξοπλισμών) αθροίζονται σε 5,7

Ναι, τα 300 εκ. μπορεί να είναι λοιπές δαπάνες. Αλλά αν τον Ιανουάριο οι πληρωμές εξοπλισμών υπολογίζονταν στα 2 δις και άρα από τα 6 δις για λοιπές δαπάνες έμεναν 100 εκ., τότε τι είδους εξοικονόμηση γίνετα όταν τον Μάιο τριπλασιάζονται το σχετικό κονδύλι;

Το ΝΑΤΟ (βλέπε προηγούμενο επεισόδιο) λέει ότι στα έξοδα προσωπικού εκτός από τους μισθούς περιλαμβάνονται και οι συντάξεις. Έτσι τα υπολογίζουμε κι εμείς;

As usual, όλα τα παραπάνω περιέχουν λάθη. Αν και νομίζω τα περισσότερα όχι δικά μου.

Η τρέλα των εξοπλισμών και η λογική των αριθμών

Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ (πίνακας 6) το 2007 το προσωπικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων αριθμούσε 134 χιλιάδες ψυχές. Όπως μπορούμε να δούμε η Ισπανία έχει τον ίδιο αριθμό, 132 χιλιάδες. Είναι μεγάλος ο πειρασμός, με μια επιπόλαιη σύγκριση, να αναρωτηθεί κανείς ποιος από τους δύο αριθμούς είναι αδικαιολόγητα υψηλός, ή χαμηλός.

Αφήνουμε τον πειρασμό στην ησυχία του και παρατηρούμε το δεύτερο τμήμα του πίνακα 6, τι ποσοστό αντιπροσωπεύει το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων (ένστολο και πολιτικό) επί του συνόλου των εργαζόμενων.

Ο δείκτης της πτωχής πλην τιμίας Ελλάδας δεν είναι απλά ο υψηλότερος, είναι υπερδιπλάσιος του συμμαχικού μέσου όρου.

Σε αυτό το σημείο, αν δεν έχουν εξαντληθεί τα προβλεπόμενα πέντε λεπτά διαύγειας, ο αναγνώστης αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.

Οι συμπαθείς τύποι του ΝΑΤΟ δίνουν τις αμυντικές δαπάνες σε απόλυτα νούμρα, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, σε κατά κεφαλήν δαπάνη και τα σχετικά. Γνωστά νούμερα, το ποσοστό επί του ΑΕΠ διάσημο, αλλά δεν μας βοηθάνε να καταλάβουμε αυτά που ξοδεύουμε, πολλά ή λίγα, που πάνε.

Γι' αυτό συμβουλευόμαστε τον πίνακα 5.

Στην Ελλάδα το 2007 από κάθε 100 αμυντικά ευρώ, 79,50 ξοδεύτηκαν για το προσωπικό, 10,50 για hardware (equipement λέει αλλά δεν γράφω εξοπλισμούς για να μην τρελαθούμε), 40 λεπτά για υποδομές και τέλος 9,60 για λοιπές δαπάνες.

Με άλλα λόγια, αν με ένα μαγικό τρόπο αύριο το πρωί μείωναμε στο μισό τις δαπάνες για hardware θα εξοικονομούσαμε 5,25 ευρώ. Αν όμως μειώναμε μόλις κατά δέκά τοις εκατό τις δαπάνες για το προσωπικό, θα εξοικονομούσαμε 7,95 ευρώ.

Κάτι δεν πάει καλά όπως είπα, και δεν φταίει η τρέλα των εξοπλισμών αλλά η τρέλα της άνευ στοιχείων ενασχόλησης με τους εξοπλισμούς.

Όμολογώ πως και τα στοιχεία που μόλις παρέθεσα είναι φτωχά. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει δαπάνες για το προσωπικό. Πόσα πάνε σε μισθούς και πόσα σε εκπαίδευση, η οποία για Ναυτικό και η Αεροπορία πρέπει να είναι υψηλό κονδύλι. Αλλα νομίζω είναι φανερό πως ότι έχουμε πολύ προσωπικό. Τι πολύ δηλαδή, το περισσότερο από κάθε άλλη χώρα ως ποσοστό επί του εργατικού δυναμικού. Και μάλλον μας στοιχίζει ακριβά. Οι Ισπανοί στα 100 ευρώ δαπανούν για το (ίδιο με μας) προσωπικό 53 ευρώ. Αν τους μιμηθούμε, όχι, είμαστε άρχοντες εμείς, αν ποσοστιαία ξοδέψουμε όσα οι Ισπανοί και επί αυτού ακόμα 10%, δηλαδή 53 + 5,3 = 58,3 μας μένεουν στη τσέπη 21,2 ευρώ.

Να πούμε πως επειδή εκτός από άρχοντες είμαστε και απρόσεκτοι θα ξεγλιστρύσουν από τη τσέπη τα μισά; Λίγα είναι τα 10,6 ευρώ που απομένουν;

Να το τονίσω άλλη μία φορά, οι υπολογισμοί είναι μπακαλίστικοι, τα συμπεράσματα λάθος και δεν ασχολούμαι με το τι μπορεί να σημαίνει μια μείωση των δαπανών για το προσωπικό. Αύξηση της ανεργίας (μία μονάδα είναι πολύ;), διακοπή της οικονομικής αιμοδοσίας για ορισμένες περιοχές, αλλεργικό σοκ αδελφών Γεωργιάδη κλπ.

Αλλά οι δικές μου δυνάμεις ως εδώ φτάνουν. Ας ασχοληθεί παραπέρα κάποιος της ερευνητικής δημοσιογραφίας, ο Κούλογου π.χ.

Χριστίνα Λ. κραυγάζοντας: «Θα τηλεφωνήσω στον Μακρή και τον Καραμανλή»

Έργα και ημέρες ενός αμφιλεγόμενου πρωθυπουργού

Που είναι οι δημοσιευμένοι ισολογισμοί του ΠΑΣΟΚ και των Νομαρχιακών Επιτροπών;

11 Οκτωβρίου 2008, συνέντευξη Ρ. Σπυρόπουλου στον Ρ/Σ "FLASH" και στον δημοσιογράφο Γ. Σταματόπουλο

Ρ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: Και κάθε τρίμηνο θα είναι αναρτημένος και ο ισολογισμός μας.

Γ. ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ακόμα χειρότερο. Δεν το είχαμε δει ποτέ. Το είχαμε δει ποτέ;

Ρ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό πια, όχι. Με την απαίτηση του Γιώργου Παπανδρέου, είναι απόφαση του Εθνικού μας Συμβουλίου και είναι δέσμευση δική μου μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2009 να καταθέσω προϋπολογισμό ΠΑΣΟΚ. Οι οργανώσεις μας σε όλη την Ελλάδα, οι Νομαρχιακές Επιτροπές, κάθε τρίμηνο να κάνουμε και οικονομικό ισολογισμό, δηλαδή απολογισμό.

9 Μαΐου 2009, ομιλία Ροβέρτου Σπυρόπουλου στην 4η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Τέταρτον, πριν από λίγες μέρες - κανείς δε μας πίστευε, κάποιοι μας σνόμπαραν τις προηγούμενες εβδομάδες, όμως, το είπαμε και το κάναμε πράξη -αναρτήσαμε στο διαδίκτυο τον προϋπολογισμό μας. Τον προϋπολογισμό, μάλιστα, που εισηγούμεθα σήμερα για έγκριση στο Εθνικό Συμβούλιο. Δεσμευόμαστε απέναντί τους ότι, το Σεπτέμβριο, θα αναρτήσουμε τον ισολογισμό του εννεαμήνου. Και για το 2010 θα αναρτούμε πέρα από τον προϋπολογισμό και τριμηνιαίους ισολογισμούς.

Υπάρχει κάπου δημοσιευμένος ένας τέτοιος τριμηνιαίος ισολογισμός είτε του κόμματος είτε κάποιας νομαρχιακής επιτροπής; Όσο έψαξα, συστηματικά πριν λίγο καιρό, δεν βρήκα.

Ἀπὸ τὴν ἡφαιστειακὴν τέφραν τοῦ 472 εἰς αὐτὴν τοῦ 2010

Από τον Ορθόδοξο Τύπο της 23ης Απριλίου 2010

Μὲ ἀφορμὴν τὴν ἔκρηξιν τοῦ ἡφαιστείου εἰς τὴν Ἰσλανδίαν, ἡ ὁποία προεκάλεσε μεγάλα προβλήματα εἰς τὰ ἀεροδρόμια (παρέλυσαν) ἐκ τῆς ἡφαιστειακῆς τέφρας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ περιβάλλον, ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος ἀνέσυρεν ἐκ τοῦ συναξαριστοῦ συγ κλονιστικὰ στοιχεῖα διὰ τὴν ἔκρηξιν τοῦ ἡφαιστείου τοῦ Βεζουβίου (472 μ.Χ.), τὰ ὁποῖα συνοδεύει μετὰ θεολογικῶν σχολίων. Αὐτὰ ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«Στὸ Συναξάρι τῆς 6 Νοεμβρίου, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους, ποὺ γιορτάζουν ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἀναφέρεται: “Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς μετὰ φιλανθρωπίας κατενεχθείσης κόνεως ἤ τῆς πεσούσης στάχτης, ἐπὶ Λέοντος τοῦ μεγάλου”.

Στοὺς στίχους τοῦ Συναξαρίου γράφει: “Μᾶς ἀπειλεῖς νὰ μᾶς κάψεις ἀλλʼ ὅμως δὲν μᾶς καῖς, ἀφοῦ ἀνακάτεψες τὴν ὀργή σου μὲ τὴν μακροθυμία σου, Λόγε Χριστέ”. Καὶ ἐξηγεῖ τὸ κείμενο τῆς 6ης Νοεμβρίου στὸ Μηναῖο: “Τὸ 18ο ἔτος τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Λέοντος τοῦ Μεγάλου (δηλ. τὸ 472 μ.Χ.) στὶς 5 Νοεμβρίου, στὶς μεσημεριανὲς ὧρες, ὅλος ὁ οὐρανὸς (τῆς Κωνσταντινουπόλεως) γέμισε, ὄχι μὲ τὰ συνήθη μαῦρα σύννεφα, ἀλλὰ μὲ σύννεφα κόκκινα σὰν φωτιά. Ἀπόρησαν ὅλοι καὶ φοβήθηκαν ὅτι θὰ πέσει φωτιὰ καὶ φλόγες, ποὺ θὰ τοὺς κατακαύσουν σὰν τὰ Σόδομα. Ἔτρεξε ὁ λαὸς μὲ κλάματα καὶ θρήνους στὶς ἐκκλησίες.

Μὰ ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς μετρίασε τὴν τιμωρία του μὲ τὴν ἀγάπη του καὶ τὸ ἀπόγευμα ἄρχισε νὰ βρέχει μέχρι τὰ μεσάνυχτα. Ἡ βροχὴ κατέβασε χῶμα, σκόνη ποὺ ἦταν μαύρη σὰν στάχτη καὶ σκέπασε τὴ γῆ καὶ τὰ σπίτια, παραπάνω ἀπὸ μιὰ ἀνδρικὴ σπιθαμή. Στὴ γῆ ἔκαψε ὅλα τὰφυτὰ καὶ τὰ χόρτα. Δὲν ἦταν εὔκολο νὰ ξεκολλήσει αὐτὴ ἡ σκόνη μὲ νερὸ καὶ φανέρωσε ἔτσι τὴν ἀγανάκτηση τοῦ Θεοῦ στὶς ἁμαρτίες μας.

Τὶς ἑπόμενες ἡμέρες ἔπεσαν πολλὲς καὶ ραγδαῖες βροχὲς καὶ ξεπλύθηκε ἡ σκόνη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ἁμαρτίες μας εἶναι σὰν κόκκινη καὶ μαύρη σκόνη πάνω μας, ποὺ κατατρώει κάθε ἀρετή μας καὶ χρειάζονται πολλὰ δάκρυα καὶ πολὺ μετάνοια, γιὰ νὰ ξεπλύνουμε τὴν καυτερὴ στάχτη τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὥστε νὰ ξεφύγουμε τὴν τιμωρία τῆς κολάσεως, ποὺ θὰ κάψει καὶ τὰ σώματα καὶ τὶς ψυχές μας καὶ γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ γεγονός, ἕνα ἀσυνήθιστο καιρικὸ φαινόμενο, ποὺ ὁ χρονογράφος ἱστορικὸς Προ κόπιος καὶ τὰ Συναξάρια τὸ παρουσιάζουν μὲ τόσο φοβερὰ χρώματα, ἔκαμαν τὸ λαὸ νὰ τὸ ἑρμηνεύσει σὰν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Μιὰ δίκαιη ὀργὴ ἦταν νὰ πέσει φωτιὰ καὶ νὰ κάψει τὰ πάντα, ὅμως τελικὰ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἡ μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη Του μετέβαλε τὴ φωτιὰ σὲ ζεστὴ στάχτη, ποὺ τελικὰ ξεπλύθηκε κι ἔφυγε.

Πρέπει νὰ ἦταν τόσο φοβερό τό συμβάν, ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔκτοτε τὸ γιόρταζε κάθε χρόνο. Καὶ ὅρισε νὰ διαβάζεται τὴν Κυριακὴ ἀπὸ 30 Ὀκτωβρίου μέχρι 5 Νοεμβρίου αὐτὴ ἡ περικοπὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, ποὺ μιλάει γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, γιὰ νὰ μετανοήσουμε, γιὰ τὸ φοβερὸ πῦρ τῆς κολάσεως καὶ τὴν τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν. Ἀπὸ ἕνα δηλαδὴ ἱστορικό, μετεωρολογικὸ γεγονός, ἡ Ἐκκλησία ὑπενθυμίζει στοὺς πιστοὺς τὴν σωτηρία μας”.

Ἦταν ἡ ἔκρηξη τοῦ Βεζούβιου στὶς 6 Νοεμβρίου 472, ἀπὸ τὴν ὁποία τὰ σύννεφα μετέφεραν αὐθημερὸν τὴ ζεστὴ στάχτη ὥς τὴν Κωνσταντινούπολη δημιουργώντας αὐτὸ τὸ φοβερὸ συμβάν, ποὺ περιγράφεται στὸ Μηναῖο τοῦ Νοεμβρίου, παραπέμποντας στὴ σχέση τῶν πνευματικῶν νόμων μὲ τοὺς φυσικοὺς ἔτσι, ὅπως τοὺς θέσπισε ὁ Θεὸς καὶ τοὺς διαχειρίζεται ὁ ἄνθρωπος.

† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως
ΑΝΘΙΜΟΣ»

All time high

Powers Jr. remembered bugging his father with questions on how high he was flying on May 1, 1960: "He got so tired of me asking this question that he finally looked at me one day and said, 'Gary, I wasn't flying high enough.'"

Το Διάγγελμα (προδημοσίευση)

Δεν έχει σημασία πως έφτασε στα χέρια μου (έχω μακριά χέρια).

Ο λαός έχει φτάσει στα όρια της ψυχικής αντοχής. Πολλοί έχουν καταληφθεί από απόγνωση. Όχι πια μέρες, αλλά μόνο ώρες μας χωρίζουν από την εθνική καταστροφή.

Επίσης δεν έχει σημασία ποιος θα το διαβάσει

Η εθνική οικονομία, αλίμονο, έχει μετατραπεί σε στίβο πολιτικής πάλης. Ο εσκεμμένος τορπιλλισμός των κυβερνητικών ενεργειών έχει σαν συνέπεια μια κατάσταση όπου τα αποτελέσματα δεν συμφωνούν με τις προθέσεις μας. Δε μπορεί να λεχθεί ότι μας λείπει καλή θέληση, μετριοπάθεια και υπομονή. Ίσως, ορισμένες φορές, να υπήρξε υπερβολική τέτοια υπομονή. Είναι επίσης δύσκολο να μην αντιληφθεί κανείς το σεβασμό που έδειξε η κυβέρνηση για τις κοινωνικές συμφωνίες. Προχωρήσαμε ακόμη παραπέρα. Η πρωτοβουλία για τη μεγάλη εθνική συνεννόηση βρήκε την υποστήριξη εκατομμυρίων Ελλήνων.

Ομοίως είναι αδιάφορο σε ποιους απευθύνεται

Πόσο καιρό μπορεί να περιμένει κανείς να λογικευτούν; Πόσο καιρό μπορεί ένα χέρι, απλωμένο για συμφωνία, να συναντά μια σφιγμένη γροθιά;

Μπορούμε να απαντήσουμε σ' αυτό με ακρίβεια σήμερα, που ξέρουμε την κοντινή ημερομηνία, μαζικών πολιτικών διαδηλώσεων, και στο ίδιο το κέντρο της Αθήνας, για την επέτειο των γεγονότων του Δεκέμβρη. Εκείνη η τραγωδία δεν πρέπει να επιτραπεί να επαναληφθεί. Δε μπορούμε, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επιτρέψουμε τις αναγγελμένες διαδηλώσεις να γίνουν μια σπίθα ικανή να πυρπολήσει ολόκληρη τη χώρα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του λαού πρέπει να ακουστεί δυνατά. Τα χέρια των τυχοδιωκτών πρέπει να δεθούν πριν σπρώξουν την πατρίδα στην άβυσσο της αδελφοκτόνας πάλης.

Όπως όλα τα κλασσικά κείμενα το Διάγγελμα είναι αυθύπαρκτο, δεν έχει ορισμένους συγγραφείς ούτε αναγνώστες

Η δημοκρατία μπορεί να εφαρμοστεί και να αναπτυχθεί μόνο σ' ένα ισχυρό κράτος όπου τηρείται ο νόμος και η τάξη. Η αναρχία βλάπτει και αντιστρατεύεται τη δημοκρατία. Είμαστε μόνο ένα μόριο στην ελληνική ιστορία, που περιλαμβάνεει όχι μόνο ηρωικές αλλά και σκοτεινές σελίδες, οππορτουνισμό και διαμάχες. Σα συνέπεια, αυτό οδηγεί στην κατάρρευση και την ήττα. Ο φαύλος κύκλος πρέπει κάποια στιγμη΄να διακοπεί. Δε θα αρκεστούμε σε μια νέα επανάληψη της Ιστορίας. Θέλουμε μια ισχυρή Ελλάδα, ισχυρή από τα επιτεύγματά της, τον πολιτισμό, τις μορφές κοινωνικής ζωής και τη θέση της στην Ευρώπη. Θα φτιάξουμε και θα υπερασπιστούμε μια τέτοια Ελλάδα.

Το Διάγγελμα χωνεύει όλους όσους συμφωνούν και ξερνάει όλους όσους διαφωνούν.

Έτσι αντιλαμβανόμαστε την ιδέα της της εθνικής συμφωνίας, την υποστηρίζουμε και σεβόμαστε την ποικιλία των κοσμοθεωριών στη χώρα, αποτιμάμε τις πατριωτικές θέσεις της εκκλησίας. Υπάρχει ένας κύριος στόχος που συνενώνει τους σκεπτόμενους και υπεύθυνους Έλληνες - η αγάπη για την πατρίδα, η ανάγκη ενίσχυσης της ανεξαρτησίας που κερδήθηκε με τόση δυσκολία. Ο σεβασμός για το κράτος μας είναι το πιο ισχυρό θεμέλιο για μια πραγματική συμφωνία.

Είμαστε ένα κυρίαρχο κράτος. Είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε απ' αυτή την κρίση με τις δικές μας προσπάθειες και να απομακρύνουμε τον κίνδυνο με τα δικά μας χέρια. Η ιστορία δεν θα συγχωρέσει τη σημερινή γενιά αν αποτύχει να χρησιμοποιήσει αυτή την ευκαιρία. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην παραπέρα επιδείνωση των διεθνών θέσεων του κράτους μας.

Το ευτύχημα είναι πως όλοι, από τον Συναγερμό ως το ΚΚΕ και τις προβλεπόμενες ενδιάμεσες στάσεις σε φιλελεύθερους και ριζοσπάστες, το αισθάνονται δικό τους το Διάγγελμα

Ας μη χυθεί ούτε μία σταγόνα ελληνικό αίμα στην εξαντλημένη χώρα μας, που δοκιμάστηκε από τόσες ήττες και υπόφερε τόσο πολύ. Ας αποσείσσυμε με κοινές προσπάθειες το φάσμα του εμφυλίου πολέμου, ας μη χτίσουμε, στις συνθήκες που ζούμε, οδοφράγματα, εκεί όπου μια γέφυρα είναι αναγκαία.

Ριζοσπάστης 15/12/1981 σ.3

Στον έβδομο ουρανό αδέρφια

Κρίση ταυτότητας

Pogo

Traces of nobility, gentleness and courage persist in all people, do what we will to stamp out the trend. So, too, do those characteristics which are ugly. It is just unfortunate that in the clumsy hands of a cartoonist all traits become ridiculous, leading to a certain amount of self-conscious expostulation and the desire to join battle.
There is no need to sally forth, for it remains true that those things which make us human are, curiously enough, always close at hand. Resolve then, that on this very ground, with small flags waving and tinny blast on tiny trumpets, we shall meet the enemy, and not only may he be ours, he may be us.
Forward!

thas

Με δυο λόγια δεν είμαι βέβαιος τι είδους κοινωνία συγκροτούμε, τι δεσμούς διατηρούμε ακόμα μέσα σ' αυτή την τεράστια νέα ασυναρτησία. Όσο για το εθνικό μας φαντασιακό, έχει δεχτεί πια τόσες διευρύνσεις για να απορροφήσει τις κατά καιρούς εκδοχές μας- εραστές, αδούλωτοι, ραγιάδες, επαναστάτες, πανέξυπνοι, εγωϊστές, φιλότιμοι, φιλόξενοι, αλληλέγγυοι, δημοκράτες, προδότες, αλληλοσπαραγμένοι, ικανοί για Παρθενώνες, για νέες Ολυμπιάδες, τριτοκοσμικοί, καταφερτζήδες, κλέφτες, λαμόγια. Τώρα πλέον και παντελώς άχρηστοι, αποτυχημένοι, νεόπτωχοι.